«ὄντως ἐκείνων υἱὸς ὁ παράνομος, καὶ σὺν αὐτοῖς τὴν ἀπώλειαν ἐκληρώσατο...»

Γράφει ο Αρχιμανδρίτης Ρωμανός Αναστασιάδης,

Κληρικός του Οικουμενικού Πατριαρχείου εκ Κρήτης.

Στις 15 Μαρτίου 2015, κατά την εις επίσκοπον χειροτονία του, ο πρώην Αρχιεπίσκοπος Χαριουπόλεως Ιωάννης Ρεννετώ έκαμε την νενομισμένη Ομολογία Πίστεως, την οποία και υπέγραψε με το ίδιο του το χέρι, όπου μεταξύ των λοιπών καθιερωμένων στις επισκοπικές χειροτονίες, έδωσε και την εξής ενυπόγραφη υπόσχεση:

«Επιπλέον, ομολογώ να διαφυλάττω την ειρήνη της Εκκλησίας και να μην σκέφτομαι ουδόλως με αντίθετο τρόπο καθ’ όλη την διάρκεια της ζωής μου, ακολουθώντας και υποτασσόμενος σε όλα στον Παναγιώτατο Αυθέντη και Δεσπότη, τον Οικουμενικό Πατριάρχη κ.κ. ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟ, προσθέτοντας ότι, με φόβο Θεού και σύμφωνα με μια ευάρεστη στο Θεό γνώμη, θα διατηρώ τον εαυτό μου με όλη μου τη δύναμη καθαρό από κάθε πονηρή σκέψη. Επιπλέον, ομολογώ να διαφυλάττω απαραβίαστα και αμετάβλητα τα προνόμια του Αποστολικού και Οικουμενικού Πατριαρχικού Θρόνου ως  την τελευταία μου αναπνοή. Εγώ, ο Ιωάννης, ελέω Θεού εψηφισμένος Επίσκοπος της πάλαι ποτέ διαλαμψάσης Επισκοπής Χαριουπόλεως, έγραψα τη εμή χειρί».

Και το πρωτότυπο γαλλικό κείμενο:

«En outre, je confesse garder la paix de l’Église et ne penser d’une aucune manière en sens contraire ma vie durant, suivant et me soumettant, en tout, à mon Très saint seigneur et maître, le Patriarche œcuménique Bartholomaios, ajoutant que dans la crainte de Dieu et selon un avis agréable à Dieu, je me garde pur de toute idée maligne, de toutes mes forces. En outre, je confesse garder inviolables et immuables les prérogatives du Trône patriarcal apostolique et œcuménique jusqu’à mon dernier souffle.Moi, Jean, élu par miséricorde de Dieu évêque du très saint diocèse jadis illustre de Charioupolis, j’ai rédigé cela de ma propre main».

Υπάρχει και σχετικό βίντεο με αποσπάσματα από τη χειροτονία του Ιωάννου, για όσους επιθυμούν να δουν από πού ξεκίνησε και πού κατέληξε αυτός ο άνθρωπος...

Ένας άνθρωπος που έλαβε την αρχιερωσύνη υπό αυτούς τους όρους και με αυτές τις φοβερές ενώπιον Θεού και ανθρώπων ομολογίες και υποσχέσεις έφθασε στο θλιβερό κατάντημα να καταπατά, να αθετεί, να ατιμάζει όλα αυτά, χάριν του εγωισμού, της ανυπακοής, του ιδίου θελήματος και τελικά των όποιων υποσχέσεων έλαβε από τους Μοσχοβίτες για να προδώσει κυρίως τον εαυτόν του και το υψηλό του αρχιερατικό αξίωμα.

Περισσότερο από οργή στον άνθρωπο αυτό αξίζει ο οίκτος, διότι έχοντας επιορκήσει και ασεβήσει έναντι του Θεού και της Πρωτοθρόνου Εκκλησίας Του, του Πανσέπτου Οικουμενικού Θρόνου, του οποίου τα προνόμια ορκίστηκε να διαφυλάττει «απαραβίαστα και αμετάβλητα», δεν μπορεί παρά να αναμένει την ανάλογη ανταπόδοση εξ ουρανού, κατά τον αυστηρό και αδιαμφισβήτητο λόγο της Αγίας Γραφής: «ἀντιλογίας ἐγείρει πᾶς κακός, ὁ δὲ Κύριος ἄγγελον ἀνελεήμονα ἐκπέμψει αὐτῷ» (Παροιμ. ιζ΄ 11). Δυστυχώς, ο Ιωάννης Ρεννετώ, πειθόμενος στα ανίερα θέλγητρα της Μοσχοβίας και συνωμοτώντας κρυφίως με τους εκπροσώπους της σε βάρος της ειρήνης και της ευταξίας της Εκκλησίας, τα οποία επίσης είχε ορκισθεί να διαφυλάττει σε όλη του τη ζωή, εκπλήρωσε και αυτόν τον λόγο που διαβάζουμε στο ίδιο κεφάλαιο του Παροιμιαστή: «κακὸς ὑπακούει γλώσσης παρανόμων, δίκαιος δὲ οὐ προσέχει χείλεσι ψευδέσιν» (Παροιμ. ιζ΄ 4).

