ΚΕΡΚΥΡΑΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΠΡΟΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ: «Στό σεπτό Πρόσωπό Σας διαβλέπουμε τόν θεσμό ἐκεῖνον ὁ ὁποῖος ἀποτυπώνει τήν ἐλευθερία τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς, ἡ ὁποία κοινοποιεῖται ὡς πρότυπο στόν κόσμο»

Σπάνιες φορές έχουν αποτυπωθεί τόσο θερμοί λόγοι αφοσιώσεως στον Πάνσεπτο Οικουμενικό Θρόνο και στον Πρώτο της Ορθοδοξίας Επίσκοπο, τον Παναγιώτατο Οικουμενικό Πατριάρχη, όπως εκείνοι που εξεπέμφθησαν από το ευλογημένο στόμα του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκταρίου, την 10^η Δεκεμβρίου 2014, ενώπιον του Ιερού Σκηνώματος του Αγίου και Θαυματουργού Σπυρίδωνος, κατά την Επίσημη Δοξολογία στο Ιερό του Προσκύνημα στην Κέρκυρα επί τη επισήμω Επισκέψει της Σεπτής Κορυφής της Ορθοδοξίας στο πανέμορφο νησί των Φαιάκων.

Θερμά ευγνωμονώ τον Αιδεσιμολογιώτατο Πρωτοπρεσβύτερο του Οικουμενικού Θρόνου και Γενικό Αρχιερατικό Επίτροπο της Ιεράς Μητροπόλεως Ζακύνθου, π. Παναγιώτη Καποδίστρια, ο οποίος με την άοκνη επιμέλειά του μνημείωσε αυτόν τον Λόγο στο έγκριτο ιστολόγιό του, το ΝΥΧΘΗΜΕΡΟΝ. Από εκεί τον δανείζομαι και τον αναδημοσιεύω και εγώ, αφού αποτελεί έναν παιάνα υιϊκής ευλαβούς αφοσιώσεως στην Αυτού Θειοτάτη Παναγιότητα, τον Αρχιεπίσκοπο Κωνσταντινουπόλεως, Νέας Ρώμης και Οικουμενικό Πατριάρχη κ.κ. ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟ, όπως τον εξύφανε το μακάριο στόμα εκ της αγαπώσης καρδίας του Σεβασμιωτάτου κ. Νεκταρίου.

Ειλικρινά, σε αυτούς τους πονηρούς καιρούς, που αμφισβητείται από τους νεοπροτεσταντίζοντες εκκλησιομάχους η αιώνια και πατροπαράδοτη θέση της Πρωτοθρόνου και Πρωτευθύνου Μεγάλης και Μητρός Εκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως, η καλύτερη απάντηση σε όσα ανιστόρητα, αθεολόγητα και αντίθεα εκείνοι ισχυρίζονται είναι τα όσα με ακραιφνές Ορθόδοξο Εκκλησιολογικό φρόνημα στεντορείως διεκήρυξε, επ’ εκκλησίας μεγάλης, ο Σεβασμιώτατος Ποιμενάρχης της Κέρκυρας πριν από μόλις πέντε έτη. Ας εντρυφήσουμε λοιπόν στο μάννα αυτών των ιερών λογίων, δοξάζοντες τω πάντων ανεχομένω Θεώ.

ΛΟΓΟΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΟΔΟΧΗΝ

ΤΗΣ Α.Θ.Π. ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ κ. κ. ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ

ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΔΟΞΟΛΟΓΙΑΝ ΕΙΣ ΤΟ ΙΕΡΟΝ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ

ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΥ ΣΠΥΡΙΔΩΝΟΣ

(Κέρκυρα, 10 Δεκεμβρίου 2014)

