Αναφέρει χαρακτηριστικά στην ανάρτηση του στο Facebook ο ειδικός στα θρησκευτικά ζητήματα Ολεξάντρ Εφρέμενκο.
Φαινόταν ότι σε μια τόσο τραγική στιγμή για τη χώρα μας δεν μπορεί και
δεν πρέπει να υπάρχει το παραμικρό μέρος ή έστω μια σταγόνα υποκρισίας, αλλά
όχι. Αυτό έχει ριζώσει τόσο πολύ στη
φύση ορισμένων «υψηλόβαθμων» μελών του κλήρου που ούτε ο πόλεμος δεν μπορεί να
τους απαλλάξει από την υποκρισία, τον κυνισμό και την πονηριά.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα όλων αυτών είναι η πρόσφατη ανάρτηση στο
Facebook ενός από τα κύρια φερέφωνα της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας στην
Ουκρανία, του ιερέα Νικολάου Ντανιλέβιτς, στην οποία κατηγορεί και πάλι την
Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας (ΟΕΟ) για λεηλασίες και για καταλήψεις ναών!
Θα ήθελα να τονίσω ότι δεν υπάρχει καμία ανάρτηση στη σελίδα του πατέρα
Νικολάου που να καταδικάζει τα εγκλήματα των Ρώσων κατακτητών, που οδήγησαν
στην καταστροφή των ναών του Πατριαρχείου Μόσχας στην Ουκρανία. Δεν τον
εξοργίζει ούτε καταδικάζει την συμπεριφορά του ηγέτη της Ρωσικής
Ορθόδοξης Εκκλησίας (ΡΟΕ) πατριάρχη Κυρίλλου για τα κηρύγματα και τις ευλογίες
του για εξαφάνιση των Ουκρανών ως έθνους.
Μάλλον αυτό το γεγονός δεν ενοχλεί ούτε τον πατέρα Νικόλαο, ούτε τους
συναδέλφους κληρικούς του. Το πιο
σημαντικό για αυτούς είναι το πώς οι «σχισματικοί» αρπάζουν τους ναούς τους στα
μετόπισθεν. Σύμφωνα με τον ίδιο, η ΟΕΟ
σπέρνει «εχθρότητα και διχασμό για θρησκευτικούς λόγους». Το φαντάζεστε;! Όχι οι ρωσικοί πύραυλοι και
τα κηρύγματα του Κυρίλλου Γκουντιάεφ σπέρνουν εχθρότητα και διχασμό, αλλά η
Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας!
Οι κατηγορίες του Ντανιλέβιτς εναντίον των ειδικών σε θρησκευτικά
θέματα, οι οποίοι κατά τη γνώμη του δημιούργησαν πρόσχημα για την επιθετικότητα
του Πούτιν, ακούγονται ακόμα πιο προκλητικές. Ρωτάει λοιπόν ο συγκεκριμένος
κληρικός τους «προπαγανδιστές της ΟΕΟ»: «Δηλαδή δεν κατάλαβαν ακόμα ότι αυτοί
και μόνο με τέτοιες δικές τους κινήσεις, κατά την διάρκεια όλων των
προηγούμενων χρόνων, δημιουργούσαν την δικαιολογία για την εισβολή του Πούτιν;»
Ωστόσο, μια τέτοια ερώτηση θα πρέπει να απευθύνεται όχι στην Ορθόδοξη
Εκκλησία της Ουκρανίας ή στους θρησκευτικούς παρατηρητές, αλλά απευθείας στον
πατέρα Νικόλαο και σε πολλούς από τους συναδέλφους του. Άλλωστε αυτοί ήταν που δημιούργησαν το
κατάλληλο προγεφύρωμα για τη ρωσική κατοχή!
Και αυτούς πήγε να τους υπερασπιστεί ο Πούτιν, όπως δήλωσε ο ίδιος
ανοιχτά και ευθέως στην πρώτη του περιβόητη ομιλία.
Επί 30 χρόνια, κήρυτταν την «Τριαδική Ρωσία» από τα ύψη των αμβώνων των
ναών, διέδιδαν τρομοκρατικές ιστορίες για το «αμάρτημα του σχίσματος, που δεν
ξεπλύνει ούτε με το αίμα των μαρτύρων», έλεγαν ψεύτικες προφητείες και
κουβαλούσαν τις στρατιές των «φωνασκουσών
γραιών» που φώναζαν «με αφρό στο στόμα» ότι «ο πατριάρχης μας είναι μόνο ο
Κύριλλος», έσερναν στους δρόμους τους «εκατό, διακόσιες, τριακόσιες
χιλιάδες» υποστηρικτών του «ρωσικού
κόσμου».
Όλα αυτά οδήγησαν στη ρωσική εισβολή. Άλλωστε, όλα αυτά τα λεγόμενα
flash mobs, οι παθιασμένες ομιλίες, οι συναντήσεις με «ψωμί και κρασί» για τους
Ρώσους καταδότες με ράσα, οι συγκεντρώσεις των «πληγωμένων» κ.λπ. έδωσαν στο
Κρεμλίνο ελπίδα και σιγουριά ότι εδώ περιμένουν τους «απελευθερωτές». Σε αυτούς εστίασε η εγκληματική ρωσική
ηγεσία.
Όλα αυτά τα καταλαβαίνουν καλά και ο πατέρας Νικόλαος και οι ανώτεροί
του. Ωστόσο, προτιμούν να μην το
προσέχουν αυτό, γιατί είναι τυφλωμένοι και μεθυσμένοι από τις ιδέες του
«ρωσικού κόσμου». Είναι αυτό το
ναρκωτικό που εξακολουθεί να εμποδίζει πολλούς από τους συναδέλφους του Ντανιλέβιτς,
συμπεριλαμβανομένων εκείνων που φορούν εγκόλπια, και για αυτούς που αναφέρθηκα
νωρίτερα στις προηγούμενες αναρτήσεις μου που δεν καταφέρουν «να ξεράσουν» τη φράση «η Ρωσία είναι ο
εχθρός».
