Γράφει ο Ανδρέας Χρονάκης,
PhD Ιστορίας Τέχνης & Ψυχολογίας –
Επιστημονικός Συνεργάτης ΑΠΘ
Δεν είναι
εύκολος ρόλος εκείνος του γονιού! Έμπονος και επίπονος δρόμος και δαύτος! Θέλει
συνεχή εγρήγορση προσωπική, τριβή με τον εαυτό και το παιδί. Τριβή, όχι
απλά επαφή! Μεγάλο κεφάλαιο οι γονείς και σίγουρα δεν εξαντλείται σε λίγες
γραμμές. Εξαντλεί όμως συχνά προσωπικότητες και δεν είναι άλλες από εκείνες των
παιδιών τους. Δεν είναι άλλωστε άγνωστο ότι αναλύσεις και ψυχοθεραπείες
εκκινούν από τους γονείς.
Κατά καιρούς
δεν έλειψαν οι ειδήσεις για δράστες διαφόρων εγκλημάτων, που ήταν παιδιά…
παιδιά κάποιων γονιών! Καταδικάζονται οι δράστες αλλά οι «ηθικοί αυτουργοί»
κάθε προσωπικότητας , προβληματικά παραβατικής, δεν αναφέρονται. Ξέρετε, δεν
είναι μόνο ανατριχιαστικό και αδιανόητο ένας γονιός να σε κακοποιεί σωματικά ή
ψυχικά. Είναι εξίσου ανατριχιαστικό να σε μεγαλώνει με άπλετη άνεση και
ευκολία, με αμεριμνησία ανάληψης προσωπικής ευθύνης.
Επιτρέψτε μου
μια απολυτότητα: θα χρειαστεί κι εκείνοι να καθίσουν στο σκαμνί της συνείδησης.
Δεν υπάρχει δικαστήριο τέτοιο κοινωνικό αλλά η συνείδηση αποτελεί δύσκολη
αίθουσα δικαστηρίου. Δεν την ξεγελά κανείς!!! Κανείς!!! Κι ας χαρακτηρίζουμε
αρκετούς ανθρώπους ως «ασυνείδητους». Μπλοφάρουν για τον έξω κόσμο, αλλά μέσα
τους γνωρίζουν πολύ καλά τα πάντα. Δικάζονται μέσα τους!
Μέγας
δικαστής η συνείδηση και στη δίκη του γονιού ζητά επίμονα απαντήσεις!!!
Έμπρακτες απαντήσεις!!
Ανα-κρίνει:
Πότε ο γονιός
κάθισε μαζί με το παιδί του να παίξουν αντάμα;
Πότε ο γονιός
αφιέρωσε χρόνο πλάι στο παιδί του; Να δουν μια ταινία αγκαλιά, όμορφα.
Πότε ο γονιός
χαμήλωσε το βλέμμα και ζήτησε συγγνώμη από το παιδί του; Ναι καλά διαβάσατε…
από το ίδιο του το παιδί…
Πότε ο γονιός
θεώρησε τον εαυτό του θεό και το παιδί του προέκταση του εαυτού του; Κτήμα του;
Πότε ο γονιός
απαίτησε απόλυτη υπακοή από το παιδί του ως εκείνος μόνος αλάθητος και γνώστης
κάθε καλού και ωφέλειας για το παιδί του;
Πότε ο γονιός
είδε λάθη του και τα παραδέχθηκε όχι μόνο στον εαυτό του αλλά και στο παιδί
του;
Πότε ο γονιός
έγραψε στα παλαιότερα των υποδημάτων του «τι θα πει ο κόσμος» μην και χάσει η
οικογένειά του τη φήμη της έξωθεν καλής μαρτυρίας;
Πότε ο γονιός
ανέλαβε την προσωπική ευθύνη ότι όταν κάτι δεν πάει καλά με το παιδί του, έχει
κι εκείνος μερίδιο!!
Πότε ο γονιός
άφησε σε ελευθερία τα παιδιά του διδάσκοντάς τους παράλληλα και το τίμημα αυτής
της ελευθερίας; – θετικό ή αρνητικό.
Πότε ο γονιός
δίδαξε το παιδί του ότι ο έξω κόσμος θέλει διαχείριση προσωπική και αντοχή …
όχι απλά ανοχή;
Πότε ο γονιός
πρόσφερε την προσοχή στο παιδί του; Σε κάθε σημείο των προβληματισμών και των
ενδιαφερόντων του; Και πως το ενθάρρυνε προς αυτά με πάθος και ορμή;
Πότε ο γονιός
βάσισε την ανατροφή των παιδιών του στην κάλυψη των υλικών τους αναγκών και
μόνο και όχι στο χτύπημα της πλάτης, εκείνο που ενθαρρύνει και ενδυναμώνει;
Πότε ο γονιός
εμφύσησε την αγάπη και τον σεβασμό πρώτα στο πρόσωπο του παιδιού του και έπειτα
αυτό να αποτελέσει εφαλτήριο και προς τους άλλους;
Ξέρετε όμως
και κάτι ακόμα; Η συνείδηση ρωτά και τον δάσκαλο!! Ναι καλά διαβάσατε… Δεν τη
γλυτώνουμε κι εμείς οι δάσκαλοι την ευθύνη. Συγχωρέστε με αλλά θα τα λέμε όλα!
