Του Παναγιώτη Υφαντή
Καθηγητή Θεολογικής Σχολής ΑΠΘ
Στους πρώτους αιώνες
κυκλοφορούσαν τα λεγόμενα ψευδεπίγραφα έργα. Οι συγγραφείς τους προτιμούσαν να
κρύψουν τη δική τους ταυτότητα πίσω από το όνομα ενός μαθητή ή αποστόλου,
προκειμένου να εξασφαλίσουν την αναγνωστική απήχηση του έργου και την αγόγγυστη
αποδοχή και τήρηση του περιεχομένου του. Αυτό το τέχνασμα των συγγραφέων δεν
διέγραφε την αξία των έργων.
Ο/οι εμπνευστής/ές του
σημερινού μηνύματος κρύβει την ταυτότητά του πίσω από το κύρος της αγιώνυμης
πολιτείας, με έναν χοντροκομμένο έως βλάσφημο τρόπο, που μάλλον διέλαθε της
προσοχής των αφελών ακροατών του.
«Επείγον μήνυμα από Άγιον
Όρος». Το βουνό προσωποποιείται, γίνεται «μαγικό» και μιλά δια του στόματος
ενός ανώνυμου και αυτόκλητου προφήτη! Απευθύνεται δε όχι σε όλον τον κόσμο,
αλλά σε ένα συγκεκριμένο δίκτυο προσώπων, των «δικών του», χρησιμοποιώντας τα
διαθέσιμα μέσα (κινητά, fb κ.λπ.), που εκμηδενίζουν τις αποστάσεις,
εξασφαλίζουν το απόρρητο και εντείνουν την απαραίτητη συνωμοτική μυστικοπάθεια.
Όσο για το περιεχόμενο; Με
το άχρωμο, σχεδόν αμήχανο ύφος (δυσκολία στην ανάγνωση;) και την ακατέργαστη
βαριά προφορά του ο «προφήτης» ζητά από τους ακροατές να σταυρώσουν με λάδι την
εξώπορτα του σπιτιού τους πριν πέσει η νύχτα. Στο μήνυμα οι εμπνευστές δεν
αποκαλύπτουν το όνομά τους, όμως κραυγάζουν την εσωτερική αστάθεια και νοσηρή
αποστολή.
Σαμάνοι, νάρκισσοι,
μεγαλομανείς, «σωτήρες», ψευδοπροφήτες, μύστες ενός γνωστικού χριστιανισμού
διαλέγουν την κατάλληλη στιγμή της ανθρώπινης αδυναμίας, της ραγισμένης
συνοχής, της συλλογικής συμφοράς, της κλονισμένης πίστης για να μιλήσουν στους
ανθρώπους.
Και αντί να τους συντρέξουν,
να τους παρηγορήσουν, να συστρατευθούν μαζί τους στην προσευχή και να τους
παροτρύνουν στα έργα της αγάπης, αντί να τους δείξουν την ελπίδα στο πρόσωπο
του Χριστού, αυτοί τους προτείνουν μεθόδους ατομικής σωτηρίας.
