Αντί άλλης απαντήσεως στους
εμμονικούς φαρισαΐζοντες που βλασφημούν και εν γένει ασχημονούν κατά της Αγίας
του Χριστού Μεγάλης Εκκλησίας, για τη μητρική στοργή με την οποία περιέβαλε τα
ταλαιπωρημένα παιδιά Της στην Ουκρανία επαναφέροντάς τα στην εκκλησιαστική
κοινωνία, παραθέτω αυτό το συγκλονιστικό απόσπασμα του καλού αδελφού και
δοκίμου συγγραφέως, του π. Χαράλαμπου Παπαδόπουλου (Λίβυου), εκλεκτού κληρικού
της Κρήτης.
Ας αναλογιστούν όλοι αυτοί
οι δήθεν «του Νόμου φύλακες» ότι οι πνευματικοί τους πρόγονοι, Γραμματείς και
Φαρισαίοι, είναι εκείνοι που απέρριψαν και σταύρωσαν τον Χριστόν. Και ότι «οι
τελώναι και αι πόρναι» Τον αποδέχθηκαν και υπήκουσαν στον λόγο Του. Αλλά
καλύτερα να το πω με τα λόγια Εκείνου: «ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι οἱ τελῶναι καὶ αἱ
πόρναι προάγουσιν ὑμᾶς εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ. ἦλθε γὰρ πρὸς ὑμᾶς ᾿Ιωάννης ἐν
ὁδῷ δικαιοσύνης, καὶ οὐκ ἐπιστεύσατε αὐτῷ· οἱ δὲ τελῶναι καὶ αἱ πόρναι ἐπίστευσαν
αὐτῷ· ὑμεῖς δὲ ἰδόντες οὐ μετεμελήθητε ὕστερον τοῦ πιστεῦσαι αὐτῷ» (Ματθ. κα΄
31-32).
Γράφει λοιπόν ο π.
Χαράλαμπος και παρακαλώ θερμά να το διαβάσουμε όλοι με προσοχή, για να
διαπιστώσουμε ότι η Μεγάλη Εκκλησία είναι Εκείνη που αυθεντικά εκφράζει το Θέλημα
του Θεού, όπως μας το αποκάλυψε ο Ενανθρωπήσας Υιός Του, ο Κύριος ημών Ιησούς
Χριστός, σε αντίθεση με εκείνους τους «αποστειρωμένους» νεοπροτεσταντίζοντες «πουριτανούς»,
οι οποίοι ζουν ακόμη τον Νόμο και αρνούνται τη Χάρη...
«Οι άνθρωποι θέλουμε ένα Θεό
να μας μοιάζει. Να θυμώνει, να στραβώνει με τα λάθη μας, κυρίως των άλλων, και
να τους εκδικείται. Έτσι δεν χρειάζεται να μεταμορφώσουμε την ζωή μας, μας
μοιάζει τόσο που τον κατέχουμε. Είναι κατ’ εικόνα δική μας. Τον Άλλον, εκείνον
τον Θεό πατέρα που μας αποκάλυψε ο Χριστός ε, μεταξύ μας τώρα, δεν τον
πολυχωνεύουμε, γιατί αγαπάει, συγχωρεί, δίνει ευκαιρίες και κυρίως δεν τιμωρεί
τους εχθρούς μας. Παραείναι φωτεινός για το σκοτάδι μας. Αγαπάει πολύ για τις
δικές μας αντοχές.
Δοξάζω τον Θεό και τις
πρώτες κοινότητες της εκκλησίας που μας έδωσαν το Ευαγγέλιο, την παραβολή του
ασώτου υιού, την άλλη με τον γεωργό και τον αμπελώνα, μα και τα περιστατικά με
την πόρνη γυναίκα, την μοιχαλίδα και τον ληστή επάνω στον σταυρό. Τώρα υπάρχουν
αυτά Θεέ μου και όμως πάλι σε παρουσιάζουν ως τιμωρό, εκδικητή, βάναυσο και
αιμοσταγή, την δικαιοσύνη σου την κατανοούν με ανθρώπινες εικόνες και κριτήρια,
φαντάσου Χριστέ μου, να μην υπήρχαν όλα αυτά που είπες και έπραξες. Τότε δεν θα
μας έκαιγαν οι φωτιές της "κολάσεως", θα μας είχαν κάψει ζωντανούς
κάποιοι από εκείνους που αισθάνονται ότι σε ορίζουν»...
