Επειδή η υποκρισία είναι η πλέον ειδεχθής συμπεριφορά στο χώρο της Εκκλησίας, καταδικασμένη με τα φοβερά εκείνα «Ουαί» από τον ίδιο τον Κύριό μας Ιησού Χριστό, δεν είναι δυνατόν να ανεχόμαστε κανένα λόγο ή έργο που...
υπηρετεί αυτό το κεφαλαιώδες πάθος και καθιστά την Αγία μας Εκκλησία έρμαιο υποκριτών και «δήθεν»...
Μπουχτίσαμε πια να ακούμε νουθεσίες και υποδείξεις διαφόρων, με τις οποίες πασχίζουν να απεμπολήσουν το χρέος τους έναντι της Εκκλησίας, την υπακοή στους Ιερούς Κανόνες και την Παράδοσή της. Με αφορμή τις άψογες από νομοκανονικής πλευράς αποφάσεις του Οικουμενικού Πατριαρχείου για την Εκκλησία της Ουκρανίας, αποκαλύπτονται όλοι και όλα. Κανείς δεν μπορεί να παριστάνει τον αδιάφορο, τον «Πόντιο Πιλάτο», τον «υπεράνω»... Τα πράγματα είναι απολύτως συγκεκριμένα, σαφή και ξεκάθαρα, ήδη από το πρώτο Σεπτό Πατριαρχικό Γράμμα προς όλους τους Προκαθημένους, με το οποίο ανακοινώθηκε (δεν ζητήθηκε ούτε η έγκριση ούτε η «αναγνώριση»...) ότι το Οικουμενικό Πατριαρχείο, ασκώντας τα απαράγραπτα προνόμιά του και τη θυσιαστική διακονία της Πρωτευθύνου Εκκλησίας, αποφάσισε τη χορήγηση Τόμου Αυτοκεφαλίας στον κανονικώς εκλεγμένο από την Ενωτική Σύνοδο Μητροπολίτη Κιέβου και πάσης Ουκρανίας κ. Επιφάνιο. Οι Προκαθήμενοι και οι τοπικές Εκκλησίες που σέβονται τον εαυτό τους και αγαπούν την Εκκλησία και υπερασπίζονται τους Κανόνες, την Τάξη και την Παράδοσή της, όφειλαν, μόλις παρέλαβαν το Γράμμα αυτό του Οικουμενικού Πατριάρχου, να εγγράψουν άμεσα στα Δίπτυχα το Μητροπολίτη Επιφάνιο και να έλθουν σε κανονική ευχαριστιακή κοινωνία με την Αυτοκέφαλη Εκκλησία της Ουκρανίας.
Όλα τα άλλα που έγιναν και γίνονται δυστυχώς ακόμη, δηλαδή οι παραπομπές σε επιτροπές, οι συζητήσεις, οι συνοδικές αποφάσεις κλπ, όχι μόνον είναι περιττά, αλλά και προσβάλλουν βάναυσα την εκκλησιολογική κανονικότητα της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας. Πρωτόγνωρες καταστάσεις που δεν έχουν προηγούμενο! Ποτέ άλλοτε η παροχή Αυτοκεφαλίας, αποκλειστικό προνόμιο του Οικουμενικού Θρόνου, δεν ετέθη υπόψιν συνόδων ή διαβουλεύσεων, πολύ περισσότερο δε, δεν κατέστη αντικείμενο κρίσεως σε συνόδους τοπικών Εκκλησιών, και μάλιστα εκείνων των οποίων η υπόσταση και το κύρος στηρίζονται σε Τόμους που έχουν λάβει από το Οικουμενικό Πατριαρχείο. «Χωρὶς δὲ πάσης ἀντιλογίας τὸ ἔλαττον ὑπὸ τοῦ κρείττονος εὐλογεῖται» (Εβρ. ζ΄ 7), ορίζει η Αγία Γραφή. Εν προκειμένω έχουμε καταστεί έκθαμβοι μάρτυρες μιας εκκλησιαστικής ακαταστασίας και ανορθογραφίας. Οι Εκκλησίες - που κατά εκκλησιολογική ακρίβεια είναι θυγατέρες και όχι αδελφές- της Αγίας του Χριστού Μεγάλης Εκκλησίας αποτολμούν να αμφισβητούν διαδικασίες και αποφάσεις, βάσει των οποίων και οι ίδιες έλαβαν την εσωτερική διοικητική τους αυτοτέλεια και ανεξαρτησία, δηλαδή το καθεστώς Αυτοκεφαλίας.
