Μήνυμα Βαρθολομαίου με πολλαπλούς αποδέκτες: «Ο Αγώνας η Ρωμηοσύνη στην Πόλη μας να είναι διαρκής συνεχίζεται»

 

Γράφει ο Γιάννης Αργυρίου

 

Σε ομιλία του προς τους πιστούς, μετά την Θεία Λειτουργία στην πανηγυρίζουσα Ι. Μονή Μεταμορφώσεως Σωτήρος της Πρώτης των Πριγκηποννήσων, ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος, αναφέρθηκε στον διαρκή αγώνα της Ρωμηοσύνης να επιβιώσει στον τόπο των προγόνων μας.

 

Στην εορτή της Θείας Μεταμορφώσεως του Σωτήρoς Χριστού, στην Πρώτη των Πριγκηποννήσων, χοροστάτησε ο Παναγιώτατος Οικουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίο, στις 6 Αυγούστου 2020. Κατά τη Θεία Λειτουργία που τελέστηκε στην φερώνυμη Πατριαρχική και Σταυροπηγιακή Μονή της νήσου, και ενώπιον πολυπληθούς ποιμνίου, αλλά και όλων σχεδόν των Αρχόντων του Οικουμενικού Πατριαρχείου και εκπροσώπου του Αρμένιου Πατριάρχη στην Κωνσταντινούπολη, ο Οικουμενικός Πατριάρχης προχώρησε σε πολυσήμαντη ομιλία με πολλαπλούς αποδέκτες, στο εσωτερικό και στο εξωτερικό.

 

Ο αγώνας συνεχίζεται 

Στην γεμάτο συναισθηματική φόρτιση ο Πατριάρχης του Γένους αναφέρθηκε στον διαρκή αγώνα που δίνει η Ρωμιοσύνη στην Πόλη, προκειμένου να διατηρηθεί στις πατρογονικές της εστίες, αλλά και να κρατήσει την ταυτότητα της. 

“Είμαστε συνηθισμένοι διά μέσου της ιστορίας μας, διά μέσου των αιώνων, να ζούμε “διὰ δόξης καὶ ἀτιμίας”, όπως λέγει ο Απόστολος Παύλος, “διὰ δυσφημίας καὶ εὐφημίας”, “ὡς ἀποθνήσκοντες καὶ ἰδοὺ ζῶμεν”. Οι αγγλόφωνοι φίλοι μας, θα έλεγαν ότι διαβαίνουμε μέσα από “ups and downs”, τόνισε ο Οικουμενικός Πατριάρχης, στην ομιλία του, που πραγματοποιήθηκε στον περίβολο της Μονής, και συνέχισε: “Έχουμε και τα ευχάριστα, εμείς συνεχίζουμε, υπό οιασδήποτε συνθήκας, δεν παραιτούμεθα, δεν παραδίδουμε την σκυτάλη, δεν καταθέτουμε την εντολή”. 

Αξίζει να σημειώσουμε στο σημείο αυτό ότι στις εγκαταστάσεις του Μοναστηριού, στην κορυφή του λόφου της νήσου Πρώτης, κάθε καλοκαίρι λειτουργούν οι παιδικές κατασκηνώσεις του Πατριαρχείου, όπου φιλοξενούνται παιδιά της Ομογένειας, και όχι μόνον. Ωστόσο, φέτος, λόγω της πανδημίας, η λειτουργία τους ανεστάλη. Η διοίκηση όμως του ιδρύματος δεν έχασε χρόνο και έτσι με την βοήθεια των χριστιανικών κοινοτήτων της Πόλης, αλλά και τη γενναιοδωρία πολλών επώνυμων και ανώνυμων δωρητών, προχώρησαν εργασίες ανακαίνισης των εγκαταστάσεων. 

Με αφορμή τις εργασίες αυτές ο Οικουμενικός Πατριάρχης αναφέρθηκε στο πείσμα των Ελλήνων, που κόντρα σε όλες τις συνθήκες επιμένουν και δημιουργούν, στον τόπο που παρέλαβαν από τους προγόνους τους. 

