Του Theodor Petrov
Gâteau empoisonné
Ίσως να θυμούνται οι πιστοί αναγνώστες των ασήμαντων πονημάτων που από καιρού εις καιρόν δημοσιεύονταν στην αλήστου μνήμης ιστοσελίδα του ΑΜΗΝ και τώρα αναρτώνται στην όχι μόνο φιλόξενη, αλλά και άκρως υπομονετική ΤΡΙΜΠΟΥΝΑ, ότι ένα μακρινό καλοκαίρι ο γράφων είχε εντρυφήσει με τη βοήθεια ενός καλού φίλου στα μυστικά της αλιείας σολομού στην εξωτική, με τον δικό της τρόπο φυσικά, Νορβηγία.
Καθώς λοιπόν ο συντάκτης του παρόντος σημειώματος είχε πλέον συνειδητοποιήσει ότι ήταν αδύνατον να αντιμετωπίσει την μαζική υστερία των ΜΜΕ, των διαφόρων πολιτικών και κάθε είδους επιδημιολόγων παραμένοντας «εντός των τειχών», σχεδίασε με απόλυτη μυστικότητα την απόδρασή του, εκμεταλλευόμενος και την προσφάτως ανανεωθείσα ανοιχτή πρόσκληση του καλού φίλου από τη Νορβηγία, ελπίζοντας ότι στη μακρινή ψαροκαλύβα του θα απολάμβανε δυο εβδομάδες ησυχίας και περισυλλογής.
Έτσι και έγινε. Οι πρώτες ημέρες πέρασαν ανέμελα και χωρίς ιδιαίτερη πρόοδο στην αλιεία άγριου σολομού, ώσπου μια ημέρα ο Νορβηγός φίλος με ρώτησε, μεταξύ σοβαρού και αστείου, αν έχω διαβάσει την δήλωση του Πατριάρχη Μόσχας σχετικά με την γνωστή υπόθεση της Αγίας Σοφίας.
Του απάντησα ότι, παρ’ όλο που η δήλωση του Ρώσου προκαθημένου δεν περιέχει κάτι καινούργιο, δηλαδή κάτι που δεν το γνωρίζουμε ήδη από την ημέρα των εγκαινίων του Ναού της του Θεού Σοφίας, αξίζει να προσέξουμε την ιδιαίτερη αναφορά του στην Εκκλησία Κωνσταντινουπόλεως:
«Στην ιστορία των σχέσεων της χώρας των Ρως και της Κωνσταντινουπόλεως υπήρξαν ποικίλες, ενίοτε πολύ δύσκολες περίοδοι.
»Αλλά, όπως πριν, έτσι και
τώρα, ο ρωσικός λαός αντιμετώπιζε και αντιμετωπίζει κάθε προσπάθεια προσβολής ή
καταπατήσεως της χιλιετούς πνευματικής κληρονομιάς της Εκκλησίας της
Κωνσταντινουπόλεως με πικρία και αγανάκτηση.
»Η απειλή για την Αγία Σοφία είναι απειλή για όλον τον χριστιανικό πολιτισμό, συνεπώς και για την πνευματικότητα και την ιστορία μας.
»Έως και σήμερα για κάθε Ρώσο Ορθόδοξο Χριστιανό η Αγία Σοφία είναι ένα μέγιστο χριστιανικό προσκύνημα». (Βλ. εδώ για τη μετάφραση στα ελληνικά).
Αν παραβλέψουμε τις μεταφραστικές ιδιαιτερότητες του ανωτέρω αποσπάσματος (π.χ. στο ρωσικό πρωτότυπο απουσιάζει η φράση «χώρα των Ρως» και γίνεται αναφορά απλά στη Ρωσία – Rus), σίγουρα ο ευρυμαθής αναγνώστης της ΚΑΘΕΔΡΑΣ θα παρατηρήσει ότι ο Πατριάρχης Μόσχας (ή τέλος πάντων όποιος συνέταξε την ανακοίνωση) αναφέρεται πρώτα από όλα σε κάποιες σχέσεις μάλλον μεταξύ δυο κρατών (που επιβεβαιώνεται και από την φράση «χώρα των Ρως» που χρησιμοποιεί ο μεταφραστής), το ένα εκ των οποίων δεν υπήρξε ποτέ, εφόσον η Κωνσταντινούπολη ήταν η πρωτεύουσα της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, για να συμπληρώσει στη συνέχεια ότι ο «ρωσικός λαός αντιμετώπιζε και αντιμετωπίζει κάθε προσπάθεια… κλπ.».
