Ζωγραφική: Στέφανος Ρόκος
Του Δημήτρη
Β. Τριανταφυλλίδη
Έκπληκτη η διεθνής κοινή γνώμη παρακολουθεί σε απευθείας μετάδοση στους τηλεοπτικούς της δέκτες την ανατολή ενός μεγάλου, γενναίου έθνους, το οποίο σύσσωμο ύψωσε το ανάστημά του απέναντι στον ρωσικό ολοκληρωτισμό, το ουκρανικό, το έθνος που συνεχίζει τις ηρωικές παραδόσεις των Κοζάκων της αριστερής όχθης του Δνείπερου.
Στις 24
Φεβρουαρίου 2022, ο κόσμος στον οποίο γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε, πέρασε
οριστικά στο παρελθόν. Οι ωδίνες του νέου κόσμου, οι βόγγοι και οι οιμωγές,
ακούστηκαν στις στέπες της Ουκρανίας, μέσα στη χλαπαταγή της μάχης, το
μουγκρητό των τεθωρακισμένων και τις εκρήξεις των πυροβόλων.
Ο
απρόκλητος πόλεμος που κήρυξε η Ρωσία στην Ουκρανία έχει όλα τα χαρακτηριστικά
του προαιώνιου ρωσικού ιμπεριαλισμού και ιδεολογικά στηρίζεται σε μία «εκσυγχρονισμένη»
εκδοχή του τσαρικού αφηγήματος της «Αγίας Ρωσικής Αυτοκρατορίας», η οποία τόσο
πολύ γοητεύει τους «εραστές» των «στιβαρών ηγετών» τύπου Πούτιν, στη χώρα μας.
Κηρύσσοντας
τον πόλεμο, η Ρωσία έχει ήδη υποστεί μία οντολογικών και υπαρξιακών διαστάσεων
ιστορική και ηθική ήττα.
Το
υιοθετημένο από πολλούς τσαρικό αφήγημα των τριών Ρους, της Κόκκινης, της
Λευκής και της Μικρής Ρωσίας, ακόμη και στην ακραία διαστρεβλωμένη εκδοχή του,
έτσι όπως διατυπώθηκε από τον Πούτιν στο «ιστορικό του δοκίμιο» το 2021 αλλά
και στο παραληρηματικό του διάγγελμα στις 24.2.2022, ακυρώνει ηθικά και
ιστορικά τα όποια επιχειρήματα του Κρεμλίνου σε αυτόν τον επεκτατικό πόλεμο.
Η φωτιά
αυτού του πολέμου υποδαυλιζόταν εδώ και οκτώ χρόνια από το Κρεμλίνο και τον
προπαγανδιστικό του μηχανισμό. Βασικά τους επιχειρήματα ήταν πως δεν υπάρχει
Ουκρανία, δεν υπάρχει ουκρανικό έθνος και πως πρόκειται για «παραστρατημένους
και παραπλανημένους αδελφούς», τους οποίους πρέπει, έστω και δια της βίας, του
πόνου και του θανάτου, να επαναφέρουν στη ρωσική πατρική εστία. Επιπλέον, το
δικαίωμα μίας κοινωνίας να επιλέξει με ποιους θα συνεργαστεί και θα συμμαχήσει
παρουσιαζόταν και προβάλλεται ως «απειλή των ζωτικών συμφερόντων της Αγίας
Ρωσίας», πράγμα που κατά τους εμπνευστές αυτής της θεωρίας, είναι άξιο
τιμωρίας, δηλαδή εξανδραποδισμού. Η αποθέωση του ρωσικού ολοκληρωτισμού και της
ασιατικής βαρβαρότητας.
Το
ουκρανικό έθνος διαμορφώθηκε στο διάβα των αιώνων στον γεωγραφικό χώρο που
σήμερα περιλαμβάνεται στο κράτος της Δημοκρατίας της Ουκρανίας, έχοντας βαθιές
ρίζες και παραδόσεις στις κοινότητες των Κοζάκων. Αξίζει, μάλιστα, να αναφερθεί
κανείς στις τελείως διαφορετικές παραδόσεις αυτοδιοίκησης των κοινοτήτων των
πολεμιστών αυτών, σε αντίθεση με το ρωσικό παράδειγμα της δουλοπαροικίας, η
οποία ως γνωστό ήταν η τελευταία που καταργήθηκε στην Ευρώπη το 1861.
Λαός
περήφανος, γενναίος και μαχητικός, οι Ουκρανοί άντεξαν τις πιέσεις τόσο από
Δυσμάς με την Πολωνική-Λιθουανική Κοινοπολιτεία, όσο και εξ Ανατολών από τη
Ρωσία ή, τέλος από το Νότο με τους μουσουλμάνους Τάταρους της Κριμαίας και της
Νότιας Ρωσίας.
Παρά το
γεγονός πως, λόγω της γεωγραφικής τους θέσης, βρέθηκαν στις συμπληγάδες των
Μεγάλων Δυνάμεων της εποχής, οι Ουκρανοί με το πολεμικό τους σθένος και την
ανδρεία, κατάφεραν να εδραιώσουν την ξεχωριστή παρουσία τους, διαμορφώνοντας
μια εθνική ταυτότητα και αυτοσυνείδηση, η οποία, περνώντας μέσα από τις φωτιές
των πολέμων, των γεωπολιτικών συγκρούσεων, των πολιτικών αφομοίωσης που
επέβαλαν πότε το τσαρικό και πότε το κομμουνιστικό καθεστώς, αλλά και οι
τραγωδίες όπως ο Λιμός των αρχών της δεκαετίας του ’30, κατάφερε να διατηρηθεί
ζωντανή και ακμαία και να αναδυθεί ως νέος Φοίνικας το 1991 με την κατάρρευση
του κομμουνιστικού καθεστώτος.
