Για μία ακόμη φορά, όπως το έπραξε και με το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας και με την Εκκλησία της Ελλάδος, η Ρωσική Εκκλησία επιλέγει να εξαπολύσει ασύμμετρο υβριδικό πόλεμο και κατά της Εκκλησίας της Κύπρου αυτή τη φορά...
Έναν πόλεμο που έχει ως τελικό στόχο ή την υποταγή των τοπικών Εκκλησιών στα αντικανονικά και αντίθεα κελεύσματα της Μοσχοβίας ή την διαίρεση αυτών των Εκκλησιών με σχίσματα, το πρώτο θεμέλιο των οποίων έχει ήδη τεθεί από τους Μοσχοβίτες, σε συνεργασία με τους προθύμους πράκτορές τους σε κάθε τοπική Εκκλησία, δυστυχώς όμως και με ευθύνη -λόγω της ανεπίτρεπτης ανοχής- των Προκαθημένων και των Συνόδων των τοπικών Εκκλησιών...
Και εξηγούμαι: Πώς είναι δυνατόν να ανέχονται οι Προκαθήμενοι των Εκκλησιών που έχουν πράξει το αυτονόητο και το κανονικό, αναγνωρίζοντας την Αυτοκέφαλη Εκκλησία της Ουκρανίας, να κάνουν οι Ρώσοι μπάχαλο τις Εκκλησίες τους; Πώς είναι δυνατόν να ανέχεται π.χ. ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και τόσοι άλλοι Ιεράρχες της Εκκλησίας της Ελλάδος που θεωρούνται από τους Ρώσους "σχισματικοί", να διατηρεί η Ρωσική Εκκλησία επιλεκτική "κοινωνία" με ορισμένους μόνο Ιεράρχες, αυτούς δηλαδή που υπηρετούν, δεν είναι του παρόντος να πούμε τους λόγους, τα άνομα σχέδια της Μόσχας; Πώς είναι δυνατόν το ίδιο να επιτραπεί στο εξής και στην Εκκλησία της Κύπρου;
Οι προθέσεις των Μοσχοβιτών είναι ξεκάθαρες και ήδη από χθες τις διακήρυξε ο μαέστρος του διχασμού και των ανίερων διαπλοκών, ο μεγάλος ένοχος της ακαταστασίας στην παγκόσμια Ορθοδοξία, ο θλιβερός Μητροπολίτης Βολοκολάμσκ Ιλαρίων Αλφέγιεφ, σε συνέντευξή του στο κρατικό ρωσικό πρακτορείο: "Θα συνεχίσουμε να έχουμε κοινωνία με όλους τους Επισκόπους που δεν αναγνωρίζουν την προσωπική απόφαση του Αρχιεπισκόπου ... οι προσκυνητές μας θα συνεχίσουν να επισκέπτονται τα Ιερά Προσκυνήματα εκείνων των Ι. Μητροπόλεων της Εκκλησίας της Κύπρου, οι επικεφαλής των οποίων θα παραμείνουν σε κοινωνία με τη Ρωσική Εκκλησία..."
Το μοτίβο είναι ξεκάθαρο και κανένας δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν γνώριζε: διαίρει και βασίλευε...
Στο χέρι των Μακαριωτάτων Προκαθημένων και των Συνοδικών Ιεραρχών, η μεγάλη πλειοψηφία των οποίων σε όλες τις τοπικές Εκκλησίες συντάσσεται με τους Προκαθημένους στην απόφασή τους να αναγνωρίσουν την Εκκλησία της Ουκρανίας, βρίσκεται η αντιμετώπιση αυτού του κυοφορούμενου de facto και εν δυνάμει σχίσματος.