Και έρχεται στην σκέψη μου ένας συγκλονιστικός ύμνος της Μεγάλης Εβδομάδος που αναφέρεται στην προδοσία του Ιούδα με αυτά τα λόγια: «Γέννημα ἐχιδνῶν, ἀληθῶς ὁ Ἰούδας, φαγόντων τὸ Μάννα ἐν τῇ ἐρήμῳ, καὶ γογγυζόντων κατὰ τοῦ τροφέως· ... ὄντως ἐκείνων υἱὸς ὁ παράνομος, καὶ σὺν αὐτοῖς τὴν ἀπώλειαν ἐκληρώσατο»... Ζήλεψε ο Ιωάννης την αγνωμοσύνη και τις προσβολές των Μοσχοβιτών προς τη Μητέρα τους Μεγάλη Εκκλησία Κωνσταντινουπόλεως. Και έγινε πλέον μιμητής αυτών των θεήλατων πράξεων της Ρωσικής Εκκλησίας. Ας αναμένει λοιπόν «σὺν αὐτοῖς τὴν ἀπώλειαν».

Ο Αρχιεπίσκοπος Ιωάννης με αυτές τις ενέργειές του είναι καθαιρετέος οποιαδήποτε στιγμή. Δεν τον σώζει φυσικά ούτε η υπαγωγή του στη Μόσχα, ή σε όποια άλλη τοπική εκκλησιαστική δικαιοδοσία, αφού έχει παραβιάσει κατάφωρα την Ομολογία Πίστεως προς τον Οικουμενικό Θρόνο, βάσει της οποίας έλαβε, μετά την εκλογή του από την Αγία και Ιερά Σύνοδο, το χάρισμα της αρχιερωσύνης.

Επίσης, ο Αρχιεπίσκοπος Ιωάννης δεν μπορεί να επικαλεστεί την υπαγωγή του σε άλλη δικαιοδοσία, εν προκειμένω στη Μόσχα, αφού αυτή έγινε αντικανονικά, χωρίς δηλαδή η Μόσχα να λάβει το κανονικό απολυτήριο του Ιωάννου προκειμένου εν συνεχεία να τον αποδεχθεί ως δικό της επίσκοπο. Εξ όσων γνωρίζουμε από τις δικές του δημόσιες αναφορές, ο Ιωάννης αρνήθηκε να παραλάβει το απολυτήριο Γράμμα του Οικουμενικού Πατριαρχείου, δεν άνοιξε καν τον φάκελο και το επέστρεψε πίσω, άρα μαζί με το έγγραφο αίτημά του προς τη Μόσχα δεν συνυπέβαλε, ως επιτάσσουν οι Ιεροί Κανόνες της Εκκλησίας, το απολυτήριό του. Πώς λοιπόν ζήτησε να υπαχθεί σε άλλη δικαιοδοσία χωρίς να έχει ανά χείρας το κανονικό απολυτήριο; Και πώς η Μόσχα τον δέχθηκε χωρίς αυτό το απολυτήριο; Υπάρχει τελικά όριο στην ασέβεια που επιδεικνύει η Μόσχα απέναντι στην Ορθόδοξη Εκκλησιολογία και στους Κανόνες που την διέπουν; Όλα έχουν καταπατηθεί, προκειμένου να διεκπεραιώνονται οι πολιτικές σκοπιμότητες μιας ασύδοτης εκκλησιαστικής ηγεσίας;

Όλα τα παραπάνω θα πρέπει να ληφθούν σοβαρά υπόψιν και από τους κληρικούς που ανήκουν στην πρώην Εξαρχία, ώστε να μην γίνουν συγκοινωνοί της αποστασίας και των αντικανονικών πράξεων του πρώην Εξάρχου τους Ιωάννου. Αυτό σημαίνει ότι εκείνοι που τυχόν επιθυμούν να υπαχθούν σε άλλη δικαιοδοσία, εν προκειμένω στη Μόσχα, πρέπει προηγουμένως να ζητήσουν και να λάβουν κανονικό απολυτήριο από τους κατά τόπους Μητροπολίτες του Οικουμενικού Θρόνου, στους οποίους υπάγονται κανονικά από τον περασμένο Νοέμβριο, μετά δηλαδή την ανάκληση του Τόμου του 1999 και τη διάλυση της Εξαρχίας. Όποιος περιφρονήσει αυτούς τους όρους και πορευθεί προς τη Μόσχα, ή οποιαδήποτε άλλη κατεύθυνση, χωρίς κανονική απόλυση από το Οικουμενικό Πατριαρχείο, θα είναι επίσης καθαιρετέος όπως και ο Αρχιεπίσκοπος Ιωάννης.

Τα κανονικά αδικήματα δεν παραγράφονται. Αλλά ακόμη και εάν κάποιοι αυταπατώνται ότι με την «υψηλή προστασία» της Μόσχας θα γλυτώσουν την ανθρώπινη δικαιοσύνη, κοσμική ή εκκλησιαστική, να είναι βέβαιοι ότι από την αδέκαστη Κρίση του Δομήτορος της Εκκλησίας δεν πρόκειται να διαφύγουν. Διότι οι πράξεις τους αυτές θέτουν σε διακινδύνευση συνολικά την Αγία μας Εκκλησία. Και ο Θεός δεν θα επιτρέψει, σύμφωνα με την αψευδή υπόσχεσή Του (πρβλ. Ματθ. ιστ΄ 18), στις μοσχοβίτικες πύλες του άδου να την καταπιούν.