"Ἀγάλλου πόλις πόλεων, πασῶν ἡ Βασιλεύουσα, ὡς τοῦ καλοῦ σου Ποιμένος, τοῦ Ποιμενάρχου τὸ σκῆνος, ἀπολαβοῦσα σήμερον, τοῦ σὲ καὶ κόσμον ἅπαντα, ῥυθμίζοντος καὶ σῴζοντος, μελισταγοῦς Χρυσοστόμου, καὶ ἐπικρότει τοῖς ὕμνοις"...
Αυτό το τροπάριο εψάλη σήμερα, 27η Νοεμβρίου, στους Ορθοδόξους Ναούς όλης της Οικουμένης που ακολουθούν το Νέο Ημερολόγιο, καθώς η Αγία μας Εκκλησία εορτάζει την...
"ἐκ Κομάνων τοῦ Πόντου ἀνακομιδὴ τοῦ τιμίου λειψάνου τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν καὶ οἰκουμενικοῦ φωστῆρος καὶ διδασκάλου Ἰωάννου, Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως, τοῦ Χρυσοστόμου, εἰς τὴν Βασιλίδα τῶν πόλεων". Σε 13 ημέρες θα το ψάλουν και στις Ορθόδοξες Εκκλησίες που ακολουθούν το Ιουλιανό (Παλαιό) Ημερολόγιο, μεταξύ των οποίων και η Ρωσική Εκκλησία.
Ακόμη λοιπόν και μέσα από τους εν Πνεύματι Αγίω ποιητικούς λόγους των Ιερών Υμνογράφων της, η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία διαπρυσίως κηρύττει σε όλη την Οικουμένη: Μία είναι η πόλις των πόλεων, μία είναι η Βασιλεύουσα, η Κωνσταντινούπολη. Και αυτό δεν αποτελεί απλή ιστορική αναφορά για το χθες, καθώς ο λειτουργικός λόγος της Εκκλησίας δεν είναι ιστοριογραφικός, αλλά θεολογικός και σωτηριολογικός, δεν τέμνεται και δεν περιορίζεται στο χθες, στο σήμερα και στο αύριο, αλλά, κατ' εικόνα του αχρόνου και υπερχρόνου Θεού, αποτυπώνει και εξαγγέλλει το διαρκές παρόν, το "σήμερον" της Εκκλησίας (πρβλ. "Σήμερον γεννάται εκ Παρθένου...", "Σήμερον κρεμάται επί ξύλου..." κ.λπ).
Αυτός ο λειτουργικός λόγος έχει βαθύτατη εκκλησιολογική έκφραση και δίδει την καίρια απάντηση σε όσα ασεβή έχουν ακουστεί κατά καιρούς, ιδίως κατά την τελευταία περίοδο, με σκοπό να αμφισβητήσουν το κύρος και τη θέση του Οικουμενικού Θρόνου της Βασιλίδος των Πόλεων μέσα στο σύστημα της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Η Κωνσταντινούπολη δεν αλώθηκε ποτέ για την Εκκλησία, ο Θρόνος της δεν έπαψε ποτέ να είναι ο Πρώτος της Οικουμένης, επομένως ο Οικουμενικός και παντεποπτικός της Εκκλησίας, όπως οι θειότατοι Πατέρες μας παρέδωσαν, όπως οι Άγιες Οικουμενικές Σύνοδοι αποδέχθηκαν και καθόρισαν με ξεκάθαρους και ανεπίδεκτους παρερμηνειών Ιερούς Κανόνες.
Όταν λοιπόν οι Ορθόδοξοι σε όλη την Οικουμένη ψάλλουν ή ακούν παρόμοιους ύμνους, όπως ο προαναφερθείς, αυτόματα στο νου και στην καρδιά τους αναθερμαίνεται η αγάπη και η αφοσίωση στη Μητέρα πάντων ημών Αγία του Χριστού Μεγάλη Εκκλησία, το Οικουμενικό μας Πατριαρχείο, και φυσικά στον Παναγιώτατο Οικουμενικό Πατριάρχη, το Σεπτό Διάδοχο τέτοιων Μεγάλων Φωστήρων και Διδασκάλων της Οικουμένης, όπως ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος.
Αυτό το διαρκές παρόν και αδιάπτωτον του Οικουμενικού Θρόνου αποτυπώνεται στον Πάνσεπτο Πατριαρχικό Ναό με την τοποθέτηση της Ιεράς Εικόνος του Ιερού Χρυσοστόμου στον Πατριαρχικό Θρόνο κατά τις δύο ετήσιες εορτές του, την 13η Νοεμβρίου και την 27η Ιανουαρίου. Δεν αποτελεί πράξη "ταπεινοσχημοσύνης" του Πατριάρχου να χοροστατεί από το Παραθρόνιο, αλλά λειτουργική έκφραση της εκκλησιολογικής συνείδησης ότι ο Θρόνος της Κωνσταντινουπόλεως ήταν, είναι και θα είναι -ή μάλλον ορθότερα, ΕΙΝΑΙ- ο Πρώτος και Οικουμενικός Θρόνος της Εκκλησίας. Και αυτό το ΕΙΝΑΙ δεν επιδέχεται ούτε αμφισβήτηση, ούτε αντίρρηση, ούτε διαπραγμάτευση. Όποιος αποτολμά οτιδήποτε από αυτά, θέτει εαυτόν εκτός της Εκκλησίας.
