ΘΑ ΣΥΛΛΕΙΤΟΥΡΓΗΣΕΤΕ ΜΕ ΤΟΝ ΜΟΣΧΑΣ ΚΥΡΙΛΛΟ, ΑΓΙΕ ΠΕΙΡΑΙΩΣ; ΟΧΙ!

 

Για ποια Εκκλησία μιλάτε άγιε Πειραιώς; Η Εκκλησία της Ελλάδος στην οποία ανήκετε έχει αναγνωρίσει την Αυτοκέφαλη Εκκλησία της Ουκρανίας. Αλλά επειδή εσείς δεν αποδέχεστε αυτή την απόφαση, περιμένουμε να σας δούμε συλλειτουργούντα με τον Μόσχας Κύριλλο και τον Βολοκολάμσκ Ιλαρίωνα, που δηλώνουν ότι είναι σε κοινωνία με τους επισκόπους που καταδικάζουν την Ουκρανική Αυτοκεφαλία. Θα το τολμήσετε; Να σας πω εγώ. ΟΧΙ. Δεν θα το τολμήσετε να πάτε σε ένα συλλείτουργο όπου δεν θα μνημονευθεί ο Προκαθήμενος της Εκκλησίας σας καθώς και άλλοι Ορθόδοξοι Προκαθήμενοι διαγραφέντες από τα δίπτυχα της Μόσχας.

 

 

Του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου

 

Είδε σήμερα το φως της δημοσιότητος μια "οφειλόμενη ανταπάντηση" του γραφείου επί των αιρέσεων της Μητροπόλεως Πειραιώς στον ιερομόναχο Νικήτα Παντοκρατορινό και συγκεκριμένα στο κείμενό του που δημοσιεύσαμε εδώ.

Ο φίλτατος μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ έχει αναλάβει, καθώς φαίνεται, εργολαβικά την υπεράσπιση των Ρωσικών θέσεων στο ζήτημα της Αυτοκεφαλίας της Εκκλησίας της Ουκρανίας.

Και έχει ενδιαφέρον το γεγονός ότι δεν αφήνει τίποτα «να πέσει κάτω», δηλ. επιδιώκει συνεχώς να παρεμβαίνει ανακυκλώνοντας τα ίδια και τα ίδια επιχειρήματα.

Ας  δούμε τη «λογική» του γραφείου του Πειραιώς στην ανταπάντηση.

Γράφουν από το γραφείο με περισσή βεβαιότητα: «Εκείνοι που είτε προκαλούν σχίσμα, είτε συνηγορούν μ’ αυτό, δεν σώζονται ούτε με το αίμα του μαρτυρίου σύμφωνα με τον άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο», θεωρώντας πως το Οικουμενικό Πατριαρχείο προκάλεσε σχίσμα. 

Αλλά ας δούμε τι λέει ο π. Νικήτας: «Κατηγορεί (η Εκκλησία της Ρωσίας) το Οικουμενικό Πατριαρχείο ότι δημι­ούρ­­γησε σχί­σμα, την ώ­ρα που απαγορεύει την κοινωνία και την μνημόνευση αυ­τών που αναγνω­ρί­ζουν την νέα Αυτοκέφαλη Εκ­κλη­σία της Ουκρα­νίας. Το σχίσμα έγινε από την Εκκλησία της Ρω­σίας και όχι από το Οι­κουμενικό Πατριαρχείο. Όλες οι κατά τό­πους Εκκλησίες έχουν κοι­νω­νία με το Οικουμενικό Πατριαρ­χείο. Αντί­θετα, η Εκκλησία της Ρω­σί­ας δι­έ­κοψε την κοινωνία με εκείνες που αναγνώρισαν την νέα Αυτοκέφαλη Εκ­κλησία της Ουκρανίας.»

Και ρωτάω ευθέως τον εγκρατή στα νομοκανονικά άγιο Πειραιώς: Πού στηρίζεται η πρακτική του Μόσχας - την οποία διαλαλεί - να έχει «κοινωνία» με τους ιεράρχες των Αυτοκεφάλων Εκκλησιών οι οποίοι ενστερνίζονται τις απόψεις του στο Ουκρανικό; Υπάρχει κάτι ανάλογο στην εκκλησιαστική ιστορία;

Γράφουν οι του γραφείου ότι «απέφυγε (ο π. Νικήτας) να αντικρούσει τα περισσότερα σημεία της μελέτης μας, προφανώς διότι ένα τέτοιο εγχείρημα ήταν αδύνατο». Όμως διαβάζοντας τα συμπεράσματα της κριτικής τους βλέπουμε πως όλα τα επιχειρήματά τους επικεντρώνονται στο σε ποιόν ανήκει η Εκκλησία της Ουκρανίας. Ο π. Νικήτας, όμως, μας απέδειξε διεξοδικά και με ακαταμάχητα ιστορικά στοιχεία που παρέθεσε ότι ανήκει στο Οικουμενικό Πατριαρχείο. Δυστυχώς κλείνουν τα μάτια τους στην σχετική επιχειρηματολογία.

