Το παρακάτω κείμενο προέρχεται απ’ την πένα του Βούλγαρου καθηγητή φιλοσοφίας στο πανεπιστήμιο της Σόφιας και συγγραφέα Καλίν Γιανάκιεφ (γεννημένος στις 5 Μαρτίου 1956 στη Σόφια). Ο Γιανάκιεφ λαμβάνει ενεργό ρόλο στη κοινωνική ζωή της χώρας του συγγράφοντας άρθρα και παρεμβαίνοντας στην επικαιρότητα. Είναι ενδιαφέρον να τονίσουμε ότι ήταν υπέρ της εισαγωγής του μαθήματος των θρησκευτικών στα σχολεία της Βουλγαρίας ενώ εκφράστηκε και εναντίον της...
¨ηθικής επανόρθωσης¨ της κομμουνίστριας πολιτικού της Βουλγαρίας Λιουντμίλα Ζίβκοβα ενώ εκφράστηκε και εναντίον των συνεδρίων και συνεστιάσεων που έγιναν προς τιμή της, λέγοντας πως το ό,τι «άνοιξε τη Βουλγαρία στο δυτικό κόσμο» δεν την εμπόδισε να μην άρει την απαγόρευση στη πρόσβαση μεγάλο μέρους των διανοουμένων σε δυτικά λογοτεχνικά έργα στη Βουλγαρία. Ο Καλίν Γιανάκιεφ λαμβάνει επίσης ενεργό ρόλο ως ενορίτης στην Ρωσική Εκκλησία της Σόφιας υποστηρίζοντας το δίκαιο των πιστών να την επισκέπτονται. Κύρια επιστημονικά ενδιαφέροντα του Γιανάκιεφ είναι η έρευνα της φιλοσοφίας του Μεσαίωνα και η χριστιανική θεολογία.
Αποφάσισα να μεταφράσω το συγκεκριμένο κείμενο, το οποίο δημοσιεύτηκε πρόσφατα στις εννέα Οκτωβρίου 2016, επειδή αναφέρεται σ’ έναν τύπο ανθρώπου, τον οποίο συναντάμε και στην Ελλάδα. Πρόκειται για τον ρωσόφιλο, ο οποίος συνήθως είναι εθνικιστής, ακραιφνής ορθόδοξος και γενικότερα ένας τύπος συντηρητικών απόψεων. Είναι γεγονός βέβαια ότι στην Ελλάδα ο τύπος του εν λόγω ρωσόφιλου είναι πιο λαϊκός, πιο αφελής, απ’ τον διανοούμενο ρωσόφιλο, ο οποίος εντοπίζεται κυρίως σε χώρες, όπως η Βουλγαρία, χώρες δηλαδή που έχουν σχέση με τη Ρωσία λόγω γλώσσας αλλά και λόγω της προγενέστερης επιρροής απ’ τη Σοβιετική Ένωση. Το ζήτημα όμως δεν είναι η αφέλεια των δικών μας ρωσόφιλων ή η μόρφωση του τύπου του ρωσόφιλου, που περιγράφει ο Καλίν Γιανάκιεφ. Το θέμα είναι ότι και οι δύο στηρίζονται σε ένα θρησκευτικό δέος, έναν μεταφυσικό θαυμασμό προς την Ρωσία, ο οποίος δεν στηρίζεται στην πραγματικότητα αλλά σε μια καλλιεργημένη ιδέα, σε μια προπαγάνδα, σ’ έναν μύθο.
