Έτσι που το πάνε οι Μοσχοβίτες, στο τέλος θα επιβεβαιωθεί η γνωστή παροιμία: «Πήγαν για μαλλί και βγήκαν κουρεμένοι»...

Συνειδητοποιώντας ότι από Ιεροκανονικής και Εκκλησιολογικής απόψεως έχουν χάσει το παιχνίδι και στην Ουκρανία -αφού το Οικουμενικό Πατριαρχείο ενήργησε άψογα, με ιερή προσήλωση στους Κανόνες και την Τάξη της Εκκλησίας, που καθορίζουν εδώ και αιώνες τα προνόμια, τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις του εντός της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας- οι ιθύνοντες της Ρωσικής Εκκλησίας έχουν πλέον επιδοθεί, μέσω προθύμων ρωσόφιλων και ρουβλιόφιλων στις διάφορες Εκκλησίες, στο να απευθύνουν...

απεγνωσμένες εκκλήσεις προς τον Οικουμενικό Πατριάρχη για τη σύγκληση «Πανορθοδόξου Συνόδου», η οποία θα αποφανθεί τάχα για το Ουκρανικό... Αυτοί που αδικαιολόγητα απουσίασαν από την Αγία και Μεγάλη Σύνοδο της Κρήτης, μετά από τόσες δεκαετίες κοπιώδους προσυνοδικής προετοιμασίας κατά την οποία είχαν υπογράψει όλα τα κείμενα, παρασύροντας και άλλους σε αυτόν τον ολισθηρό κατήφορο, τώρα με περίσσιο θράσος αξιώνουν τη σύγκληση «Πανορθοδόξου Συνόδου» για την Αυτοκεφαλία της Εκκλησίας της Ουκρανίας!

Ούτε είμαι προφήτης ούτε διεκδικώ το αλάθητο στις προβλέψεις. Επειδή, όμως, πάνω από όλους και όλα είναι ο Δομήτωρ και Κυβερνήτης της Εκκλησίας, ο Θεός, μπορώ να πω με βεβαιότητα τούτο: Εάν οι Μοσχοβίτες συνεχίσουν αυτόν τον ελεεινό εκκλησιολογικό εκτροχιασμό, θα λάβουν στο τέλος σκληρή την απάντηση του Ουρανού. Διότι, εάν ο Παναγιώτατος Οικουμενικός Πατριάρχης, ο μόνος που έχει το σχετικό προνόμιο και τη διακριτική ευχέρεια, αποφασίσει τελικώς να συγκαλέσει Πανορθόδοξη Σύσκεψη, με αφορμή τη χορήγηση καθεστώτος Αυτοκεφαλίας στην εν Ουκρανία Εκκλησία, τότε θα πρέπει να μπουν όλα στο τραπέζι, από την αρχή και χωρίς εξαιρέσεις, προκαταλήψεις ή προσωποληψίες! Να μπουν όλα κάτω και να εξετασθούν, σύμφωνα με τις αδιάψευστες ιστορικές πηγές και τα γεγονότα, που αποδεικνύουν με εκκωφαντικό τρόπο ότι η μόνη Εκκλησία που κυριολεκτικά «άρπαξε» αντικανονικά και βίαια την «αυτοκεφαλία» της είναι η Ρωσική Εκκλησία! Η μόνη Εκκλησία που έχει σήμερα πρόβλημα νομιμοποίησης της διοικητικής της αυτονομίας, βάσει των Ιερών Κανόνων και της διαμορφωθείσης κατά την τελευταία χιλιετία Ιεράς Παραδόσεως, είναι η Εκκλησία της Μόσχας...