Γράφουν, αυτάρεσκα πάντα: «αντί αντικρούσεως προτίμησε να προσθέσει ορισμένα ακόμη ιστορικά στοιχεία, χωρίς όμως να μας παραπέμπει για το κάθε ιστορικό γεγονός, που παραθέτει, από ποιά πηγή το άντλησε, πράγμα το οποίο εγείρει πολλά ερωτηματικά για την ιστορική αξιοπιστία τους. Μόνο στο τέλος του κειμένου του μας παραθέτει κάποια βιβλιογραφία, γενικά και αόριστα, η οποία είναι μεν χρήσιμη, αλλά δεν αρκεί.»

Αντί να μιλάνε για αναξιοπιστία, οι του Πειραιώτικου γραφείου, ας κάνουν τον κόπο να ψάξουν και οι ίδιοι και να μας προσκομίσουν τα σχετικά τεκμήρια.

Αναφέρουν συχνά – και αυτοί και οι όμοιοί τους - ότι μόνο οι 4 από τις 10 Αυτοκέφαλες Εκκλησίες έχουν αναγνωρίσει. Το γιατί μέχρι τώρα έχουν αναγνωρίσει μόνο 4 από τις 14 Εκκλησίες μας το ανέλυσε ο π. Νικήτας στην έντυπη μελέτη του στο κεφάλαιο 6 «Η αναγνώριση κάποιας νέας Αυτοκεφάλου Εκκλησίας είναι μια διαδικα­σία που μπορεί να κρατήσει πολλές δεκαετίες. Ανάμεσα στα πολλά παραδείγματα, ενδεικτικά αναφέρουμε ότι το Πατριαρ­χείο Βουλ­γαρίας αναγνωρίσθηκε με­τά από 75 χρό­­­νια, ενώ η Εκ­κλη­σία της Πο­λωνίας αναγνωρίσθηκε πλή­ρως μετά από 24 χρόνια.

Τα αντίποινα που υπέ­βαλλε το Πατριαρχείο Μό­σχας στις Εκ­κλη­σί­ες που αναγνώρισαν την νέα Αυτοκέφαλη Εκ­κλη­σία της Ου­κρα­νίας εί­ναι η ακοι­νω­νη­σία, η άρση της οικονομικής υποστήριξης και φυσικά η απειλή της παρά­νο­μης εισπήδησης στα εδάφη τους με την ίδρυση ενο­ριών, χωρίς ευλογία από τους τοπικούς Αρχιερείς. Η διακοπή της μνη­­μόνευσης και η ακοινω­νη­σία είναι μέτρα τα οποία χρησιμο­ποιεί η Εκ­κλησία για σκοπούς παιδαγω­γι­κούς. Δυ­στυ­χώς, όμως, στην περί­πτω­ση της Εκκλησίας της Ρωσίας βλέπου­με πως χρη­σι­μοποιούνται ως εκ­δικητικά μέσα για αυτούς που δεν συμ­φω­νούν με τους ιδιοτελείς σκο­πούς τους...».

Γράφουν, ακόμα, ότι «δεν υπήρξε ειλικρινής μετάνοια από τους σχισματικούς Φιλάρετο και Μακάριο». Έχουν καταλάβει οι του γραφείου τι ισχυρίζονται; Όταν από την Εκ­κλη­σία της Ρωσίας λένε ότι δεν μετα­νόησε ο Φιλάρετος, ουσιαστικά εννοούν ότι δεν μετα­νό­ησε ως προς το θέμα της Αυτο­κε­φα­λίας της Ουκρα­νίας. Μάλιστα θέλουν να μετανο­ή­σει και να ζητήσει συγ­­γνώμη σε αυτούς τους ίδιους που τον κα­θαί­ρεσαν. Δη­λαδή να τους ζη­τή­σει συγγνώμη που ή­θε­λε την Αυ­το­κεφαλία της Εκκλησίας της χώρας του και όχι την εξάρ­τη­­σή της από την Εκ­κλη­σία της Ρωσίας.

Γράφουν ότι «το Οικουμενικό Πατριαρχείο δεν έχει το κανονικό δικαίωμα να δέχεται έκκλητο από τα άλλα Πατριαρχεία, με βάση τους Ιερούς Κανόνες, τους οποίους παραθέσαμε και με βάση τις ερμηνείες εγκρίτων κανονολόγων μεγάλου και εγνωσμένου κύρους και αυθεντίας. Αποφεύγει συστηματικά, να καταπιαστεί με τους εν λόγω Ιερούς Κανόνες και τηρεί σιγήν ιχθύος.» 

Ο π. Νικήτας όμως στο έντυπο φυλλάδιο στο κεφ. 3 λέει: «Για το Οικου­με­νι­κό Πα­τριαρχείο το δικαίωμα να δέ­χε­ται το Έκ­κλη­τον και από τους άλλους Πα­τριαρχικούς Θρό­νους της Ανατο­λής συνδέεται με τον 28ο κα­νόνα της Δ´ Οι­κου­με­νικής Συνόδου,σύμ­­φωνα με τον οποίο στον Θρό­­νο της Νέας Ρώ­μης δί­δονται «τα ίσα πρε­σβεία» με αυ­τά της Πρε­σβυτέρας Ρώμης. Επίσης, αυτό δια­­σφα­­λίζεται από τους υπ᾽ αριθμ. 9 και 17 κανόνες της ιδίας Οι­κου­με­νι­κής Συνόδου. Και ήταν τόσο εδραι­ω­μέ­νο αυτό στην Ιερά παρά­δο­ση της Εκ­κλη­σί­ας, που στην ερώ­τηση του Ρωσικού κλήρου προς τους Πατριάρχες της Ανα­το­λής το 1663, αν το Οικουμενικό Πατρι­αρ­χείο έχει το δικαίωμα να κρί­νει υποθέσεις άλλων τοπικών Εκκλη­σι­ών, όλοι οι Πατριάρχες ομοφώνως απά­­­ντησαν καταφατικά και ότι μόνο το Οικουμενικό Πατριαρχείο έχει αυτό το δικαίωμα.»

Προφανώς οι συντάκτες του γραφείου επί των αιρέσεων γνωρίζουν καλύτερα τους κανόνες από όσο τους γνώριζαν οι τέσσερις Πατριάρχες το 1663. Επίσης παραβλέπουν την εκκλησιαστική Πράξη τελείως. Όμως επειδή εμείς δεν είμαστε τυφλοί, δεν μπορούμε να την παραβλέψουμε. Βγάζουν λοιπόν το συμπέρασμα ότι η Εκκλησία εδώ και δύο χιλιετίες έκανε λάθος στο θέμα αυτό και ήρθε το γραφείο επί των αιρέσεων να το διορθώσει. Πλανάται πλάνην οικτράν!

Γράφουν: «για την χορήγηση Αυτοκεφαλίας σε μια τοπική Εκκλησία είναι αναγκαία η σύμφωνη γνώμη όλων των τοπικών Εκκλησιών, όπως αυτό άλλωστε προέβλεπε και το προσυνοδικό κείμενο της «Συνόδου της Κρήτης» με τίτλο: «Το αυτοκέφαλο και ο τρόπος χορηγήσεως αυτού», με το περιεχόμενο του οποίου ήταν σύμφωνες όλες οι τοπικές Εκκλησίες, συμπεριλαμβανομένου και του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Κατά συνέπεια στην προκειμένη περίπτωση, αφού οι περισσότερες τοπικές Εκκλησίες δεν συμφωνούν με το Ουκρανικό Αυτοκέφαλο, είναι αναγκαία η σύγκληση Πανορθοδόξου Συνόδου.»

Θυμίζουμε στον άγιο Πειραιώς ότι ο Πατριάρχης Μόσχας Κύριλλος στην Σύναξη των Προκαθημένων (Σαμπεζύ 2016) πριν την Μεγάλη Σύνοδο της Κρήτης, ζήτησε από τον Οικουμενικό Πατριάρχη να μην τεθεί το ζήτημα Αυτοκεφαλίας της Εκκλησίας της Ουκρανίας στην Μεγάλη Σύνοδο ούτε πριν, ούτε κατά τις συνεδρίες, ούτε μετά την λήξη των εργασιών της Μεγάλης Συνόδου, ως απαραίτητη προϋπόθεση για να συναινέσει το Πατριαρχείο Ρωσίας στην σύγκληση της Συνόδου.

Επομένως ας καταλάβει, επιτέλους, ο άγιος Πειραιώς ότι η Εκκλησία της Ρωσίας είναι η αιτία που δεν συζητήθηκε αυτό το θέμα ακόμα. Μέχρι να συζητηθεί λοιπόν, ισχύει ότι ίσχυε επί αιώνες, δηλαδή το Οικουμενικό Πατριαρχείο έχει το δικαίωμα να χορηγεί Αυτοκεφαλίες όταν το κρίνει.

