Η μοναδική θεραπεία του
εθνοφυλετισμού που έχει διαλύσει τα Βαλκάνια και απειλεί να δημιουργήσει
ανεπανόρθωτα σχίσματα στην Ορθόδοξη Εκκλησία είναι η επαναφορά στο αρχαίον
κάλλος. Δηλαδή άρση όλων των Αυτοκεφαλιών, υπαγωγή στη Μητέρα όλων Εκκλησία με
καθεστώς ημιαυτονομίας και τοπικές επαρχιακές συνόδους (ένα καλό πρότυπο π.χ.
είναι η ημιαυτόνομος Εκκλησία Κρήτης), χωρίς όμως αυτήν την
"ομοσπονδιοποίηση", ως συνέπεια του μεγαλοϊδεατισμού, του
αλυτρωτισμού, του εθνικισμού της κάθε χώρας που πάντα στρέφονται κατά των
ομοδόξων γειτόνων της... Να υπάρχει το κοινό Κέντρο, η κοινή αναφορά, ο έλεγχος
για την αποτροπή των ακροτήτων και των ανορθόδοξων πρακτικών: Η Αγία του
Χριστού Μεγάλη Εκκλησία, η Μήτηρ πάντων των Ορθοδόξων Λαών της Βαλκανικής. Το
Οικουμενικό Πατριαρχείο, η ΜΟΝΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ που δεν έχει κανένα εθνοφυλετικό
προσδιορισμό, διότι όντως είναι ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ.
Ένα χαρακτηριστικό
παράδειγμα του πώς θα λειτουργεί αυτό το Κέντρο, αποτρέποντας ακρότητες που
οδηγούν σε διχασμούς και εχθρότητα ανάμεσα στους ομόδοξους λαούς: Ανακήρυξη των
αγίων σε όλες τις τοπικές Εκκλησίες μόνο από το Οικουμενικό Πατριαρχείο, κατόπιν
σχετικού αιτιολογημένου αιτήματος των τοπικών επαρχιακών συνόδων. Ένα πολύ
σημαντικό θέμα. Έχουμε γεμίσει "αγίους", ιδιαίτερα κατά τον 20ό και
21ο αιώνα, αγνώστου πραγματικής ταυτότητας και προελεύσεως... Σήμερα, η κάθε
εθνική Εκκλησία ανακηρύσσει "αγίους" με κριτήρια εθνικιστικά και
"πατριωτικά", όχι ορθόδοξα. Αυτό, μετά τους πρώτους διδάξαντες, τους
Ρώσους (βλ. τσαρική οικογένεια), εξαπλώθηκε ως λοιμική νόσος και σε άλλες
Εκκλησίες, κυρίως αυτές που έχουν υποστεί τη μοσχοβίτικη ιδεολογική δολιοφθορά.
Αυτό έγινε, για παράδειγμα, με το σκάνδαλο της "αγιοποίησης" των
φονευθέντων από τους Βούλγαρους στη σερβική πόλη Σουρντούλιτσα κατά τον Α΄
Παγκόσμιο Πόλεμο (βλ. εδώ).
Μπορεί κάποιοι πεσόντες να
είναι ήρωες, μπορεί να είναι θύματα πολέμου ή ακόμη και γενοκτονίας, αλλά άγιοι
γιατί; Άλλο οι ήρωες άλλο τα θύματα πολέμου και άλλο οι άγιοι Μάρτυρες.
Εμείς, ως Έλληνες, το
έχουμε, δόξα τω Θεώ, ξεκαθαρίσει από τη στάση μας απέναντι στους ήρωες των
επαναστάσεών μας. Δεν έχουμε την τάση να τους "αγιοποιούμε", εκτός
εάν όντως μαρτύρησαν για την πίστη τους. Και αν κάποιοι την έχουν αυτήν την
τάση, υπάρχει το Ιερό Κέντρο για να μας συγκρατεί και να μας επαναφέρει στην
τάξη. Γιατί ο θάνατος για την πατρίδα είναι ηρωικός, επαινετός αλλά όχι άγιος.
Έτσι, τιμούμε ως άγιο τον Κοσμά τον Αιτωλό, γιατί μαρτύρησε για την πίστη του,
αλλά όχι τον Αθανάσιο Διάκο που έπεσε για την πατρίδα.
Αυτά οι βόρειοι λαοί δεν τα
έχουν ξεκαθαρίσει. Είναι πνευματικά νήπιοι. Και ενώ θα έπρεπε να υπακούν τη
Μητέρα Εκκλησία, τώρα υψώνουν, ειδικά οι Σέρβοι, με αλαζονεία την οφρύν κατά
της Μεγάλης Εκκλησίας... Μακάρι να συνέλθουν και να ακούσουν τις σώφρονες
φωνές, που ναι υπάρχουν στη Σερβική Εκκλησία, αλλά είναι περιθωριοποιημένες
και, δυστυχώς, διωκόμενες από το κυρίαρχο ανθελληνικό στοιχείο που εκφράζεται
από θλιβερούς επισκόπους όπως ο Μπάτσκας Ειρηναίος Μπούλοβιτς, ο ντε φάκτο
"πατριάρχης" της Σερβίας...
