Μητροπολίτης Καμερούν Γρηγόριος: "ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΑΝΑΚΥΚΛΗΣΕΩΣ ΤΟΥ ΗΘΟΥΣ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ ΤΩΝ ΚΥΡΙΑΚΩΝ ΑΜΠΕΛΩΝΩΝ ΕΝ ΕΤΕΙ 2019"

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Καμερούν κ. Γρηγόριος, εξαίρετος και λαμπρός Ιεράρχης του Παλαιφάτου Αλελανδρινού Θρόνου, με βαθειά θεολογική γνώση και σύνεση, ορθοτομεί τον λόγο της αληθείας σε μια εποχή που τέτοιες φωνές Ιεραρχών είναι περισσότερο παρά ποτέ αναγκαίες. Είναι καιρός πια Ιεράρχες, σαν τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Καμερούν κ. Γρηγόριο ή τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Ναυπάκτου κ. Ιερόθεο της Εκκλησίας της Ελλάδος, να βγουν μπροστά και να πουν με παρρησία αυτό που επιτάσσει η μία και μοναδική Αλήθεια της Εκκλησίας.

Δυστυχώς, έχουμε μπουχτίσει μέχρι αηδίας από κάποιες άλλες κακόφωνες και αθεολόγητες παρεμβάσεις εκκλησιαστικών ανδρών που πάνω από την αλήθεια και το δίκαιον τοποθετούν ιδιοτελή μικροσυμφέροντα και χαμερπείς επιδιώξεις. Γι' αυτό και όταν δημοσιεύονται κείμενα με Χάρη και Άγιο Πνεύμα, όπως αυτό του Σεβασμιωτάτου κ. Γρηγορίου, χαίρει ο ουρανός και η γη.

Δόξα τω Θεώ. Η Εκκλησία δεν θα ηττηθεί ποτέ. Πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν αυτής. Ό,τι και αν απεργάζονται οι κοσμοκράτορες του αιώνος τούτου, ό,τι και αν προπαγανδίζουν τα θλιβερά φερέφωνα της ανομίας, τελικά πάντα Νικητής θα είναι ο Χριστός! Αμήν.

Παραθέτομε χαρακτηριστικό απόσπασμα κειμένου του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καμερούν, με τίτλο "ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΑΝΑΚΥΚΛΗΣΕΩΣ ΤΟΥ ΗΘΟΥΣ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ ΤΩΝ ΚΥΡΙΑΚΩΝ ΑΜΠΕΛΩΝΩΝ ΕΝ ΕΤΕΙ 2019", το οποίο δημοσιεύθηκε στο έγκριτο ιστολόγιο ΦΩΣ ΦΑΝΑΡΙΟΥ.

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΑΝΑΚΥΚΛΗΣΕΩΣ ΤΟΥ ΗΘΟΥΣ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ ΤΩΝ ΚΥΡΙΑΚΩΝ ΑΜΠΕΛΩΝΩΝ ΕΝ ΕΤΕΙ 2019

 

«Ἐστὶν οὖν τραγωδία μίμησις πράξεως σπουδαίας καὶ τελείας, μέγεθος ἐχούσης, ἡδυσμένῳ λόγῳ, χωρὶς ἑκάστῳ τῶν εἰδὼν ἐν τοῖς μορίοις, δρώντων καὶ οὐ δι’ ἀπαγγελίας, δι’ ἐλέου καὶ φόβου περαίνουσα τὴν τῶν τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν», (ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΟΥΣ, Περὶ Ποιητικῆς,1449 b, 25).

