«Το Αθάνατο Τάγμα: Ο Ιερός Πόλεμος του Πούτιν». Πώς ο Πούτιν ξαναγράφει την ιστορία της Ρωσίας για να δικαιολογήσει την ιμπεριαλιστική πολιτική του
Η διδασκαλία των νέων Ρώσων αποτελεί
μέρος ενός πολιτικού προγράμματος στρατιωτικοποίησης της κοινωνίας.
«Το
Αθάνατο Τάγμα», το νέο βιβλίο
της Galia Ackerman, δείχνει πώς ο Βλαντιμίρ Πούτιν εργαλειοποιεί
τις μνήμες του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου για να ενισχύσει τη δική του
εξουσία.
Δεν δίνει μόνο το περίγραμμα του πολιτικού
σχεδίου του Πούτιν -τη στρατιωτικοποίηση
του καθεστώτος- αλλά και τους λόγους
που το έκαναν τρομερά αποτελεσματικό. Για να κατανοήσουμε τη σημασία του, είναι
απαραίτητο να επιστρέψουμε σε ορισμένα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της ιστορίας
της Ρωσίας και της ΕΣΣΔ. Και η Galia Ackerman, διάσημη μεταφράστρια και
εκδότρια, κάνει τους αναγνώστες της να απολαμβάνουν την εντυπωσιακή εξοικείωσή
της με τη ρωσική κουλτούρα και ιδιαίτερα με τη λογοτεχνία της.
Χάρη στον μύθο της «Τρίτης Ρώμης», η τσαρική αυτοκρατορία
είναι ουσιαστικά καισαροπαπική: ημιπολιτική, ημιθρησκευτική.
Έτσι, ο μύθος της «Τρίτης Ρώμης» ξεκίνησε
αμέσως μετά την πτώση της Κωνσταντινούπολης, την οποία κατέλαβαν οι Οθωμανοί το
1453. «Δύο Ρώμες έχουν πέσει, αλλά η
τρίτη παραμένει και δεν θα υπάρξει τέταρτη», προφήτευσε ο μοναχός Φιλόθεος.
Η «Τρίτη Ρώμη», η απόλυτη Χριστιανορθόδοξη Αυτοκρατορία, ήταν φυσικά η Ρωσία. Η
θρυλική ιστορία δίνει έτσι στους ανθρώπους της μια ιερή αποστολή.
Και ο ηγέτης της θα φέρει εφεξής τον τίτλο του
τσάρου
με αναφορά στους Ρωμαίους Καίσαρες, των οποίων υποτίθεται ότι είναι ο
συνεχιστής. Η νομιμότητα της εξουσίας του είναι διττή, τόσο πολιτική όσο και
θρησκευτική. Αλλά η φύση της εξουσίας που κυβερνάει τη Ρωσία, ο καισαροπαπισμός, συνεπάγεται μια
απόλυτη υποταγή στον αυτοκράτορα. Ο τσάρος της στιγμής μπορεί να απαιτήσει από τους
υποτελείς του εκπληκτικές θυσίες.
Έτσι ο Στάλιν μπήκε σε ένα καλούπι που δημιούργησε ο Ιβάν ο Τρομερός και ο Μεγάλος
Πέτρος. Ανηλεής δεσπότης, αλλά σοφός κατακτητής. Αυτοκράτορας, αλλά και ένας
οργισμένος εκσυγχρονιστής.
Τρομακτικές απώλειες κατά τον Δεύτερο
Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν η ΕΣΣΔ πολέμησε τη Ναζιστική Γερμανία.
Πόσοι πολίτες της Σοβιετικής Ένωσης,
άμαχος πληθυσμός και στρατιώτες, έχασαν τη ζωή τους κατά την περίοδο κατά την οποία η ΕΣΣΔ δέχθηκε
επίθεση από τη Γερμανία του Χίτλερ, μεταξύ της 22ας Ιουνίου 1941 και της 9ης
Μαΐου 1945; Κανείς δεν κατάφερε ποτέ να το υπολογίσει. Επτά εκατομμύρια, σύμφωνα με τον Στάλιν. Το ανθρώπινο κόστος ενός
πολέμου, στον οποίο το Γενικό Επιτελείο, με εντολή της Κομμουνιστικής ηγεσίας,
σκόπιμα θυσίασε εκατοντάδες χιλιάδες στρατιώτες, ελαχιστοποιήθηκε υπερβολικά. Ο
Νικήτα Χρουστσόφ, ο εκκαθαριστής του σταλινισμού, πρότεινε τον αριθμό των 20 εκατομμυρίων απωλειών. Κατά τη
διάρκεια της Περεστρόικα του Γκορμπατσόβ, μια επιτροπή ιστορικών και στρατιωτικών,
οι οποίοι είχαν πρόσβαση στα αρχεία του προσωπικού του Κόκκινου Στρατού, εκτίμησε
τη σφαγή σε περισσότερα από 26
εκατομμύρια Σοβιετικούς πολίτες, συμπεριλαμβανομένων οκτώ εκατομμυρίων επτακοσίων
χιλιάδων στρατιωτών.
