Όλα τα έχουμε δει μέχρι τώρα και όλα πρέπει να τα περιμένουμε, όταν έχουν χαθεί το μέτρο, η τσίπα και ο μπούσουλας... Εκείνο βέβαια που ξεπερνά κάθε φαντασία είναι ότι θα βλέπαμε τον τελευταίο Αυτοκράτορα της Ρωμιοσύνης, τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο, να φιγουράρει με φόντο χρυσότρουλλο Ρωσικό Ναό, στο Επισκοπείο της...
Ιεράς Μητροπόλεως Ταμασού και Ορεινής, το ιδιότυπο αυτό de facto «Ρωσικό Εξαρχάτο» της Κύπρου, ενώ είναι γνωστή η στάση των Μοσχοβιτών στα γεγονότα εκείνης της περιόδου, όταν η Βασιλεύουσα Πόλη επολιορκείτο από τις ορδές του Πορθητού...
Βέβαια, οι Μοσχοβίτες έχουν την τάση να... αναθεωρούν την Ιστορία κατά τις επιθυμίες και τις επιδιώξεις τους... Σε λίγο μπορεί και να μας πουν ότι ήταν παρόντες στην υπεράσπιση της Πόλεως!!! Ήδη άλλωστε ισχυρίζονται με θράσος ότι εκείνοι βοήθησαν τους Ρωμιούς κατά την Εθνεγερσία του 1821... Όταν είναι γνωστό ότι η «Ιερά Συμμαχία», με πρωτοστάτη τον τότε Ρώσο Τσάρο, πολέμησε με λύσσα τον ξεσηκωμό των Ελλήνων.
Το τι λένε φυσικά οι Μοσχοβίτες, ελάχιστη αξία έχει. Το κακό είναι ότι έχουν βρει πρόθυμους εκπροσώπους μέσα στο Γένος μας, προκειμένου να δηλητηριάζουν τις ψυχές μας με τα ψεύδη και την προπαγάνδα τους. Με απώτερο σκοπό να καπηλευθούν την Ιστορία μας και να ακυρώσουν το πραγματικό και μοναδικό Κέντρο της Ρωμιοσύνης, το λίκνο και τη μήτρα της, το Πάνσεπτο Οικουμενικό Πατριαρχείο, που ουδέποτε έπαψε να είναι η Εθναρχούσα Μητέρα Εκκλησία, η Τροφός του Γένους μας, ακόμη και όταν αυτό έμεινε, επί τέσσερις περίπου αιώνες, χωρίς κρατική οντότητα.
Η εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στο Επισκοπείο της Ιεράς Μητροπόλεως Ταμασού, στην Κύπρο, ως «Ημέρα μνήμης της αλώσεως της Κωνσταντινούπολης», δημιουργεί πολλά ερωτηματικά. Ιδιαίτερα μια περίεργη αποστροφή της ομιλίας του Πανιερωτάτου Μητροπολίτου κ. Ησαΐα προκαλεί έντονο προβληματισμό: «Στις 29 Μαΐου 1453 στις 14:30 το μεσημέρι σύμφωνα με το Χρονικό του Γεωργίου Φραντζή, ακούστηκε εντός της Πόλεως το, “Εάλω η Πόλις”. Ένας κόσμος τελειώνει και ένας νέος αρχίζει. Η Πόλις, το καύχημα της Οικουμένης πέφτει ύστερα από έντεκα αιώνες στα χέρια αλλογενούς, αλλογλώσσου και αλλοθρήσκου κατακτητού. Η Άλωση της Πόλεως σημάδεψε την μετέπειτα πορεία του Γένους και της Εκκλησίας»... (από εδώ: imtamasou.org.cy).
Τι θέλει να πει ο Πανιερώτατος με τη φράση «Η Άλωση της Πόλεως σημάδεψε την μετέπειτα πορεία του Γένους και της Εκκλησίας»; Έπαψε μήπως ποτέ να υπάρχει το Οικουμενικό Πατριαρχείο, το Ιερό Κέντρο της Ορθοδοξίας; Διακόπηκε ποτέ η χρυσή αλυσίδα των Πατριαρχών της Κωνσταντινουπόλεως, ακόμη και μετά την άλωση; Εκείνοι που ασεβώς και ανιστόρητα ισχυρίζονται ότι η άλωση της Πόλεως, της Νέας Ρώμης, σήμανε και το «τέλος» του Οικουμενικού Πατριαρχείου, είναι οι Μοσχοβίτες. Οι οποίοι έκτοτε επιδόθηκαν με μανία στην προσπάθεια να επιβληθούν στην Ορθόδοξη Εκκλησία ως η «Τρίτη Ρώμη», λακτίζοντες διαρκώς και με μίσος προς την μαρτυρική αλλά ακατάβλητη Μητέρα Εκκλησία Κωνσταντινουπόλεως.