«Εἶναι, λοιπόν, ἡ τραγωδία μίμηση (δηλ. ἀναπαράσταση ἐπί σκηνῆς) πράξης σημαντικῆς καί ὁλοκληρωμένης, ἡ ὁποία ἔχει κάποια διάρκεια, μέ λόγο ποιητικό («γλυκό» ἤ «διανθισμένο», στήν κυριολεξία), τά μέρη τῆς ὁποίας διαφέρουν στή μορφή τους, πού παριστάνεται ἐνεργά καί δέν ἀπαγγέλλεται, ἡ ὁποία προκαλώντας τή συμπάθεια καί τό φόβο τοῦ θεατή τόν ἀποκαθάρει (λυτρώνει) ἀπό παρόμοια ψυχικά συναισθήματα».

Θά ἤθελα, ἐκ προοιμίου, νά ζητήσω τή συγγνώμη ἀπό ὄλους τούς τυχόν ἀναγνῶστες τῆς παρούσης γραφῆς, ἡ ὁποία δέν διεκδικεῖ οὔτε σκιά οὔτε ὑποψία αὐθεντίας, ἀλλά ἀποτελεῖ μιά προσωπική ἄποψη καί ἐμπειρία περί τῆς θέσεως τῶν «ἐργατῶν εἰς τούς Κυριακούς ἀμπελῶνες», συλλεγμένη ἀπό τή διαρκῆ καθημερινή ἐμπειρία τῆς ἀδιακόπου ἐπαναλήψεως τῶν συγκεκριμένων Εὐαγγελικῶν παραβολῶν περί τῶν «ἐργατῶν τῶν ἀμπελώνων» τόσο στό χῶρο τῶν ἐκκοσμικευμένων, όσο καί τῶν παραδοσιακῶν, ἀλλά καί τῶν νεοφύτων τοπικῶν Ἐκκλησιῶν τῆς συγχρόνου Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας (νοουμένης ὡς τό σύνολο τῶν ἀνά τόν κόσμο Τοπικῶν Ἐκκλησιῶν).

Κατὰ Ματθαῖον Εὐαγγέλιον, κα’, 33‐42.

«Ἄλλην παραβολὴν ἀκούσατε. ἄνθρωπος τις ἦν οἰκοδεσπότης, ὅστις ἐφύτευσεν ἀμπελῶνα καὶ φραγμὸν αὐτῷ περιέθηκε καὶ ὤρυξεν ἐν αὐτῷ ληνὸν καὶ ᾠκοδόμησεν πύργον, καὶ ἐξέδοτο αὐτὸν γεωργοῖς, καὶ ἀπεδήμησεν. ὅτε δὲ ἤγγισεν  ὁ καιρὸς τῶν καρπῶν, ἀπέστειλε τοὺς δούλους αὐτοῦ πρὸς τοὺς γεωργοὺς λαβεῖν τοὺς καρποὺς αὐτοῦ. καὶ λαβόντες οἱ γεωργοὶ τοὺς δούλους αὐτοῦ ὃν μὲν ἔδειραν, ὃν δὲ ἀπέκτειναν, ὃν δὲ ἐλιθοβόλησαν. πάλιν ἀπέστειλεν ἄλλους δούλους  πλείονας τῶν πρώτων, καὶ ἐποίησαν αὐτοῖς ὡσαύτως. ὕστερον δὲ ἀπέστειλε πρὸς αὐτοὺς τὸν υἱὸν αὐτοῦ λέγων· ἐντραπήσονται τὸν υἱόν μου. οἱ δὲ γεωργοὶ ἰδόντες τὸν υἱὸν εἶπον ἐν ἑαυτοῖς· οὗτός ἐστιν ὁ κληρονόμος· δεῦτε ἀποκτείνωμεν αὐτὸν καὶ κατάσχωμεν τὴν κληρονομίαν αὐτοῦ. καὶ λαβόντες αὐτὸν ἐξέβαλον ἔξω τοῦ ἀμπελῶνος καὶ ἀπέκτειναν. ὅταν οὖν ἔλθῃ ὁ κύριος τοῦ ἀμπελῶνος, τί ποιήσει τοῖς γεωργοῖς ἐκείνοις; λέγουσιν αὐτῷ· Κακοὺς κακῶς ἀπολέσει αὐτούς, καὶ τὸν ἀμπελῶνα ἐκδώσεται ἄλλοις γεωργοῖς, οἵτινες ἀποδώσουσιν αὐτῷ τοὺς καρποὺς ἐν τοῖς καιροῖς αὐτῶν. λέγει αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς· Οὐδέποτε ἀνέγνωτε ἐν ταῖς γραφαῖς, λίθον ὃν ἀπεδοκίμασαν οἱ οἰκοδομοῦντες, οὗτος ἐγενήθη εἰς κεφαλὴν γωνίας· παρὰ Κυρίου ἐγένετο αὕτη, καὶ ἔστι θαυμαστὴ ἐν ὀφθαλμοῖς ἡμῶν».