Πολλή από την προπαγάνδα του Πούτιν, λέει η
Galia Ackerman, βασίζεται στην τεράστια θυσία που κατέβαλε ο ρωσικός λαός στην
πάλη ενάντια στον φασισμό. Υποτίθεται ότι η θυσία αυτή του δίνει ειδικά δικαιώματα. Έτσι, ο Υπουργός
Πολιτισμού του Πούτιν, Βλαντιμίρ Μεντίνσκι, δικαιολόγησε την μεταπολεμική
κατοχή της Κεντρικής Ευρώπης από την υπεροχή των απωλειών της ΕΣΣΔ σε σχέση με
εκείνες των Συμμάχων: «Ποια ηθικά
δικαιώματα έχουν άλλες χώρες, εκτός από τη δική μας, ώστε να διευθετήσουν την
τύχη της μεταπολεμικής Ευρώπης;».
Ο ίδιος Μεντίνσκι πρόσφατα ξεχώρισε με τον
εγκαινιασμό, στη Μόσχα, ενός τεράστιου αγάλματος (ύψους επτά μέτρων) προς τιμήν
του Μιχαήλ Καλάσνικωφ, εφευρέτη του διάσημου αυτόματου τυφεκίου AK-47. «Ο
Καλάσνικωφ ενσαρκώνει τα καλύτερα χαρακτηριστικά του Ρώσου άνδρα», δήλωσε ο Μεντίνσκι,
προσθέτοντας: «Το ΑΚ είναι, μπορεί να ειπωθεί, ένα αληθινό ρωσικό πολιτιστικό
σύμβολο».
Ο Μεγάλος Πατριωτικός Πόλεμος, ο
οποίος χρησιμεύει ως βάση για αυτή τη στρατιωτικοποίηση της κοινωνίας,
ξαναγράφεται με ένα καταπληκτικό τρόπο.
Ναι, το Γερμανοσοβιετικό
Σύμφωνο του Αυγούστου του 1939 (Σύμφωνο Μολότωφ - Ρίμπεντροπ) και η από
κοινού, από τον Στάλιν και τον Χίτλερ, διαμελισμός της Πολωνίας και των
Βαλτικών Χωρών, η επίθεση στη Φινλανδία, αποσιωπώνται εντελώς, ενώ δεν λείπουν
και αυτοί που αρνούνται εντελώς την ιστορική πραγματικότητα. Επίσης, δεν γίνεται
κανένας λόγος για την προδοσία, από την ΕΣΣΔ, εκατοντάδων Γερμανών μαχητών κατά του φασισμού, που παραδόθηκαν στον
Χίτλερ.
Αποσιωπάται επίσης η μαζική εθελοντική
παράδοση σοβιετικών στρατιωτών (πάνω από
πέντε εκατομμύρια αιχμάλωτοι πολέμου!), οι οποίοι σε καμία περίπτωση δεν
επιθυμούσαν να σκοτωθούν για ένα καθεστώς που μισούσαν (δηλ. το Σοβιετικό). Επίσης
δεν γίνεται κανένας λόγος για τα στρατεύματα της NKVD, τα οποία, σύμφωνα με τη μαρτυρία του Βασίλι
Γκρόσμαν, είχαν την εντολή να πυροβολούν
τους στρατιώτες που υποχωρούσαν. Αυτό ήταν η συνέπεια του υπ’ αριθ. 227/28-07-1942
Διατάγματος του Στάλιν που απαγόρευε οποιαδήποτε υποχώρηση στο μέτωπο. Ακόμη
λιγότερος λόγος γίνεται για τα εκατομμύρια των Σοβιετικών που, από μίσος προς
τον Στάλιν, επέλεξαν να πολεμήσουν στο πλευρό των Γερμανών. 400.000 Ρώσοι στρατιώτες πήραν τα όπλα ενάντια
στην ίδια την Σοβιετική Πατρίδα τους.
Όχι, τίποτε από τα παραπάνω δεν λέγεται. Αυτό
το οποίο διδάσκονται οι νεαροί Ρώσοι είναι μια «αγία ιστορία»: Ο Ρωσικός Λαός,
υπό την καθοδήγηση του μεγάλου Στάλιν, συνέτριψε το απόλυτο Κακό. Και όλοι
εκείνοι, οι οποίοι σήμερα αντιτίθενται στις φιλοδοξίες του μεγάλου Πούτιν,
είναι επομένως «φασίστες». Ιδιαίτερα, όσοι αγωνίζονται υπέρ της ανεξαρτησίας
της Ουκρανίας και υπέρ της Ευρώπης.
Στην Ευρώπη, μαθαίνουμε να «απομυθοποιούμε
τους εθνικούς μύθους». Στη Ρωσία, διδάσκονται την αιώνια δόξα της «Αγίας Ρωσίας».
Ενώ στην Ευρώπη οι «εθνικοί μύθοι απομυθοποιούνται», προσπαθούμε να «επαρχιοποιήσουμε την Ευρώπη» και η
ιστορία γράφεται υπό το πνεύμα της ενοχής και της μετάνοιας, στη Ρωσία, στον
αντίποδα, όλο το φάσμα της εθνικιστικής
μυθολογίας κινητοποιείται από το καθεστώς για να γιορτάσει το μεγαλείο του
λαού, το εξαιρετικό του πεπρωμένο, τα ιδιαίτερα δικαιώματά του.