***

Παναγιώτατε Πάτερ καί Δέσποτα,

«Ἡ Κέρκυρα σήμερα λαμπρά λαμπρῶς ἑορτάζει» (Οἶκος τῆς ἑορτῆς τοῦ Ἁγίου Σπυρίδωνος). Πενῆντα καί ἕνα χρόνια, μετά τήν ἱστορική ἐπίσκεψη τοῦ ἀπό Κερκύρας καί Ἀμερικῆς προκατόχου σας, τοῦ ὁραματιστῆ, ἡγετικοῦ καί ἀρχοντικοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρου τοῦ Πρώτου, ἡ νῆσος μας ἀξιοῦται τῆς σεπτῆς ὑμετέρας Πατριαρχικῆς ἐπισκέψεως, παρουσίας, εὐλογίας. Εἶναι μεγίστη ἡ τιμή γιά ὅλους μας, τόν Ἐπίσκοπο, τόν κλῆρο, τούς ἄρχοντες, τόν λαό τοῦ Θεοῦ. Εἶναι μεγίστη ἡ τιμή γιά τόν τόπο μας. Αὐτόν πού συνδέεται μέ τήν Βασιλίδα τῶν Πόλεων καί μέ τήν Μητέρα Ἐκκλησία διά πολλῶν δεσμῶν. Αὐτή εἶναι ἡ ὁποία μᾶς ἔδωσε τό ἐχέγγυον τῆς ἐκκλησιαστικότητος. Μᾶς συμπεριέλαβε στόν κατάλογο τῶν Ἐπισκοπῶν, μερίμνησε ἄχρι τῆς Ἑνώσεως τῶν Ἑπτανήσων μέ τό ἑλληνικό κράτος γιά τήν ἐκλογή τῶν Ἐπισκόπων, ὡς πνευματικῶν πατέρων, μᾶς γαλούχησε ἐν Χριστῷ. Καί ἐγγυήθηκε ὄχι μόνο τήν ἀποστολική διαδοχή, ἀλλά καί τήν διακράτηση τῆς ἀποστολικῆς πίστεως. Τήν αὐθεντικότητά της, ἰδιαιτέρως κατά τούς δυσκόλους χρόνους τῆς Ἐνετοκρατίας. Μᾶς κράτησε ὀρθοδόξους κατά τόν καιρό τοῦ ἀνελευθέρου παραπικρασμοῦ μας, δίδοντας τό μυστήριο τῆς ἱερωσύνης στούς κληρικούς μας, οἱ ὁποῖοι δέν εἶχαν ἐπισκόπους, ἀλλά μόνο προϊσταμένους-πρωτοπαπάδες. Ἐκεῖνοι ἦταν ὑπόλογοι ἔναντι τοῦ κράτους τῆς Βενετίας γιά τήν διοίκηση τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά οὐδείς θά μποροῦσε νά χειροτονηθεῖ, ἐάν ἡ μέριμνα τῆς Μητρός Ἐκκλησίας δέν ἔδινε ποιμένες στόν λαό τοῦ Θεοῦ, ἐάν ἡ ἀνύστακτος ἀγωνία τοῦ Φαναρίου δέν κρατοῦσε ζωντανές τίς ὀρθόδοξες κοινότητες τῶν νησιῶν μας.