Πιστεύω ὅτι, μέσα σέ αὐτήν τήν παραβολή κρύπτεται καί ἡ ἀπάντηση περί τῆς πολυγνωμίας καί τῆς ἀναποφεύκτου συγχύσεως πού ἐπικρατεῖ σήμερα στόν παγκόσμιο χῶρο τῆς ἀνά τήν οἰκουμένην Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μέ ἀφορμή τό θέμα τῆς αὐτοκεφαλίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Οὐκρανίας τό ὁποῖο, προσωπικά τό βλέπω ἄμεσα συνυφασμένο μέ τή Σύγκληση τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου τῆς Κρήτης τόν Ἰούνιο τοῦ 2016.

Ἡ παραβολή τοῦ Ἀμπελῶνος καί τῶν ἐργατῶν ξεκινᾶ μ᾽ ἕναν ἄνθρωπον ὁ ὁποῖος τύγχανε νά ἔχει τό ρόλο καί τήν ἰδιότητα ‐κατ᾽ ἐπιλογήν τοῦ ἀφηγητοῦ δηλαδή τοῦ Κυρίου μας‐ καί τήν προσωνυμία τοῦ Οἰκοδεσπότου, (δέν λέγει, Βασιλεύς ἤ ἄρχοντας ἤ κυρίαρχος ἤ στρατάρχης κ.ἄ.), ὁ ὁποῖος «ἰδίαις χερσίν» ἤ μέ ἄλλον τρόπο ἔκανε κάποιες προκαταρτικές ἐργασίες τήν μία μετά τήν ἄλλην ὅπως:

1. ἐφύτευσεν ἀμπελῶνα,

2. καί φραγμὸν αὐτῷ περιέθηκε,

3. καί ὤρυξεν ἐν αὐτῷ ληνὸν, καὶ

4. ᾠκοδόμησε πύργον,

5. καὶ ἐξέδοτο αὐτὸν γεωργοῖς

6. καὶ ἀπεδήμησεν

Ἔχουμε νά κάνουμε μέ κάποιο χαρισματικό πρόσωπο πού ἐπικεντρώνει στόν χαρακτῆρα του κάποιες ἐξειδικεύσεις, κάποια τάλαντα καί τίς ἐπαγόμενες ἀπό αὐτά εὐθύνες καί βλέπουμε πώς ὅ,τι κάνει τό κάνει διά τῆς δικῆς του ἐπιλογῆς.

Γνωρίζει νά φυτεύει∙(παραπέμπει στήν παραβολή τοῦ Σπορέως).

Γνωρίζει τούς κινδύνους πού μπορεῖ νά ἐπέλθουν ἄν ὁ Ἀμπελῶνας μείνει χωρίς φραγμό, χωρίς περίφραξη, χωρίς διακριτά καί φυλασσόμενα ὅρια.

Γνωρίζει τό μέλλον τῆς πράξεώς του. Ἔχει σχέδιο καί, ὅπως λέμε σήμερα, ἐπιχειρησιακό σχέδιο, γιά τό πῶς θά ἐκμεταλλευθεῖ τήν πρώτη πράξη. Καί διανοίγει μέσα στόν ἀμπελῶνα «ληνόν», δηλαδή πατητήρι ὅπου, θά συλλεχθεῖ τό παράγωγο τῆς ἐσοδείας ἐκ τοῦ ἀμπελῶνος.