“Όλα αυτά γίνονται από αγάπη και στοργή για τα παιδιά μας. Όλα γίνονται από ένα ρωμαίικο πείσμα, από ένα ρωμαίικο φιλότιμο, να μην σταματήσουμε τον αγώνα. Το έγραψα και σε ένα κείμενό μου αυτές τις τελευταίες ημέρες, ότι ο αγώνας συνεχίζεται. Ο αγώνας της επιβιώσεως. Ο αγώνας της συνεχίσεως των ηθών και των εθίμων μας, των παραδόσεών μας. Ο αγώνας η Ρωμηοσύνη στην Πόλη μας να είναι διαρκής, μόνιμος και αιώνιος. Μπορεί οι συνθήκες να μεταβάλλονται, να έχουμε, και ως πρόσωπα και ως Γένος, ως ρωμηοσύνη, ως ελληνισμός, στενοχώριες, πικρίες, απογοητεύσεις. Τις αντιπαρερχόμεθα. Με προσευχή, με αποφασιστικότητα και με το μέτωπο ψηλά συνεχίζουμε.”

 

Μήνυμα στο εσωτερικό, αλλά και στην Ελλάδα 

Η ομιλία του Οικουμενικού Πατριάρχη θα λέγαμε ότι είχε πολλαπλούς αποδέκτες, στο εσωτερικό της Τουρκίας, αλλά και στην Ελλάδα. 

Σε όλους αυτούς τους αντιπατριαρχικούς κύκλους, πολλοί εκ των οποίων είναι μάλιστα ξενοκίνητοι και προσπαθούν κάθε τόσο να πλήξουν το κύρος του Οικουμενικού Πατριάρχη, όχι τόσο ως προσώπου, αλλά ως θεσμού. 

Προσπαθώντας να σπείρουν την αμφιβολία στην καρδιά των Ελλήνων, παρουσιάζοντας τον Πατριάρχη, ως Τουρκόφιλο, που καμία σχέση δεν έχει με τους προκατόχους του. 

Ο Πατριάρχης λοιπόν θυμίζει σε όλους ότι αυτός είναι ο Πατριάρχης του Γένους, κι ότι πέρα από κεφαλή της Ορθοδοξίας, είναι αυτός που φέρει τον σταυρό του μαρτυρίου, της συνέχισης, μιας ιστορικής παράδοσης 1.700 ετών. Την διαιώνιση της Ελληνικής παρουσίας στην Πόλη. 

Ο Οικουμενικός όμως Πατριάρχης απευθύνεται και στις τουρκικές αρχές, που έχουν αφαιρέσει παρανόμως και αναιτίως 25 ιδρύματα της Πόλης από το Πατριαρχείο και τα χαρακτηρίζουν κατειλημμένα, ενώ εδώ και εφτά χρόνια δεν δίνουν άδεια για την διενέργεια εκλογών των διοικήσεων σε όλα τα μειονοτικά ιδρύματα της Τουρκίας. 

