Χθες, Κυριακή 21 Ιουλίου 2019, πραγματοποιήθηκαν οι πρόωρες Βουλευτικές Εκλογές στην Ουκρανία, μετά την διάλυση του Κοινοβουλίου από το νέο Πρόεδρο Βολοντίμιρ Ζελένσκι.
Το νέο κόμμα «Servant of the People», που στήριξε την υποψηφιότητα του Ζελένσκι στις Προεδρικές Εκλογές του περασμένου Απριλίου, ήλθε...
πρώτο στις εκλογές αυτές συγκεντρώνοντας ποσοστό περί το 43%.
Αυτό όμως που είναι αξιοσημείωτο είναι η συντριβή του φιλορωσικού μετώπου με την επωνυμία «Opposition Platform - For Life», το οποίο ιδρύθηκε το Δεκέμβριο του 2018 και, όπως σχολιάζουν οι ίδιοι οι Ουκρανοί, αποτελεί ένα «real Kremlin’s project», δηλαδή ένα πολιτικό φορέα με την στήριξη της Μόσχας και με σκοπό να περάσει τη ρωσική πολιτική ατζέντα στην Ουκρανία (είναι χαρακτηριστικό ότι στο πρόγραμμα του κόμματος αυτού δεν γίνεται καμία αναφορά στην Κριμαία και στην παράνομη προσάρτησή της από τους Ρώσους!!!). Οι Ουκρανοί όμως, έχοντας πλέον αποφασίσει οριστικά να απομακρυνθούν από την τοξική επιρροή της Μόσχας, αποδοκίμασαν αυτό το κόμμα, αφού κατάφερε να συγκεντρώσει μόλις ένα 13% περίπου, κυρίως από τις ανατολικές και περισσότερο ρωσόφιλες (ή μάλλον… «ρωσοποιημένες») περιοχές της Ουκρανίας.
Και τούτο έχει σημασία, αφού για τρεις δεκαετίες περίπου μετά την ανεξαρτησία της Ουκρανίας, και μέχρι την Επανάσταση του 2014, οι φιλορωσικές πολιτικές δυνάμεις κυριαρχούσαν και είχαν την πλειοψηφία και την εξουσία στην Ουκρανία. Σήμερα πλέον, μετά από τις επανειλημμένες και αδιάκοπες εχθρικές πράξεις της Ρωσίας κατά της Ουκρανίας (παράνομη προσάρτηση της Κριμαίας, πόλεμος στο Ντομπάς) η Ρωσία αποτελεί μια χώρα μισητή για τη συντριπτική πλειοψηφία των Ουκρανών, γεγονός που φέρνει σε πολύ δύσκολη θέση και την υπό τον Μητροπολίτη Ονούφριο εκκλησιαστική παρουσία του Πατριαρχείου Μόσχας στην Ουκρανία.
Είναι προφανές ότι ο ρους της Ιστορίας δεν γυρίζει πίσω. Οι Ουκρανοί, μετά την ηρωική απελευθερωτική Επανάσταση του 2014 που αποκαθήλωσε τους προδότες του Ουκρανικού Έθνους από την εξουσία, ανακτούν την Εθνική τους συνείδηση και αυτογνωσία αντιστρέφοντας τις απάνθρωπες και φασιστικές διαδικασίες «ρωσοποίησης» της Ουκρανίας (Russification of Ukraine), οι οποίες είχαν εφαρμοστεί ήδη από τον 17ο αιώνα, άλλοτε με τη βία και άλλοτε με ύπουλα μέσα, τόσο από την Αυτοκρατορική Ρωσία των τσάρων όσο και από την Σοβιετική Ένωση των Μπολσεβίκων…
Το Εκκλησιαστικό Ζήτημα της Ουκρανίας έχει άμεση συνάρτηση με αυτήν την διαδικασία εθνικής αποκατάστασης και ανασυγκρότησης μιας χώρας που έχει τόσο πολύ πληγωθεί από το εφιαλτικό πατρονάρισμα της Μόσχας, καταβάλλοντας ακόμη και βαρύ φόρο αίματος…
Πέραν όλων των άλλων κανονικών, εκκλησιολογικών και θεολογικών πτυχών του θέματος, αυτό που πρέπει να κατανοήσουν όλοι είναι ότι οι Ουκρανοί αποφάσισαν να αποβάλουν οριστικά κάθε ρωσική επιρροή και εξουσία από την Πατρίδα τους. Και αυτό είναι αναπαλλοτρίωτο δικαίωμα ενός Κυρίαρχου Λαού, που πρέπει να σεβαστούν οι πάντες, και κυρίως οι Προκαθήμενοι των κατά τόπους Ορθοδόξων Εκκλησιών. Γιατί η Εκκλησία του Χριστού είναι ο κατεξοχήν χώρος της Ελευθερίας, που σέβεται τις κυριαρχικές επιλογές των λαών και δεν κάνει πολιτική, αλλά σώζει ψυχές.