Γνωρίζει ὅτι, θά πρέπει νά ὑπάρχει τρόπος ὑπερασπίσεως καί ἐποπτείας τοῦ ἀμπελῶνος καί οἰκοδομεῖ Πύργον!!! Δέν ἐπαρκεῖ προφανῶς ἡ παρουσία μόνο μιᾶς ἀπλῆς ἀγροικίας, χρειάζεται κάτι ἐπιβλητικότερο καί μέ περισσότερες δυνατότητες... Πύργος!!!

Γνωρίζει, ἐπίσης, νά διαχειρίζεται καί νά διαπραγματεύεται τά ἔργα του μέ κάποιες συμφωνίες «συμφωνήσας μετὰ τῶν ἐργατῶν ἐκ δηναρίου τὴν ἡμέραν ἀπέστειλεν αὐτοὺς εἰς τὸν ἀμπελῶνα αὐτοῦ», (Μθ. κ΄ 2), τό τελευταῖο σημαίνει καί μιά ἄμεση τιμή καί συγκατάβαση πρός τούς «μέλλοντας ἐργάζεσθαι» …

Δέν στέλνει κάποιον ὑπηρέτη του ἤ τόν οἰκονόμον του ὁ ὁποῖος δέν τοῦ διαφεύγει ὅτι, μπορεῖ πάραυτα νά μετασχηματισθεῖ καί σέ οἰκονόμο ἄδικο …

Ἀφοῦ, λοιπόν, τελειώνει τόν κύκλο τῶν ἐργασιῶν καί συμφωνιῶν, ἀποδημεῖ μέ τήν ἐπίγνωση τῶν καιρῶν καί τῶν χρόνων τῆς καρποφορίας καί τῆς συγκομιδῆς. Ἀποδημεῖ προφανῶς μέ ἐμπιστοσύνη, ἔχοντας ὑπ᾽ ὅψιν του τήν, κατά τά φαινόμενα, πρόσκαιρη δικαιόσχημη πλευρά τῶν γεωργῶν.

Ἡ συνέχεια εἶναι τραγική: οἱ μή ἰδιοκτῆτες γεωργοί, οἱ μηδέν κοπιάσαντες για τήν κατοχή τοῦ ἀγροῦ, τό φύτευμα τοῦ ἀμπελιοῦ, τήν περίφραξή του, τό ὄρυγμα τοῦ Ληνοῦ καί τήν οἰκοδόμηση τοῦ Πύργου, παραβιάζοντας τήν συμφωνία καί συσκεπτόμενοι ὡς «συνέδριον παράνομον» μεταπηδοῦν σέ μιά ἀπαίτηση παράλογη καί ριζικά σχιζοφρενική∙ νά γίνουν κάτοχοι τοῦ ἀγροῦ, τοῦ Ἀμπελῶνος, τοῦ Ληνοῦ, τοῦ Πύργου, τῆς Συγκομιδῆς καί τῶν μελλοντικῶν ἀποδόσεων τοῦ ἀμπελῶνος.

Ἔτσι, τούς ἐκπροσώπους‐ἀγγέλους‐δούλους‐ὑπηρέτες τοῦ Οἰκοδεσπότου πού ἐπιφορτιζονται μέ τήν παραλαβή τῶν καρπῶν:

ἄλλον ἔδειραν

ἄλλον ἀπέκτειναν

ἄλλον ἐλιθοβόλησαν

καί τό ἔκαναν αὐτό καί δεύτερη φορά (ἐδευτέρωσαν) μέ νέα ἀντιπροσωπεία πολυπληθεστέρα («πλείονας τῶν πρώτων») τοῦ Οἰκοδεσπότου.