Στην Ελλάδα ο μύθος αυτός καλλιεργήθηκε κυρίως την εποχή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, λόγω του γεγονότος ότι η ομόθρησκη Ρωσία ενέπνεε εμπιστοσύνη στους Έλληνες, παρόλα αυτά η πολιτική της Ρωσίας απέφερε τα αντίθετα πάντα αποτελέσματα. Ενδεικτικό το ότι το 1787 οι Έλληνες πρόσφεραν βοήθεια στρατιωτική στους Ρώσους με ελληνικό στόλο υπό τον Λάμπρο Κατσώνη, αλλά μετά την ήττα της Τουρκίας ουδείς λόγος έγινε απ’ τη Ρωσία για την απελευθέρωση της Ελλάδας. Την ίδια πολιτική συνέχισαν και οι άλλοι τσάροι. Πρέπει να τονιστεί ότι ο Τσάρος Αλέξανδρος ο Α΄ το έτος 1812 διά της συνθήκης του Βουκουρεστίου κέρδισε την Βεσαραβία, υποστήριξε την αυτονομία της Σερβίας αλλά ουδεμία μνεία έκανε περί της Ελλάδας παρά τις υποσχέσεις και τις διαβεβαιώσεις που είχε δώσει στον Έλληνα στρατηγό του Ρωσικού στρατού Αλέξανδρο Υψηλάντη. Η ανθελληνική ρωσική πολιτική ακολούθησε για πολλά χρόνια. Πιστεύω όμως πως δεν είναι ο ρόλος μου να περιγράψω την πολιτική της Ρωσίας προς την Ελλάδα, όποιος θέλει να ενημερωθεί γι’ αυτά τα θέματα μπορεί να τα διαβάσει στο βιβλίο του Χριστόπουλου, Ελληνορωσικαί Σχέσεις Δια Μέσου των Αιώνων, το οποίο περιγράφει με ιστορικά στοιχεία την πολιτική στάση της Ρωσίας προς την Ελλάδα.
Δεν πρέπει όμως να μας προκαλεί εντύπωση και οι σχέσεις που έχει η ρωσική πολιτική με την Χρυσή Αυγή, άλλωστε η ρωσική πολιτική υποστηρίζει, φανερά ή υπόγεια και άλλα ακροδεξιά κόμματα στην Ευρώπη. Οι μύθοι βέβαια περί υποστήριξης των ελληνικών θέσεων για την ΑΟΖ πρέπει να έχουν καταπέσει τώρα (βλ. xryshaygh.com), επειδή απ’ ότι φαίνεται ο Τσάρος Πούτιν προτιμάει τον Σουλτάνο Ερντογάν, ιδιαίτερα μετά το ανεπιτυχές πραξικόπημα και την ¨δυναμική¨ αντίδραση του Ερντογάν. Πρέπει να είναι σχιζοφρενής ο Έλλην ρωσόφιλος, ο οποίος υποστηρίζει τον σύμμαχο του Ερντογάν, Πούτιν, την ώρα μάλιστα που ο Ερντογάν κάνει αλλοτριωτικές δηλώσεις για προσχώρηση εδαφών στη Τουρκία, αμφισβητώντας το Διεθνές Δίκαιο και τις Συνθήκες!
Μπορούν να ειπωθούν πολλά πάνω στο θέμα Ρωσία και πολιτική αλλά κάποτε πρέπει να μάθουμε να διαχωρίζουμε την πολιτική απ’ την κουλτούρα. Είμαι πεπεισμένος πως η πολιτική του κράτους της Ρωσίας δεν ταυτίζεται με την κουλτούρα των ανθρώπων που ζουν εκεί, πρέπει επίσης κάποτε να γίνει αντιληπτό στους Έλληνες ότι η Ρωσία δεν είναι ένα καθαρά ομόδοξο κράτος, η Ρωσία δεν είναι μόνο Ορθόδοξη. Ουσιαστικά πρόκειται για ένα πολυεθνικό, πολυθρησκευτικό κράτος, στο οποίο καίριο ρόλο παίζει η Ορθοδοξία. Σ’ έναν πληθυσμό 142.800.000 ανθρώπων οι 58.800.000 δηλώνουν Ορθόδοξοι, δηλαδή ένα 41%. Παρόλα αυτά παραμένει το ερώτημα πόσοι από το 41% είναι ενεργοί Ορθόδοξοι, οι οποίοι πηγαίνουν στην Εκκλησία. Εν πάση περιπτώσει, η θρησκεία και μόνο δεν είναι λόγος για να υπάρχει πολιτική υποστήριξη μεταξύ δύο κρατών.
Πιστεύω πως το κείμενο του Καλίν Γιανάκιεφ με την καυστικότητα του ρίχνει φως στο θέμα του μεταφυσικού ρωσόφιλου, ο οποίος είναι περισσότερο ένας ειδωλολάτρης με μάσκα, που κρύβεται πίσω από μεγάλα λόγια και σπουδαιοφανείς, κούφιες κατά τ’ άλλα, ιδέες.
***
Υπάρχει ένας ιδιαίτερος, μεταφυσικός ρωσόφιλος, του οποίου ο τύπος δεν μοιάζει καθόλου με τους ασπρομάλληδες διαδηλωτές του Βόλεν Σίντεροφ ούτε τους κουστουμαρισμένους ¨ειδικούς πυρηνικής ενέργειας¨, οι οποίοι καθοδηγούνται από έναν πρώην Βούλγαρο πρόεδρο (1).