«Καταντάς μεμψίμοιρος», σχολίασε ο φίλος, όμως, αγαπητέ αναγνώστη, αυτό που εντυπωσίασε ιδιαιτέρως τον γράφοντα δεν ήταν τόσο η αναπάντεχη έκφραση υποστηρίξεως εκ μέρους της «τρίτης Ρώμης» (έτσι, για να μην ξεχνιόμαστε!), όσο αυτή η «πικρία και αγανάκτηση», με την οποία, τάχαμου, ο ρωσικός λαός αντιμετώπιζε και συνεχίζει να αντιμετωπίζει τις εκάστοτε διώξεις εναντίον του Οικουμενικού Πατριαρχείου.
Αυτή την «πικρία και αγανάκτηση» αναζήτησε ο γράφων ανάμεσα στην πληθώρα δημοσιευμάτων σχετικά με τις σχέσεις Εκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως και CIA, την οποία οι «γκεμπελίσκοι» κληρικοί της Εκκλησίας της Ρωσίας θεωρούν ούτε λίγο ούτε πολύ έμμισθο υπάλληλο των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών.
Την «πικρία και αγανάκτηση» προσπαθήσαμε να ανακαλύψουμε με τον φίλο από τη Νορβηγία στις κατηγορίες που εκτοξεύονταν και συνεχίζουν να εκτοξεύονται από την πλευρά του «ρωσικού κόσμου» ότι, δήθεν, η απόφαση της Αγίας του Χριστού Μεγάλης Εκκλησίας για την χορήγηση του αυτοκέφαλου στην Εκκλησία Ουκρανίας αποτελούσε μέρος ενός γενικότερου σχεδίου του παρ’ ολίγον… διακορευτή της αθωότητας της «αγίας Ρωσίας», δηλαδή των ΗΠΑ.
Γεμάτες «πικρία και αγανάκτηση» για τις διώξεις που υπέστη η Εκκλησία Κωνσταντινουπόλεως είναι και οι τελευταίες δηλώσεις του πολυπράγμονος π. Νικολάου Μπαλασώφ, οι οποίες δημοσιεύθηκαν «πριν αλέκτορα φωνήσαι τρις», ήτοι δυο ημέρες μετά την ανακοίνωση του μεγάλου αφεντικού του, και ζέχνουν από τη λάσπη που εκτοξεύει εναντίον του Οικουμενικού Πατριαρχείου σχετικά με το ζήτημα της ουκρανικής αυτοκεφαλίας (Βλ. εδώ).
Για τον π. Νικόλαο το αυτοκέφαλο της Εκκλησίας Ουκρανίας αποτελεί προϊόν απάτης: εξαπατήθηκαν όλοι, δηλώνει – από τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο και τον πρώην πρόεδρο της Ουκρανίας Ποροσένκο, μέχρι τον πρώην Κιέβου Φιλάρετο και τον ίδιο των Ουκρανικό λαό.
Τη δόση του από το δηλητήριο του his masters’ voice έλαβε μέχρι και ο νέος Αρχιεπίσκοπος Αυστραλίας, ο οποίος, υπογραμμίζει με βεβαιότητα προφήτη ο π. Μπαλασώφ, εξελέγη σε αυτή τη θέση ως ανταμοιβή για την ιστορική του μελέτη σχετικά με την Μητρόπολη Κιέβου, ενώ κάποιοι άλλοι, όπως αναφέρει ο λασπολόγος πρωθιερέας, λες και βρίσκεται «στα μέσα και στα έξω» του Φαναρίου, έλαβαν επαρχίες μικρότερης αξίας.
Εδώ ο συντάκτης του παρόντος σχολίου σπεύδει ασθμαίνοντας να υποδείξει στον π. Νικόλαο ότι παρέλειψε να συμπεριλάβει στους παραλήπτες του δηλητηρίου του τον νυν Αρχιεπίσκοπο Αμερικής Ελπιδοφόρο, τον οποίο ο μουζικάντης υπό-αφέντης του θεωρεί ως τον κύριο εμπνευστή της ουκρανικής αυτοκεφαλίας.
