«ἐκ τοῦ στόματός σου κρινῶ σε»

Γράφει ο Αρχιμανδρίτης Ρωμανός Αναστασιάδης,

Κληρικός του Οικουμενικού Πατριαρχείου εκ Κρήτης.

Ο μήνας Αύγουστος, ο Θεομητορικός, έχει μέσα του ωραίες μνήμες Αγίων. Και ποια άλλωστε μνήμη Αγίου δεν είναι ωραία; Μνήμες και θαύματα Αγίων. Ένα από τα τιμώμενα πρόσωπα είναι και ο Άγιος Σπυρίδων, το θαύμα του οποίου γιορτάζουμε στις 11 Αυγούστου.

Για τη μνήμη του Αγίου Σπυρίδωνος, αυτήν του Δεκεμβρίου (12-12-2014), είχε ανταποκριθεί στην πρόσκληση του οικείου Ποιμενάρχου, Σεβ. Μητροπολίτου Κερκύρας κ. Νεκταρίου, η Α.Θ.Π., ο Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως, Νέας Ρώμης και Οικουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος. Στην υποδοχήΤου ο Σεβασμιώτατος είχε πει τα εξής σοφά, τα οποία επιλέγω απόψε να αναμνησθώ, καθώς μάλιστα ο ίδιος Ιεράρχης, με άδεια προφανώς του Οικουμενικού Πατριάρχου, πανηγύρισε την 11η Αυγούστου 2019 με το παλαιό ημερολόγιο στη Μονή Διονυσίου του Αγίου Όρους, επί τη μνήμη του Οσίου Νήφωνος, Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως.

Ο λόγος που δημοσιεύω αυτό είναι για να πω ως ελάχιστος κληρικός ένα μεγάλο «ευχαριστώ» στις κουβέντες αυτές του αγίου Κερκύρας, οι οποίες και μένουν ως παρακαταθήκη στο διαδίκτυο.

«Σᾶς ὑποδεχόμαστε λοιπόν σήμερα, Παναγιώτατε, ὡς τόν Πρῶτο τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Σέ μία ἐποχή κατά τήν ὁποία οἱ ἄνθρωποι, ἐπηρεασμένοι ἀπό τήν οἴηση τοῦ ὀρθολογισμοῦ, διακηρύσσουν ὅτι δέν θέλουν αὐθεντίες καί θεσμούς νά διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο στήν ζωή τους, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία στό πρόσωπο καί τόν θεσμικό ρόλο τῆς Σεπτῆς Ὑμετέρας Κορυφῆς δέν διαβλέπει ἁπλῶς τήν ἱστορική συνέχεια τῆς ἐμπειρίας καί τῆς διακονίας της, δηλαδή μία ἀνάμνηση ἀπό τό παρελθόν, ἀπαραίτητη γιά νά μήν ἀπολεσθῆ αὐτό στόν κυκεῶνα τῆς συγχύσεως. Στό σεπτό Πρόσωπό Σας διαβλέπουμε τόν θεσμό ἐκεῖνον ὁ ὁποῖος ἀποτυπώνει τήν ἐλευθερία τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς, ἡ ὁποία κοινοποιεῖται ὡς πρότυπο στόν κόσμο. Διότι ἡ ἐλευθερία στήν Ἐκκλησία εἶναι ἄρρηκτα συνδεδεμένη μέ τήν ἀγάπη καί ὄχι μέ τόν καταναγκασμό. Καί ἡ ἀγάπη πηγάζει ἀπό τήν πατρότητα. Ὁ πατέρας ἀγαπᾶ τά τέκνα του ὄχι γιά νά τά ἐξουσιάζει, ἀλλά γιά νά τά καθοδηγεῖ στήν ἐλευθερία. Καί ὅταν αὐτά ἐνηλικιωθοῦν, μιμνήσκονται τῆς ἀγάπης καί τῆς δωρεᾶς τήν ὁποία ἔλαβον καί ὡς ἀντιπελάργωσι προσφέρουν στόν πατέρα τους ὄχι τόν φόβο καί τήν ὑποταγή, ἀλλά τήν εὐγνωμοσύνη καί τήν συμπόρευση στήν ὁδό τῆς κατά Θεόν προόδου. Ἄν γιά τούς ὀρθολογιστές ἀνθρώπους ἐλευθερία σημαίνει τό ἴδιον θέλημα, ἐνίοτε καί ἡ ἀταξία, γιά τήν Ἐκκλησία ἐλευθερία σημαίνει τάξη, σημαίνει ἱεραρχία, σημαίνει ὁδηγός καί σημεῖον ἀναφορᾶς. Καί ἅπαντα λειτουργοῦν μέ γνώμονα τήν πατρότητα. Ἐμεῖς λοιπόν σήμερα, καίτοι ἐνηλικιωθέντες καί ἀνήκοντες εἰς τήν θυγατέρα τῆς Μητρός Ἐκκλησίας Ἁγιωτάτην Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος. Σᾶς ὑποδεχόμαστε ὡς τόν Πατέρα καί Πρῶτο συμπάσης τῆς Ὀρθοδοξίας, γιά νά σᾶς δηλώσουμε ὅτι δέν εἴμεθα ἐπιλήσμονες τοῦ χρέους τῆς ἀγάπης. Δέν εἴμεθα οἱ νεώτεροι υἱοί οἱ ὁποῖοι ἀποδημοῦμε «εἰς χώραν μακράν» (Λουκ. 15,13), ἀλλά ἐργαζώμεθα ἀόκνως, φυλάττοντας ὡς πολύτιμον πνευματικήν παρακαταθήκην ὅ,τι διδαχθήκαμε καί ὄντας ἕτοιμοι νά προσφέρουμε στόν Πατέρα τήν χαρά τοῦ νά βλέπει τά τέκνα του νά προοδεύουν καί νά διατηροῦν ἄσβεστον τήν λυχνίαν τῆς πίστεως, τῆς διακονίας, τῆς ἐκκλησιαστικότητος, τοῦ ὀρθοδόξου φρονήματος, τοῦ διαλόγου μέ τόν κόσμο, τοῦ φρονήματος τῆς παγκοσμιότητος τῆς χριστιανικῆς ἀγάπης, ἡ ὁποία ἐργάζεται «ἵνα ὦσιν πάντες ἕν» (Ἰωάν. 17,21).