Ο μεταφυσικός ρωσόφιλος είναι διαφορετικός: ¨συντηρητικός¨ και εκδηλώνεται κυρίως στις σελίδες των περιοδικών, στις οποίες ασκεί κριτική ενάντια στο φιλελεύθερο καπιταλισμό και στο λεγόμενο ¨τουρμποκαπιταλισμό¨ (παρόλα αυτά στα ίδια περιοδικά υπάρχουν διαφημίσεις ρολογιών, τα οποία κοστίζουν χιλιάδες ευρώ). Μερικές φορές εμφανίζεται και στην τηλεόραση (ποτέ όμως για να αντιπαρατεθεί στις ¨αντίθετες απόψεις¨, κάτι το οποίο επιβάλλεται στους φιλελεύθερους ¨πολιτικάντηδες¨ – το ύφος του είναι αυστηρά διανοουμενίστικο και αναγκάζει τον δημοσιογράφο να του στείλει εκ των προτέρων τις ερωτήσεις). Επίσης είναι σαρκαστικός και ¨βαθύς¨. Επικαλείται τους ρώσους κλασικούς και τους μεγάλους ρώσους γέροντες. Στέκεται υπεράνω της ¨πολιτικής¨, στην περιοχή της εσχατολογίας και της αποκαλυπτικής. Για τον ίδιο η Ρωσία δεν είναι ένα όνομα (numen), αλλά numina (πνεύμα). Και όλοι, όσοι για τον έναν ή τον άλλον λόγο θεωρούνται σ’ εμάς ¨ρωσόφοβοι¨ (ο όρος αυτός είναι επινοημένος, για να στηλιτεύονται πιο εύκολα, όσοι ασκούν κριτική στον Β. Πούτιν και δεν αποδέχονται ότι η ¨Ευρώπη βρίσκεται σε παρακμή), γι’ αυτόν είναι ιδιοτελείς και στενόμυαλοι ¨φιλελεύθεροι¨ δίχως δυνατότητα ανύψωσης του πνεύματος τους, θρησκευτικής εμβάθυνσης και πνευματικής θεωρίας. Ο μεταφυσικός ρωσόφιλος είναι ένας τύπος με θλιμμένη φυσιογνωμία, που ακουμπά με περισυλλογή τον δείχτη του χεριού στο μάγουλο του.
Εδώ είναι μερικές απ’ τις απόψεις του, οι οποίες έχουν ληφθεί από διαφορετικούς αντιπροσώπους του είδους, με το δικό μου σύντομο σχόλιο.
Οι χώρες συνορεύουν η μία με την άλλη, ενώ η Ρωσία συνορεύει με τον Θεό – θα έλεγε ο Ρίλκε.
Είναι πιθανό. Ακόμη και οι μεγάλοι ποιητές μπορούν να πουν κάποια βλακεία (κάτι που τους ταιριάζει, γιατί οι φωνές τους κάνουν ακόμα και τις ανοησίες να ηχούν όμορφα)…Η Ρωσία συνορεύει με τον Θεό…
Ποτέ δεν συνόρευε με τη λασπώδη αγροτική στέπα, εκεί που ο Βογιάρος έστελνε τα σκυλιά του ενάντια σ’ ένα ανήλικό δουλοπάροικο, μικρό αγόρι ακόμα, το οποίο κατά λάθος είχε τραυματίσει ένα σκυλί και έπρεπε να το ξεσκίσουν τα σκυλιά μπροστά στα μάτια της μητέρας του (πληροφορία προερχόμενη απ’ τον Ντοστογιέφσκι).
Ποτέ δεν συνόρευε με τα γεμάτα αλκοολικούς στρατόπεδα της Σιβηρίας, εκεί που αποκτηνωμένοι άντρες και γυναίκες βράζουν ¨σαμαγκόν¨ από λαδωμένα σκαμνιά, επειδή η ¨τυπική κατακόρυφη ρωσική γραμμή εξουσίας¨ έχει χάσει την όραση της κάπου εκεί πέρα ¨στα σύνορα με τον Θεό¨ (2).
Ποτέ δεν συνόρευε με την ¨άβυσσο των Γκουλάγκ¨, απλά συνέπεσαν τα σύνορα με την ¨απέραντη¨ της έκταση για τη διάρκεια εβδομήντα χρόνων (3).
Εάν η Ρωσία ¨συνορεύει με τον Θεό¨, τότε συνορεύει και με τον Άδη. Ωστόσο, δεν λέω κάτι το βλάσφημο – ο κάθε χριστιανός θα πρέπει να γνωρίζει, ότι ολόκληρος ο τωρινός κόσμος συνορεύει ¨άνωθεν¨ με τον Θεό και ¨κάτωθεν¨ με τον Άδη. Αυτό είναι, για να το πω έτσι, η μεταφυσική του τοπολογία.
Όμως η Ρωσία δεν εντοπίζεται ¨στον κόσμο τούτον¨ όπως όλα τα υπόλοιπα ¨κοσμικά¨ κράτη. Αυτό ακριβώς θέλει να μας εμπνεύσει ο μεταφυσικός Ρωσόφιλος.
«Αυτό το οποίο οι ¨δυτικοί¨ δεν πρόκειται ποτέ να συγχωρήσουν στη Ρωσία είναι η Ορθοδοξία» – είπε πρόσφατα ο Σεργκέι Λαβρόφ και ήταν κάτι το ¨απολύτως εύλογο¨. Τι σπουδαία ρήση, τι βάθος! Όχι τα Γκουλάγκ, ούτε την κατάκτηση της μισής Ευρώπης μετά το 1945, ούτε την προσάρτηση της Κριμαίας στις δικές μας μέρες! Όχι την δολοφονία του Αλεξάντερ Λιτβινένκο με πολώνιο, ούτε αυτή με σφαίρα της Άννας Πολιτκόφσκαγια. Όχι τις εβδομαδιαίες παραβιάσεις του εναέριου χώρου στη Νορβηγία, στη Σουηδία, στη Φιλανδία, στη Μεγάλη Βρετανία, ούτε το Ντονμπάς και το Λουγκάνσκ. Δεν είναι η βάση κατασκόπων κοντά στη Νίς (για την οποία μας ενημέρωσαν ακόμα και τα δικά μας μέσα), ούτε οι βάρβαροι βομβαρδισμοί στο Χαλέπι και οι σκοτωμένοι άνδρες, γυναίκες και παιδιά απ’ τον ¨σύμμαχο¨ Άσαντ. Όχι! Αυτά είναι βέβηλα πράγματα, για τα οποία ¨κόπτονται¨ οι επιπόλαιοι ¨ρωσόφοβοι¨. Στο βάθος αυτό που δεν μπορούν να συγχωρήσουν στην Ρωσία είναι η Ορθοδοξία.
Πως όμως τη ¨συγχωρούν¨ στους Έλληνες, στους Ρουμάνους και στους Βούλγαρους; Ή μήπως όσον αφορά αυτά τα εδάφη, επειδή δεν είναι ρωσικά δεν είναι και ορθόδοξα, αλλά μονάχα αξιολύπητα ερείπια, εγχώριος ¨παπισμός¨, ο οποίος υποστηρίζεται μόνο με τη χάρη της Αγιότητας του Κύριλλου, ¨Πατριάρχη της Μόσχας και πασών των Ρωσιών¨.
Επειδή Ορθοδοξία έξω από την Ρωσία δεν υπάρχει καθόλου, από τότε που εμφανίστηκε η θεωρία της ¨Τρίτης Ρώμης¨.
Η Ορθοδοξία και εκτός της Ρωσίας είναι ¨ρωσικότητα¨. Αν δεν είναι, θεωρείται μονάχα ¨οικουμενισμός¨, ¨χαμερπής αποστασία¨, ¨νεωτερισμός¨, ¨διάσκεψη της Κρήτης¨ των δέκα αυτοκέφαλων ναυαγίων (4). Όλοι οι ορθόδοξοι, οι οποίοι δεν είναι ρωσόφιλοι (σύμφωνα με τον ήρωα μας) είναι μονάχα συνωμότες ¨φιλελεύθεροι¨ – ψυχοπαίδια του Βατικανού ή του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών.
Θα πρέπει να αφοριστούν!