Πρό αὐτῆς τῆς συμπεριφορᾶς ὁ Οἰκοδεσπότης φαίνεται προβληματισμένος καί φαίνεται ὅτι μπορεῖ νά συγχωρέσει τούς πταίοντας γεωργούς ἀρκεῖ μέ κάποιον τρόπο νά ἐπανέλθουν στήν ἀρχική τους κατάσταση, καί φαίνεται νά συσκέπτεται ἐν ἑαυτῷ καί ἐξωτερικεύει ὁ Ἀφηγητής‐Χριστός τή σκέψη τοῦ Οἰκοδεσπότου: «ἐντραπήσονται τὸν υἱόν μου» καί ἀποστέλλει τόν Υἱόν του.

Παρ’ ὅλη τήν οἰκτρά συμπεριφορά τῶν γεωργῶν, ὁ Οἰκοδεσπότης διατηρεῖ τήν ἐλπίδα ὅτι, διά τῆς παρουσίας ἑνός μέλους τῆς οἰκογενείας Του θά σεβαστοῦν τήν τάξη καί θά ἐπανέλθουν στήν Ἀρχέγονη Νομιμότητα.

Βλέποντας οἱ γεωργοί τόν Υἱόν τοῦ Οἰκοδεσπότου ὅμως ἐσκέφθησαν ὅλως διαφορετικῶς ἀπό τήν ἐνδόμυχη σκέψη τοῦ Οἰκοδεσπότου καί εἶπαν: «οὗτός ἐστιν ὁ κληρονόμος· δεῦτε ἀποκτείνωμεν αὐτὸν καὶ κατάσχωμεν τὴν κληρονομίαν αὐτοῦ. καὶ λαβόντες αὐτὸν ἐξέβαλον ἔξω τοῦ ἀμπελῶνος, καὶ ἀπέκτειναν», ἐτρίσσευσαν τό κακό μέ μεγαλύτερο κακό.

Εἶναι ἄξιον προσοχῆς ὅτι καί στήν τελευταία σύσκεψη τοῦ Παρανόμου Συνεδρίου τῶν γεωργῶν ὑπάρχει ἡ ἐπίγνωση τοῦ δόλου καί τῆς πονηρίας, ἀλλά καί μιά αἴσθηση ὅτι: ὁ Οἰκοδεσπότης ἄν καί ἐν ζωῇ καί μακράν… εὑρίσκεται σέ ἀδυναμία… ἥ πρό τοῦ τέλους Του διότι, ἡ συζήτησή τους περιστρέφεται στό ὅτι ἔχουν μπροστά τους τόν «Κληρoνόμον Μόνον» καί εὑρίσκονται πρό ἑνός ἐσχάτου βήματος διά τήν «κατάσχεσιν» τῆς πολυποθήτου «Κληρονομίας».

Νομίζω ὅτι ἡ φράση‐ἀπόφαση τῶν γεωργῶν «δεῦτε ἀποκτείνωμεν αὐτὸν» εἶναι συμπεριληπτική καί ἀφορᾶ καί στόν Υἱόν καί στόν Πατέρα‐Οἰκοδεσπότη. Πῶς μπορεῖς ἄλλωστε νά σκοτώσεις τελειωτικά ἕναν Πατέρα παρά σκοτώνοντας τό παιδί του; «Καὶ λαβόντες αὐτὸν ἐξέβαλον ἔξω τοῦ ἀμπελῶνος, καὶ ἀπέκτειναν...».

Εἶναι τόσο ἀλαζονική καί πονηρή ἡ συμπεριφορά τους πού προβαίνουν σέ προμελετημένο ἔγκλημα μοναδικῆς δαιμονικῆς συλλήψεως καί μέ τό πρόσχημα νά μή παραβιαστεῖ ὁ Νόμος καί θεωρηθεῖ ὁ ἀμπελῶνας «ὡς ἀγρός αἵματος» βγάζουν ἔξω τόν Υἱό τοῦ Οἰκοδεσπότου, ἐκτός τῆς «Πατρώας Γῆς», τοῦ πατρικοῦ ἀγροῦ, δηλαδή σέ ξένη γῆ καί ἀλλοτρία, ἴσως καί δημοσία γῆ καί διαπράττουν τό στυγερό τους ἔγκλημα. Δέν τούς ἐνοχλεῖ τό ἔγκλημα πού θά διαπράξουν, ἀλλά τούς ἐνοχλεῖ μήν τυχόν διαπραχθεῖ στά ὅρια τῶν θεωρουμένων, ἰδικῶν τους, πλέον, ἰδιοκτησιῶν.

