Δεν πίστευα στα μάτια μου διαβάζοντας την αντίδραση του Μητροπολίτη Βολοκολάμσκ Ιλαρίωνος Αλφέγιεφ, επικεφαλής του Τμήματος Εξωτερικών Σχέσεων της Ρωσικής Εκκλησίας, απέναντι στην εκλογή του νέου Αρχιεπισκόπου Αμερικής κ. Ελπιδοφόρου. Μέσα σε λίγες γραμμές είδα να ξεδιπλώνεται ολάκερη η τραγική προσωπικότητα του Ιεράρχου αυτού της Ρωσικής Εκκλησίας, του οποίου το...
αρνητικό αποτύπωμα στην Ιστορία θα μείνει ως παράδειγμα προς αποφυγήν για όσους επιθυμούν στο μέλλον να κάνουν καριέρα στις υψηλές βαθμίδες της εκκλησιαστικής ιεραρχίας.
Ας δούμε όμως πρώτα τι έγραψε το Σάββατο 11 Μαΐου 2019 στο twitter ο Ιλαρίων στα ρωσικά και με απόπειρα μετάφρασης στα αγγλικά και στα ελληνικά:
«Митрополит Элпидофор, главный идеолог легализации украинского раскола и главный ненавистник Русской Церкви в Константинопольском Патриархате, стал главой Американской Архиепископии. А это прямой путь к Патриаршеству. Восстановление единства похоже откладывается надолго.
Metropolitan Elpidophoros, the main ideologist of the legalization of the Ukrainian schism and the main hater of the Russian Church in the Patriarchate of Constantinople, became the head of the American Archdiocese. And this is a direct path to the Patriarchate. Restoring unity seems to be postponed for a long time.
Ο Μητροπολίτης Ελπιδοφόρος, ο βασικός ιδεολόγος της νομιμοποίησης του Ουκρανικού σχίσματος και ο κύριος εκφραστής του μίσους προς τη Ρωσική Εκκλησία στο Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, έγινε επικεφαλής της Αρχιεπισκοπής Αμερικής. Και αυτό είναι ένα άμεσο μονοπάτι προς το Πατριαρχείο (ενν. για να γίνει Οικουμενικός Πατριάρχης...). Η αποκατάσταση της ενότητας φαίνεται να αναβάλλεται για μεγάλο χρονικό διάστημα.»
Προσωπικά δεν με απασχολεί τόσο η χολή και το μίσος που ο ίδιος ο Ιλαρίων απευθύνει προς τον Σεβασμιώτατο κ. Ελπιδοφόρο. Είναι φυσικό και αναμενόμενο να του επιτίθενται με μανία οι εκφραστές του Ρωσικού Εκκλησιολογικού Νεοπροτεσταντισμού, γιατί ο Ελπιδοφόρος, με τα εμπεριστατωμένα κείμενα και τις παρεμβάσεις του έχει αποδομήσει όλα τα σαθρά επιχειρήματα της Μόσχας, με τα οποία ανεπιτυχώς πασχίζει να αμφισβητήσει τον ρόλο, τα προνόμια και τα δίκαια του Πρώτου Θρόνου της Εκκλησίας, του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Μάλιστα, ο αρνητικός σχολιασμός του Ιλαρίωνα για την εκλογή του νέου Αρχιεπισκόπου Αμερικής είναι ίσως η καλύτερη δικαίωση της σχετικής πρότασης του Οικουμενικού Πατριάρχου και απόφασης της Αγίας και Ιεράς Συνόδου της Πρωτοθρόνου Εκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως.
Εκείνο που αξίζει ιδιαίτερης ψυχολογικής εξέτασης και ερμηνείας είναι η αυτοπροβολή που υποσυνείδητα κάνει ο Ιλαρίων σχολιάζοντας την εκλογή Ελπιδοφόρου... Τα δικά του εσώψυχα αποκαλύπτει με τρόπο τραγικό, κατά την αρχαιοελληνική του όρου έννοια: « ... ο κύριος εκφραστής του μίσους προς τη Ρωσική Εκκλησία στο Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, έγινε επικεφαλής της Αρχιεπισκοπής Αμερικής. Και αυτό είναι ένα άμεσο μονοπάτι προς το Πατριαρχείο»... Μέχρι σήμερα, όλοι έχουν αντιληφθεί ότι ο Ιλαρίων πλειοδοτεί σε πολεμική προς το Οικουμενικό Πατριαρχείο, πασχίζοντας να αναδειχθεί στην κούρσα της επερχόμενης διαδοχής στο Πατριαρχείο της Μόσχας. Ιδιαίτερα μάλιστα μετά τον πρόσφατο κλονισμό της υγείας του Πατριάρχη Μόσχας Κυρίλλου (που επισήμως αποδόθηκε σε «υπερκόπωση»...) η διαδοχολογία στη Ρωσική Εκκλησία φούντωσε ξανά και οι φιλόδοξοι «δελφίνοι» έχουν πάρει θέσης μάχης. Ο Ιλαρίων, που «θέλει να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη», αισθάνεται την ανάγκη να δώσει το δικό του «παρών», ανεβάζοντας τους τόνους και εντείνοντας τις επιθέσεις κατά του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Έτσι θεωρεί ότι θα γίνει περισσότερο αρεστός στο πραγματικό «αφεντικό» της Ρωσικής Εκκλησίας, τον Πρόεδρο Πούτιν και το σύστημα εξουσίας που αυτός έχει διαμορφώσει στη Μόσχα.