Ἐκ τῆς Βασιλίδος τῶν Πόλεων καί ἐκ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου προέρχονται οἱ πολυτίμητοι θησαυροί τοῦ τόπου μας, οἱ προστάτες ἅγιοί μας. Σπυρίδων ὁ τῆς Τριμυθοῦντος ἐπίσκοπος, ὁ θαυματουργός, ὁ φέρων διά τῆς ἐν τῷ σώματι ἀφθαρσίας τόν τῦπον τῆς Ἀναστάσεως καί ὁ δειχθείς πύλη διά τῆς ὁποίας οἱ προπάτορές μας ἐσπούδασαν τήν σημασία τῆς πίστεως, τῆς ἀκεραίου καί ἀκαινοτομήτου, τόν σύνδεσμο τῆς ἀγάπης Θεοῦ καί ἀνθρώπου, ὁ ὁποῖος εἰς ἅπαντας μένει ἀδιαλώβητος ὡς παράδοση πνευματική, ἀλλά καί σέ σκεύη ἐκλογῆς -Κύριος οἶδεν γιά ποιούς ξεχωριστούς λόγους-  καί στόν τρόπο τοῦ σώματος. Θεοδώρα ἡ Αὐγούστα καί Ὁσία, ἡ αὐτοκράτειρα ἡ ὁποία προστάτευσε μέ προσωπικό τίμημα τήν Ὀρθοδοξία, ἀνεστήλωσε τίς ἱερές εἰκόνες καί μᾶς ἔδωσε τήν εὐκαιρία νά ἀναφωνοῦμε τό «τιμῶντες ἐν συγγραφαῖς, ἐν νοήμασιν, ἐν θυσίαις, ἐν ναοῖς, ἐν εἰκονίσμασιν» αὐτήν (Συνοδικόν τῆς Ὀρθοδοξίας). Μᾶς ἔδωσε τήν εὐκαιρία νά κατανοοῦμε πρακτικές πλευρές τῆς ἐν τῷ κόσμῳ ζωῆς μας, τήν ἀξία τῆς οἰκογενείας, τῆς ὑπομονῆς καί τῆς πραότητος ἐν αὐτῇ, τήν ἀξία τῆς ἀσκητικότητος καί τῆς ὑπακοῆς στό θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἀκόμη κι ἄν αὐτό περνᾶ μέσα ἀπό τήν κάμινον τῆς δοκιμασίας. Ἴσως γι’  αὐτό καί ὁ Θεός τήν ἐθαυμάστωσεν, τηρῶντας καί τό δικό της σκῆνος ἀδιαλώβητον. Καί μᾶς συνδέουν ἐς ἀεί οἱ θησαυροί αὐτοί μέ τήν Κωνσταντινούπολι, μέ τήν Μητέρα Ἐκκλησία, διότι μᾶς ὑπενθυμίζουν τήν ἐκκλησιαστικήν μας πρωτεύουσα, ἀλλά κυρίως, τήν πνευματική μας τροφόν καί κιβωτόν, ἡ ὁποία μᾶς ἔδωσε καί μᾶς δίδει τήν χάριν καί τήν χαράν νά φιλοξενοῦμε ὁρατά της σημεῖα.

   

Σᾶς ὑποδεχόμαστε λοιπόν σήμερα, Παναγιώτατε, ὡς τόν Πρῶτο τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Σέ μία ἐποχή κατά τήν ὁποία οἱ ἄνθρωποι, ἐπηρεασμένοι ἀπό τήν οἴηση τοῦ ὀρθολογισμοῦ, διακηρύσσουν ὅτι δέν θέλουν αὐθεντίες καί θεσμούς νά διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο στήν ζωή τους, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία στό πρόσωπο καί τόν θεσμικό ρόλο τῆς Σεπτῆς Ὑμετέρας Κορυφῆς δέν διαβλέπει ἁπλῶς τήν ἱστορική συνέχεια τῆς ἐμπειρίας καί τῆς διακονίας της, δηλαδή μία ἀνάμνηση ἀπό τό παρελθόν, ἀπαραίτητη γιά νά μήν ἀπολεσθῆ αὐτό στόν κυκεῶνα τῆς συγχύσεως.  Στό σεπτό Πρόσωπό Σας διαβλέπουμε τόν θεσμό ἐκεῖνον ὁ ὁποῖος ἀποτυπώνει τήν ἐλευθερία τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς, ἡ ὁποία κοινοποιεῖται ὡς πρότυπο στόν κόσμο. Διότι ἡ ἐλευθερία στήν Ἐκκλησία εἶναι ἄρρηκτα συνδεδεμένη μέ τήν ἀγάπη καί ὄχι μέ τόν καταναγκασμό. Καί ἡ ἀγάπη πηγάζει ἀπό τήν πατρότητα. Ὁ πατέρας ἀγαπᾶ τά τέκνα του ὄχι γιά νά τά ἐξουσιάζει, ἀλλά γιά νά τά καθοδηγεῖ στήν ἐλευθερία. Καί ὅταν αὐτά ἐνηλικιωθοῦν, μιμνήσκονται τῆς ἀγάπης καί τῆς δωρεᾶς τήν ὁποία ἔλαβον καί ὡς ἀντιπελάργωσι προσφέρουν στόν πατέρα τους ὄχι τόν φόβο καί τήν ὑποταγή, ἀλλά τήν εὐγνωμοσύνη καί τήν συμπόρευση στήν ὁδό τῆς κατά Θεόν προόδου. Ἄν γιά τούς ὀρθολογιστές ἀνθρώπους ἐλευθερία σημαίνει τό ἴδιον θέλημα, ἐνίοτε καί ἡ ἀταξία, γιά τήν Ἐκκλησία ἐλευθερία σημαίνει τάξη, σημαίνει ἱεραρχία, σημαίνει ὁδηγός καί σημεῖον ἀναφορᾶς. Καί ἅπαντα  λειτουργοῦν μέ γνώμονα τήν πατρότητα. Ἐμεῖς λοιπόν σήμερα, καίτοι ἐνηλικιωθέντες καί ἀνήκοντες εἰς τήν θυγατέρα τῆς Μητρός Ἐκκλησίας Ἁγιωτάτην Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος Σᾶς ὑποδεχόμαστε ὡς τόν Πατέρα καί Πρῶτο συμπάσης τῆς Ὀρθοδοξίας, γιά νά σᾶς δηλώσουμε ὅτι δέν εἴμεθα ἐπιλήσμονες τοῦ χρέους τῆς ἀγάπης. Δέν εἴμεθα οἱ νεώτεροι υἱοί οἱ ὁποῖοι ἀποδημοῦμε «εἰς χώραν μακράν» (Λουκ. 15,13), ἀλλά ἐργαζώμεθα ἀόκνως, φυλάττοντας ὡς πολύτιμον πνευματικήν παρακαταθήκην ὅ,τι διδαχθήκαμε καί ὄντας ἕτοιμοι νά προσφέρουμε στόν Πατέρα τήν χαρά τοῦ νά βλέπει τά τέκνα του νά προοδεύουν καί νά διατηροῦν ἄσβεστον τήν λυχνίαν τῆς πίστεως, τῆς διακονίας, τῆς ἐκκλησιαστικότητος, τοῦ ὀρθοδόξου φρονήματος, τοῦ διαλόγου μέ τόν κόσμο, τοῦ φρονήματος τῆς παγκοσμιότητος τῆς χριστιανικῆς ἀγάπης, ἡ ὁποία ἐργάζεται «ἵνα ὦσιν πάντες ἕν» (Ἰωάν. 17,21).