Ἡ εὐαγγελική διήγηση καί ὁ Ἀφηγητής Χριστός φαίνεται νά σταματᾶ ἐδῶ τόν καθαρά βουκολικό ἀφηγηματικό τρόπο καί μέρος της, καί μεταπηδᾶ σέ ἕναν τρόπο τόν ὁποῖο ἐρανίζεται ἀπό τήν ἀρχαία Τραγωδία…

Ὁ Ἀφηγητής Χριστός στό σημεῖο αὐτό δέν διατυπώνει καμιά κατηγορία ἀλλά ἀπευθύνεται:

-             ὡς ὁ Πρωταγωνιστής

-             ὡς ὁ Τραγικός Συγγραφέας

-             ὡς τό Αἰώνιον Θύμα

-             ὡς ὁ Κορυφαῖος τοῦ Χοροῦ

στή Λαϊκή Ἐτυμηγορία, στό Χορό καί τούς Θεατές ‐Ἀκροατές… «Ὅταν οὖν ἔλθῃ ὁ κύριος τοῦ ἀμπελῶνος, τί ποιήσει τοῖς γεωργοῖς ἐκείνοις;»

Καί ἡ Λαϊκή ἐτυμηγορία, τό αἴσθημα καί ἡ αἴσθηση τοῦ λεγομένου «Κοινοῦ Δικαίου» ἔχοντας ἀντιληφθεῖ τήν « Ὕβριν» πού ἔχει ἤδη σμιλευθεῖ ὁλοκάθαρα μπροστά της, θεατή καί ὁρωμένη εἰς τούς ἔχοντας ὀφθαλμούς ὁράσεως τῶν γενομένων ὄπισθεν τῶν ὁρωμένων γεγονότων ἀποφαίνεται πάραυτα, ἀβίαστα καί χωρίς ἴχνος οἴκτου καί προφέρει τό ὄνομα «Νέμεσις»….

«λέγουσιν αὐτῷ· κακοὺς κακῶς ἀπολέσει αὐτούς, καὶ τὸν ἀμπελῶνα ἐκδώσεται ἄλλοις γεωργοῖς, οἵτινες ἀποδώσουσιν αὐτῷ τοὺς καρποὺς ἐν τοῖς καιροῖς αὐτῶν ».

Εἶναι ἄγνωστο ἄν τό τέλος τῆς ἱστορίας ἧταν πράγματι τό ἔργο τῆς Νεμέσεως … Αὐτό πάντα, μέ τόν τῆς Τραγωδίας τρόπον, τό δίδει ὁ κάθε θεατής μόνος του ἀναχωρώντας ἀπό τό Θέατρο καί «εἰσερχόμενος εἰς τό Ταμιεῖον του», ἐκεῖ ὅπου «ἐνώπιος ἐνωπίῳ», «γυμνός καί τετραχηλισμένος» ἀπευθύνει ὁ καθένας λόγον εἰς τόν «Λόγον» καί τήν «Αἰτίαν»τῆς ὑπάρξεώς του… Ἄν βέβαια ὁ      σύγχρονος    θεατής‐ἀκροατής‐ἀναγνώστης      ἔχει    τήν      ἐμπειρία       καί τη συναίσθηση τοῦ Εὐαγγελικοῦ Ταμείου.

