Με αφορμή τη θλιβερή και άξια πολλών δακρύων και προσευχής περίπτωση του αδελφού π. Ανδρέα Κονάνου, γράφονται αυτές τις μέρες πολλά και διάφορα, από πολλούς και διαφόρους. Εντάξει, ισχύει φυσικά πάντοτε το «δρυός πεσούσης...», που με τόση σοφία διατύπωσαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι... Αλλά είναι αυτό η σωστή αντιμετώπιση, που θα βοηθήσει την Εκκλησία και το λαό του Θεού;
Όχι φυσικά! Διότι τέτοιες πτώσεις η Εκκλησία γνωρίζει από την πρώτη στιγμή της παρουσίας της, ήδη από τον Παράδεισο... Ο Αδάμ και η Εύα δεν είχαν «μέσα κοινωνικής δικτύωσης», ούτε Facebook, ούτε Instagram, ούτε καν «οπαδούς»... Ήταν αυτοί μόνοι και ο Θεός. Και όμως, έπεσαν, αποστάτησαν... Και αυτή η μέγιστη πτώση ταλανίζει την ανθρωπότητα έκτοτε.
Ας μην χάνουμε λοιπόν, για μία ακόμη φορά, κατά την προσφιλή μέθοδο πολλών, το δάσος πίσω από το δέντρο. Ο καλός γιατρός δεν εστιάζει στα συμπτώματα αλλά στην ασθένεια. Τα συμπτώματα τον οδηγούν στην ασθένεια, και αυτήν προσπαθεί να θεραπεύσει. Το να ρίξεις τον πυρετό με αντιπυρετικά δεν σώζει τον ασθενή, εάν δεν χτυπήσεις με κατάλληλη αγωγή τον ιό που προκαλεί τη λοίμωξη. Απλά και αυτονόητα πράγματα.
Εν προκειμένω, διαβάζουμε κάποιες τοποθετήσεις, καλοπροαίρετες ίσως, αλλά άστοχες, ορισμένων, που κατηγορούν το διαδίκτυο, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και γενικά τα «μέσα», αλλά αφήνουν ανέπαφη την ουσία του προβλήματος... Ας μην γελιόμαστε και ας μην χαϊδεύουμε αυτιά κάποιων που απλώς βρήκαν μια αφορμή να βγάλουν απωθημένα, φθόνο ή μνησικακία.
Κατ’ αρχάς, ο π. Ανδρέας Κονάνος δεν έγινε γνωστός μέσω του διαδικτύου, αλλά μέσω της ιδιαιτέρως δημοφιλούς εκπομπής «Αθέατα Περάσματα» που διατηρούσε επί μακρόν στο Ραδιοφωνικό Σταθμό της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς. Από εκεί τον έμαθε ο κόσμος και συνδέθηκε μαζί του. Ενώ, την ίδια ώρα, σχεδόν όλες οι Μητροπόλεις στην Ελλάδα τον προσκαλούσαν να κάνει ομιλίες. Διά ζώσης ομιλίες, όχι μέσω διαδικτύου... Είχε λοιπόν ήδη το «κοινό» του, όταν, ακολουθώντας την εποχή, επεκτάθηκε και στο διαδίκτυο.
Το πρόβλημα, ένα σύμπτωμα του οποίου και μόνον παρακολουθούμε στο πρόσωπο του π. Ανδρέα Κονάνου, είναι βαθύτερο, εκκλησιαστικό και διατρέχει όλη την ιεραρχία και δομή των νεώτερων εκκλησιαστικών κατεστημένων, στην Ελλάδα και αλλού. Και είναι πρόβλημα ουσίας και οντολογίας, που απειλεί την ευστάθεια και τη μαρτυρία της Εκκλησίας στο σύγχρονο κόσμο. Θα το περιγράψω με πολύ απλό και διαγραμματικό τρόπο: το πρόβλημα, λοιπόν, ξεκινάει από τους Επισκόπους που δεν σέβονται τη Σύνοδό τους και τις αποφάσεις της επί διαφόρων ζητημάτων, αλλά ο καθένας θεωρεί ότι είναι ένας μικρός «πάπας» στην επαρχία του, ορισμένοι δε, με παρουσία έντονη στα ΜΜΕ, λειτουργούν και ως «πάπες» παγκόσμιας δικαιοδοσίας, καταφρονώντας Συνόδους, Πατριάρχες, Θεσμούς και Τάξη αιώνων της Εκκλησίας. Η αντιεκκλησιαστική συμπεριφορά αυτών των Επισκόπων δίνει το σύνθημα και στους ιερείς, ότι και αυτοί μπορούν να λειτουργούν έτσι, «αδέσποτοι», να λένε και να κάνουν ο καθένας ό,τι «γουστάρει», χωρίς εκκλησιαστική ευθύνη και λογοδοσία. Και η διάβρωση επεκτείνεται σε όλο το εκκλησιαστικό σώμα, αφού ακόμη και λαϊκοί, θεολόγοι ή μη, αυτοπροβάλλονται ως υπεράνω της Εκκλησίας, υπεράνω Συνόδων, Πατριαρχών, και γενικώς το μπάχαλο εξαπλώνεται ως γάγγραινα με πολλά επιμέρους νοσηρά συμπτώματα και φαινόμενα.
Και ας μη γελιόμαστε μήτε να κοροϊδεύουμε εαυτούς και αλλήλους. Εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, οι περισσότεροι που σήμερα διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους για το φαινόμενο «π. Ανδρέας Κονάνος» είδαν το... φως το αληθινόν, επειδή ο εν λόγω αδελφός, δυστυχώς, αποφάσισε να πετάξει τα ράσα! Αυτό τους ενοχλεί και όχι ό,τι τυχόν προηγήθηκε και τελικά οδήγησε σε αυτήν την τραγική κατάληξη...
Ας θεραπεύσουμε
λοιπόν την ασθένεια. Γιατί πίσω από αυτήν βρίσκεται η ανίερη συμμαχία του
διαβόλου με τον κακό εαυτό μας. Και αυτή η ανίερη συμμαχία είναι τόσο πανούργα
και εφευρετική που πάντα θα βρίσκει μέσα και τρόπους έκφρασης, εάν δεν χτυπηθεί
στον πυρήνα της.