Σᾶς ὑποδεχόμαστε σήμερα, Παναγιώτατε, ὡς τήν κατεξοχήν πνευματική αὐθεντία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Τόσο Ἐσεῖς, ὅσο καί οἱ περί Ὑμᾶς, Πατριάρχες, Προκαθήμενοι καί συνεπίσκοποι ἐγγυώμαστε τήν συνέχεια καί τήν ἀκρίβεια τῆς πίστεως καί τῶν κανόνων οἱ ὁποῖοι τήν διέπουν, ἐμπνέοντας τόν λαό νά παραμείνει ἀκέραιος καί ἀκαινοτόμητος ὡς πρός τήν πίστι. Στόν ἀγώνα αὐτό ὅμως ἡ Ἐκκλησία δέν μπορεῖ νά παραμείνει κλεισμένη στον ἑαυτό της. Ὁ Πρῶτος τῆς Ἐκκλησίας φέρει τήν ἱστορική εὐθύνη νά καταδείξει ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ στό ὁποῖο ἅπαντες χωροῦσι «ἐν Πνεύματι καί Ἀληθείᾳ» (Ἰωάν. 4,24). Καί εἶναι ὁ χρόνος  στόν ὁποῖο ζοῦμε «καιρός εὐπρόσδεκτος» (Β’ Κορ. 6,4) γι’ αὐτόν τόν ἀγώνα νά ξεπεράσουμε νοοτροπίες οἱ ὁποῖες τονίζουν τό μέρος καί ἀδιαφοροῦν γιά τό ὅλον, δηλαδή γιά τήν οἰκουμενική ἀποστολή καί ἀντίληψη τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως. Ἡ ἀποστολή αὐτή ἀκολουθεῖ ὁδόν σταυροῦ. Θέλουμε νά  ἐπιτρέψετε σέ ἐμᾶς ἐδῶ, οἱ ὁποῖοι ζοῦμε σέ ἕναν τόπο ὅπου ἡ ἱστορική ἀνάγκη καθιστᾶ ἑκούσια ἐπιλογή τήν συνύπαρξη τῶν θρησκευτικῶν κοινοτήτων, νά φανοῦμε συγκυρηναῖοι στόν κόπο Σας, ταπεινοί συμπαραστάτες στήν φιλαδελφία καί τήν ἀγάπη, στό ἀνοικτό πνεῦμα καί στήν εὐθύνη ἔναντι τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ.