Ουσιαστικά για τον κλαίοντα από ενθουσιασμό ¨χριστιανικό¨ ρωσόφιλο ο Χριστός ακόμα και μετά την Ανάληψη του δεν ¨ανέβηκε στους ουρανούς¨ δεν ¨κάθεται στα δεξιά του Πατέρα, σύμφωνα με το Σύμβολο της πίστης. Αλλά ζει στην Ρωσία, όπου συνεχίζει να την περιέρχεται ¨από άκρο σε άκρο με τα γυμνά του πόδια¨. Γι’ αυτό τον λόγο, ο ¨υπόλοιπος¨ κόσμος δεν μπορεί να συμβιβαστεί με ¨το γεγονός της Ρωσίας¨. Το γεγονός ότι η Ρωσία είναι ¨ο παράδεισος επί της γης¨, ¨το χιλιετές βασίλειο του Αγίου Πνεύματος¨. Να έχουν να ακούν κάποιοι μεσαιωνικοί Ιωακειμιτές και χιλιαστές (5)! Η μεταφυσική ρωσοφιλία είναι χιλιασμός, ο οποίος διακρίνεται από μια κριτικά αυξημένη διανοητική θερμοκρασία, ιστορικοφιλοσοφικο ρίγος πρακτικά αθεράπευτο.
Έχετε προσέξει ότι για τον μεταφυσικό ρωσόφιλο όλοι οι Ρώσοι συγγραφείς παρουσιάζονται ως άμεσα εκπορευόμενοι της Ρωσίας καθαυτής, εκφραστές όχι του δικού τους τάλαντου αλλά της ¨αιώνιας Ρωσίας¨, του μεταφυσικού ¨γεγονότος¨ που ονομάζεται Ρωσία. Η Ρωσία καθαυτή έχει κερδίσει το δικαίωμα να αφομοιώνει κάθε διάνοια που προέρχεται από αυτήν. Αυτοί είναι η Ρωσία και η Ρωσία είναι αυτοί.
Γι’ αυτό όταν μιλάει για τη Ρωσία, ο μεταφυσικός ρωσόφιλος μπορεί να χρησιμοποιεί ελεύθερα διάφορα τσιτάτα απ’ τις διάνοιες της, σαν να παραθέτει την ίδια τη Ρωσία με αυτό τον τρόπο, ενώ όταν χρειάζεται να παραδεχθεί τις αμαρτίες της τότε κατηγορεί τους ¨εβραίους-μπολσεβίκους¨, τους ¨κομμουνιστές¨, οι οποίοι είναι ¨σοβιετικοί¨ όχι ¨ρώσοι¨ και η διαφορά αυτή άπτεται της πίστης και του ¨δόγματος¨.
Διαμέσου του Ντοστογιέφσκι μιλάει η ¨πονεμένη ρωσική ψυχή¨, διά του Τιούτσεφ τραγουδά ¨η ίδια καρδιά της Ρωσίας¨, διά του Σολζενίτσιν μιλάει ¨ο μεγαλειώδης πόνος και η ρωσική συνείδηση¨. Έχετε άραγε ακούσει ποτέ να μιλάει διαμέσου του Ντίκενς ¨η αγγλική ψυχή¨, έχετε ακούσει για κάποια ¨μεταφυσική, αιώνια¨ Γαλλία να εκφράζεται διαμέσου των μυθιστορημάτων του Βίκτωρος Ουγκώ και των έργων του Σατωμπριάν και του Φρανσουά Μωριάκ; Μία και μοναδική φορά κατά τη διάρκεια του ναζιστικού ¨ρίγους¨ στη Γερμανία ο Βάγκνερ και ο Νίτσε, ο Γκαίτε και ο Μπετόβεν δεν αντιπροσώπευαν τον εαυτό τους, αλλά μετατράπηκαν στη προσωποποίηση του υπερβατικού ¨γερμανικού¨ Geist/Πνεύματος.
Οι ευρωπαϊκές κουλτούρες και λογοτεχνίες έχουν πρόσωπα και ονόματα – είναι γεμάτες με τα nomina. Η ρωσική λογοτεχνία είναι ¨καθολική¨, είναι numina και εμπεριέχει τις δικές της ενσαρκώσεις. Για τον μεταφυσικό ρωσόφιλο αυτές ενσαρκώνουν μια Ρωσία, η οποία δεν εκφράζει απλά μια πολιτική και εθνική μόρφωση. Αυτή είναι μεταφυσικό Υποκείμενο. Αυτό, φυσικά, συμβαίνει σ’ αντίθεση με τη Δύση, η οποία είναι ¨αστική¨, ¨ατομικιστική¨, ¨καλβινιστική¨, ενώ η Ρωσία είναι – στο πιο ορθόδοξο ¨ολιστική¨.