Το Μοσχοβίτικο Σχίσμα, που διήρκεσε ένα περίπου αιώνα (1467-1561), είναι μια σκοτεινή και πονεμένη ιστορία που κάποιοι παριστάνουν ότι έχουν ξεχάσει. Αυτοί οι ίδιοι που σήμερα κουνούν με αναίδεια και αυθάδεια το δάκτυλο προς τον Πάνσεπτο Οικουμενικό Θρόνο, ο οποίος, χάριν της ενότητας της Εκκλησίας και της σωτηρίας των ανθρώπων όπου γης, έχει ανεχθεί πολλά κατά τους περασμένους αιώνες, έχει συγχωρήσει πολλά ανομήματα τοπικών Εκκλησιών, έχει -κατά άκρα οικονομία- επανεισαγάγει στους κόλπους της Εκκλησίας σχισματικούς, μητραλοίες, αγνώμονες, πραγματικούς Ιούδες, τους οποίους αποκατέστησε στο αποστολικό αξίωμα, εξαντλώντας όλα τα όρια και περιθώρια της αγάπης και της συγγνώμης. Και σήμερα, όλοι αυτοί οι «κρεμασμένοι» έχουν το θράσος να εγκαλούν το Ιερό Κέντρον της Ορθοδοξίας για την στοργή και την φροντίδα που επέδειξε προς εκατομμύρια ταλαίπωρους αδελφούς στην Ουκρανία, οι οποίοι επί τριάντα και πλέον έτη βρίσκονταν, χωρίς δική τους ευθύνη, στο σχίσμα, πληρώνοντας τις κοσμικές και αντίθεες πολιτικές της μητριάς Ρωσικής Εκκλησίας. Η οποία αντικανονικά και παράνομα τους είχε, με τη βία της κοσμικής ισχύος, αρπάξει από την μητρική αγκαλιά της Αγίας του Χριστού Μεγάλης Εκκλησίας, της μοναδικής Μητέρας Εκκλησίας της ιστορικής Μητροπόλεως Κιέβου.

Μάλιστα, με πολλή χαρά είδα την προαναγγελία της δημοσίευσης μιας ενδιαφέρουσας σχετικής εργασίας με τον τίτλο «THE MYTH OF MOSCOW’S AUTOCEPHALY & OTHER RUSSIAN ECCLESIASTIC INNOVATIONS» («Ο ΜΥΘΟΣ ΤΗΣ ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΙΑΣ ΤΗΣ ΜΟΣΧΑΣ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΡΩΣΙΚΕΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΕΣ ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΕΣ») από τον εκλεκτό κ. Ηλία Δαμιανάκη, Άρχοντα Μαΐστορα της Αγίας του Χριστού Μεγάλης Εκκλησίας, εκλεκτό ομογενή στις ΗΠΑ. Ήλθε επιτέλους η ώρα να ειπωθούν αλήθειες, οι οποίες είχαν αποσιωπηθεί χάριν της ενότητας, αλλά σήμερα πρέπει να βγουν στο φως ακριβώς χάριν της ενότητας εν τη αληθεία. Διότι ενότητα χωρίς αλήθεια, είναι αυτό που ο Απόστολος Παύλος θα αποκαλούσε ακάθαρτη ανάμιξη της δικαιοσύνης με την ανομία, του φωτός με το σκοτάδι, του Χριστού με τον σατανά, του πιστού με τον άπιστο (πρβλ. Β΄ Κορ. στ΄ 14-15).  

Όσο λοιπόν επιμένουν οι Μοσχοβίτες και οι πρόθυμοι παπαγάλοι τους να ζητούν «Πανορθόδοξη Σύνοδο» για ένα ζήτημα που δεν είναι αντικείμενο καμιάς τέτοιας συνάθροισης, αλλά ανήκει στις αποκλειστικές αρμοδιότητες της Πρωτοθρόνου και Πρωτευθύνου Εκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως, τόσο περισσότερο θα παγιδεύονται σε αδιέξοδα και παγίδες που, σύμφωνα με τον Πνευματικό Νόμο, θα στραφούν εναντίον τους και θα τους δώσουν, για μία ακόμη φορά στην Ιστορία, την ηχηρή απάντηση του Ζώντος και Δικαιοκρίτου Θεού.

---

Για τους γνώστες της ρωσικής, προτείνονται οι παρακάτω εξαιρετικές ιστορικές εργασίες του Basil  Lourié: 

Прекращение московского церковного раскола 1467—1560 годов: финал истории в документах / The End of the Moscow Schism of 1467-1560: the Final of the Story in Documents (in Russian)

The schismatic (since 1467) Church of Muscovy returned under the omophorion of the Patriarch of C/ple in 1560/61 without being recognised to be a "Third Rome" but with recognition of Ivan IV as a regional "basileus". The metropolitan of Moscow (Macarius) was recognised as a "patriarchal catholic exarch" (a title known since the 14th cent.), and the Moscow metropolia as separate from the Kievan one was established. The uncanonical Muscovite autocephaly was thus finished.

---

Русское православие между Киевом и Москвой (2-е изд., 2010) / Russian Orthodoxy between Kiev and Moscow (2nd ed., 2010)