Μετάφραση στα ελληνικά του άρθρου του TIM KELLEHER στο NATIONAL REVIEW (3 Μαρτίου 2022)
Ο επικεφαλής της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας έχει διατηρήσει, στην καλύτερη περίπτωση, μια απαράδεκτη ουδετερότητα στον συνεχιζόμενο πόλεμο της Ρωσίας κατά της Ουκρανίας.
Ας είμαστε ξεκάθαροι, αυτό που έχει δηλώσει ο Βλαντιμίρ Πούτιν δεν είναι ένας δίκαιος πόλεμος, είναι δίκαιος πόλεμος. Πολύ περισσότερο λοιπόν ο λόγος για ένα άτομο που είναι μοναδικά τοποθετημένο να είναι και να ενεργεί ως μοχλός ειρήνης και προζύμι δικαιοσύνης. Αυτό το πρόσωπο είναι ο Πατριάρχης της Μόσχας Κύριλλος και η μέχρι σήμερα σιωπή του είναι σκάνδαλο.
Ο ρόλος του πατριάρχη στην αρχιτεκτονική της επιθετικότητας του Πούτιν είναι κρίσιμος. Για τους Δυτικούς που είναι από καιρό συνηθισμένοι στον διαχωρισμό εκκλησίας και κράτους, η ρωσική ρύθμιση μπορεί να φαίνεται μια αναχρονιστική ιδιορρυθμία. Δεν είναι όμως.
Με απλά λόγια, ο Πούτιν ήταν πρόθυμος να επιβάλει ένα βυζαντινό μοντέλο τάξης, γνωστό ως συμφωνία, στο οποίο το στέμμα και η εκκλησία λειτουργούν σε «προνοητική» αρμονία. Ωστόσο, ριζωμένη όπως είναι, σε χονδροειδείς παραμορφώσεις της ιστορίας και σκοπιμοτήτων, αυτή η συμφωνία έχει δημιουργήσει περισσότερους εθνικούς παρά εκκλησιαστικούς ύμνους.
Εν τω μεταξύ, ο Πάπας Φραγκίσκος την περασμένη εβδομάδα έκανε αυτό που ο Πατριάρχης Κύριλλος φαίνεται να μην έχει ποτέ καμία πρόθεση να κάνει. Παραβιάζοντας το πρωτόκολλο, ο πάπας πήγε στη ρωσική πρεσβεία, χτύπησε την πόρτα της και, στο πνεύμα των προφητών, έκανε έκκληση για ειρήνη και πρόσφερε την δύναμή του για να βοηθήσει. Ο Kύριλλος, όπως είναι κατανοητό, δεν μπορεί να χτυπήσει την πόρτα γραφείου που βρίσκεται στην άλλη πλευρά. Ο όρος που δίδεται στον πάπα είναι Pontifex Maximus — δηλαδή αρχιγεφυροποιός. Καλώς ή κακώς, ο Πάπας αυτό προσπάθησε να είναι.
Αντίθετα, ο Kύριλλος, σχεδόν με κάθε τρόπο, προσπάθησε να υπονομεύσει τις ίδιες τις γέφυρες που ο Θεός του ανέθεσε να κατασκευάσει. Επιπλέον, το πρόγραμμά του διαίρει και βασίλευε μετατοπίστηκε σε επείγουσα ταχύτητα όταν, το 2019, το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, το οποίο παραχώρησε στη Μόσχα την ανεξαρτησία της, παραχώρησε την ίδια στο Κίεβο. Παραδείγματα της εκστρατείας του Κύριλλου ενάντια στην ενότητα είναι ένα διευρυνόμενο αρχείο και απόδειξη είναι ότι Πρόεδρος και Πατριάρχης διαβάζουν από το ίδιο βιβλίο. Δεν είναι όμως αυτό βιβλίο προσευχής.
Μια δήλωση που εκδόθηκε εξ ονόματος του Κύριλλου δεν ήταν χλιαρή: «Προτρέπω ολόκληρη τη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία να προσφέρει ειλικρινή και ένθερμη προσευχή για την ταχύτερη αποκατάσταση της ειρήνης». Η πιο πρώιμη αποκατάσταση της ειρήνης θα ήταν η στιγμή που ο Βλαδίμηρος Πούτιν θα πει, ΣΤΟΠ! Ο πατριάρχης έχει τον αριθμό τηλεφώνου του προέδρου του. Θα έπρεπε να του τηλεφωνήσει.
Το ευαγγέλιο μας διαβεβαιώνει ότι «οι εσώτερες σκέψεις πολλών θα αποκαλυφθούν». Προορίζεται να είναι τόσο συναρπαστικό όσο και ελπιδοφόρο. Ο Βλαδίμηρος Πούτιν, ωστόσο, ο οποίος προτιμά την ενορχηστρωμένη οπτική της βόλτας σε πόνυ με γυμνό στήθος, έχει πλέον αποκαλύψει κάτι πιο απαίσιο από ό,τι ήθελε να πιστέψει μεγάλο μέρος του κόσμου.