 

Σᾶς ὑποδεχόμαστε σήμερα, Παναγιώτατε, μέ θαυμασμό γιά τό Σεπτό Πρόσωπόν Σας, γιά τήν ἀκάματον πορεία σας νά δείξετε ἀπανταχοῦ τῆς γῆς τί σημαίνει Ὀρθοδοξία, σέ ἕναν κόσμο συγχύσεως, ἀπομακρύνσεως ἀπό τήν ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου, ἀδιαφορίας γιά τόν Χριστό. Τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο ἐτόλμησε, πρωτοπορῶντας, νά θέσει τά σύγχρονα προβλήματα τά ὁποῖα ἀντιμετωπίζει ἡ οἰκουμένη ὑπό τό πρῖσμα καί τήν προοπτική τῆς ὀρθοδόξου χριστιανικῆς παραδόσεως. Ἔδειξε ὅτι ἡ ρίζα τοῦ οἰκολογικοῦ προβλήματος εἶναι ἡ ἐγωκεντρική ἁμαρτία καί ἀπληστία, ἡ ὁποία ὁδηγεῖ τόν ἄνθρωπο νά μήν σέβεται τήν κτίση, διότι δέν ἔχει κοινωνία μέ τόν Κτίσαντα. Ἔδειξε ὅτι ἡ Εὐρώπη δέν μπορεῖ νά ἐργαστεῖ γιά ἕναν δικαιότερο κόσμο ἐάν λειτουργεῖ ὡς συνασπισμός συμφερόντων, ἀλλά χρειάζεται νά καλλιεργήσει το ἦθος τῆς χριστιανικῆς ἀγάπης, τῆς μέριμνας γιά τούς ἀσθενέστερους, τῆς συμπαραστάσεως στόν κάθε ἄνθρωπο, ὡς εἰκόνα τοῦ Θεοῦ. Ἔδειξε ὅτι ὁ κόσμος δέν θά πορευθεῖ πρός τήν ἀληθινή πρόοδο, ἐάν δέν ἀποξηράνει τίς ρίζες τοῦ πολέμου καί τοῦ σπαραγμοῦ, οἱ ὁποῖες τρέφονται ἀπό τήν ἀπουσία τῆς ἀγάπης, ἀπό τήν διάσπαση τήν προκαλούμενη ἐκ τοῦ φανατισμοῦ, τόσο τοῦ θρησκευτικοῦ ὅσο καί κάθε ἄλλης μορφῆς, ἀπό τήν ἀδυναμία τῶν ἀνθρώπων νά διαλεχθοῦν καί νά συνυπάρξουν. Καί ἰδίως Ἐσεῖς, Παναγιώτατε, ἀόκνως ἐργαζόμενος φέρατε αὐτά τά μηνύματα. Ἐνίοτε εἰς ὦτα μή ἀκουόντων. Τήν  ἴδια στιγμή ὅμως δείξατε ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία, χάρις στό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο, τό ὁποῖο διέσωσε τό ἦθος τῆς ἀγάπης τῶν ἁγίων μας, παραμένει μοναδική πνευματική παρακαταθήκη καί ἐφεδρεία. Ἐάν ἡ Εὐρώπη καί ὁ κόσμος στηριχτοῦν στό  ὀρθόδοξο ἦθος, θά μπορέσουν νά ζήσουν ἀληθινά. Γνωρίζουμε ὅτι πολλοί, ἀκόμη καί ἐντός τῶν τειχῶν, ἔχουν τήν ἐντύπωση ὅτι ἡ Ἐκκλησία λειτουργεῖ μόνο ἐσχατολογικά καί μεταφυσικά. Ἡ Ὀρθοδοξία ὅμως πάντοτε καί σήμερα, χάρις καί στήν πεπνυμένη καθοδήγησή Σας, μαρτυρεῖ γιά τήν ἐσχατολογική δωρεά ἡ ὁποία γίνεται παρόν, δίδεται ὡς ἀγάπη καί παρά Θεοῦ ἐνίσχυση στόν ἄνθρωπο ὁ ὁποῖος ἀγωνίζεται ἐν τῷ νῦν αἰῶνι νά ἐφαρμόσει τίς ἐντολές τοῦ Εὐαγγελίου, μέ μείζονα αὐτῆς τῆς ἀγάπης, διότι δέν εἶναι ἀρκετό νά σωθεῖ κάποιος μόνος του, ἀλλά καλεῖται νά συναντᾶ τόν πλησίον του στήν ὁδό τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Καί ἡ διακονία γίνεται τοιουτοτρόπως ἦθος, τό ὁποῖο μπορεῖ νά μεταμορφώσει τό ἱστορικό παρόν.

