Από τότε που προέκυψε το Ουκρανικό Αυτοκέφαλο και όλες οι δυνάμεις του σκότους συστρατεύθηκαν κατά της Αγίας του Χριστού Μεγάλης Εκκλησίας -της Μαρτυρικής αλλά και Στοργικής Μητρός Εκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως, επειδή μόνη Εκείνη έχει τα θεόθεν προνόμια και τις ιερές ευθύνες της κρίσης σε τελευταίο βαθμό (έκκλητος) όλων των ανά την Ορθοδοξία αναφυομένων ζητημάτων- διαβάσαμε και ακούσαμε πολλές κραυγές και ψιθύρους των εχθρών της αληθείας, των αιρετιζόντων Μοσχοβιτών και των θλιβερών συνεργών τους, με πρώτους και κύριους, δυστυχώς, τους εκπροσώπους της Εκκλησίας της Σερβίας...
Απόλυτα
ταυτισμένες, δεμένες μεταξύ τους με κοσμικές και σκοτεινές διαπλοκές και
εξαρτήσεις, η Μοσχοβίτικη Σέκτα του αιματοβαμμένου ψευδοπατριάρχου Κυρίλλου
Γκουντιάεφ και η Σερβική Εκκλησία των πατριαρχών Ειρηναίου και έπειτα
Πορφυρίου, εξαπέλυσαν οχετούς εκκλησιολογικής αυθαιρεσίας και ανοησίας,
πραγματικές αιρέσεις, πρωτόγνωρες θεωρίες, αλλότριες τόσο προς τους Ιερούς
Κανόνες των Σεπτών Οικουμενικών Συνόδων (και μάλιστα της εν Χαλκηδόνι Αγίας Δ΄
Οικουμενικής Συνόδου) όσο και προς την μακραίωνη καθηγιασμένη Παράδοση και
Πράξη της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας. Ακούστηκε από τα
χείλη μακαριστού Σέρβου Ιεράρχη μέχρι και η φρικτή εκκλησιολογική αίρεση ότι η
Εκκλησία τάχα πρέπει να επιστρέψει στην... «προκωνσταντίνειο» εποχή! Δηλαδή, να
διαγράψει όλες τις Οικουμενικές Συνόδους και όλη την εν Πνεύματι Αγίω εξέλιξη
και πρόοδό της επί δύο χιλιάδες χρόνια! Και τούτο, διότι Μοσχοβίτες και Σέρβοι
εθνικιστές δεν ανέχονται το ιστορικό και ιεροκανονικό Πρωτείο Ευθύνης και
Αγάπης και Προσφοράς του Πανσέπτου Οικουμενικού Θρόνου!
Μέσα στα
πολλά άθλια, ανόητα και αντίθεα που ακούστηκαν κατά καιρούς, ήταν και η ψευδής
και συκοφαντική καταγγελία ότι ο πρώην Πρόεδρος της Ουκρανίας, Πέτρο Ποροσένκο,
που αιτήθηκε, εκ μέρους της Ουκρανικής Πολιτείας, σύμφωνα με την εφηρμοσμένη
Ιερά Παράδοση, την Αυτοκεφαλία της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ουκρανίας, ήταν τάχα
«Ουνίτης»!!! Αυτό το ψεύδος προπαγάνδισε η Μοσχοβίτικη Σέκτα και αναπαρήγαγαν
τα πρόθυμα παπαγαλάκια της ανά την Ορθοδοξία... Φυσικά, ο Πέτρο Ποροσένκο όχι
μόνο δεν είναι «Ουνίτης», αλλά μάλιστα δημοσιεύθηκαν και αψευδή τεκμήρια,
φωτογραφικό υλικό, που φαίνεται ότι στο παρελθόν ο πρώην Πρόεδρος της Ουκρανίας
ήταν πιστός της εν Ουκρανία Ρωσικής Εκκλησίας, όταν αυτή ήταν ακόμη η μόνη
κανονική εκκλησιαστική δικαιοδοσία στην Ουκρανία. Μετά το 2014, μετά την έναρξη
της ρωσικής εισβολής και επιβουλής κατά της Ουκρανίας, τόσο ο Ποροσένκο, όσο
και εκατομμύρια άλλοι Ουκρανοί Ορθόδοξοι άρχισαν να εγκαταλείπουν το εκκλησιαστικό
παράρτημα της Μόσχας στην Ουκρανία, λόγω του βρώμικου ρόλου του στην προώθηση
της αντιουκρανικής πολιτικής της Μοσχοβίας. Και πάλι, δεν προσχώρησαν στους
Ελληνοκαθολικούς της Ουκρανίας, αλλά στην τότε μη αναγνωρισμένη Εκκλησία υπό
τον «πατριάρχη» Φιλάρετο, αυτήν που αργότερα, με τις αποφάσεις του Οικουμενικού
Πατριαρχείου, αποκαταστάθηκε στην κανονικότητα και αποτέλεσε έναν από τους
βασικούς πυλώνες της Αυτοκεφάλου Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ουκρανίας.