Σε κανένα λογικό σύστημα δικαίου δεν θα μπορούσαν να γίνουν ανεκτές τέτοιες συμπεριφορές. Και όμως, η Μεγάλη Εκκλησία, από αγάπη και συγκατάβαση, ανέχεται αυτές τις προσβολές των τέκνων της. Και αναμένει, αίροντας το Σταυρό της διακονίας του Πρώτου, να έλθουν στα σύγκαλά τους όλοι αυτοί, για τη στάση των οποίων έναντι της Μητρός τους Εκκλησίας θα αφήσω να μιλήσει με τον λόγο του Αγίου Πνεύματος, που είναι μάχαιρα, ο Προφητάναξ Δαβίδ: «ἐκραταίωσαν ἑαυτοῖς λόγον πονηρόν, διηγήσαντο τοῦ κρύψαι παγίδας, εἶπαν· τίς ὄψεται αὐτούς; ἐξηρεύνησαν ἀνομίαν, ἐξέλιπον ἐξερευνῶντες ἐξερευνήσεις...» (Ψαλμ. ΞΓ΄ 6-7).
Αλλά οι αμαρτίες πάντοτε χρειάζονται προφάσεις, όπως πάλι μας διδάσκει ο Ιερός Ψαλμωδός: «μὴ ἐκκλίνῃς τὴν καρδίαν μου εἰς λόγους πονηρίας τοῦ προφασίζεσθαι προφάσεις ἐν ἁμαρτίαις σὺν ἀνθρώποις ἐργαζομένοις τὴν ἀνομίαν...» (Ψαλμ. ΡΜ΄ 4). Και μια από τις πλέον προκλητικές προφάσεις των αμφισβητούντων το δίκαιον και ορθόν των αποφάσεων του Οικουμενικού Πατριαρχείου είναι η δήθεν «ειρήνευση» της Εκκλησίας στην Ουκρανία. Λέγουν δηλαδή προς τον Οικουμενικό Πατριάρχη ότι «ἡ ἐπιδιωχθεῖσα εἰρήνευσις δέν ἔχει ἐπιτευχθῆ» στην Ουκρανία, επειδή ο Ονούφριος και οι υπ’ αυτόν, με τις πιέσεις της Μόσχας, αρνούνται να συμμετάσχουν στην Ενιαία Αυτοκέφαλη Εκκλησία. Το επιχείρημα είναι ανόητο, αφού και πριν την Αυτοκεφαλία όχι μόνον δεν υπήρχε ειρήνη στα εκκλησιαστικά πράγματα της Ουκρανίας, αλλά ακριβώς λόγω της διαίρεσης και της ακραίας σύγκρουσης ανάμεσα στην τότε μοναδική Κανονική Εκκλησία του Ονουφρίου και τους τότε σχισματικούς, η κατάσταση είχε φθάσει σε πρωτόγνωρη οξύτητα, με συνέπεια εκατομμύρια πιστοί να αποχωρούν από την κανονικότητα και να εντάσσονται είτε στις σχισματικές ορθόδοξες ομάδες είτε στην Ουνία. Και τούτο λόγω της επιθετικής πολιτικής της Ρωσίας απέναντι στην Ουκρανία από το 2014 και μετά (κατάληψη και προσάρτηση της Κριμαίας, αυτονομιστικά κινήματα στο Ντομπάς). Όλα αυτά όμως, οι υποκριτικώς επικαλούμενοι την «ειρήνη» κάνουν σαν να τα έχουν λησμονήσει... Δεν τους ενδιαφέρει καθόλου ότι το μεγαλύτερο μέρος των Ορθοδόξων της Ουκρανίας είχαν έντονο σωτηριολογικό πρόβλημα, αφού, λόγω εχθρότητας προς τη Μόσχα, εγκατέλειψαν τη Μοσχοβίτικη Εκκλησία του Ονουφρίου και προσχώρησαν σε σχίσματα και αιρέσεις... Ωραίοι Ποιμενάρχες! Και τώρα κουνάνε με αναίδεια το δάκτυλο προς τον Οικουμενικό Πατριάρχη και τολμούν να του κάνουν μαθήματα «κανονικότητας»... Ποιοι; Αυτοί που ποτέ δεν νοιάστηκαν για εκείνους τους ταλαίπωρους Ουκρανούς αδελφούς, για όσα υπέφεραν εξαιτίας της ιμπεριαλιστικής πολιτικής της Μόσχας, στην οποία τραγικώς συναινεί και συνεργεί και η Ρωσική Εκκλησία, ως θλιβερός βραχίονας του πολιτικού καθεστώτος.
