"Ἡ τελετή τῆς ἀναστάσεως: Ὁ ἱερεύς ἐνδεδυμένος ὁλόκληρον τήν ἱερατικήν στολήν καί κρατῶν τό ἱ. Εὐαγγέλιον καί λαμπάδα ἀνημμένην ἐκ τῆς ἀκοιμήτου κανδήλας τῆς ἁγ. τραπέζης, ἐξέρχεται τοῦ ἱ. βήματος ψάλλων εἰς ἦχον πλ. α΄ τόν ὕμνον "Δεῦτε λάβετε φῶς..."..." (από το Τυπικόν της Εκκλησίας).
Τι σημαίνει τούτο; Ότι το Άγιο Φως ανάπτεται από την ακοίμητη κανδήλα του Ιερού Βήματος, δηλαδή από ήδη αναμμένη κανδήλα, που λέγεται "ακοίμητη" ακριβώς επειδή δεν σβήνει ποτέ. Δηλαδή πάντοτε φροντίζει ο ιερεύς ή ο νεωκόρος να...
διατηρεί αυτήν την κανδήλα αναμμένη. Ανθρώπινα χέρια την ανάβουν και αυτό είναι εκδήλωση του μεγίστου θαύματος της Πίστεως, δηλαδή της αέναης λατρείας προς τον Θεόν που εκφράζεται με όλα τα μέσα που Εκείνος μας προσέφερε και εμείς αντιπροσφέρομε σε Εκείνον - "Τα Σα εκ των Σων..." - εν προκειμένω με το έλαιον που είναι καρπός του μόχθου των ανθρώπων και προσφέρεται ως ευάρεστη πνευματική θυσία στον Πανάγαθο και Δωρεοδότη Θεό.
Το θαύμα τη νύκτα του Μεγάλου Σαββάτου δεν συνίσταται σε φτηνούς εντυπωσιασμούς, που μάλλον τον εγωισμό και την αυτοδικαίωση του κάθε ιερέως και του κάθε πιστού θα υπηρετούσαν παρά την βεβαίωση της Πίστης. Ο Ιερεύς ανάβει την λαμπάδα από το ακοίμητο κανδήλι, το φως του οποίου εικονίζει το Φως της Αναστάσεως, με την οποία διελύθησαν τα σκοτάδια του θανάτου, της απόγνωσης, του μηδενισμού της εκπεσούσης ανθρωπότητος.
Το Άγιο Φως είναι το Φως του Χριστού, που "φαίνει πάσι". Είναι ο Ίδιος ο Χριστός, όπως λέγομε στην υπέροχη κατανυκτική και φωταγωγική ευχή της Α΄ Ώρας: "Χριστέ, τὸ φῶς τὸ ἀληθινόν, τὸ φωτίζον καὶ ἁγιάζον πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τὸν κόσμον, σημειωθήτω ἐφ' ἡμᾶς τὸ φῶς τοῦ προσώπου σου, ἵνα ἐν αὐτῷ ὀψώμεθα φῶς τὸ ἀπρόσιτον, καὶ κατεύθυνον τὰ διαβήματα ἡμῶν πρὸς ἐργασίαν τῶν ἐντολῶν σου, πρεσβείαις τῆς παναχράντου σου Μητρός, καὶ πάντων σου τῶν ἁγίων. Ἀμήν."
Τι άλλο θέλομε επιτέλους εμείς οι Ορθόδοξοι για να πιστεύσουμε ότι "εἷς Κύριος, μία πίστις, ἓν βάπτισμα· εἷς Θεὸς καὶ πατὴρ πάντων, ὁ ἐπὶ πάντων, καὶ διὰ πάντων, καὶ ἐν πᾶσιν ἡμῖν" (Εφεσ. δ΄ 5-6);
Όσοι χρειάζονται φαντασμαγορίες και εντυπωσιακές επιδεικτικές τελετές, θεατρινισμούς και ψευδαισθήσεις, αυτοί δεν εμφορούνται από αληθές πνεύμα Ορθοδόξου Πίστεως και Βιώματος. Άλλωστε αυτό το νόημα είχαν τα λόγια του Κυρίου στην περίφημη εκείνη στιχομυθία του με την Αγία Φωτεινή τη Σαμαρείτιδα, που σήμερα συχνά ξεχνούμε, πρώτα εμείς οι Κληρικοί... Ας τα θυμηθούμε:
"λέγει αὐτῷ ἡ γυνή· Κύριε, θεωρῶ ὅτι προφήτης εἶ σύ. οἱ πατέρες ἡμῶν ἐν τῷ ὄρει τούτῳ προσεκύνησαν· καὶ ὑμεῖς λέγετε ὅτι ἐν ῾Ιεροσολύμοις ἐστὶν ὁ τόπος ὅπου δεῖ προσκυνεῖν. λέγει αὐτῇ ὁ ᾿Ιησοῦς· γύναι, πίστευσόν μοι ὅτι ἔρχεται ὥρα ὅτε οὔτε ἐν τῷ ὄρει τούτῳ οὔτε ἐν ῾Ιεροσολύμοις προσκυνήσετε τῷ πατρί. ... ἀλλ' ἔρχεται ὥρα, καὶ νῦν ἐστιν, ὅτε οἱ ἀληθινοὶ προσκυνηταὶ προσκυνήσουσι τῷ πατρὶ ἐν πνεύματι καὶ ἀληθείᾳ· καὶ γὰρ ὁ πατὴρ τοιούτους ζητεῖ τοὺς προσκυνοῦντας αὐτόν. πνεῦμα ὁ Θεός, καὶ τοὺς προσκυνοῦντας αὐτὸν ἐν πνεύματι καὶ ἀληθείᾳ δεῖ προσκυνεῖν" (Ιωάν. δ΄ 19-24).
Δεν ξέρω λοιπόν τι άλλο να περιμένουμε, τι άλλο να απαιτήσουμε από τον Θεόν, ως πιστοποίηση της άφατης Φιλανθρωπίας και του μεγάλου Ελέους Του για εμάς. Εκείνος δι' ημάς ενηνθρώπησε, έπαθε, εσταυρώθη και τη τρίτη ημέρα ανέστη. Και έδωσε σε όλους μας τη δυνατότητα αυτής της συναναστάσεως. Αυτό είναι το Θαύμα των Θαυμάτων. Και μόνο αυτό έχει σωτηριολογικό νόημα στη ζωή μας. Τα υπόλοιπα, είτε είναι θρύλοι, είτε "γραώδεις μύθοι", είτε ευσεβείς παραδόσεις και συνήθειες, μπορεί να βοηθούν κάποιους στην κατ' αρχήν, νηπιακή, προσέγγιση του θείου, δεν είναι όμως η ουσία και ο σκοπός της Πίστεως και της Εκκλησίας.
Ας εστιάζομε λοιπόν πάντοτε στα "βαρύτερα του νόμου" και ας αφήσουμε το άνηθο και το κύμινο για τη μαγειρική... Εκεί μόνο έχουν κάτι να προσφέρουν...