   

Σᾶς ὑποδέχεται σήμερα, Παναγιώτατε, ἕνας τόπος φιλόξενος καί ἀρχοντικός. Μέ πολιτισμό καί παράδοση, στοιχεῖα τά ὁποῖα συναντοῦν τήν εὐαισθησία τοῦ ἀνθρώπου καί τό φῶς τῆς χριστιανικῆς πίστεως. Βρισκόμαστε στό δυτικό ἄκρο τῆς Ἑλλάδος. Εἴμαστε ὁ τελευταῖος σταθμός πρίν τήν καθαυτό Δύση. Ἐδῶ ἔχει γίνει ἕνας γόνιμος συνδυασμός τῆς μουσικῆς τῆς Δύσεως μέ τήν παράδοση τῆς καθ’  ἡμᾶς Ἁνατολῆς. Τῆς ἀρχιτεκτονικῆς τῆς Δύσεως μέ τίς λατρευτικές συνήθειες τῆς Ἀνατολῆς. Τῆς μεταβυζαντινῆς εἰκονογραφήσεως, ἡ ὁποία ἐξανθρωπίζει τίς μορφές καί τίς ἐντάσσει στήν φυσικότητα καί τό χρῶμα τοῦ τοπίου, χωρίς νά λησμονεῖ τίς ρίζες. Τοῦ ἐνδιαφέροντος γιά τά κοινά καί τήν πολιτική, τῆς προοδευτικῆς μαχητικότητος καί τῆς δίψας γιά ἐλευθερία. Πρωτίστως ὅμως εἶναι ἕνας τόπος στόν ὁποῖο κέντρο καί σημεῖο ἀναφορᾶς εἶναι οἱ Ἅγιοί μας. Οἱ ἄνθρωποι φέρουν τά ὀνόματα τοῦ Ἁγίου Σπυρίδωνος, τῆς Ἁγίας Θεοδώρας, τῆς Ἁγίας Κερκύρας, τοῦ Ἁγίου Ἀρσενίου, τῶν Ἁγίων Ἱάσονος καί Σωσιπάτρου καί τήν ἴδια στιγμή νιώθουν αὐτήν τήν οἰκειότητα μαζί τους. Οἱ Ἄγιοι εἶναι οἱ προστάτες μας, οἱ γέφυρες μέ τόν οὐρανό καί τήν ἴδια στιγμή ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι δίνουν νόημα στόν χρόνο μας, μέ τίς γιορτές, τίς λιτανεῖες, τούς ναούς τους. Ἤρθατε σέ ἕναν τόπο στόν ὁποῖο τά ἔθιμα καί οἱ παραδόσεις μας παραμένουν κραταιά στοιχεῖα, ὄχι ἁπλῶς κατάλοιπα τοῦ παρελθόντος, σύνδεσμοι νεωτέρων  καί μεγαλυτέρων μέ τήν Ὀρθοδοξία. Πολλά ἐξ αὐτῶν ἔχουν τήν ἀφετηρία τους στήν Κωνσταντινούπολη, στήν Βασιλίδα τῶν Πόλεων. Καί γι’ αὐτό ἤρθατε σέ ἕναν τόπο ὁ ὁποῖος μπορεῖ ἐξωτερικά νά μήν φαίνεται συνδεδεμένος μέ τό Βυζάντιο, ὅποιος ὅμως τόν ζήσει καταλαβαίνει ὅτι ἀναπνέει βυζαντινά, ἀναπνέει ὀρθόδοξα, ἀναπνέει ἑλληνικά.

