Το γνωμικό αυτό ανήκει στον
μεγάλο φιλόσοφο Σωκράτη. Και διαπιστώνουμε ότι επιβεβαιώνεται αδιάλειπτα μέσα
στην ιστορία, σε διαφόρους καιρούς και περιστάσεις.
Η τρέχουσα παγκόσμια
δοκιμασία λόγω της πανδημίας του Covid-19, που έδωσε την αφορμή ο καθένας να
γράφει ό,τι νομίζει και όπως νομίζει, έρχεται να επιβεβαιώσει, για μία ακόμη
φορά, του λόγου αυτού το αληθές.
Ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά τα
έκτακτα, προσωρινά, αλλά απολύτως αναγκαία περιοριστικά μέτρα της Ελληνικής
Πολιτείας (όπως και άλλων Κρατών ανά τον κόσμο), αυτό το γνωμικό του Σωκράτη
μπορεί να μας βοηθήσει να απαντήσουμε σε όλα όσα ακούγονται από ανεύθυνους, μη
ειδικούς - μη «επαΐοντες», κατά μία άλλη προσφιλή έκφραση του μεγάλου αρχαίου
Έλληνα φιλοσόφου.
Στην προκειμένη περίπτωση
ποιοι είναι οι «επαΐοντες»; Μα αποκλειστικά και μόνο οι ειδήμονες της ιατρικής
επιστήμης που έχουν ειδικευθεί στην αντιμετώπιση λοιμώξεων, επιδημιών και
πανδημιών. Κανένας άλλος. Ούτε καν ο κάθε γιατρός, εφόσον το αντικείμενό του
δεν είναι αυτό. Πολλώ δε μάλλον, δεν είναι ειδήμονες οι κληρικοί, οι νομικοί,
οι εκπαιδευτικοί, οι αστυνομικοί, οι δημοσιογράφοι και γενικώς οποιαδήποτε
κατηγορία λειτουργών ή επαγγελματιών που δεν γνωρίζει και δεν μπορεί να
γνωρίζει πλήρως, επαρκώς, επιστημονικώς τα πάντα γύρω από μια πανδημία.
Αισθάνθηκα την ανάγκη να
γράψω τούτα τα αυτονόητα, διότι δυστυχώς η ανευθυνότητα και επιπολαιότητα, η
αμετροέπεια και ο εφησυχασμός ορισμένων καταδεικνύουν ότι δεν υπάρχουν
αυτονόητα... Και βλέπουμε διαφόρους, Επισκόπους, Ιερείς, Δικηγόρους,
αρθρογράφους κλπ, να δημοσιεύουν τις προσωπικές τους απόψεις σχετικά με τα
περιοριστικά μέτρα της Πολιτείας, λες και δεν έχουν αντιληφθεί τον έκτακτο και
εφιαλτικό κίνδυνο που απειλεί όλη την ανθρωπότητα! Γράφουν και μιλούν με
απίστευτη και απαράδεκτη χαλαρότητα συνείδησης, σαν να ζούμε σε φυσιολογικές
συνθήκες που ο καθένας μπορεί «ακαδημαϊκά» να καταθέτει την άποψή του, χωρίς να
αναλογίζεται τον αντίκτυπο και τις συνέπειες στο σώμα της κοινωνίας από απόψεις
διχαστικές και ανατρεπτικές της αναγκαίας αυτής την ώρα σύνεσης και υπακοής
στην μόνη αρμόδια, την Πολιτεία, η οποία με τη σειρά της συμβουλεύεται και
ακούει τους μόνους ειδήμονες για την περίσταση αυτή.
Είμαι βέβαιος ότι η
συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών και των πιστών της Εκκλησίας δεν αποδέχονται
αυτό το σκορποχώρι ιδεών περίεργων και παράξενων μιας καλπάζουσας φαντασίας,
επικίνδυνης πολύ περισσότερο και από την ίδια την πανδημία. Στώμεν καλώς,
λοιπόν! Στώμεν μετά φόβου!
Τώρα, στην ώρα του πολέμου, όλοι
βάζουμε πλάτη αδιαμαρτύρητα, στοιχιζόμενοι πίσω από τον Στρατηγό. Όταν περάσει
ο πόλεμος, θα κάνουμε τον απολογισμό. Και αν ο Στρατηγός δεν μας αρέσει, αν
κρίνουμε ότι δεν έπραξε το χρέος του, μπορούμε και να τον στείλουμε στο σπίτι του
και να επιλέξουμε άλλον. Αυτό είναι η πεμπτουσία της Δημοκρατίας. Αλλά η
Δημοκρατία δεν σημαίνει ασυδοσία, δεν σημαίνει οχλοκρατία. Γιατί την ώρα του
πολέμου ο Στρατηγός έχει, εκ του φυσικού δικαίου (και δεν χρειάζεται καν η ρητή
πρόβλεψη του θετού δικαίου), έκτακτες εξουσίες προκειμένου να σώσει τον στρατό
και την πόλη του. Γιατί αυτός θα δώσει λόγο. Άρα αυτός πρέπει να έχει τον πρώτο
και τον τελευταίο λόγο την ώρα της κρίσης. Αυτός, και κανένας άλλος.