Γράφουν ότι «η νέα οικουμενιστική θεωρία του «πρώτου άνευ ίσων», προήλθε από τα σπλάγχνα του Οικουμενικού Πατριαρχείου, διότι πρώτος την εισήγαγε ο Σεβ. Μητροπολίτης Περγάμου κ. Ιωάννης και την συμπλήρωσε ο Σεβ. Αμερικής Ελπιδοφόρος. Και ότι ο Οικουμενικός Πατριάρχης επέτρεψε με την σιωπηρή συγκατάθεσή του να αναπτυχθεί αυτή η θεωρία.»

Όμως, ο π. Νικήτας έχει απαντήσει και το θυμίζουμε στο γραφείο της Μητροπόλεως Πειραιώς: «Αυτά όλα είναι πράγματα τα οποία είναι καθιερωμένα μέ­σα στην παράδοση της ορθοδόξου Εκκλησίας, η οποία βαδίζει έτσι πολ­λούς αιώνες. Και εμείς, πορευόμενοι μέσα σε αυ­τά που μας πα­ρέ­δωσε η Εκκλησία, πο­ρευ­όμαστε με ασφά­λεια. Όλα τα άλλα είναι επικίνδυνοι νεω­τερισμοί και γνώμες αυ­τών που ενοχλούνται για τα προνόμια που έδωσε η Εκκλησία στον Οικου­με­νικό Πατριάρχη. Και εί­ναι σημαντικό ότι δεν τα πή­ρε μόνος του, ούτε τα απαίτησε, αλλά τα έδωσαν Οικου­με­­νι­κές Σύνοδοι και, δυστυχώς, όποιος τα αμφι­σβη­τεί, αμφισβητεί τις αποφάσεις πολλών θεοφόρων Πατέρων. Και εί­ναι όλα καρποί του Αγί­ου Πνεύματος που εί­ναι τέ­λειος Θεός, και ό,τι δημι­ούρ­γησε ο Θεός είναι τέλειο και δεν θέ­­λει διόρθωση. Δεν μπορεί να γίνει κα­λύ­τερο. Εάν παρέμβουμε, μπο­ρούμε να το κάνου­με μόνο χειρότερο.

Ο Πατριάρχης, λοιπόν, δεν είναι Πάπας και πρώ­τος άνευ ί­σων. Δεν κάνει τί­ποτε παραπάνω από ό,τι επι­τάσσουν τα προ­νό­μια που του χο­ρή­γησε η Εκ­κλη­σία, τα οποία του αναθέτουν την ευθύνη και την μέριμνα για την ευστάθεια όλων των λοιπών τοπικών Εκκλησιών».

Γράφουν: «Ο π. Νικήτας δεν μας λέει τίποτε απολύτως, ούτε για τα Τυπικά, ούτε για τα Ημερολόγια, ούτε και για τις Επετηρίδες, θέλοντας προφανώς να εκμηδενίσει τη σημασία τους. Μόνο για τα «Συνταγμάτια» τόλμησε να κάνει λόγο.» 

Δεν εκμηδένισε την σημασία τους, αλλά τα βάζει στην ίδια κατηγορία με τα Συνταγμάτια και μας διαφωτίζει: «ούτε οι ίδιοι οι Ρώσοι δεν τα ελάμβαναν υπ’ όψιν τους, αφού η Σύνοδος της Εκκλησίας της Ρωσίας σε απαντητική επιστολή της προς την πρόσκληση του Οικουμενικού Πατριάρχου Γρηγορίου ΣΤ΄ (1868) για την Μεγάλη Σύνοδο που επρόκειτο να συγκληθεί στην Κωνσταντινούπολη για το Βουλγαρικό ζήτημα, «ὑπέδειξεν ὡς οὐδετερώτερον μέρος πρὸς τοῦτο τὸ ἀρχαίον Κίεβον». Δεν θεωρούσε δηλαδή την Μητρόπολη Κιέβου, περιοχή που ανήκει στην δικαιοδοσία του, όπως έγραφαν τα Συνταγμάτια, αλλά «οὐδετέραν περιοχήν». Ξαφνικά μετά από τόσους αιώνες η Εκκλησία της Ρωσίας θυμήθηκε τα Συνταγμάτια θέλοντας να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα. Ποτέ δεν είχε γίνει αναφορά σε αυτά, αφού δεν τα υπολόγιζαν.

Γράφουν: «Λησμονεί ακόμη ο π. Νικήτας ότι από το 1686, οπότε παρεχωρήθη η Μικρά και Λευκή Ρωσία, (Ουκρανία), στο Πατριαρχείο Μόσχας». Μετά τα τόσα κατατοπιστικά που ανέφερε ο π. Νικήτας, από το γραφείο επί των αιρέσεων ακόμα επιμένουν στην πλάνη τους ότι παρεχωρήθη η Μικρά και Λευκή Ρωσία στο Πατριαρχείο Μόσχας. Εκτός αυτού πού ανακαλύψανε στην συνοδική Πράξη την Λευκή Ρωσία; Προσπαθούν να παραπλανήσουν, αλλά δεν τα καταφέρνουν. 

Ο π. Νικήτας μας διαφωτίζει: «Ο Οικουμενικός Πατριάρχης φυσικά απέρριψε το αίτημα και αντ’ αυτού παραχώρησε με την Συνοδική Πράξη του 1686, στον Πατριάρχη Μόσχας «κατ’ οἰκονομίαν» την «ἄδειαν» να χειροτονεί και να ενθρονίζει τον εκλεγόμενο από την κληρολαϊκή συνέλευση Μητροπολίτη Κιέβου, όπως είχαν ζητήσει οι τσάροι δύο χρόνια νωρίτερα, υπό τον απόλυτο όμως όρο ότι ο Μητροπολίτης Κιέβου θα μνημονεύει σε κάθε Θεία Λειτουργία το όνομα του Οικουμενικού Πατριάρχη. Αν παραχωρούσε πλήρως την Μητρόπολη Κιέβου στην δικαιοδοσία του Πατριαρχείου Ρωσίας, δεν θα την παραχωρούσε επ’ αδείας και κατ’ οικονομίαν, αλλά οριστικώς. Αντιθέτως με τον όρο της μνημονεύσεως του Οικουμενικού Πατριάρχου διασφαλίστηκε το απαραβίαστο της κανονικής εξαρχικής δικαιοδοσίας του Οικουμενικού Πατριαρχείου σε ολόκληρη την έκταση της Μητροπόλεως Κιέβου.»

Γράφουν: «μετά παρέλευση 330 χρόνων μετά ταύτα, δεν μπορεί να ισχύσει ουδεμία επίκληση παραβάσεως των όρων, διότι έχει παραγραφεί σχετικό δικαίωμα που προβλέπει ο ΙΖ΄ ιερός Κανών της Αγίας Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου.» Ο π. Νικήτας μας εξηγεί «το 1990 ο Πατριάρχης Μόσχας Αλέξιος Β΄ έδωσε στον Μητροπολίτη Κιέβου Φιλάρετο Τόμο με τον οποίο παραχωρούσε αυτοδιοίκηση στην Εκκλησία της Ουκρανίας, με ευρεία δικαιώματα αυτονομίας. Τότε δημιουργήθηκε η σημερινή «Αυτόνομη Εκκλησία της Ουκρανίας του Πατριαρχείου Ρωσίας». Η ιστορία της λοιπόν είναι μόλις 30 χρόνια.» Ακόμα κι αν θέλαμε να ασκήσουμε τον ΙΖ΄ κανόνα της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου, πάλι δεν θα μπορούσαμε αφού το 2019 που χορηγήθηκε ο Τόμος δεν είχαν περάσει 30 χρόνια.

Έπειτα αναφέρουν ομιλίες και επιστολές του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου βγάζοντας το συμπέρασμα «Τι έτι χρείαν έχομεν μαρτύρων;». Ιδού, ο ίδιος ο Οικουμενικός Πατριάρχης πανηγυρικά διακηρύσσει, πού υπάγεται η Εκκλησία της Ουκρανίας!!!».

Τα κείμενα που επικαλούνται απηχούν τον εκάστοτε καιρό. Γιατί δεν μας λένε οι του γραφείου τις προσπάθειες διαλόγου που έκανε το Οικουμενικό Πατριαρχείο και τορπίλισε η Μόσχα; Ας ανατρέξουν στα όσα μας είχε πει ο Σεβ. Μητροπολίτης Βελγίου κ. Αθηναγόρας σε συνέντευξή του εδώ στο Φως Φαναρίου.

Το 2008 έτυχε να είμαι παρών στην Πατριαρχική επίσκεψη στο Κίεβο. Οι πιέσεις της τότε πολιτικής ηγεσίας να προβεί ο Οικουμενικός Πατριάρχης στην άμεση ανακήρυξη της Αυτοκεφαλίας ήταν τεράστιες. Όμως, ο Πατριάρχης δεν ενέδωσε. Επέμεινε στον διάλογο με την Ρωσική πλευρά και στις συζητήσεις των δύο Πατριαρχών, Βαρθολομαίου και Αλεξίου Β΄,  συμφωνήθηκε ότι το ζήτημα αυτό ήταν πολύ σοβαρό και εξαιρετικά επείγον και ότι έπρεπε να ενεργήσουν αμέσως και από κοινού, το ταχύτερον δυνατόν.