«Ούτε τον αναμενόμενο κατάλογο των «σταυροπηγίων» έλαβε, ούτε καν τη δόξα του ενοποιού της Ορθοδοξίας, παρά μόνο την πίκρα της ήττας και του διχασμού εκείνης της παγκόσμιας οικογένειας των ορθοδόξων χριστιανών, στην οποία μέχρι πρόσφατα ήταν πρώτος μεταξύ ίσων», γράφει αναφερόμενος στον Οικουμενικό Πατριάρχη ένας από εκείνους που αντιμετώπιζαν και αντιμετωπίζουν με «πικρία και αγανάκτηση» τις διώξεις εναντίον της Μητρός του Εκκλησίας.
Την ίδια «πικρία και αγανάκτηση» παρατηρούμε και στις άκρως «χλιαρές» δηλώσεις του ΥΠΕΞ της «τρίτης Ρώμης» σχετικά με το θέμα της Αγίας Σοφίας (αλίμονο σε όσους στέλνουν επιστολές στον… ορθόδοξο πρόεδρο, η απογοήτευσή τους θα είναι μεγάλη!), την οποία πρωτίστως ενδιαφέρουν ή μάλλον εξοργίζουν οι επιλογές της εξωτερικής πολιτικής της Ελληνικής Δημοκρατίας.
Πως να το κάνουμε, μετά τη «σωτηρία» της Κύπρου από την τουρκική εισβολή («Μακάριε στη Μόσχα να σωθούμε», φώναζε το συγκεντρωμένο πλήθος μπροστά στη Μ. Βρετανία όπου θα έβγαζε λόγο από το γνωστό μπαλκόνι ο καταστροφέας της Μεγαλονήσου κατά την πρώτη μετά την εισβολή επίσκεψή του στην Αθήνα), τώρα ήλθε η σειρά της Ελλάδας να σωθεί από τα «πλοκάμια» του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού!
Φαίνεται λοιπόν, φίλτατε αναγνώστη, ότι η δήλωση υποστηρίξεως του προκαθημένου αυτής της επαρχιώτικης νοοτροπίας Ορθοδόξου Εκκλησίας δεν είναι τίποτε άλλο από ένα «Gâteau empoisonné», ένα «δηλητηριασμένο δώρο», έτσι… «για τα μάτια του κόσμου», όπως εξάλλου συνέβαινε πάντα όταν το «ξανθό γένος» αποφάσιζε να εκφράσει την «πικρία και αγανάκτησή» του για τις διώξεις του Ελληνισμού.
Ο δε γράφων πιστεύει ειλικρινά ότι θα πρέπει να είμαστε ευγνώμονες στον προσφέροντα απλόχερα με την πρώτη ευκαιρία «χολή και όξος» π. Νικόλαο, ο οποίος, όπως λέει ο λαός «θέλει η… να κρυφτεί και η χαρά δεν την αφήνει, εφόσον ως ιδανικός αυτόχειρας εξουδετερώνει για άλλη μια φορά τα επιχειρήματα όλων εκείνων που στρέφουν τα βλέμματά τους στη Μόσχα.
Το 1671 ο Αντουάν ντε Κουρντέν εκδίδει ένα βιβλίο με τον τίτλο «Νέος οδηγός πολιτισμού που χρησιμοποιείται στη Γαλλία μεταξύ των τιμίων ανθρώπων».
Σε αυτό πρωτοεμφανίζεται ο όρος savoir vivre, τον οποίο έχει ως τίτλο και το βιβλίο της Ελένης Χαλκούση που εκδόθηκε τη δεκαετία του ’60 στην Ελλάδα και ο συντάκτης του παρόντος σημειώματος το συνιστά εμφατικά σε όλα τα ανώτερα στελέχη του Πατριαρχείου Μόσχας.
Όμως, όπως ορθά παρατήρησε ο
Νορβηγός φίλος καθώς καρύκευε τον σολομό που μόλις είχε αλιεύσει, γράφοντας εις
τα παλαιότερα των υποδημάτων του της οικολογικές ευαισθησίες της ανήλικης
εκατομμυριούχου Γκρέτας, «μη λησμονείς ότι το βιβλίο των καλών τρόπων
απευθύνεται πρωτίστως “μεταξύ τιμίων ανθρώπων”».
Πηγή: tribune.gr