Το θέμα σε αυτή τη δίκη της συνειδήσεως δεν είναι να λεχθεί απλά η αλήθεια,
αλλά ολόκληρη η αλήθεια!
Πότε ο
δάσκαλος ένιωσε ότι δεν γνωρίζει τα πάντα και ότι η έδρα δεν είναι θεωρείο αλλά
μέρος της κονίστρας της αίθουσας;
Πότε ο
δάσκαλος έμεινε μόνος φαινομενικά με τις γνώσεις του και δεν τις πρόκοψε για να
τις προσφέρει αφειδώλευτα στους μαθητές του;
Πότε ο
δάσκαλος έγινε μαθητοπατέρας, χάνοντας τον ρόλο του;
Πότε ο
δάσκαλος άκουσε τον μαθητή του; Όχι τυπικά, αλλά να ακούσει τη μέσα φωνή του…
τον κόσμο του, όποιος κι αν είναι. Να τον οσφρανθεί.
Πότε ο
δάσκαλος έδωσε τη σημασία στον μαθητή του, ως σημείο χωριστό μέσα σε κάθε
αίθουσα και όχι ως μονάδα αξεχώριστη στη μάζα μιας τάξης;
Πότε ο
δάσκαλος ζήτησε συγγνώμη από έναν μαθητή του;
Πότε ο
δάσκαλος αναγνώρισε ότι λάθεψε κι εκείνος και ότι δεν είναι όλα για εκείνον
άριστα;
Πότε ο
δάσκαλος κοίταξε με αλήθεια στα μάτια τον μαθητή του και όχι απλά την κόλλα
του;
Πότε ο
δάσκαλος τόλμησε να πει αλήθειες στον μαθητή του κι ας μην είναι αρεστές; Μα το
αρεστό δεν είναι πάντα και ωφέλιμο ξέρετε.
Πότε ο
δάσκαλος δίδαξε το μαθητή του να σκέφτεται και όχι τι να σκέφτεται;
Πότε ο
δάσκαλος άφησε ελεύθερο τον μαθητή του και να τον διδάξει έπειτα για τις
θετικές ή μη, συνέπειες κάθε ελευθερίας του;
Πότε ο
δάσκαλος ξέχασε ότι δεν καθοδηγεί απλά, αλλά συμπαλεύει με τον μαθητή του; Δεν
αρχηγεύει το πνεύμα του αλλά το αναζωπυρώνει συνεχώς και αδιαλείπτως;
Πότε ο
δάσκαλος μαθήτευσε και διδάχθηκε και από τους μαθητές του;
Και μια ακόμα
κρίσιμη ερώτηση της συνείδησης κοινή για γονείς και δασκάλους:
Πότε με τη
ζωή και την στάση μας «διδάξαμε» και «νουθετήσαμε» τα παιδιά μας και όχι με
θεωρίες στείρες που αποβλακώνουν συνειδήσεις και ευνουχίζουν συναισθήματα;
Στη μνήμη της
Τοπαλούδη, του Γιακουμάκη, στη μνήμη όλων των θυμάτων ζώντων και δολοφονημένων
παιδιών από «παιδιά», οφείλουμε μια συγγνώμη στους πονεμένους αυτούς γονείς
τους και οι γονείς και εμείς οι δάσκαλοι. Να μην πάει άδικα η θυσία τους και η
θυσία κάθε ανθρώπου που μπορεί να δέχεται όποια μορφή παραβίασης και βιασμού σώματος
και ψυχής. Ζωντανού ή νεκρού! Δεν είναι το θέμα να μην ξεχαστούν…. Λυπάμαι αλλά
στη ροή του χρόνου θα ξεχαστούν από την ειδησεογραφία… Δε θα λησμονηθούν όμως
από τη συνείδηση!! Είπαμε, άγριος, αδέκαστος και δικαιότατος ες αεί κριτής!
Δεν είμαι
πατέρας αλλά είμαι δάσκαλος πολλά χρόνια κι επιτρέψτε μου αυτή την
εξομολόγηση….
Αλλά και μια
αλήθεια να καταθέσω σε όλους μας – γονείς και δασκάλους – : Δεν υπάρχει
μεγαλύτερη ευλογία για έναν γονιό από το να καταφέρει να έχει παιδιά καλύτερα
από εκείνον και δεν υπάρχει μεγαλύτερη τιμή για έναν δάσκαλο από το να πετύχει
να έχει μαθητές καλύτερους από εκείνον.
Ελένη
Τοπαλούδη, Βαγγέλη Γιακουμάκη, κάθε άγνωστο παιδί… συγγνώμη που δεν
ανταποκριθήκαμε κάποιοι σε αυτήν την ευλογία και σε εκείνην την τιμή… όχι στον
ρόλο μας αλλά στην αποστολή μας….
Πηγή: thesstoday.gr