Όλοι τους, όπως και ο ίδιος ο Ντανιλέβιτς στην δημοσιευμένη επιστολή,
λένε από κοινού: «ο Μακαριώτατος μητροπολίτης Ονούφριος ακόμα από την πρώτη
μέρα του πολέμου ξεκάθαρα ονόμασε την εισβολή πόλεμο, την επίθεση την ονόμασε
αμαρτία του Κάιν, και οι πιστοί της εκκλησίας μας στάθηκαν υπερασπιζόμενοι την
χώρα, οι ενορίες και οι πιστοί άρχισαν να βοηθάνε στο στρατό, στη τοπική άμυνα,
στους μετανάστες και πρόσφυγες».
Όλες αυτές οι δικαιολογίες, που επικαλέστηκαν, ενόψει όλων όσων
συμβαίνουν, θυμίζουν τον ίδιο θρύλο που επαναλαμβάνουν οι Ρώσοι κατακτητές:
«Πήγαμε στις ασκήσεις. Δεν ξέραμε
τίποτα...» Με τον ίδιο τρόπο και αυτοί
επαναλαμβάνουν: «ο Μακαριώτατος από την πρώτα μέρα...» κ.λπ.
Πού πήγε ο ζήλος τους να υπερασπιστούν την αλήθεια; Τότε που φώναζαν ο ένας μετά τον άλλον για
«την καταδίωξη από το κράτος» κ.ο.κ. Για
κάποιο λόγο τότε, δεν περιορίστηκαν στην επίσημη θέση του «Μακαριωτάτου». Δεν ήταν ιερή πράξη και καθήκον να επιπλήξουν
τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο Α', που ονομάστηκε αιρετικός, υπηρέτης του Σατανά,
μόνο επειδή παραχώρησε τον Τόμο για την αυτοκεφαλία, πράξη απολύτως νόμιμη και
κανονική;! Αλλά για αυτό διέκοψαν την ευχαριστιακή ενότητα.
Τώρα, όμως, όταν ο πατριάρχης της Μόσχας ευλογεί την δολοφονία «του
δικού του ποιμνίου» και τον βομβαρδισμό «των ναών του» στην Ουκρανία, κάτι που
όχι μόνο είναι παράνομο και αντικανονικό, αλλά ακόμη και αντίθετο με τις
παγκόσμιες αρχές της ηθικής και των χριστιανικών αξιών, κανείς δεν τον αποκαλεί
αιρετικό , αλλά αντίθετα αποκαλείται ακόμα «Μέγας Αφέντης»!
Πώς μπορεί να χαρακτηριστεί όλο αυτό; Καθόλου διαφορετικά παρά
εκκλησιαστικός μαζοχισμός! Ποιος μπορεί
να απαντήσει στο τι συμβαίνει στο μυαλό τέτοιων λειτουργών; Και γενικά για ποιον λειτουργούν, όταν, κατά
τα λεγόμενά τους, «ο Τόμος είναι αμαρτία», ο Οικουμενικός Πατριάρχης, που
νοιάζεται για την Ουκρανία, είναι «υπηρέτης του Σατανά»;! Και την ίδια στιγμή,
ο φόνος αμάχων είναι «κάτι φυσιολογικό» και το να ευλογεί κανείς τους φόνους είναι
επίσης «θεμιτό πράγμα», και όλα αυτά συνολικά αποκαλούνται «κανονικό σύστημα της Ορθοδοξίας»!
Γενικά, όλη τους η «πιστότητα στους φανταστικούς κανόνες» θυμίζει τους
Φαρισαίους που σταύρωσαν τον Χριστό.
Όπως φώναζαν εκείνοι: «Έχουμε τον νόμο, και σύμφωνα με τον νόμο μας
πρέπει να πεθάνει», έτσι φωνάζουν και αυτοί: «Έχουμε τον κανόνα», με τον οποίο
μπορούν να δικαιολογήσουν οποιοδήποτε έγκλημα.
Όλος αυτός ο σύγχρονος Φαρισαϊσμός είναι ο λόγος που οι κοινότητες
εγκαταλείπουν αυτή τη θρησκευτική οργάνωση.
Ο κόσμος το έχει αντιληφθεί και δεν είναι πλέον δυνατόν να τον εκβιάζει κανείς με
νέες εκφοβιστικές ιστορίες για το
«αμάρτημα της διαίρεσης». Σε αυτή την περίπτωση μια ενορία γίνεται πιο συνετή
από τους ποιμένες της και τα επίσημα φερέφωνα.
Αναφερόμενος στην συγκεκριμένη επιστολή, ο Εφρέμενκο συμπεραίνει:
«τέτοιες και παρόμοιες επιστολές και δηλώσεις είναι απλώς ένας ακόμη λόγος
υποκίνησης θρησκευτικού μίσους, το οποίο οι Ρώσοι κατακτητές μπορούν να
χρησιμοποιήσουν για δικούς τους εγκληματικούς σκοπούς. Ελπίζω ότι κάποια μέρα θα έρθει η φώτιση
στους ποιμένες της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας στην Ουκρανία και θα σπάσουν
επιτέλους αυτά τα μοσχοβίτικα δεσμά της «πνευματικής ενότητας».
© Πνευματικό
Μέτωπο της Ουκρανίας
