Η μόνη απάντησή μου προς τους ανιστόρητους και αθεολόγητους
υποστηρικτές του Σέρβου Επισκόπου Ειρηναίου Μπούλοβιτς, που συστηματικά
προπαγανδίζουν εναντίον μου μέσω της σερβικής ιστοσελίδας vidovdan.org, και οι οποίοι απλά επιβεβαίωσαν
όσα κατήγγειλα σε προηγούμενη δημοσίευσή μου (εδώ: facebook.com/FrRomanosAnastasiadis),
ότι δηλαδή με ασέβεια καθυβρίζουν την Μητέρα τους Αγία του Χριστού Μεγάλη
Εκκλησία και συνηγορούν
με τους Μοσχοβίτες στο να λοιδορούν τον Οικουμενικό Πατριάρχη ως... «Τούρκο Πατριάρχη της Ισταμπούλ» (σερβικά: «турски
патријарх из Истанбула»), απλά θα συστήσω να μελετήσουν -με όση σύνεση,
ταπείνωση και ευλάβεια τους έχουν απομείνει- τα ιστορικά κείμενα και τις πηγές
που καταδεικνύουν τη θέση και το Πρωτείο Ευθύνης (και όχι απλά «τιμής») του
Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως έναντι όλης της Ορθοδόξου Εκκλησίας, ιδιαιτέρως
δε έναντι της Εκκλησίας της Σερβίας, θυγατέρας της Εκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως.
Είμαι βέβαιος ότι ο ελληνομαθής «μέντοράς» τους, Επίσκοπος Ειρηναίος
Μπούλοβιτς, έχει και τις γνώσεις και τις πηγές για να τους κατευθύνει, εάν
αποφασίσει να υπηρετήσει την αλήθεια της Εκκλησίας και όχι τα προσωπικά του
ιδιοτελή συμφέροντα έναντι της «κούρσας διαδοχής» του Πατριάρχου Ειρηναίου, στα
πόδια του οποίου «σφάζονται» με κοσμική μανία και φρόνημα οι επίδοξοι «μνηστήρες»,
επιδιώκοντας ένα βλέμμα... συμπάθειας από την -όπως αφελώς νομίζουν- ισχυρή
Ρωσική Εκκλησία. Διότι, έχοντας απωλέσει το Ορθόδοξο Εκκλησιολογικό και
Θεολογικό Φρόνημα, ταυτίζουν την Δύναμη του Θεού, δηλαδή τον ίδιο τον Χριστόν,
με την ισχύ του κόσμου, με το χρυσάφι, με τα όπλα, με τους ίππους και τα άρματα,
όπως θα έλεγε ο Ιερός Ψαλμωδός. Τους απαντούμε λοιπόν με τους λόγους του Αγίου
Πνεύματος: «οὗτοι ἐν ἅρμασι καὶ οὗτοι ἐν ἵπποις,
ἡμεῖς δὲ ἐν ὀνόματι Κυρίου Θεοῦ ἡμῶν μεγαλυνθησόμεθα. αὐτοὶ συνεποδίσθησαν καὶ ἔπεσαν,
ἡμεῖς δὲ ἀνέστημεν καὶ ἀνωρθώθημεν» (Ψαλμ. 19:8-9).
Για να μην πολυκουράζονται στην αναζήτηση, αρκεί να διαβάσουν τα «ΕΓΓΡΑΦΑ
ΣΕΡΒΙΚΑ», στον Γ΄ Τόμο των «ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΩΝ
ΕΓΓΡΑΦΩΝ» του Αρχιμ. Καλλινίκου Δελικάνη, Αρχειοφύλακος του Οικουμενικού
Θρόνου, έκδοση 1905, σελ. 677 επ. Τους διευκολύνω μάλιστα να διαβάσουν
ψηφιακά τα συγκεκριμένα έγγραφα, που υπάρχουν στο διαδίκτυο στην εξής
διεύθυνση: dropbox.com.
Για να καταλάβουν δε, εάν η πώρωση και ο κοσμικός φιλορωσισμός τους
έχουν αφήσει περιθώρια καθαρής σκέψης και κρίσης, ποια ήταν πάντοτε η Θέση του
Πρώτου, του Κωνσταντινουπόλεως, μέσα στην Καθολική Ορθόδοξο Εκκλησία, αναφέρω
ένα μόνο χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτών των εγγράφων, στις σελ. 686 επ. του
προαναφερθέντος Τόμου. Το επ' ονόματι: «ΕΠΙΣΚΟΠΩΝ
ΣΕΡΒΙΑΣ αἴτησις τῷ Οἰκουμενικῷ Πατριάρχῃ ὅπως ἐπιτραπῇ τῷ Μητροπολίτῃ αὐτῶν
Μωϋσεῖ μὴ νηστεύειν».
