Ευχαριστώ τον καλό φίλο και εν Χριστώ αδελφό AleksandrosRomiopoulos, ο οποίος εδώ και πολλά χρόνια, προτού καν ξεσπάσει η εκκλησιαστική
κρίση λόγω Ουκρανικού, όντας ο ίδιος ελληνο-ουκρανικής καταγωγής, έχει
ασχοληθεί με τις απρέπειες και τις αυθαιρεσίες της Ρωσικής Εκκλησίας, διά των
οποίων αυτή...
διαφθείρει την Ορθόδοξο Εκκλησία μας, παρεισάγοντας «καινά δαιμόνια»,
αλλότρια πιστεύματα, στρεβλή και αντορθόδοξη εκκλησιολογία, υποταγμένη δουλοπρεπώς
στη διαχρονική ιμπεριαλιστική πολιτική της Ρωσικής πολιτικής ηγεσίας.
Ο φίλος Αλέξανδρος έχει γράψει πολλά σχετικά κείμενα και έχει
κάνει αρκετές μεταφράσεις από τις ρωσικές πηγές, τα οποία ο κάθε ενδιαφερόμενος
μπορεί να αναζητήσει στο ιστολόγιό του με τον τίτλο «Ρωμιοσύνη» (εδώ: https://rwmio.blogspot.com/).
Πριν από λίγο καιρό, ελάχιστοι δίναμε σημασία σε τέτοιες
αναφορές, αφού ο υπόγειος πόλεμος φθοράς της Μόσχας κατά της Μίας, Αγίας,
Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας και του Ιερού της Κέντρου, του Οικουμενικού
Πατριαρχείου, δεν είχε προσελκύσει τη δέουσα προσοχή, λόγω και της δόλιας και
καλοπληρωμένης μοσχοβίτικης προπαγάνδας που διατρέχει όλη την οικουμένη,
δυστυχώς έχοντας προπύργια και μέσα στην Ελλάδα…
Τώρα πλέον, που το ειδεχθές πρόσωπο της Μόσχας αποκαλύπτεται
με όλη την αποκρουστικότητά του, λόγω της αντικανονικής και άδικης αντίδρασής της
στην ανακήρυξη της Αυτοκεφάλου Εκκλησίας της Ουκρανίας, όλοι έχουμε γίνει
περισσότερο υποψιασμένοι και αναζητούμε τις πηγές και τις ρίζες του κακού… Ενός
κακού που προέρχεται από τα βάθη των αιώνων, σχεδόν από την πρώτη στιγμή που η
Μητέρα Εκκλησία Κωνσταντινουπόλεως εισήγαγε στην πίστη και την Εκκλησία τους Ρώσους,
κάτι το οποίο με αγνωμοσύνη και εωσφορική αλαζονεία οι ίδιοι δεν τιμούν όπως οφείλουν.
Αληθινοί πατραλοίες, παρήκοοι υιοί, υιοί απειθείας και απωλείας, κατά τον λόγο της
Γραφής.
Δεν ήταν και δεν είναι όμως όλοι οι Ρώσοι αυτό που δυστυχώς
εκπέμπεται ως η κυρίαρχη πολιτική γραμμή της Ρωσικής Εκκλησίας. Πάντα υπήρχαν
και πάντα θα υπάρχουν φωτεινές μορφές και υγιείς φωνές που μαρτυρούν τη μία και
μοναδική αλήθεια της Εκκλησίας.
Μια τέτοια μαρτυρία είχε γίνει το 1923, από τους Ρώσους της Διασποράς,
εκείνους δηλαδή που είχαν αυτομολήσει από τη Σοβιετική Ένωση μετά την επικράτηση
του αθέου Κομμουνιστικού Καθεστώτος, και συν τω χρόνω συγκρότησαν τη λεγόμενη
Ρωσική Εκκλησία της Διασποράς (ROCOR), η οποία
πλέον έχει επανενωθεί με τη Ρωσική Εκκλησία, μετά από την υπογραφή μιας «συμφωνίας»
που έγινε «υψηλή πολιτική πιέσει», στα πλαίσια της πουτινικής γεωπολιτικής του «Ρωσικού
Κόσμου».
Τότε, οι Ρώσοι Επίσκοποι της Διασποράς, με καθαρή συνείδηση
και χωρίς τον εξαναγκασμό του κοσμικού άρχοντα της Ρωσίας, έλεγαν την αλήθεια,
έτσι όπως πάντα την βίωνε η Εκκλησία.
Ένα μόνο χαρακτηριστικό απόσπασμα από την επιστολή των τότε
Ρώσων Επισκόπων της Διασποράς προς τον πρόεδρο της Συνδιάσκεψης της Λοζάνης
(1923), όπως το έχει μεταφράσει και παραθέσει στο ιστολόγιο του ο φίλος
Αλέξανδρος, καταδεικνύει ότι αυτό που σήμερα ισχυρίζεται η Ρωσική Εκκλησία, ότι
δηλαδή το Οικουμενικό Πατριαρχείο δεν είχε πάντοτε τα προνόμια και τα
δικαιώματά του, είναι ένα μέγιστο και αίσχιστο ψεύδος, προορισμένο να
υπηρετήσει μόνον την πολιτική της Μοσχοβίας:
«Σύμφωνα με την διδασκαλία της Εκκλησίας, όπως αυτή διατυπώθηκε στις αποφάσεις των επτά Οικουμενικών Συνόδων, αναγνωρισμένες και από τους ορθοδόξους και από τους ρωμαιοκαθολικούς, ο θρόνος της Κωνσταντινουπόλεως δεν είναι απλώς μια εκ των εκκλησιαστικών περιοχών, παρόμοια με άλλες, αλλά θεωρείται ως αναπόσπαστο μέρος της Ορθοδόξου Εκκλησίας, απλωμένης σε όλη την Οικουμένη. Ιδιαίτερα πρέπει να υπογραμμίσουμε το γεγονός ότι μόνο αυτός έχει το δικαίωμα να δέχεται αιτήσεις από τους επισκόπους οι οποίοι νομίζουν πως αδικήθηκαν από τις τοπικές Συνόδους. Μ’ αυτή την έννοια ο Πατριάρχης της Κωνσταντινουπόλεως παρίσταται μπροστά στα βλέμματα όλων των ορθόδοξων ως ανώτατος κριτής»…
Δείτε την πηγή και το πρωτότυπο ρωσικό κείμενο στο ιστολόγιο «Ρωμιοσύνη»:
rwmio.blogspot.com