Ἡ συνέχεια ὅμως τῶν λόγων τοῦ Ἀφηγητοῦ Χριστοῦ ἀκολουθεῖ μιά συμπερασματική καί ἐπιβεβαιωτική ἀξιολογική κρίση…

«λέγει αὐτοῖς ὁ ᾿Ιησοῦς· οὐδέποτε ἀνέγνωτε ἐν ταῖς γραφαῖς, λίθον ὃν ἀπεδοκίμασαν οἱ οἰκοδομοῦντες, οὗτος ἐγενήθη εἰς κεφαλὴν γωνίας· παρὰ Κυρίου ἐγένετο αὕτη, καὶ ἔστι θαυμαστὴ ἐν ὀφθαλμοῖς ἡμῶν».

Θεωρῶ ὅτι, ἡ τελευταία φράση τῆς διηγήσεως ἔχει νά κάνει μέ τό ἦθος καί τή χρήση τῆς ἱστορίας «τῶν γραφῶν», δηλαδή τῆς ἱστορίας τῆς Ἐκκλησίας. Θυμίζει στούς ἀκροατές‐θεατές Του ὅτι, ἀκόμα καί οἱ ἐμφανιζόμενοι ὡς ἔχοντες τή δυνατότητα καί τήν ἐμπειρία νά οἰκοδομοῦν μποροῦν νά ξεγελαστοῦν καί νά ἀπορρίψουν ἕνα «Λίθον» διότι, κατά τά φαινόμενα, δέν χρησιμεύει σέ κάποια οἰκοδομή (ἡ ὁποία ἄς μή μᾶς διαφεύγει ὅτι περί τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Οἰκοδομῆς πρόκειται) καί ὁ Λίθος αὐτός νά ἀναδειχθεῖ εἰς «κεφαλήν γωνίας» διά Κυριακῆς Πράξεως, ἀποφάσεως καί ἐπεμβάσεως τοῦ Οἰκοδεσπότου ὁ ὁποῖος, φαίνεται ἐκ τοῦ προοιμίου τῆς ἀφηγήσεως ὅτι γνωρίζει καί νά φυτεύει Ἀμπελῶνες, καί νά θέτει Φραγμούς, καί νά οἰκοδομεῖ Ληνούς καί Πύργους…

Θά ἤθελα ἀκριβῶς σ᾽αὐτό τό σημεῖο νά ἀναφέρω μιά προσωπική ἐμπειρία λόγου καί συμπεριφορᾶς τήν ὁπο;iαν εἶχα πρίν 37 ἔτη μέ τόν πρό τῆς χθές, ἑορταζόμενον ἅγιο Παΐσιο τόν Ἀγιορείτη.

Συνεβούλευε τότε ὁ Ἅγιος ἕναν νέο Πνευματικό μιᾶς νέας συνοδείας ὁ ὁποῖος ἀντιμετώπιζε κάπως ἀδιάκριτα τούς μικρότερούς του καί ἀπείρους ἀδελφούς τῆς συνοδείας. « …παπά μου, ἄμα κοιτάξεις τίς γραφές στίς διαφορές μεταξύ μεγάλων καί μικρῶν ἀκόμα καί δίκιο νά ἔχει ὁ μεγάλος αὐτό ἀποδίδεται στόν μικρό… γιατί ὁ μεγάλος καί ὁ ἔμπειρος ξέρει πῶς νά ἀντιμετωπίσει τήν ἀδικία πού τοῦ γίνεται, τή θεωρεῖ δοκιμασία καί τήν ὑπομένει… ὁ μικρός ὅμως δέν ἔχει αύτήν τήν ἐμπειρία καί ὑποφέρει… καί νά σοῦ πῶ καί κάτι ἀκόμα ἀπό τήν πεῖρα τῆς ζωῆς… ὁ χτίστης ἀκόμα καί τά σπασμένα τοῦβλα λυπᾶται νά τά πετάξει σάν ἄχρηστα καί προσπαθεῖ μέ κάθε τρόπο νά τά στριμώξει καί αὐτά στήν οἰκοδομή… μήν πᾶνε χαμένα καί ἄχρηστα… κᾶνε καί ἐσύ τό ἴδιο εὐλογημένε καί θ᾽ἀναπαυθεῖς…». Δυστυχῶς, ὁ δέ, ἀπῆλθεν λυπούμενος…