Θέλω να πω ξανά, ότι αυτός ο τρόπος σκέψης είναι μια πραγματική ειδωλολατρία. Πρόκειται για την κατασκευή ενός τεράστιου ειδώλου, το οποίο έχει τοποθετηθεί ανάμεσα στον ποταμό Μπούγκ και στον Δνείπερο, στο ¨χρυσό κεφάλι¨ στο οποίο εντοιχίζεται η ψυχή των αληθινά ζωντανών ( των προαναφερθέντων Ντοστογιέφσκι, Τιούτσεφ, Σολζενίτσιν κτλ) για να μπορέσει το είδωλο να λάβει ψυχή, για να μετατραπούν οι ψυχές των ζωντανών σε ψυχή του ειδώλου.
Αλίμονο, όχι σπάνια, στα ανατολικά του Μπούγκ και του Δνείπερου οι ζωντανοί παραδίνουν τις ψυχές τους στο είδωλο. Αυτό ονομάζεται ¨αντι- αστικότητα¨, ¨ταπεινότητα¨. Και διατηρεί την παραγωγή των ενσαρκωμένων καθολικών ιδεών, για τις οποίες γίνεται λόγος: ¨αιώνια Ρωσία¨, ¨το μεταφυσικό γεγονός Ρωσία¨ κτλ.
Ο προορισμός της Ρωσίας (εννοείται της ¨αιώνιας¨ και της ¨μεταφυσικής¨, όχι αυτής της καθημερινής, την οποία γνωρίζουν οι ¨φιλελεύθεροι¨) ήταν να ¨τιμωρήσει τον δυνατό για την ιταμότητα του¨ και να ¨ενώσει τους αδύνατους για να εκδικηθούν τους δυνατούς¨, ισχυριζόταν κάποτε (τωρινός) ¨σημαντικός Ρώσος διανοητής¨.
Αυτό ασφαλώς αναφέρεται στην ¨κατανοητή¨ Ρωσία, την οποία μπορούν να διανοηθούν στον ¨κόσμο των φτασμένων διανοητών¨ μόνο εκείνοι με τη θλιμμένη φυσιογνωμία, που αποθέτουν με περισυλλογή το δάχτυλο τους στο μάγουλο.
Επειδή η εμπειρική, η σημερινή Ρωσία, αυτή των ημερών μας έχει συγκεντρωθεί γύρω απ’ τη ¨μεγάλη δύναμη¨ της Συρίας και ¨τιμωρεί¨ τους αυθάδεις κατοίκους του Χαλεπιού. Επίσης ¨τιμωρεί¨ τον πληθυσμό της ανατολικής Ουκρανίας (συγγνώμη, όχι αυτόν, αλλά την κυρία Νιούλαντ, γιατί η Ουκρανία δεν υπάρχει, παρούσα είναι μόνο η Αμερική, η οποία ¨εφευρίσκει¨ παρόμοια πολιτικά υποκείμενα μόνο για να προσφέρει για να σερβίρει την Ρωσία στον εαυτό της, μαζί με ¨την γαλοπούλα την Ημέρα των Ευχαριστιών¨. Η Ρωσία έχει προσελκύσει ως μαγικό λυχνάρι του Αλαντίν την ¨αδύναμη¨ Κίνα, τους ¨αθλίους¨ του Ιράν, υπερασπίζοντας την ¨ιδιόμορφη κουλτούρα¨ του Κίμ Γιονγκ Ουν – όλους τους αδύνατους, με τους οποίους είναι αποφασισμένη να εκδικηθεί τους δυνατούς. Αλλά αυτό είναι απλά το αίσθημα του τρόμου της φιλελεύθερης εμπειρίας, ένα σκιάχτρο για να κρατά στη ζωή τους ¨δεξιούς¨ στη Βουλγαρία.