Σᾶς ὑποδέχεται, Παναγιώτατε, μία Ἐκκλησία ἡ ὁποία σέ μία περίοδο μεγάλης κρίσεως ἀγωνίζεται νά κρατήσει ζωντανό τό ὀρθόδοξο ἦθος. Κοντά στόν ἄνθρωπο ὁ ὁποῖος δοκιμάζεται. Χωρίς ἀποκλεισμούς, χωρίς φανατισμό, χωρίς ἀκρότητες. Μέ ἀνθρώπους οἱ ὁποῖοι ἐμπιστεύονται τά καλέσματα τῆς Ἑκκλησίας, διακονοῦν, στηρίζουν, κάνουν τόν πόνο τοῦ ἄλλου δικό τους. Μέ ἕναν κλῆρο ὁ ὁποῖος διατηρεῖ ἄσβεστη τήν φλόγα τῆς πίστεως, θέλει ἡ Ἐκκλησία νά δίνει μαρτυρία δυναμική, ἀγκαλιάζει τόν ἐπανευαγγελισμό τοῦ λαοῦ. Μέ μοναστήρια συνήθως μικρά σέ δύναμη, ἀλλά πνευματικούς φάρους σέ ὅ,τι ἀφορᾶ στήν ἀγάπη γιά τόν Θεό, καταφύγια τῶν ἀνθρώπων οἱ ὁποῖοι θέλουν νά λατρεύσουν τόν Κύριό μας, νά ἀκούσουν ἕναν λόγο πνευματικό καί νά βιώσουν τήν θέρμη τῆς φιλοξενίας. Μέ ἄρχοντες οἱ ὁποῖοι ἐπειδή κατανοοῦν ὅτι χωρίς τήν Ἐκκλησία ὁ τόπος δέν μπορεῖ νά προχωρήσει,  συμπαρίστανται μέ τόν τρόπο τους, ἀναδεικνύοντας μία εὐλογημένη ἑνότητα καί ὁμόνοια. Μέ σχολεῖα καί Πανεπιστήμιο, τά ὁποῖα γίνονται κυψέλες μορφώσεως, προβληματισμοῦ καί καλλιέργειας τοῦ νοῦ. Σᾶς ὑποδέχεται, τελικά,  ἕνας τόπος στόν ὁποῖο, παρά τά ὅποια προβλήματα ἠθικά καί πνευματικά, ὁ τουρισμός γέννησε καί κρατᾶ ζωντανή τήν φλόγα τῆς συναντήσεως ἀνθρώπων διαφορετικῆς προελεύσεως, διαφορετικῶν πνευματικῶν καί κοινωνικῶν καταβολῶν, ἀλλά τήν ἴδια στιγμή εὐαίσθητων, χαρούμενων, ἕτοιμων νά καταστήσουν τήν ξένη γῆ πατρίδα τους. Σᾶς ὑποδέχεται ἕνας τόπος καί μία Ἐκκλησία ἀνοιχτοί στά δεδομένα τῆς σύγχρονης πραγματικότητας, ὅπου δεσπόζει ἡ δίψα γιά ἀλήθεια καί ἐλευθερία.