Σε ομιλία που δόθηκε την Κυριακή, τα λόγια του Κύριλλου ήταν ακόμη πιο επικίνδυνα και καταστροφικά. Χρησιμοποιώντας την κωδικοποιημένη γλώσσα της Μόσχας, σηματοδότησε στο ακροατήριό του την άποψη του κόμματος, ότι όσοι τολμούν να αντιταχθούν στο Κρεμλίνο αποτελούν κακές δυνάμεις. Έτσι έδωσε στον κόσμο μια ματιά της γούνας του λύκου πάνω από μορφή προβάτου με βυζαντινά άμφια.
Η Ορθόδοξη κοινωνία δεν έχει άλλη επιλογή από το να αντιμετωπίσει σθεναρά αυτήν την κατάσταση, γιατί ο σημερινός πατριάρχης της Μόσχας βρίσκεται στα πρόθυρα να μετατρέψει τον καθεδρικό του σε πάγκο σφαγής και τον εαυτό του σε συνεργό εγκληματία πολέμου.
Γράφω ως χειροτονημένος για να υπηρετήσω μέσα και μέσω μιας ουκρανικής εκκλησίας που έχει τις ρίζες της απευθείας στον απόστολο Ανδρέα. Ο Kύριλλος και εγώ έχουμε το προνόμιο να στεκόμαστε σε αυτή τη γραμμή αποστολικής διαδοχής. Με στεναχωρεί, λοιπόν, να γράφω αυτά που έγραψα πιο πάνω. Στο πιο ουσιαστικό επίπεδο ταυτότητας, αυτή η παράδοση ενώνει Ουκρανούς και Ρώσους, καθώς και εκατομμύρια άλλους σε όλο τον κόσμο, που παρακολουθούν με αποστροφή το σκάνδαλο αυτής της εισβολής.
Ανατριχιάζει κανείς να αναλογιστεί τη μνήμη τόσων εκατοντάδων χιλιάδων που, λόγω αυτής της κοινής πίστης, αναγκάστηκαν να ανέβουν τον Γολγοθά του μαρτυρίου επί Στάλιν, έναν άλλο ισχυρό άνδρα του οποίου η «αγάπη» για την πατρίδα περνούσε φρικτά μέσα από το πρίσμα της μεγαλομανίας. Χωρίς αμφιβολία, θα θεωρούσε, όπως και ο Πούτιν, την κατάρρευση του σοβιετικού συστήματος ως τη μεγαλύτερη τραγωδία του 20ού αιώνα.
Σε λίγες μέρες από τώρα, για τη συντριπτική πλειοψηφία των Ουκρανών και των Ρώσων ξεκινάει η Μεγάλη Σαρακοστή. Είναι μια εποχή αυστηρού αυτοελέγχου, που γίνεται με βαθύτερη ταπεινοφροσύνη, στο φως αναζήτησης της Αλήθειας της Αγάπης. Διευκολυνόμενοι από τον πλούτο της λειτουργικής ζωής της εκκλησίας, Ουκρανοί και Ρώσοι θα ξεκινήσουν τη Μεγάλη Σαρακοστή.
Είναι μια εποχή αυστηρού αυτοελέγχου, που γίνεται με βαθύτερη ταπεινοφροσύνη, στο φως αναζήτησης της Αλήθειας της Αγάπης. Διευκολυνόμενος από τον πλούτο της λειτουργικής ζωής της εκκλησίας, οδηγείται κανείς, όχι στο αυτομαστίγωμα, πόσο μάλλον στο μαστίγωμα των άλλων, αλλά στη μετάνοια — τη μετατόπιση του υπαρξιακού του προσανατολισμού, έως ότου αναδιαμορφωθεί σύμφωνα με το πρότυπο της ζωής του ίδιου του Χριστού. Είναι τρομακτικό, γιατί σημαίνει ότι μπαίνεις μαζί του στον τάφο τη Μεγάλη Παρασκευή. Στον οποίον ο λαός της Ουκρανίας μπήκε ξανά πολύ νωρίτερα.
Με επίμονη ελπίδα, λοιπόν, περιμένουμε και αναρωτιόμαστε: Όταν ο βράχος κυλήσει πίσω τα ξημερώματα της Κυριακής του Πάσχα, θα αναδυθεί ο Πατριάρχης της Μόσχας με τον αναστημένο Κύριο ή θα βρεθεί να στέκεται απέναντι, αρχηγός ανάμεσα στα τσιράκια του καίσαρα!
