Η απίστευτη υποκρισία της Ρωσικής Εκκλησίας: Πριν τις αποφάσεις του Οικουμενικού Πατριαρχείου για την Εκκλησία της Ουκρανίας όχι μόνο αναγνώριζαν την ιερωσύνη των άλλων δύο Ορθόδοξων Εκκλησιαστικών Παρατάξεων, αλλά και έκαναν κοινές δημόσιες λειτουργικές πράξεις!!!

 

Πολλοί είναι εκείνοι που έχουν είτε πειστεί είτε αμφιβάλλουν από τη συνεχή υβριδική προπαγάνδα της Μόσχας και των φερεφώνων της, που ισχυρίζονται ότι οι κληρικοί που αποκαταστάθηκαν με το Έκκλητο προς το Οικουμενικό Πατριαρχείο και εν συνεχεία ενώθηκαν στην Αυτοκέφαλη Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας είναι... αχειροτόνητοι ή έχουν «άκυρες» χειροτονίες, επειδή αυτές έγιναν όταν ακόμη βρίσκονταν στο σχίσμα... 

Για το ζήτημα αυτό έχουν δοθεί ισχυρές νομοκανονικές απαντήσεις επί τη βάσει της δισχιλιετούς παράδοσης και τάξης της Εκκλησίας, η οποία πάντοτε, χρησιμοποιώντας την οικονομία προς το σκοπό της σωτηρίας των ανθρώπων, αναγνώριζε τις χειροτονίες και τα μυστήρια πρώην σχισματικών (ενίοτε ακόμη και αιρετικών!), αρκεί αυτοί να επέστρεφαν στους κόλπους της, όπως δηλαδή έγινε στην Ουκρανία. 

Όμως, αυτό που εξετάζουμε εδώ είναι κατά πόσον η Ρωσική Εκκλησία και το εν Ουκρανία παράρτημά της, υπό τον Μητροπολίτη Ονούφριο, είναι σύμφωνοι με την Ορθόδοξη Εκκλησιολογία αιώνων, αλλά εάν είναι συνεπείς και έντιμοι έναντι του ίδιου του εαυτού τους! Εάν δηλαδή αυτά που ισχυρίζονται σήμερα, περί «αχειροτόνητων», προκειμένου να συκοφαντήσουν και υπονομεύσουν την Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας και το Οικουμενικό Πατριαρχείο, τα έλεγαν -και κυρίως, τα εφάρμοζαν- και πριν από τη χρονική στιγμή που το Ιερό Κέντρο της Ορθοδοξίας, κάνοντας χρήση των κανονικών προνομίων του, αποφάσισε να επιλύσει το τριακονταετές εκκλησιαστικό πρόβλημα που είχε προκαλέσει στην Ουκρανία η πολιτική τη Μόσχας. 

Εάν, λοιπόν, η Ρωσική Εκκλησία πίστευε πάντα ότι οι υπό τον τότε «πατριάρχη» Φιλάρετο Ντενισένκο ιεράρχες του λεγόμενου «Πατριαρχείου Κιέβου» και οι υπό τον Μητροπολίτη Μακάριο Μαλέτιτς ιεράρχες της λεγόμενης «Ουκρανικής Αυτοκέφαλης Ορθόδοξης Εκκλησίας», δηλαδή των δύο από τις τρεις εκκλησιαστικές παρατάξεις στις οποίες είχαν, λόγω της Μόσχας, διασπαστεί οι Ορθόδοξοι της Ουκρανίας, ήταν «αχειροτόνητοι» (και άρα λαϊκοί, χωρίς ιερωσύνη), τότε πώς ιεράρχες της Ρωσικής Εκκλησίας στην Ουκρανία, υπό τον Μητροπολίτη Ονούφριο, συμμετείχαν με τα ωμοφόρια και τα επιτραχήλιά τους (δηλαδή με τα ενδεικτικά της αρχιερωσύνης άμφια) σε κοινές δημόσιες λειτουργικές πράξεις από κοινού με αυτούς τους... «αχειροτόνητους»; Πώς είναι δυνατόν ένας κανονικός επίσκοπος να δέχεται να συμπράττει τελετουργικώς με ένα... «αχειροτόνητο» που παριστάνει τον επίσκοπο; 

Ιδού λοιπόν και τα σχετικά πειστήρια. Από δημόσια τελετή αγιασμού και εγκαινίων ενός σημαντικού δημόσιου έργου στην Ουκρανία, επί της προεδρίας του Πέτρο Ποροσένκο, το Μάϊο του 2018, δηλαδή μόλις λίγους μήνες πριν από τις τελικές αποφάσεις του Οικουμενικού Πατριαρχείου για το εκκλησιαστικό ζήτημα της Ουκρανίας.

Στις φωτογραφίες αυτές, τρεις επίσκοποι, εκπρόσωποι των τριών τότε ορθόδοξων εκκλησιαστικών ομάδων της Ουκρανίας, τελούν από κοινού την εκκλησιαστική τελετή του αγιασμού. Και οι τρεις φέρουν τα διακριτικά της αρχιερωσύνης τους άμφια. Δηλαδή, εάν ο της Ρωσικής Εκκλησίας (υπό τον Μητροπολίτη Ονούφριο) επίσκοπος ήταν υποχρεωμένος να παρευρεθεί στο γεγονός, για λόγους πρωτοκόλλου, μπορούσε να το κάνει χωρίς να συμμετάσχει στις τελετές, συνιερουργώντας με τους «αχειροτόνητους» δύο επισκόπους, ένα του Φιλάρετου και ένα του Μακάριου... Όμως, όχι μόνο παραβρέθηκε, αλλά και συνέπραξε στην εκκλησιαστική τελετή. 

Τέτοια περιστατικά γίνονταν συχνά στα τριάντα χρόνια του Ουκρανικού Σχίσματος. Διότι, και αυτό ομολογούν και μαρτυρούν όλοι στην Ουκρανία, ουδέποτε η Ρωσική Εκκλησία είχε θέσει ζήτημα κύρους χειροτονιών -και ενδεχόμενης... αναχειροτονίας- των επισκόπων και κληρικών των δύο σχισματικών ομάδων. Το μόνο που ήθελε, για να τους αποδεχθεί, ήταν να αποκηρύξουν την επιθυμία τους για την Αυτοκεφαλία και την αποδέσμευση από τη Μόσχα. Όμως η επιθυμία αυτή ήταν βούληση της τεράστιας πλειοψηφίας του Ουκρανικού Λαού και ιδιαίτερα των Ορθοδόξων της Ουκρανίας. Μετά δε την παράνομη προσάρτηση της Κριμαίας από τους Ρώσους και την έναρξη των ρωσικών επιθέσεων στην Ανατολική Ουκρανία, η επιθυμία αυτή του Λαού κορυφώθηκε και ταυτίστηκε πλέον με τον διαρκή του αγώνα για Εθνική Αξιοπρέπεια, Ανεξαρτησία και Ελευθερία.

 

Πηγή των πληροφοριών και των φωτογραφιών: religion.in.ua