Αλλά το ψευδεπιχείρημα της «ειρήνευσης» έχει ακόμη μια σκοτεινή παράμετρο, που είναι και η πλέον ενδεικτική της υποκρισίας και της κάλπικης ανησυχίας όσων το επικαλούνται. Αναρωτιούνται άραγε όλοι αυτοί οι περινούστατοι γιατί η Μόσχα έχει σκληρύνει τη στάση της και μαζί με αυτήν και τα πειθήνια όργανά της στην Ουκρανία, δηλαδή ο Ονούφριος και οι συν αυτώ; Τι είναι εκείνο που τους δίνει ελπίδα ότι μπορεί και να «νικήσουν» σε αυτήν την κόντρα με το Οικουμενικό Πατριαρχείο; Ούτε το χρήμα ούτε η κοσμική δύναμη της Ρωσίας δεν αρκούν για να τους δώσουν αυτήν την αυτοπεποίθηση. Εκείνο που τους ενθαρρύνει στην αδιαλλαξία και στην πολεμική τους κατά της Αγίας του Χριστού Μεγάλης Εκκλησίας είναι ακριβώς η θλιβερή διαπίστωση ότι κάποιες τοπικές Εκκλησίες, και μάλιστα εκείνες που θεωρούνται ότι ανήκουν στο ελληνικό γένος, όχι μόνο δεν στηρίζουν το Οικουμενικό Πατριαρχείο σε αυτήν την κρίσιμη συγκυρία, αλλά και ταυτίζονται απόλυτα με τις αντικανονικές και ανιστόρητες αξιώσεις της Μόσχας! Στα διάφορα κείμενα, γράμματα, αποφάσεις, δημοσιεύσεις, που εκπορεύονται από συγκεκριμένες τοπικές Εκκλησίες και τους Προκαθημένους τους διαβάζει κανείς, με μεγάλη απογοήτευση, αυτούσιους τους ψευδείς και ανορθόδοξους ισχυρισμούς της Ρωσικής Εκκλησίας! Τέτοιο κατάντημα...
Ας πάψουν λοιπόν οι κατ’ αλήθειαν εμπρηστές να παριστάνουν τους «ειρηνοποιούς» και να χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για την... ειρήνευση στην Εκκλησία της Ουκρανίας. Οι ίδιοι, με τη στάση τους, ρίχνουν μπόλικο λάδι στη φωτιά και είναι συνένοχοι όσων ατιμάζουν την Εκκλησία, αμφισβητώντας Κανόνες, Θεσμούς και Όρια που έθεσαν οι Πατέρες μας, βάσει των οποίων υπάρχει και σώζει η Εκκλησία. Κανείς δεν τους πιστεύει. Όλοι τους έχουν καταλάβει. Γι’ αυτό θα ήταν εντιμότερο να πουν τους πραγματικούς λόγους της απείθειάς τους προς τη Μητέρα Εκκλησία. Και να μην κακοποιούν πλέον τη λογική και το φιλότιμο.