Αντ’ αυτού ο διάδοχος του Αλεξίου, Μόσχας Κύριλλος, δεν προέβη στα δέοντα, αν και ήταν παρών στις συνομιλίες του Κιέβου, με αποτέλεσμα την διαιώνιση του σχίσματος.

Γράφουν, ακόμα, οι Πειραιώτες: «Ας έρθουμε τώρα σε μαρτυρίες ιστορικών και μελετητών του θέματος…» αναφέροντας παραδείγματα από μελετητές κλπ. για να δικαιολογήσουν ότι η Εκκλησία της Ουκρανίας ανήκε στο Πατριαρχείο Μόσχας, καταλήγοντας στο ...ρητορικό ερώτημα: «Τι έχει να μας πει ο π. Νικήτας σε όλες τις παρά πάνω ατράνταχτες ιστορικές μαρτυρίες; Εξακολουθεί άραγε να επιμένει πεισματικά στην πλάνη του;».

Αυτοί οι «απλανείς» δεν τόλμησαν να ακουμπήσουν το σπουδαίο επιχείρημα: «Η μη τήρηση των υποχρεώσεων που είχε το Πατριαρχείο Ρωσίας από την Συνοδική Πράξη του 1686 επισημάνθηκε με έντονο μάλιστα τρόπο στον Τόμο Αυτοκεφαλίας της Εκκλησίας της Πολωνίας, το 1924, όπου γίνεται σαφές με ποιόν τρόπο είχαν εξελιχθεί τα πράγματα «γέγραπται γὰρ ὅτι ἡ ἀπὸ τοῦ καθ᾿ ἡμᾶς Θρόνου ἀρχικὴ ἀπόσπασις τῆς Μητροπόλεως Κιέβου καὶ τῶν ἐξ αὐτῆς ἐξαρτωμένων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν Λιθουανίας καὶ Πολωνίας καὶ ἡ προσάρτησις αὐτῶν τῇ Ἁγίᾳ Ἐκκλησίᾳ Μόσχας οὐδαμῶς συνετελέσθη συμφώνως ταῖς νενομισμέναις κανονικαῖς διατάξεσιν, οὐδ᾿ ἐτηρήθησαν τὰ συνομολογηθέντα περὶ πλήρους ἐκκλησιαστικῆς αὐτοτελείας τοῦ Μητροπολίτου Κιέβου-, φέροντος τὸν τίτλον Ἐξάρχου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου». Η ανακήρυξη της Αυτοκεφαλίας της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Πολωνίας από το Οικουμενικό Πατριαρχείο, επιβεβαίωσε το κανονικό καθεστώς της Πατριαρχικής Εξαρχίας της Μητροπόλεως Κιέβου και απέκλεισε την οποιαδήποτε δικαιοδοσιακή σχέση της με το Πατριαρχείο Ρωσίας πριν ή μετά την Συνοδική Πράξη του 1686. Το αξιοσημείωτο είναι πως ενώ στην αρχή το Πατριαρχείο Ρωσίας αρνούνταν να αναγνωρίσει το Αυτοκέφαλο της Εκκλησίας της Πολωνίας, εν τέλει το 1948 αναγνώρισε και αποδέχτηκε όλα όσα ήταν διατυπωμένα στον Τόμο, όπως είχαν κάνει όλες οι άλλες Αυτοκέφαλες Ορθόδοξες Εκκλησίες νωρίτερα. Επομένως, είναι αβάσιμος ο ισχυρισμός ότι σύμφωνα με την πανορθόδοξη εκκλησιαστική συνείδηση η Ουκρανία ανήκε στην Εκκλησία της Ρωσίας 332 χρόνια. Αν ίσχυε αυτό, δεν θα αναγνώριζε καμία Εκκλησία την Αυτοκεφαλία της Εκκλησίας της Πολωνίας ή θα ζητούσαν να αλλάξει η αναφορά αυτή του Τόμου ως ψευδής. Είναι ξεκάθαρο πως με τον Τόμο της Εκκλησίας της Πολωνίας διατρανώνεται ότι το Οικουμενικό Πατριαρχείο ποτέ δεν θεώρησε ότι με την Συνοδική Πράξη του 1686 έδωσε στην δικαιοδοσία του Πατριαρχείου Ρωσίας την Ουκρανία.»

Έπειτα αναφέρονται σε μερικές ακόμα παραμέτρους του ουκρανικού ζητήματος, στις οποίες ο π. Νικήτας έχει αναφερθεί στα κείμενά του.