Σᾶς ὑποδεχόμαστε σήμερα, Παναγιώτατε, ὡς τήν κατεξοχήν πνευματική αὐθεντία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Τόσο Ἐσεῖς, ὅσο καί οἱ περί Ὑμᾶς, Πατριάρχες, Προκαθήμενοι καί συνεπίσκοποι ἐγγυώμαστε τήν συνέχεια καί τήν ἀκρίβεια τῆς πίστεως καί τῶν κανόνων οἱ ὁποῖοι τήν διέπουν, ἐμπνέοντας τόν λαό νά παραμείνει ἀκέραιος καί ἀκαινοτόμητος ὡς πρός τήν πίστι. Στόν ἀγώνα αὐτό ὅμως ἡ Ἐκκλησία δέν μπορεῖ νά παραμείνει κλεισμένη στον ἑαυτό της. Ὁ Πρῶτος τῆς Ἐκκλησίας φέρει τήν ἱστορική εὐθύνη νά καταδείξει ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ στό ὁποῖο ἅπαντες χωροῦσι «ἐν Πνεύματι καί Ἀληθείᾳ» (Ἰωάν. 4,24). Καί εἶναι ὁ χρόνος στόν ὁποῖο ζοῦμε «καιρός εὐπρόσδεκτος» (Β’ Κορ. 6,4) γι’ αὐτόν τόν ἀγώνα νά ξεπεράσουμε νοοτροπίες οἱ ὁποῖες τονίζουν τό μέρος καί ἀδιαφοροῦν γιά τό ὅλον, δηλαδή γιά τήν οἰκουμενική ἀποστολή καί ἀντίληψη τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως. Ἡ ἀποστολή αὐτή ἀκολουθεῖ ὁδόν σταυροῦ. Θέλουμε νά ἐπιτρέψετε σέ ἐμᾶς ἐδῶ, οἱ ὁποῖοι ζοῦμε σέ ἕναν τόπο ὅπου ἡ ἱστορική ἀνάγκη καθιστᾶ ἑκούσια ἐπιλογή τήν συνύπαρξη τῶν θρησκευτικῶν κοινοτήτων, νά φανοῦμε συγκυρηναῖοι στόν κόπο Σας, ταπεινοί συμπαραστάτες στήν φιλαδελφία καί τήν ἀγάπη, στό ἀνοικτό πνεῦμα καί στήν εὐθύνη ἔναντι τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ».

«Δόξα τω ανεχομένω Θεώ».

Ένας γνήσιος φίλος μου, τυχαία μάλλον, μου θύμισε απόψε το «ἐκ τοῦ στόματός σου κρινῶ σε» (Λουκ. 19, 22) της γνωστής παραβολής.

ΥΓ. Ο στίχος «ἐκ τοῦ στόματός σου κρινῶ σε» (Λουκ. 19, 22) είναι από την παραβολή των ταλάντων.

Σύμφωνα με το lyk-velou.kor.sch.gr:

ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ

Το ελληνικό τάλαντο της Καινής Διαθήκης ζύγιζε 30 κιλά και ισοδυναμούσε με 60 μνες, η 240 χρυσά ρωμαϊκά νομίσματα. Τα τάλαντα των Εβραίων διακρίνονταν σε χρυσά που ισοδυναμούσε με 300 σίκλους (Έξοδος 38:25- 27) και αργυρά ίσα με το μισό των χρυσών (Έξοδος 30:13,15, 38:25,28). Στην Καινή Διαθήκη υπονοείται το συριακό τάλαντο, που ήταν ίσο με χίλιες διακόσιες αττικές δραχμές. Γενικά στη Αγία Γραφή το τάλαντο αναφέρεται σαν ποσό μεγάλης αξίας (Ματθαίος 18:24, Έξοδος 38:24), ή μεγάλης ποσότητας. Ο Αμών υποσχέθηκε στον Ασουήρη δέκα χιλιάδες τάλαντα ως αμοιβή για την εξολόθρευση των Ισραηλιτών, ενώ η βασίλισσα της Σεβά έδωσε στο Σολομώντα 120 χρυσά τάλαντα (Α' Βασιλέων 10:10). Για τη κατασκευή της Σκηνής του Μαρτυρίου ξοδεύτηκαν 29 τάλαντα και 730 σίκλοι. Χαρακτηριστική αναφορά γίνεται στη παραβολή των ταλάντων (Ματθαίος 25:14-30).

Ας θυμηθούμε και ωραίες στιγμές από την Κέρκυρα σε εικόνες καθώς και στα εξής βίντεο: