Γράφει ο Αρχιμανδρίτης Ρωμανός Αναστασιάδης,
Κληρικός του Οικουμενικού Πατριαρχείου εκ Κρήτης.
Το Άγιο Όρος δεν είναι
τόπος. Δεν είναι γεωγραφικό μήκος και πλάτος. Δεν είναι ντουβάρια, λαγκάδια,
εικόνες, λείψανα, κειμήλια, ναοί, καθολικά, παρεκκλήσια. Δεν είναι καν αυτός ο
αγέρωχος Άθωνας.
Το Άγιο Όρος είναι ΗΘΟΣ και
ΦΡΟΝΗΜΑ. Εκκλησιαστικό, Μοναχικό, Ορθόδοξο. ΗΘΟΣ και ΦΡΟΝΗΜΑ που μπορούν να
υπάρχουν μέσα ή έξω από αυτό. Αντίστροφα μπορεί και να μην υπάρχουν ούτε μέσα
σε αυτό... Στην πρώτη περίπτωση, μακάριοι εκείνοι που τα έχουν και τα
λιτανεύουν χαρισματικά. Στη δεύτερη, αξιοθρήνητοι εκείνοι που κοροϊδεύουν το
Θεό, τους ανθρώπους, εντέλει τον ίδιο τον εαυτό τους. Γιατί ισχύει για αυτούς ό,τι
είχε πει ο Μέγας Βασίλειος σε ένα Συγκλητικό της εποχής του, που απαρνήθηκε
δήθεν την κοσμική δόξα για να γίνει μοναχός, αλλά μόνο σαν μοναχός δεν ζούσε: «Και
το Συγκλητικό έχασες και Μοναχός δεν έγινες!»...
Το Ουκρανικό Εκκλησιαστικό
Ζήτημα, ως μια Ουράνια Ευλογητική Αποκάλυψη των εσχάτων καιρών, ήλθε για να
γίνει το καμίνι, το πυρ, η δοκιμασία που θα διακρίνει το χρυσάφι της φιλοθεΐας
από τα ξύλα και τα άχυρα της υποκρισίας. Και το Άγιο Όρος, ως προκεχωρημένο
φυλάκιο, ως φάρος της Ορθοδοξίας, βρίσκεται σίγουρα στο επίκεντρο και στην κορυφή
αυτής της δοκιμασίας και κρίσεως. Γι’ αυτό και βλέπουμε σε αυτό και τις δύο
κατηγορίες: και το χρυσάφι και τα άχυρα...
Δεν θα μπω στη διαδικασία να
μιλήσω με ονόματα και διευθύνσεις, μολονότι όλοι λίγο ή πολύ γνωρίζουμε πρόσωπα
και πράγματα στην Αθωνική Πολιτεία. Θα περιγράψω μόνο καταστάσεις και ο νοών
νοείτω. Και θα εξάρω το αυθεντικό Αγιορείτικο Εκκλησιαστικό Ήθος και Φρόνημα που
καταξίωσε ιερές μορφές του Άθωνος, και καταξιώθηκε από αυτές, όπως οι τέσσερις
Γεροντάδες που, σύμφωνα με την πρόσφατη αναγγελία του Παναγιωτάτου Οικουμενικού
Πατριάρχου, προσεχώς θα αναγραφούν στο Αγιολόγιο της Εκκλησίας μας. Διότι αυτές
οι μορφές δεν ήταν μεν αλάθητες, ήταν όμως ταπεινές. Τέκνα υπακοής στην
Εκκλησία. Αληθινοί Μοναχοί της θεοειδούς Χάριτος και όχι θεομπαίκτες Φαρισαίοι
του σκιώδους νόμου. Και όταν ο Όσιος Γέρων Ιωσήφ ο Ησυχαστής είχε προς καιρόν
σκανδαλισθεί -ή και παρασυρθεί- από ακραία ζηλωτικά κινήματα εντός του Αγίου
Όρους, επειδή όμως ήταν όντως αγαθής προαιρέσεως άνθρωπος του Θεού, δεν
εγκαταλείφθηκε από Εκείνον στην πλάνη, αλλά έγινε όργανο λυτρώσεως και άλλων
από την αποστασία με την αποκάλυψη του Ουρανού: Η Εκκλησία είναι στην
Κωνσταντινούπολη! Ναι, ο Όσιος Ιωσήφ έλαβε αυτήν την αποκάλυψη και την εντολή
του Ουρανού και έγινε νέος Αρχάγγελος Μιχαήλ για όσους τον είχαν ως πνευματικό
καθοδηγητή: «Στώμεν καλώς!»...
Το Άγιο Όρος έχει και σήμερα
αντίστοιχες ιερές μορφές και σοφούς πνευματικούς ποδηγέτες. Έχει όμως και
ασυμβίβαστες με το ήθος και την ιστορία του «σφηκοφωλιές» του νεοπροτεσταντικού
«οργανωσιασμού», οι οποίοι εισήλθαν στο Περιβόλι της Παναγίας όχι για να
αρνηθούν τον εαυτόν τους και το ίδιον θέλημα, κατά τις επιταγές της μοναχικής
παραδόσεως, όχι για να μεταποιηθούν σε αγγελόσχημους Αγιορείτες Πατέρες, αλλά
για να διαβρώσουν και τελικά να διαφθείρουν τον αυθεντικό Αγιορειτικό Μοναχισμό
και να μεταβάλουν το Άγιο Όρος από Κήπο Χαρίτων, σε ακανθώνα εκκλησιολογικής
ιδιορρυθμίας και εγωκεντρικής αυθαιρεσίας, από Εργαστήρι της Υπακοής και
Αγιότητος, σε παρασυναγωγή αντιλογίας και απείθειας, από ευώδη λειμώνα της Θεομήτορος,
σε δυσώδες έλος νοσηρής και ψευδώνυμης πνευματικότητος...
Αλλά η Παναγία μας δεν θα
αφήσει ποτέ την εκλογάδα Της, τον Ιερό Άθωνα, στις διαθέσεις αυτών των ανάξιων
εισβολέων και καταχραστών της τιμής και της ευθύνης του ηγιασμένου προσωνυμίου «Αγιορείτης»!
Πήρε η Κυρά και Δέσποινα το πτύον στα χέρια της, πήρε την αξίνα, πήρε το
τσεκούρι και άρχισε, ως επιμελής Νοικοκυρά, να καθαρίζει το χωράφι Της. Να
ποτίζει τα καρποφόρα δέντρα και να εκριζώνει τα σαπρά. Να περιποιείται τα
λουλούδια και να κατακαίει τα ζιζάνια και τα αγριόχορτα.
Δόξα τω Θεώ λοιπόν για όλα!
Ταις πρεσβείαις της Υπεραγίας
Θεοτόκου, Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον ημάς. Αμήν.