Γράφουν: «Μια πρώτη παράμετρος είναι το γεγονός, ότι επειδή το Αυτοκέφαλο χορηγήθηκε με αντικανονικό τρόπο, όπως ήταν φυσικό και επόμενο, δεν έφερε το επιθυμητό αποτέλεσμα». Όμως αναφέρει ο π. Νικήτας: «Πράγματι, είναι αλήθεια αυτό που λένε, ότι αυτή η Αυτο­κε­φα­λία δεν μοι­ά­ζει με τις άλλες. Έχει όντως μια σημαντική δια­φο­ρά· είναι πο­λύ περισσό­τερο θεά­ρε­στη, αφού με αφορμή αυ­τήν την Αυτοκε­φα­λία έ­χουμε και την επα­να­φο­ρά στην κανο­νι­κό­τητα τόσων εκα­τομ­μυ­ρίων ανθρώπων που ήταν σχισμα­τι­κοί. Επί­σης, ισχυρίζονται, ότι η Αυτο­κε­φα­λία δεν έφερε το αποτέ­λεσμα που επι­­θυμούσε ο Οι­κου­μενικός Πα­τρι­άρχης. Όμως ποιά άλλη επι­θυ­μία θα μπο­ρού­σε να έχει εκτός από την σωτηρία αυτών των εκα­τομμυρίων πρώ­ην σχι­σμα­­τικών; Και ο Χρι­­­στός αυτό επιζητεί· την σωτηρία των ανθρώ­πων.»

Γράφουν ...άλλην παραβολήν: «Είναι πολύ σημαντικό το γεγονός ότι ο μοναχός Φιλάρετος καθαιρέθηκε αμετάκλητα και για ηθικά ζητήματα, διότι διατηρούσε σχέσεις με δύο τουλάχιστον γυναίκες και έχει αδιευκρίνιστο αριθμό παιδιών» χωρίς να έχουν στοιχεία και μετά εγκαλούν το π. Νικήτα που δεν δίνει στοιχεία για τον Μητροπολίτη Μακάριο «Σχετικά με την εγκυρότητα της χειροτονίας του Μακάριου Μάλετιτς, αναφέρει ο π. Νικήτας στο φυλλάδιό του, ότι υπάρχουν στο Οικουμενικό Πατριαρχείο οι «αποδείξεις», ότι η χειροτονία του είναι έγκυρη. Όμως κανένας δεν είδε ποτέ αυτές τις «αποδείξεις». Γιατί αποκρύπτονται;» Ίσως να θεωρούν ότι θα γίνει λαϊκό δικαστήριο. Αυτός που πρέπει να τα έχει, τα έχει. Αν γνώριζε ο Μητροπολίτης Μακάριος ότι έπρεπε να τα έχει και η Μητρόπολη Πειραιώς, ίσως να τα είχε στείλει και σε αυτούς.

Ισχυρίζονται ότι «η πλειοψηφία των ιεραρχών της «Αυτοκέφαλης Ουκρανικής Εκκλησίας» στερούνται κανονικής χειροτονίας». Ο π. Νικήτας στο κεφ. 4 απαντά διεξοδικά. Μπορούν να προστρέξουν αν θέλουν. Όμως αναφέρει και κάτι άλλο που δεν τόλμησαν να ακουμπήσουν από το γραφείο επί των αιρέσεων: «Είναι άδικο που το Πατριαρχείο Μόσχας κα­τη­γορεί το Οι­κουμε­νι­κό Πα­τρι­αρχείο για αναγνώ­ριση αντικανονικών χει­ρο­τονιών, τη στιγ­μή που το 2007 έπραξε ακριβώς το ίδιο με την Ρω­σική Εκκλη­σία της δια­σποράς (ROCOR). Αυτούς που σχε­δόν για έναν αιώ­να τους θεω­ρού­σε σχισματικούς, τους αποκα­τέ­στησε με μία α­πλή υπο­γραφή και δέ­χτηκε όλα τα μυστήριά τους χάριν της ενό­τη­τας. Για αποστολική δια­δοχή όμως, ούτε λόγος.» Όταν θέλεις να δικαιολογήσεις την Μόσχα παραβλέπεις πολλά.

Γράφουν: «Εις ό,τι αφορά την δήθεν «αριθμητική υπεροχή» της «Αυτοκέφαλης Ουκρανικής Εκκλησίας», σε σχέση με την κανονική Εκκλησία, θα έπρεπε να διασταυρώσει καλλίτερα τα στατιστικά στοιχεία του και να μην τα αντλεί από τις κυβερνητικές αρχές της Ουκρανίας, οι οποίες έχουν κάθε λόγο να παραποιούν τα αληθινά στοιχεία.» Ε, ας μας πουν τότε τα στατιστικά των Ρωσικών κυβερνητικών αρχών για να συγκρίνουμε. Ο π. Νικήτας μιλάει με στοιχεία ενώ από το γραφείο επί των αιρέσεων έχουμε μόνο θεωρίες.