Οι ΗΠΑ, ας το θυμηθούμε, διεξήγαγαν έναν ¨βρώμικο πόλεμο¨ μακριά απ’ τη πατρίδα τους, στο Βιετνάμ και ποτέ δεν μπόρεσαν να μας εξηγήσουν τι έψαχναν εκεί. Η Ρωσία όμως – μας εξηγεί ο μεταφυσικός μας ρωσόφιλος – σώζει τη Συρία (συγγνώμη- σώζει τον κόσμο στη Συρία) απ’ την ¨παγκόσμια απειλή του ισλαμισμού¨(η οποία έχει τη φωλιά της μέσα ακριβώς στο Χαλέπι), συντηρεί την εικόνα της μεγάλης δύναμης, ικανής να ¨τιμωρήσει τους δυνατούς για τη θρασύτητα τους¨. Ιδού η μεταφυσική εξήγηση για την στρατιωτική της παρουσία στην ανατολική Μεσόγειο. Δεν το αντιλαμβάνεστε τυφλοί φιλελεύθεροι; Διαβάστε τον μνημονευόμενο ¨σπουδαίο ρώσο διανοητή¨, για να το καταλάβετε, αν μπορείτε!
Οι φιλελεύθεροι- ρωσόφοβοι έζησαν την αστική Ευρώπη και την τουρμποκαπιταλιστική Αμερική ως ¨ανθρωπολογικό κανόνα¨, νοιώθουν περίπου ερωτικό ρίγος καθώς φωτογραφίζονται με τον Αμερικανό πρέσβη. Πιθανόν και να το κάνουν αυτό. Αλλά ποτέ δεν έχω δει μεγαλύτερο μεταφυσικό δέος από εκείνο, το οποίο έχουν οι ρωσόφιλοι. Πριν έναν αιώνα περίπου, ο οποιοσδήποτε Τσάρος, ο οποίος θα είχε ανέβει στον θρόνο του Κρεμλίνου, μαζί με το ¨πολιτικό του σώμα¨ (σύμφωνα με όσα λέει και ο Ernst Kantorowicz), ενστικτωδώς θεωρούνταν ο δικός μας ¨παππούς¨ – ο ¨παππούς Ιβάν¨, σχεδόν αποκαλυπτικός, κάτι σαν τον παλαιό των ημερών, – ο πρεσβύτερος του κόσμου.
Έπειτα για περισσότερο από τέσσερεις δεκαετίες οι ρωσόφιλοι μας ζούσαν με τον Ρώσο σαν να είναι ο ¨μεγαλύτερος μας αδελφός¨, διείσδυσαν με τη νηφαλιότητα και τη γλώσσα τους με τις διπλές γαλιφιές και τα υποκοριστικά τους – μας εξόπλισαν με ένα ¨μπράτουσκι¨ μας υποχρέωσαν στα φιλιά του Μπρέζνιεφ ¨στόμα με στόμα¨ (6). Τώρα ξανά δημιούργησαν τον Πούτιν και τους πουτινικούς του επισκόπους στις ψυχές μας, λες και δίχως αυτούς θα νομιμοποιήσουμε τον γάμο των ομοφυλοφίλων και θα αντικαταστήσουμε το βιολογικό μας φύλο με την ουδέτερη ονομασία «gender». Όχι ο Πούτιν δεν είναι απλά πολιτικός, (όπως η προτεστάντης Μέρκελ). Αυτός είναι ο κατέχων (αυτός, ο οποίος συγκρατεί τον κόσμο απ’ το να έρθει ο Αντίχριστος και το τέλος του).
Είναι πιθανό ότι ορισμένοι νεαροί καριερίστες ιδεολογικοποιούν περισσότερο απ’ το κανονικό την ¨ευρωατλαντική συμμαχία¨, την Αμερική ως ¨πεπρωμένο του κόσμου¨ κτλ. Αλλά δεν έχω προσέξει να υπάρχει κάτι, το οποίο θα μπορούσε να θεωρηθεί ¨ευρωατλαντική μεταφυσική¨, των ¨αιωνίων Ενωμένων Πολιτειών¨, του ¨πατερούλη της Ουάσινγκτον¨. Κανείς ποτέ δεν έχει δει την ¨ψυχή της Ευρώπης¨, ούτε έχει νοιώσει στο πετσί του το ¨αποκαλυπτικό δέος¨ του φιλελευθερισμού.
Η παιδαριώδης ευχαρίστηση του να φωτογραφίζεσαι με τον Αμερικανό πρέσβη μου φαίνεται περισσότερο αθώα απ’ τη θρησκευτική υπόσχεση της ¨αιώνιας Ρωσίας¨. Στη πρώτη υπάρχει κάτι γελοίο, στη δεύτερη μιλάμε για καθαρή ειδωλολατρία.
