Διαπιστώνω ότι η απόφαση της Εκκλησίας Κύπρου για το Ουκρανικό έχει δυσαρεστήσει ή και απογοητεύσει αρκετούς Ουκρανούς αδελφούς, οι οποίοι θα περίμεναν μια ξεκάθαρη, de jure, αναγνώριση της Αυτοκέφαλης Εκκλησίας της Ουκρανίας από την Ιερά Σύνοδο της Κύπρου. Σε αυτήν την αρνητική αντιμετώπιση της αποφάσεως συντελεί τα μέγιστα η επίμονη ρωσική προπαγάνδα, η οποία παρουσιάζει το γεγονός από τη δική της οπτική γωνία, παριστάνοντας ότι δεν αντιλήφθηκε το...
δριμύ κατηγορώ της Εκκλησίας της Κύπρου για όσα η Ρωσική Εκκλησία έπραξε και συνεχίζει να πράττει κατά της ενότητας και της ευστάθειας της Ορθοδόξου Εκκλησίας.
Μάλιστα, τεχνηέντως, η προπαγάνδα αυτή έχει ρίξει ιδιαίτερο βάρος στο ρωσόφιλο Υπόμνημα του Μητροπολίτη Κύκκου, ενώ σχεδόν έχει αγνοηθεί το Υπόμνημα του Επισκόπου Καρπασίας κ. Χριστοφόρου, το οποίο ευθέως εγκαλεί τη Μόσχα για εκκλησιολογική εκτροπή λόγω της αρνήσεως του Θεσμού του Πρώτου, φθάνοντας μέχρι του χαρακτηρισμού για «εκκλησιολογική αίρεση».
Θα έπρεπε οι Ουκρανοί αδελφοί να μην απογοητεύονται τόσο εύκολα, δεδομένου ότι έχουν ικανή πικρά πείρα της ρωσικής προπαγάνδας και του πώς αυτή λειτουργεί, διαστρέφοντας συστηματικά την αλήθεια. Όμως αυτή η διαστροφή και αυτή η «νίκη» είναι πρόσκαιρη και αφορά στις εντυπώσεις και όχι στην ουσία των γεγονότων.
Τα εκκλησιαστικά πράγματα δεν είναι μαύρο-άσπρο και απαιτούν πάντοτε χρόνο και υπομονή. Το να αναπαράγουν οι ίδιοι οι Ουκρανοί αδελφοί την απαισιοδοξία, αυτό είναι λάθος, αφού ρίχνει νερό στο μύλο της ρωσικής πολιτικής και της προσπάθειας των Μοσχοβιτών να υπονομεύσουν την Αυτοκέφαλη Εκκλησία της Ουκρανίας.
Αυτό που οφείλουν να πράξουν στην Ουκρανία -και το οφείλουν έναντι της Ιστορίας και της Ελευθερίας του Έθνους τους- είναι να εργαστούν με υπομονή, επιμονή και προσευχή για την εδραίωση της Αυτοκεφάλου Εκκλησία της Ουκρανίας. Αυτό που πρέπει να γνωρίζουν είναι ότι το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω. Από τη στιγμή που εκδόθηκε και επιδόθηκε ο Τόμος της Αυτοκεφαλίας, το ζήτημα εκκλησιολογικά και θεολογικά έχει λήξει. Υπάρχει ήδη η Αυτοκέφαλη Εκκλησία της Ουκρανίας, με μόνη την αναγνώριση αυτού που έχει το αποκλειστικό δικαίωμα να το πράξει, δηλαδή του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Οι «αναγνωρίσεις» των λοιπών Ορθοδόξων Εκκλησιών δεν έχουν συστατικό, αλλά εθιμοτυπικό, χαρακτήρα για την κανονική υπόσταση της Αυτοκεφάλου Εκκλησίας.
Η αναγνώριση στην πράξη είναι η ευχαριστιακή κοινωνία. Και προς αυτό θα εργαστεί με την σύνεση και την ευφυΐα που τον διακρίνουν ο Μακαριώτατος Μητροπολίτης Κιέβου και πάσης Ουκρανίας κ. Επιφάνιος.