“Και μέσα σε αυτά τα άμεινα, τα καλύτερα, τα βελτίονα, τα οποία προσδοκούμε, είναι και η άρσις του χαρακτηρισμού πολλών βακουφίων μας, γύρω στα 25, ως κατειλημμένων, και μεταξύ αυτών είναι και τα Μοναστήρια μας των Πριγκηποννήσων. Είναι άδικο μέτρον, το οποίον εδώ και δεκαετίες έλαβαν οι κυβερνητικές Αρχές και πάντοτε διερωτώμαι με ποια κριτήρια, γιατί να είναι mazbut αυτά τα συγκεκριμένα 25 περίπου ευαγή ιδρύματα μας και κοινότητές μας και όχι κάποιο άλλο. Και γιατί, γενικά, να υπάρχει αυτή η κατηγορία των κατειλημμένων, ενώ υπάρχει η ρωμηοσύνη, υπάρχουν ενορίτες στους συγκεκριμένους Ναούς οι οποίοι θεωρούνται κατειλημμένοι, γιατί να μην γίνονται εκλογές. Και μια που είπα την λέξη εκλογές, αυτό δεν αφορά μόνον τα κατειλημμένα βακούφιά μας, αλλά δυστυχώς ολόκληρη την Ομογένειά μας και όλες τις μειονότητες. Κατά τρόπον ανεξήγητον αι εφ’ ημάς τεταγμέναι αρχαί αρνούνται να επιτρέψουν την διεξαγωγήν εκλογών για την ανανέωση των διοικητικών σωμάτων τα οποία θα επιληφθούν της διοικήσεως και της διαχειρίσεως της κοινοτικής περιουσίας της ρωμηοσύνης γενικά, των μειονοτήτων γενικότερα και ενός εκάστου επιμέρους βακουφίου μας ιδιαιτέρως. Είναι και αυτό στέρησις ενός δημοκρατικού μας δικαιώματος. Πολλές φορές χτυπήσαμε τις πόρτες των αρμοδίων υπουργών, πάντοτε φύγαμε γεμάτοι από υποσχέσεις οι οποίες μένουν ανεκπλήρωτες. Τα χρόνια περνούν, οι κοινοτικοί παράγοντες λιγοστεύουν, είτε με την φυσική απώλεια, τον θάνατο τινών εξ αυτών, είτε με την αποδημία τους εις άλλας χώρας, και φτάνουμε στο σημείο να μην μπορούμε να διοικήσουμε τα ιδρύματα τα οποία παραλάβαμε ως πολύτιμη κληρονομιά και ως πολύτιμη παρακαταθήκη από τους προγόνους μας. Ελπίζουμε ότι επιτέλους θα εισακουστούμε, ότι θα επιτραπούν οι εκλογές οι οποίες αυθαίρετα και ξαφνικά σταμάτησαν κάποια στιγμή και πέρασαν έξι-επτά χρόνια και α-κόμα περιμένουμε την άρση αυτού του απαγορευτικού μέτρου”. 

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης τον Δεκαπενταύγουστο θα βρεθεί στην γενέτειρα του Ίμβρο. Αυτή θα είναι η πρώτη φορά από το 2010 όταν και δόθηκε άδεια για λειτουργία στην Παναγία Σουμελά του Πόντου, όπου ο Πατριάρχης δεν θα βρεθεί στην Μονή για την Εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. 

“Όπως γνωρίζουμε όλοι, εφέτος μετά την ολοκλήρωση των συστηματικών και πολυχρονίων ανακαινιστικών έργων θα γίνει πάλι η λειτουργία στην Παναγία Σουμελά, σε αυτό το Παλλάδιο της Ορθοδοξίας, μέσα στα βουνά του Πόντου, που είναι το μεγάλο προσκύνημα των Ποντίων αδελφών μας. Απεφάσισα εφέτος να μην μεταβώ αυτοπροσώπως, αλλά να παρακαλέσω τρεις αδελφούς Μητροπολίτας να κάνουν την λειτουργία και την πανήγυρη. Προβλέπω ότι θα υπάρχει συρροή πιστών και το εύχομαι με όλη μου την καρδιά”.

 

Ολοκληρώνοντας την ομιλία του ο Παναγιώτατος είπε ότι στις 23 Αυγούστου, στα εννιάμερα της Παναγίας, θα μεταβεί στην Αρτάκη της Κυζίκου, όπου στα ερείπια του Μοναστηριού της Παναγίας της Φανερωμένης, θα τελέσει τη Θεία Λειτουργία, όπως άλλωστε συμβαίνει από το 2015. Εξέφρασε μάλιστα τις θερμές ευχαριστίες της Μητρός Εκκλησίας προς τον δήμαρχο της Αρτάκης για την σημαντική βοήθεια που προσφέρει κάθε χρόνο και την θερμή φιλοξενία προς όλους τους προσκυνητές. 

Με ένα μήνυμα με πολλαπλούς αποδέκτες ο Πατριάρχης του Γένους θυμίζει σε όλους την θέση και τον ρόλο του. Ας κρατήσουμε τα λόγια του και ας τα θυμόμαστε, όταν σύντομα βρεθούμε αντιμέτωποι με κάποιο σχόλιο που αναφέρει ότι ο Πατριάρχης δεν ομιλεί ή είναι δέσμιος των Τούρκων. Ο Πατριάρχης γνωρίζει καλά και τι πρέπει να πει, αλλά κυρίως πότε πρέπει να το πει, γιατί πάνω από όλα έχει συναίσθηση του χρέους του, απέναντι στην Ορθοδοξία, αλλά και την Ρωμηοσύνη, που πάντοτε αναφέρει μαζί!

 

Πηγή: pollsandpolitics.gr