Σημειώσεις
1. Ο Βόλεν Σίντεροφ είναι Βούλγαρος πολιτικός και δημοσιογράφος, αρχηγός του εθνικιστικού κόμματος Ατάκα. Οι απόψεις του μπορούν να συγκριθούν με ελληνικά κόμματα του τύπου ΛΑΟΣ και ΑΝΕΛ. Το κόμμα του Σίντεροβ εμφανίζεται κυρίως ως, μια δύναμη που εναντιώνεται στην παγκοσμιοποίηση. Ενδεικτικό γεγονός αυτής της στάσης είναι ότι ο Βόλεν Σίντεροφ έλαβε μέρος το 2002 σε μια διεθνή διάσκεψη στη Μόσχα με θέμα την παγκόσμια ιστορία και τα ζητήματα που προκύπτουν απ’ την παγκοσμιοποίηση. Οργανωτής αυτής της διάσκεψης ήταν η Κοινωνικό-ανθρωπιστική Ακαδημία της Μόσχας, ενώ φαίνεται ότι έλαβαν μέρος αντιπρόσωποι της Κου Κλουξ Κλαν, όπως ο David Duke, Ισλαμιστές, όπως ο Ahmed Rami και Ρώσοι εθνικιστές, γι’ αυτό και η παρουσία του Σίντεροφ προκάλεσε σκάνδαλο.
2. Το самогон είναι ένα είδος σπιτικού οινοπνεύματος, τσίπουρου ή αλλιώς στεμφυλοπνεύματος. Είναι ιδιαίτερα επικίνδυνο για την υγεία, γιατί αν δεν τηρηθεί σωστά η απόσταξη, το πιθανότερο είναι να περιέχει τοξικές οργανικές ενώσεις όπως μεθυλική αλκοόλη. Είναι ενδιαφέρον να προστεθεί ότι το 1948 η παραγωγή, η αποθήκευση και η πώληση του εν λόγω ποτού απαγορεύτηκε ενώ η παράβαση του νόμου οδηγούσε σε φυλάκιση σε στρατόπεδο εργασίας για μια περίοδο 6-7 ετών, ενώ η παραγωγή του ποτού χωρίς την πρόθεση πώλησης του προέβλεπε τη δήμευση της περιουσίας του παραβάτη.
3. Ο όρος ГУЛАГ ή ГУЛаг πρόκειται για συντομογραφία της ονομασίας Главное управление лагерей и мест заключения ( Γενική διοίκηση στρατοπέδων και τόπων κράτησης) Τα στρατόπεδα της Γκουλάγκ έγιναν διαβόητα καθώς εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι που κρατούνταν στις φυλακές αυτές εξαφανίζονταν και έχαναν κάθε επαφή με τις οικογένειες τους, βασανίζονταν και έμεναν φυλακισμένοι σε φρικώδεις συνθήκες διαβίωσης για χρόνια, συχνά χωρίς καν νόμιμες δικαστικές διαδικασίες. Στη Δύση έγιναν γνωστά το 1973 μέσω της δημοσίευσης του έργου Αρχιπέλαγος Γκουλάγκ 1918-1956 του νομπελίστα συγγραρφέα Αλεξάντρ Ισάγεβιτς Σολζενίτσιν. Η συγγραφέας Αν Άπλμπάουμ έχει γράψει επίσης την ιστορία των Γκουλάγκ, έργο το οποίο κυκλοφορεί στην Ελλάδα απ’ τις εκδόσεις Ιωλκός. Anne Applebaum, Γκουλάγκ – Η αληθινή ιστορία, (Ιωλκός: Αθήνα, 2009).
4. Ο συγγραφέας αναφέρεται στην Αγία και Μεγάλη Σύνοδο της Ορθοδοξίας που έλαβε χώρα στην Κρήτη, στην οποία δεν έλαβε μέρος ούτε η Ρωσική, ούτε η Βουλγαρική Ορθόδοξη Εκκλησία.
5. Οι Ιωακειμίτες ήταν αίρεση του Μεσαίωνα, η οποία υποστήριζε χιλιαστικές απόψεις, όπως ότι ο κόσμος θα τελειώσει το 1260 και ότι θα έρθει ο Αντίχριστος, ενώ μετά θα υπάρξει μια εποχή βασιλείας του Χριστού στη γη. Οι απόψεις των Ιωακειμιτών βασίζονται σε έργα του θεολόγου Ιωακείμ του Φιόρε.
6. Братушки, χαϊδευτικό όπως οι αδελφούληδες, братушка, ο αδελφούλης.