Όσα λοιπόν «καταγγέλλει» ο Ιλαρίων για τον Ελπιδοφόρο, δεν είναι παρά όσα ο ίδιος σκέπτεται και πράττει. Το σχόλιό του λοιπόν αυτό πρέπει ψυχολογικά να ερμηνευθεί ως εξής: Θέλω να γίνω Πατριάρχης Μόσχας. Το μονοπάτι που θα με οδηγήσει σε αυτό το ποθούμενο είναι στρωμένο με μίσος και ύβρεις προς το Οικουμενικό Πατριαρχείο, και προσωπικά προς τον Οικουμενικό Πατριάρχη, διότι έτσι θα αποδείξω ότι είμαι κατάλληλος εκφραστής και υπερασπιστής των συμφερόντων της Ρωσικής Εκκλησίας, δηλαδή ουσιαστικά της Ρωσίας, στην παγκόσμια πραγματικότητα. Αυτό θέλω και για αυτό συμπεριφέρομαι έτσι. Άρα και ο Ελπιδοφόρος, και ο κάθε Ελπιδοφόρος, αυτό θέλει και γι’ αυτό συμπεριφέρεται έτσι... Δηλαδή, ο Ιλαρίων κάνει αυτό που συνήθως λέγεται σε αυτές τις περιπτώσεις: κρίνει «εξ ιδίων τα αλλότρια».
Ένα ακόμη σημείο του σχολιασμού του πρέπει να απασχολήσει έντονα, όχι τόσο το Οικουμενικό Πατριαρχείο, αλλά την ίδια τη Ρωσική Εκκλησία και όσους μέσα σε αυτήν -είμαι βέβαιος ότι υπάρχουν- ανησυχούν με την τροπή που έχουν πάρει τα πράγματα και δεν επιθυμούν μια οριστική και ανεπανόρθωτη ρήξη στην Ορθόδοξη Εκκλησία: «Η αποκατάσταση της ενότητας φαίνεται να αναβάλλεται για μεγάλο χρονικό διάστημα»... Τι εννοεί ο Ιλαρίων με αυτή την αποστροφή; Αλήθεια, η εκλογή ενός προσώπου ως Αρχιεπισκόπου μιας Επαρχίας του Θρόνου, έστω και της Αμερικής, είναι αιτία για να μην αποκατασταθεί η ενότητα στην Εκκλησία; Πού υπάρχει εδώ λογικό αίτιο και αποτέλεσμα σε αυτόν τον συλλογισμό του Ιλαρίωνα; Πόση σύγχυση κυριαρχεί στη σκέψη και στην κρίση του ανδρός, ώστε να προβαίνει σε τόσο αμετροεπή συμπεράσματα; Μήπως, κατ’ ουσίαν, και εδώ προβάλλει τη δική του βούληση και επιθυμία; Μήπως η απόφαση για οριστικό Σχίσμα είναι ειλημμένη στους νοσηρούς και φανατικούς κύκλους της Ρωσικής Εκκλησίας, διαπρύσιος εκφραστής των οποίων είναι ο Ιλαρίων, οι οποίοι πλέον αναζητούν «προφάσεις εν αμαρτίαις»; Και ποιος είναι, επιτέλους, ο Βολοκολάμσκ Ιλαρίων, για να αποφαίνεται για λογαριασμό μιας ολόκληρης Εκκλησίας ότι «η αποκατάσταση της ενότητας φαίνεται να αναβάλλεται για μεγάλο χρονικό διάστημα» λόγω της εκλογής του Ελπιδοφόρου ως Αρχιεπισκόπου Αμερικής;
Όλα τα παραπάνω κυρίως πρέπει να προκαλέσουν έντονη ανησυχία στις υγιείς δυνάμεις που υπάρχουν στη Ρωσική Εκκλησία, οι οποίες βουβά όλον αυτόν τον καιρό παρακολουθούν την ηγεσία της να εκτροχιάζεται σε εκκλησιολογικές αυθαιρεσίες και πλάνες, στην «γυμνή τη κεφαλή» διακήρυξη ενός νέου «προτεσταντισμού», που απειλεί την ενότητα και την οντότητα της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας. Αυτές οι δυνάμεις πρέπει να δράσουν έξυπνα και έγκαιρα, ώστε να διασφαλίσουν ότι η Εκκλησία τους δεν θα βαδίσει μέχρι τέλους την οδό της απωλείας, την έκπτωση δηλαδή από την Ορθόδοξο Εκκλησία, όπως έγινε στο διάβα της Ιστορίας με άλλες μεγάλες σε μέγεθος τοπικές Εκκλησίες, οι οποίες όμως λόγω αλαζονείας και επάρσεως εξέπεσαν της αληθείας και αποκόπηκαν από το Σώμα της Εκκλησίας.
Ας έχουν, λοιπόν, οι αδελφοί μας της Ρωσικής Εκκλησίας κατά νου τον αυστηρό αποστολικό λόγο, τηρουμένων πάντοτε των αναλογιών: «μὴ ὑψηλοφρόνει, ἀλλὰ φοβοῦ· εἰ γὰρ ὁ Θεὸς τῶν κατὰ φύσιν κλάδων οὐκ ἐφείσατο, μή πως οὐδὲ σοῦ φείσεται» (Ρωμ. ια΄ 20-21).