Ελπίζω πραγματικά ο Πανιερώτατος να ομίλησε εκ παραδρομής και να μην υπονοεί αυτά που εννοούν οι Μοσχοβίτες. Ότι δηλαδή αφού η Κωνσταντινούπολη έπεσε και δεν... υπάρχει ως πρωτεύουσα της Ρωμαίϊκης Αυτοκρατορίας, άρα και το Οικουμενικό Πατριαρχείο δεν έχει τα προνόμια και τη θέση που του απέδωσε η Εκκλησία των Πατέρων και των Οικουμενικών Συνόδων. Διαφορετικά, η τοποθέτηση του αδριάντα του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου μέσα σε αυτό το χώρο και υπό αυτές τις προϋποθέσεις δεν αποτελεί τιμή, αλλά... ύβρι προς εκείνον και προς όλους τους υπερασπιστές της Πόλεως.
Είναι ακόμη λυπηρό ότι ο Πανιερώτατος δεν βρήκε να πει μια λέξη για το Οικουμενικό Πατριαρχείο, για την Κωνσταντινουπολίτιδα Εκκλησία. Λυπηρό και ενισχυτικό των παραπάνω προβληματισμών.
Ευτυχώς όμως που την αλήθεια την κατέχουν οι Άγιοι του Θεού και εκείνοι ελέγχουν με τον καλύτερο τρόπο τους ασεβείς υβριστές της Αγίας του Χριστού Μεγάλης Εκκλησίας. Η καλύτερη λοιπόν απάντηση προς τους πατραλοίες είναι οι λόγοι του Σέρβου Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Επισκόπου Αχρίδος, ο οποίος είχε την θεία επίγνωση ότι η Κωνσταντινούπολη ποτέ δεν έπεσε πραγματικά, «Η Πόλις ουκ εάλω», αλλά συνέχισε και συνεχίζει να φωτίζει την Οικουμένη ως η έδρα της Πρωτοθρόνου και Πρωτευθύνου Μεγάλης Εκκλησίας:
«Κωνσταντινούπολη, Βασιλεύουσα Πόλη, δίπλα στον καταγάλανο Βόσπορο, ποιας άλλης πόλης η δόξα μπορεί ποτέ με τη δική σου να συγκριθεί;
Υπήρξες πεδίο μάχης φοβερό μεταξύ πνευματικών αντιπάλων: βλάσφημων αιρετικών και άγιων του Θεού.
Σαν κόσκινο τους ξεκαθάρισες όλους στο μακραίωνο πέρασμα των αιώνων, αποκαλύπτοντας τους αποστάτες, αλλά και τους υπηρέτες του Θεού.
Ποιος μπορεί να απαριθμήσει τις στρατιές όλων των πνευματικών σου ηρώων, όλες τις ουράνιες οπτασίες κι όλα τα μυστήριά σου;
Συχνά οι άγγελοι του Θεού κατέρχονταν, χαμήλωναν προς εσένα, Βασιλεύουσα, και από σένα υψώνονταν προς τον ουρανό άνθρωποι ισάγγελοι.
Η Θεοτόκος εμφανίστηκε εντός των τειχών σου πολλάκις, για να ελευθερώσει τους κινδυνεύοντες και να γιατρέψει τους ασθενείς.
Το νέφος των εξαίσιων αγίων, ως σκέπη αγία, σε στέφει και οι προσευχές των παιδιών σου ως θυμίαμα ανεβαίνουν στον Ύψιστο.
Ω, πόσοι πολλοί άγιοι ήταν δικά σου παιδιά! Όσα αμέτρητα υπάρχουν κρίνα του αγρού, τόσοι υπάρχουν άγιοι επί αγίων!
Έγραψες ιστορία, Βασιλεύουσα Πόλη, και το ημερολόγιο της ιστορίας με βαθυκόκκινο μελάνι. Με τους αγώνες σου γράφτηκε και το ακρογωνιαίο της Εκκλησίας Σύμβολο της Πίστεως!
Έτσι, λοιπόν, μπορεί για σένα τούτο να ειπωθεί: ανάμεσα στις πόλεις τις πολλές, εσύ μόνη ξεχωρίζεις, πορφυρή γραφή.
Φώτισες την οικουμένη με την Αγία Πίστη.
Γιάτρεψες τον κόσμο απ’ την ειδωλολατρία και τις αιρέσεις.
Βασανισμένη αλλά όχι θανατωμένη, ακόμη δεν έχεις τελειώσει. Γι’ αυτό όλοι εμείς σε εορτάζουμε, Πόλη των Ομολογητών!
Σ’ όλη την γη και στους ουρανούς η δόξα σου μεγαλόπρεπη αντηχεί και ο κάθε βαπτισμένος χρέος βαρύ έχει, ευγνωμοσύνης προς εσένα οφειλή!»
(Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Πρόλογος Αχρίδος - Μάρτιος»).