Γράφουν ακόμα: «Δεν είναι ξεκάθαρος εθνοφυλετισμός ο ισχυρισμός του στο άρθρο του: «Η κατάσταση στην Ουκρανία δεν μπορούσε να συνεχιστεί ως είχε, ειδικά μετά το 2014, όπου έγινε η προσάρτηση της Κριμαίας στην Ρωσία και άρχισε ο πόλεμος στο Ντονμπάς. Καμία χώρα δεν μπορεί να δεχτεί η Εκκλησία της να εξαρτάται από εκείνην μιας χώρας με την οποίαν βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση»;

Ο π. Νικήτας εξήγησε: «Η βίαιη ένταξη στην Σοβιετική Ένωση, μετά τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο (1945), των περιοχών της Δυτικής Ουκρανίας, της Δυτικής Λευκορωσίας, της Μολδαβίας, της Εσθονίας, της Λεττονίας κ.α. συνεδέθη μετά πολλών αυθαιρέτων και αντικανονικών πράξεων του Πατριαρχείου Ρωσίας, που επέβαλαν την υπαγωγή των ορθοδόξων περιοχών αυτών στην άμεση ή έμμεση δικαιοδοσία του Πατριαρχείου Ρωσίας. Έτσι, η Εκκλησία της Ουκρανίας αυθαίρετα υποβιβάστηκε στο καθεστώς μιας «Αυτονόμου Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ουκρανίας», υπό την αντικανονική πνευματική εποπτία του Πατριαρχείου Ρωσίας» και «Ο  Πατριάρχης Μόσχας, το 2000,  ενέταξε αντικανονικά στον νέο Καταστατικό Χάρτη της Εκκλησίας της Ρωσίας τις «αυτόνομες Εκκλησίες» της Ουκρανίας, της Λευκορωσίας, της Μολδαβίας και της Εσθονίας, υποβιβάζοντάς τις σε απλώς «αυτοδιοίκητες Εκκλησίες» για να τις εντάξει στην δικαιοδοσία του και αυθαίρετα να τις χαρακτηρίσει κανονικό έδαφός του», οπότε οποιοσδήποτε ισχυρισμός για εθνοφυλετισμό πηγαίνει κατευθείαν στην Εκκλησία της Ρωσίας που θέλει να απορροφάει τις Εκκλησίες  των περιοχών που κατακτά και όχι στην Εκκλησία της Ουκρανίας που αναζητάει έναν αιώνα τώρα την ελευθερία της και την Αυτοκεφαλία της.

Παραπέμπω τον άγιο Πειραιώς και στην θέση του μακαριστού Μητροπολίτου Πατρών Νικοδήμου για το Εσθονικό, όπως την έχω δημοσιεύσει εδώ. 

Γράφουν, τέλος, και το ...ανέκδοτο οι του γραφείου: «Δεν είμαστε ούτε με την Εκκλησία της Ρωσίας, ούτε με κανέναν, αλλά με την Αλήθεια – Χριστός και το συμφέρον της Εκκλησίας, που διαγγέλλει διαχρονικά το ενοικούν εν τη Εκκλησία Πανάγιον Πνεύμα».

Για ποια Εκκλησία μιλάτε άγιε Πειραιώς; Η Εκκλησία της Ελλάδος στην οποία ανήκετε έχει αναγνωρίσει την Αυτοκέφαλη Εκκλησία της Ουκρανίας. Αλλά επειδή εσείς δεν αποδέχεστε αυτή την απόφαση, περιμένουμε να σας δούμε συλλειτουργούντα με τον Μόσχας Κύριλλο και τον Βολοκολάμσκ Ιλαρίωνα, που δηλώνουν ότι είναι σε κοινωνία με τους επισκόπους που καταδικάζουν την Ουκρανική Αυτοκεφαλία. Θα το τολμήσετε; Να σας πω εγώ. ΟΧΙ. Δεν θα το τολμήσετε να πάτε σε ένα συλλείτουργο όπου δεν θα μνημονευθεί ο Προκαθήμενος της Εκκλησίας σας καθώς και άλλοι Ορθόδοξοι Προκαθήμενοι διαγραφέντες από τα δίπτυχα της Μόσχας.

Σας προκαλώ, φίλτατε άγιε Πειραιώς! Για να πιστέψω αυτά που γράφετε πηγαίνετε να συλλειτουργήσετε τώρα με τον Μόσχας. Αλλιώς χάνετε τον χρόνο σας, γράφοντας σεντόνια, και κοροϊδεύετε τον εαυτό σας.

Καλά Χριστούγεννα!

 

Πηγή: Φως Φαναρίου