Προσωπικά, σέ ὁλόκληρη τήν εὐαγγελική ἀφήγηση καί πλοκή τῆς Παραβολῆς τῶν κακοσκόπων καί κακοτρόπων Γεωργῶν βλέπω τήν συμπεριφορά κάποιων μελῶν σχεδόν κάθε Τοπικῆς Ἐκκλησίας (Ἐπισκόπων, Πρεσβυτέρων, Διακόνων, Μοναχῶν καί ἐνίοτε καί Μοναζουσῶν καί λαϊκῶν…!!!) οἱ ὁποῖοι, ἀβασάνιστα μεταξύ «τυροῦ καί ὠοῦ καί χαβιαρίου», ἐκφέρουν λόγους, ἀντιρρήσεις, ἀντιλογίες, καί δημιουργοῦν ἀκαταστασίες στίς συνειδήσεις τῶν μικρῶν τούτων τῶν ἐλαχίστων πιστῶν καί πιστευόντων κατά τοῦ, ἐκ Παραδόσεως ἔχοντος τά Πρωτεῖα εἰς τόν Ὀρθόδοξο κόσμο Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου, τῆς Κεφαλῆς τῆς Μητρός Ἐκκλησίας, τοῦ φέροντος τά στίγματα τῆς θυσίας τοῦ Ρωμαίϊκου… Καί διατυπώνονται γνῶμες, ἀποφάσεις, ἀποφάνσεις καί ἀφορισμοί περί θεμάτων τά ὁποῖα ξεφεύγουν τῶν ἁρμοδιοτήτων τῆς γεωργίας τους…

Πλανῶντες καί πλανώμενοι κινοῦν κεφαλήν κατά τῆς Κεφαλῆς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἀβίαστα, ἀπαίδευτα καί ἀσυνάρτητα… Σάν τούς γεωργούς τῆς παραβολῆς οἱ ὁποῖοι ἀπό τήν κατάσταση τοῦ γεωργοῦ θέλουν παντί τρόπῳ καί τιμήματι αἵματος (εἰ δυνατόν) νά μεταπηδήσουν στήν κατάσταση τοῦ Οἰκοδεσπότου, ἐμφανιζόμενοι τυχοδιῶκτες ἑνός εἰκονικοῦ φτηνοῦ, δῆθεν ἐκκλησιαστικοῦ «μάρκετινγκ» τό ὁποῖο θεωροῦν ὅτι, θά τούς ἀναβιβάσει στήν τάξη τῶν καθοδηγητῶν καί ὁμολογητῶν τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως καί Ἐκκλησίας στερούμενοι ὅμως καί τῶν τρόπων καί τοῦ ἤθους καί τῆς ἀρετῆς τῶν Καθοδηγητῶν καί τῶν Ἁγίων Ὁμολογητῶν. Αἰδώς Ἀδελφοί!!!

ὁ Καμερούν Γρηγόριος ἱκέτης

*Ἡ παροῦσα γραφῆ διατηρεῖ τό ἀναφαίρετο δικαίωμα τοῦ σφάλλειν καί τῆς προσωπικῆς θεάσεως τῶν γεγονότων ἐπί τῇ βάσει τοῦ τρόπου τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἑρμηνείας τῶν γραφῶν γιά τήν περιχαράκωση τοῦ ποιμνίου ἐκ τῶν δεξιῶν ἐπιθέσεων τῶν κακοσκόπων γεωργῶν τῶν συγχρόνων ἀμπελώνων οἱ ὁποῖοι δέν διαφέρουν τῶν παλαιῶν.

Πάντα ταῦτα ἐκφράζουν προσωπικές ἀπόψεις καί προοπτικές.