Το παρακάτω μήνυμα έλαβα από
ένα έμπειρο θρησκευτικό αναλυτή στο Μαυροβούνιο:
«Amfilohije tried to organize protests in Cetinje on
Thursday. He planned to bring his supporters from other cities. Namely,
Amfilohije in Cetinje, where he has his residence, has almost no believers. The
inhabitants of Cetinje are his fellow citizens, they know best who he is. If I
say that at least Amffilohi has been boycotted by the Cetinje for years, I
probably won't be wrong. In due course, he brought Serbian scientists to
Cetinje to convince them that they were Serbs. What happened, look ... : https://www.youtube.com/watch?v=vMwWazNAm1s.
In any case, Amfilohije canceled his protest in
Cetinje. If he had tried to hold protests - he might have saved his head by
escape. But neither he nor any Serbian priest could ever come to Cetinje again.»
Δυστυχώς, όπως στην Ουκρανία
το Πατριαρχείο Μόσχας, έτσι και στο Μαυροβούνιο το Πατριαρχείο Σερβίας, κάθε
άλλο παρά λειτουργούν ως Εκκλησία του Χριστού... Είναι τα τελευταία κάστρα
αντιστοίχως του ρωσικού και σερβικού εθνοφυλετισμού και ιμπεριαλισμού... Το
φρικαλέο και απαράδεκτο και στις δύο περιπτώσεις, είναι ότι κατηγορούν για «εθνικισμό»
τους λαούς (Ουκρανούς και Μαυροβούνιους) που διαμαρτύρονται και αντιτίθενται
στον από μέρους τους βίαιο «εκρωσισμό» και «εκσερβισμό» αντιστοίχως...
Προπαγάνδα ανόητη, προκλητική, εξωφρενική, άδικη, που επιφέρει την οργή του
Θεού και τον αποτροπιασμό κάθε λογικού και φιλελεύθερου ανθρώπου της
οικουμένης.
Δυστυχώς, η διαχρονική
συμπεριφορά της Σερβικής Εκκλησίας στις εκτός του κράτους της Σερβίας χώρες
που, λόγω ιστορικών συγκυριών του παρελθόντος απέκτησε κανονική δικαιοδοσία,
δεν βοηθάει στην ειρήνευση και στην ανεκτικότητα. Αντί να ευαγγελίζεται τον
Χριστό και τη σωτηρία των ανθρώπων, αδιακρίτως εθνικής καταγωγής και άλλων
διακρίσεων, λειτουργεί ως ύπουλος βραχίονας του «εκσερβισμού» λαών που δεν
είναι Σέρβοι, όπως πράττει και η Ρωσική Εκκλησία σε χώρες και λαούς που δεν
είναι Ρώσοι! Αυτή η συμπεριφορά καθιστούν πλέον ανεπιθύμητα, τόσο το
Πατριαρχείο Μόσχας στην Ουκρανία όσο και το Πατριαρχείο Σερβίας στο Μαυροβούνιο
(αλλά και στη Βόρεια Μακεδονία).
Ειδικά ο Μητροπολίτης
Αμφιλόχιος Ράντοβιτς έχει γίνει εδώ και δεκαετίες «μαύρο πρόβατο» για τους
Μαυροβουνίους. Διασώζεται λόγω της σερβικής μειονότητας που υπάρχει στο
Μαυροβούνιο και τον στηρίζει, αλλά τώρα η ευθεία και πέραν των ανεκτών ορίων
της εκκλησιαστικής του ιδιότητας αντιπαράθεση με τη νόμιμη Κυβέρνηση της χώρας
και η πολιτικάντικη ταύτισή του με τη φιλοσερβική και φιλορωσική αντιπολίτευση,
φοβούμαι πως δεν θα του βγει σε καλό, όσο και αν θα ήθελε κανείς να τον
στηρίξει. Ο ίδιος δεν βοηθάει τον εαυτό του, διότι υπακούει σε αλλότρια της
εκκλησιαστικής αλήθειας κελεύσματα και δεν λειτουργεί ως Επίσκοπος του Χριστού,
αλλά ως προαγωγός των σερβικών συμφερόντων στο Μαυροβούνιο...
Και επειδή έχουμε μπει, με
αφορμή κυρίως το Ουκρανικό, σε μια ατέρμονη και φαιδρή -όπως εξελίσσεται-
συζήτηση περί «κανονικότητας» και «σχισματικών», έλεος... Η πρώτη αντίδραση σε
αυτούς που σήμερα μιλούν για «σχισματικούς», είναι το λαϊκό αλλά αρκετά
περιγραφικό και σαφές: Είπε ο γάϊδαρος τον πετεινό κεφάλα!!!...
Και εξηγούμαι: όλες οι
νεώτερες Αυτοκεφαλίες -με πρώτη το Ρωσικό Σχίσμα του 1448- ξεκίνησαν από
αντικανονικές, αυθαίρετες αυτοανακηρύξεις και σχίσματα! Καμία Αυτοκεφαλία δεν
δόθηκε επειδή αυτό εξυπηρετεί καλύτερα το σκοπό της Εκκλησίας, που είναι η
σωτηρία των ανθρώπων! Όλες παραχωρήθηκαν κατ' οικονομία και από μητρική στοργή
του Οικουμενικού Πατριαρχείου, για να μην μείνουν εσαεί στο σχίσμα οι λαοί που
αυθαίρετα και βίαια αποσχίστηκαν από τη Μεγάλη Εκκλησία υποτασσόμενοι σε
κελεύσματα κοσμικά και αντίθεα.
Αλλά αυτό είναι εσχάτη
αμαρτία, σύμφωνα και με το Ευαγγέλιο. Να μην συγχωρείς στους άλλους αυτά που
συγχωρήθηκαν σε σένα... Όπως η παραβολή του αγνώμονος δούλου (βλ. Ματθ. ιη΄,
23-35): «Πονηρέ δούλε! Όλο εκείνο το
χρέος σού το χάρισα επειδή με παρακάλεσες. Δεν όφειλες λοιπόν να σπλαχνιστείς
κι εσύ το σύνδουλό σου, όπως σε σπλαχνίστηκα εγώ;»...
Αυτό κάνουν σήμερα τόσο η
Ρωσική όσο και η Σερβική Εκκλησία. Και αυτό δεν έχει την Χάρη του Θεού, γι'
αυτό και στο τέλος θα τιμωρηθούν. Όχι από ανθρώπους, αλλά από τον Θεό. Ειδικά
στην Εκκλησία, πάντα, στο τέλος, το Θέλημα του Θεού γίνεται. Είτε μας αρέσει,
είτε όχι...