Ο Πέτρο Ποροσένκο, προτού καν εκλεγεί Πρόεδρος
της Ουκρανίας, συμμετέχει με ευλάβεια σε Ιερά Λιτανεία της υπό το Πατριαρχείο
Μόσχας Εκκλησίας το έτος 2009, όταν ακόμη δεν είχαν ξεκινήσει οι επιθέσεις των
Ρώσων σε βάρος της Ουκρανίας.
Η ανωτέρω
συκοφαντία περί του δήθεν «Ουνίτη» Ποροσένκο διαδόθηκε, προκειμένου να
αμφισβητηθεί από πλευράς Ορθοδόξου κανονικότητας και παραδόσεως το κύρος του
περί Αυτοκεφαλίας αιτήματος του Προέδρου Ποροσένκο, αλλά και των σχετικών
συμφωνιών που υπέγραψε με το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Φυσικά, κάτι τέτοιο δεν
υφίστατο, αφού το αίτημα του Ουκρανικού Κράτους δεν εκφράστηκε μόνο από τον
τότε Πρόεδρό του, αλλά και από την Ουκρανική Βουλή και την Κυβέρνηση της χώρας.
Εν πάση
περιπτώσει, όλοι αυτοί που τότε θεωρούσαν «αντικανονική» την Αυτοκεφαλία, λόγω
του δήθεν «Ουνίτη» Προέδρου της Ουκρανίας, τι έχουν να πουν σήμερα που η
Εκκλησία της Σερβίας (προσέξτε: η Εκκλησία της Σερβίας, όχι το Σερβικό Κράτος!)
προχώρησε στην υπογραφή διμερούς συμφωνίας για αμιγώς εκκλησιαστικά ζητήματα
που αφορούν τη δικαιοδοσία της στο Μαυροβούνιο με τον Πρωθυπουργό της χώρας
αυτής, τον DRITAN ABAZOVIĆ, ο οποίος δεν είναι καν Χριστιανός (έστω και... «Ουνίτης»...),
αλλά Αλβανός μουσουλμάνος; Μήπως θα πρέπει να αμφισβητηθεί το κατά πόσον ένας
Πρωθυπουργός που δεν είναι μέλος της Ορθοδόξου Εκκλησίας μπορεί με την υπογραφή
του να δεσμεύει στο διηνεκές τους Ορθοδόξους του Μαυροβουνίου ως προς τη σχέση
τους με την Εκκλησία της Σερβίας;
Όλα τα
παραπάνω καταδεικνύουν το ένα και αυτό πράγμα: πόσο υποκριτές, πόσο
αθεολόγητοι, πόσο ανορθόδοξοι, πόσο τελικά αντίχριστοι είναι όλοι εκείνοι που
εδώ και τρία χρόνια λιθοβολούν με ύβρεις και ασεβείς αναφορές το Ιερό Κέντρο
της Ορθοδοξίας, ενώ η μοναδική τους έγνοια και επιδίωξη είναι η επίτευξη ξένων προς
την Εκκλησία κοσμικών στόχων πολιτικής και γεωπολιτικής επιρροής. Γι’ αυτό,
άλλωστε, και στερούνται τη Χάρη του Θεού σε όλα όσα πράττουν και λέγουν. Γι’
αυτό, και παρά την αναμφισβήτητη κοσμική τους δύναμη, έχουν ήδη ηττηθεί τόσο
εκκλησιαστικά όσο και πολιτικά. Τα έργα τους είναι άχυρα που κατακαίει το πυρ
της Θείας Χάριτος. Διότι, όπως μας λέγει εν αποκαλύψει Πνεύματος Αγίου ο ιερός
ψαλμωδός: «Ἐάν μὴ Κύριος οἰκοδομήσῃ οἶκον,
εἰς μάτην ἐκοπίασαν οἱ οἰκοδομοῦντες· ἐὰν μὴ Κύριος φυλάξῃ πόλιν, εἰς μάτην ἠγρύπνησεν
ὁ φυλάσσων» (Ψαλμ. 126, 1).