Σᾶς ὑποδέχεται ὅμως καί ὁ ταπεινός Ἐπίσκοπος τοῦ τόπου, ὁ ὁποῖος διασώζει στήν μνήμη του τήν προσωπική Σας γνωριμία, ἀπό τά χρόνια τῆς Ἀρχιερατείας Σας ὡς Μητροπολίτου Φιλαδελφίας, ὅταν ἐκεῖνος διακονοῦσε στόν Βόλο κοντά στόν πληθωρικό καί δυναμικό τότε Μητροπολίτη Δημητριάδος καί μετέπειτα Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κυρό Χριστόδουλο. Αὐτός ὁ Ἐπίσκοπος διέσωζε καί διασώζει στήν μνήμη καί τήν καρδιά του τήν ἀρχοντιά Σας, τήν μόρφωσή Σας, τήν δωρικότητα στήν ἔκφραση, ἀλλά καί τήν σοφία, τήν γνώση, τήν εὐγένεια, τήν ἐμβέλεια τοῦ ὁραματισμοῦ Σας. Καί εἶναι τιμή γιά τόν ταπεινό Ἐπίσκοπο νά Σᾶς ὑποδέχεται ὡς πατέρας καί ποιμένας τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας, ὡς ἐκφραστής τῶν αἰσθημάτων ἀγάπης κλήρου, ἀρχόντων καί λαοῦ καί τήν ἴδια στιγμή ὡς  οἰκεῖος Σας. Ὡς ταπεινός συνοδοιπόρος, εἰλικρινής συνομιλητής καί κοινωνός τῆς πίστεως, τῆς ἐλπίδος καί τῆς κατά Θεόν ἀγάπης.

Μαζί μέ Σᾶς, Παναγιώτατε, ὑποδεχόμαστε τήν τετιμημένην συνοδεία Σας, τούς ἀδελφούς καί συλλειτουργούς Σεβασμιωτάτους Μητροπολίτας Ἴμβρου καί Τενέδου κ. Κύριλλον καί Λέρου, Καλύμνου καί Ἀστυπαλαίας κ. Παΐσιον, τούς Πανοσιολογιωτάτους, Αἰδεσιμολογιωτάτους, Ἱερολογιωτάτους, Ἐντιμολογιωτάτους καί Ἐντιμοτάτους πατέρας καί συνεργάτας Σας, τούς ὁποίους καλωσορίζουμε φιλαδέλφως καί ἐγκαρδίως. Ὑποδεχόμεθα ὅμως καί τούς λίαν ἀγαπητούς ἀδελφούς καί συλλειτουργούς, Σεβασμιωτάτους Μητροπολίτας Ἰωαννίνων κ. Μάξιμον, ἐκπρόσωπον τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἑκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καί μεταφέροντα τήν ἀγάπη καί τίς εὐχές τοῦ  Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ. κ. Ἱερωνύμου καί τῶν Συνοδικῶν Ἁρχιερέων, οἱ ὁποῖοι ἀσμένως καί ἐν ἀγάπῃ πολλῇ ἀπεδέχθησαν τό αἴτημά μας νά  πραγματοποιηθῆ αὐτή ἡ εὐλογητή ἐπίσκεψη, Δωδώνης κ. Χρυσόστομον, Λευκάδος καί Ἰθάκης κ. Θεόφιλον, Ζακύνθου κ. Διονύσιον καί Νικοπόλεως καί Πρεβέζης κ. Χρυσόστομον, καθώς καί τόν πρωτοσύγκελλον τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Κεφαληνίας, ἐκπροσωποῦντα τόν πολίον Μητροπολίτην κ. Σπυρίδωνα,  οἱ ὁποῖοι συμμετέχουν στήν χαρά τῆς τοπικῆς μας Ἐκκλησίας.

Καλῶς ὁρίσατε, Παναγιώτατε! Ἐπίσκοπος, ἄρχοντες, κλῆρος καί λαός Σᾶς ἀνοίγουμε τήν καρδιά μας καί Σᾶς παρακαλοῦμε νά μᾶς εὐλογήσετε! Νά μᾶς δώσετε δύναμη! Νά προεξάρχετε τῆς πανηγύρεως τοῦ Ἁγίου μας!  Νά αἰσθανθεῖτε τήν Κέρκυρα σπίτι Σας! Καί νά δέεσθε πρός τόν Οἰκτίρμονα Κύριο γιά ὅλους ἐμᾶς! Εἴησαν πλεῖστα τά ἔτη Σας, γέμοντα χαρᾶς, ὑγείας καί ἐλπίδος διά σύμπασαν τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν καί τήν οἰκουμένην!   Ὡς εὖ παρέστητε!

Πηγή: ΝΥΧΘΗΜΕΡΟΝ