Ο ρόλος της αμερικανικής και
ευρωπαϊκής διπλωματίας στην περίπτωση του Τόμου της Ουκρανίας είναι πολύ απλός:
η αντιμετώπιση των απειλών της Ρωσίας ως κράτους.
Οι διπλωμάτες συναντούν τους
Προκαθημένους τοπικών Εκκλησιών, όχι επειδή θέλουν να τους εξαγοράσουν «αντί
πινακίου φακής» με σκοπό την αναγνώριση της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ουκρανίας,
που είναι δήθεν (σ.μ. κατά τους ισχυρισμούς της ρωσικής προπαγάνδας) ένα «πολιτικό
πρότζεκτ της Αμερικής». Απλά συζητούν μαζί τους όλες τις απειλές, τους τύπους εκβιασμών
και πιέσεων της Ρωσίας και παρέχουν εγγυήσεις ασφαλείας σε αυτές τις Εκκλησίες
εάν αυτές εκφράσουν ελεύθερα τη βούλησή τους για το Ουκρανικό ζήτημα.
Με απλά λόγια: Η Ρωσία
πιέζει, δωροδοκεί, εκβιάζει, αφού εδώ και δεκαετίες, μέσω διαφόρων καναλιών και
παρασκηνιακών μεθόδων, συλλέγει βρωμιές για διάφορα εκκλησιαστικά πρόσωπα και
υποθέσεις. Και τώρα κάποιος πρέπει να εγγυηθεί για την ασφάλεια αυτών των
προσώπων εάν προχωρήσουν στην αναγνώριση της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ουκρανίας.
Δεν πρόκειται για επίθεση, αλλά για άμυνα. Η ανάγκη για ασφάλεια και προστασία
είναι βασική, και η αναζήτηση της είναι φυσιολογική, είναι ένα στοιχείο του
ένστικτου της αυτοσυντήρησης.
Όλες οι άλλες εικασίες γύρω
από συναντήσεις εκκλησιαστικών ηγετών με ξένους διπλωμάτες είναι ανοησίες.
Σχόλιο της Ουκρανής δημοσιογράφου Τατιάνας Ντερκάτς