Παραθέτω χαρακτηριστικό απόσπασμα από αυτά που φρονούσαν και έγραφαν
επίσημα οι τότε Ιεράρχες της Σερβίας, για να δούμε όλοι μας, και κυρίως οι
άμεσα πνευματικοί επίγονοι εκείνων, που σήμερα ατιμάζουν την κληρονομιά των
προκατόχων τους, λοιδορούντες και κατασυκοφαντούντες την Μητέρα τους Μεγάλη
Εκκλησία, ποια ήταν η στάση και το φρόνημα των τότε Σέρβων προς την Αγία του
Χριστού Μεγάλη Εκκλησία και πώς ερωτούσαν τον Οικουμενικό Πατριάρχη ακόμη και
για τα ελάχιστα θέματα, αναγνωρίζοντες και υποτασσόμενοι στο Πρωτείο Ευθύνης
Του μέσα στην Εκκλησία. Έγραφαν λοιπόν οι Επίσκοποι της Σερβίας το έτος 1728
στον τότε Οικουμενικό Πατριάρχη Παΐσιο το Β’:
«Παναγιώτατε καὶ σοφώτατε Ἀρχιεπίσκοπε
Κωνσταντινουπόλεως, νέας Ρώμης καὶ Οἰκουμενικὲ Πατριάρχα, ἡμῶν κατὰ πνεῦμα
πάτερ σεβασμιώτατε, τὴν ὑμετέραν Παναγιότητα ἀδελφικῶς προσκυνοῦντες, τὴν
χαριτόβρυτον αὐτῆς δεξιὰν εὐλαβῶς ἀσπαζόμεθα.
Θέλομεν καὶ ἐκ ψυχῆς ποθοῦμεν οὐ μόνον τῷ ὀνόματι νὰ
ὀνομαζώμεθα υἱοὶ καὶ μέλη τῆς ἁγίας Μητρὸς Καθολικῆς καὶ Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ
καὶ ἔργῳ πασιδηλοῦν καὶ ἀποδεικνύειν. Διὰ τοῦτο καὶ νῦν οὐκ ἠδυνάμεθα ἄλλως ποιῆσαι,
μηδὲ ἐτολμήσαμεν ἀφ᾿ ἑαυτῶν κρίνειν πρᾶγμα ἀμφίβολον, μὴ φανερώνοντες πρῶτον
(καθάπερ ὀφείλομεν), τῇ ὑμετέρᾳ Παναγιότητι, ὡς πρωτευούσῃ ἐν παντὶ ἐκκλησιαστικῷ
πληρώματι. Πεποίθαμεν γὰρ ὅτι εἰ καὶ ὑπὲρ πασῶν τῶν ὑπὸ τὴν ὑφήλιον φροντίζει ὀρθοδόξων
Ἐκκλησιῶν, πλὴν καὶ ὑπὲρ τῶν ἡμετέρων προνοῶν μερῶν, καὶ ὡς φιλόστοργος πατὴρ
πάντα τὰ ἀγαθὰ ἡμῖν τοῖς αὐτοῦ τέκνοις ἐπιποθεῖν, ὅπερ καὶ τολμηροὺς καὶ εὐέλπιδας
ἡμᾶς ἐποιήσατο νὰ δηλώσωμεν αὐτῇ καταλεπτῶς τὴν καθ᾿ ἡμᾶς νῦν κατάστασιν. Οἴδαμεν
γὰρ ὅτι οὐκ ἀποστρέψηται ἡμᾶς ἐνοχλοῦντας, ἀλλὰ καὶ τὸ οὖς κλινεῖ καὶ
μακροθύμως ἐπακούσει...»
Εν συνεχεία οι Σέρβοι Επίσκοποι ζητούν την άδεια και ευλογία του
Οικουμενικού Πατριάρχου Παϊσίου για να καταλύσει τη νηστεία ο τότε Μητροπολίτης
Βελιγραδίου Μωϋσῆς Πέτροβιτς, ο οποίος, λόγω ασθενείας, έπρεπε, σύμφωνα με τις
συμβουλές των ιατρών, να μπορεί να καταλύει τα πάντα. Βλέπετε υπακοή και
ευπείθεια τέκνων προς τον Πατέρα τους; Για ένα τόσο απλό ζήτημα, για την
κατάλυση της νηστείας από τον ασθενή Μητροπολίτη τους, ζητούν την άδεια του
Οικουμενικού Πατριάρχου, ως Πρώτου της Εκκλησίας και έχοντος την στοργική
πατρική φροντίδα πασών των Ορθοδόξων Εκκλησιών!
Ας συγκρίνουν, λοιπόν, τόσο οι οπαδοί του Επισκόπου Μπάτσκας Ειρηναίου
Μπούλοβιτς, όσο και κάθε άλλος που έχει παρόμοιες με αυτούς αιρετικές εκκλησιολογικές
πεποιθήσεις -θα το πω ευθέως: προτεσταντικές, νεοκαλβινιστικές, αντίθεες και
θεήλατες πεποιθήσεις- το Ορθόδοξο φρόνημα των Σέρβων προγόνων τους με όσα αυτοί
σήμερα θρασύτατα και ανευλαβώς ισχυρίζονται κατά του Πανσέπτου Οικουμενικού
Θρόνου.
Αυτή είναι και η μοναδική και τελευταία μου απάντηση στους οπαδούς του
Επισκόπου Μπάτσκας. Ήδη αρκετά ασχολήθηκα και σίγουρα περισσότερο από όσο μου
επιτρέπει η σοφή προτροπή του μεγάλου Αποστόλου των εθνών προς τον Πρωτεπίσκοπο
της Εκκλησίας Κρήτης: «αἱρετικὸν ἄνθρωπον
μετὰ μίαν καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ, εἰδὼς ὅτι ἐξέστραπται ὁ τοιοῦτος καὶ
ἁμαρτάνει ὢν αὐτοκατάκριτος» (Τίτ. 3:10-11).