Στο
ουκρανικό έθνος έλαχε να βρεθεί πρώτο στα χαρακώματα του πολέμου, όπου
συγκρούεται η ασιατική βαρβαρότητα με τον ελεύθερο κόσμο.
Στις στέπες
της Ουκρανίας, στα χωριά και στις κωμοπόλεις της πολύπαθης αυτής χώρας
συγκρούονται, εδώ και δύο περίπου μήνες, δύο διαφορετικές κοσμοθεωρίες: από τη
μία πλευρά έχουμε την ψευδοαυτοκρατορική, αυταρχική θεώρηση του «εκλεκτού λαού»
και του «πεφωτισμένου ελέω Θεού ηγέτη», οι οποίοι θεωρούν πως αποτελούν την
«ηθική και αναγεννητική δύναμη» στην ιστορία της ανθρωπότητας και μπορούν δια
της ισχύος και της βίας να επιβάλουν την άποψή τους και, από την άλλη, υπάρχει
η πρωτοπορία και η εμπροσθοφυλακή της ελευθερίας της επιλογής.
Η ρωσική
προσέγγιση δεν είναι τίποτα άλλο παρά η εκσυγχρονισμένη εκδοχή της θεωρίας της
Τρίτης Ρώμης, έτσι όπως αυτή τροποποιήθηκε στον 20ό αιώνα με την Τρίτη Διεθνή
και προσαρμόστηκε στα νέα, μετακομμουνιστικά δεδομένα από την πουτινική
κοσμοθεωρία της αυτοκρατορικής νοσταλγίας και του ευρασιανικού της πειρασμού.
Η Ρωσία ως
«πολιτισμικό παράδειγμα» αυτοακυρώθηκε κηρύσσοντας τον πόλεμο κατά της
Ουκρανίας. Οι βιασμοί, το πλιάτσικο, οι θηριωδίες που διαπράττει ο ρωσικός
στρατός στις πρόσκαιρα κατεχόμενες ουκρανικές περιοχές, αποτελούν εγκλήματα
πολέμου, τα οποία ήδη διερευνά το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο.
Από την
άλλη πλευρά, η Ουκρανία αναδύεται όχι μόνο ως έθνος, αλλά και ως παράδειγμα
αυτοθυσίας, αγώνα και αντίστασης κατά του νέου ολοκληρωτισμού του 21ου αιώνα. Η
συμπάθεια και η αλληλεγγύη της διεθνούς κοινής γνώμης, οι πρωτοβουλίες ανθρώπων
της τέχνης (πλην Ελλάδος) να σταθούν στο πλάι τού σκληρά δοκιμαζόμενου ουκρανικού
έθνους, υπενθυμίζουν μετ’ επιτάσεως πως οι απλοί πολίτες δεν αποχαυνώθηκαν στα
«νάματα του καταναλωτισμού», όπως ισχυρίζονται οι γερασμένοι κήρυκες του
μιζεραλιμπισμού στη χώρα μας, αλλά πως πάντα θα συντάσσονται με το αίτημα για
την ελευθερία, ατομική και συλλογική, στην επιλογή.
Γιατί,
τελικά, το διακύβευμα αυτού του πολέμου δεν είναι άλλο από την υπεράσπιση του
δικαιώματος στην επιλογή, το οποίο προσπαθεί να καταργήσει η ρωσική εισβολή.
Επιλογή των πολιτών μεμονωμένα και της κοινωνίας συνολικά για το πώς θέλει να
ζει, ποιο σύστημα διακυβέρνησης θέλει να επιλέξει, σε ποιους συλλογικούς
οργανισμούς θα ενταχθεί για την οικονομική και κοινωνική της ανάπτυξη, αλλά και
ασφάλεια. Επιλογή για το πώς θα ζει, θα δουλεύει, θα δημιουργεί και θα
ερωτεύεται κάθε άνθρωπος, χωρίς τις υποδείξεις «άγιων πατέρων» όπως ο Κύριλλος
πασών των Ρωσιών που ισχυρίζεται πως ο πόλεμος διεξάγεται για να σωθεί η
Ουκρανία από τους ΛΟΑΤΚΙ, ή τους «πεφωτισμένους ηγέτες», όπως ο Πούτιν, ο
οποίος, διαστρεβλώνοντας ακόμη και την ιστορία της ίδιας του της χώρας, θεωρεί
πως έχει δικαίωμα να εισβάλει στις γειτονικές χώρες που αρνούνται να
υιοθετήσουν το δικό του μοντέλο διακυβέρνησης –την κλεπτοκρατία, σε συνδυασμό
με τη σκληρή καταστολή κάθε αντίθετης φωνής.
Το μόνο που
χωρίζει την Ουκρανία από τη στρατιωτική και πολιτική νίκη (γιατί την ηθική την
έχει ήδη κατακτήσει) και την Ρωσία από την επαίσχυντη ήττα και χλεύη, είναι ο
χρόνος. Και ο χρόνος, είναι πάντα με το μέρος της αλήθειας.
© Λογοτεχνικό
Περιοδικό «Φρέαρ»
