Βλέπω κάτι περίεργες τοποθετήσεις μερικών "διασήμων" κληρικών σχετικά με την θλιβερή και άξια πολλών δακρύων και προσευχής απόφαση ενός αδελφού τους μοναχού και κληρικού (ιερομονάχου) να "πετάξει τα ράσα", να απαρνηθεί τόσο το μοναχικό σχήμα όσο και την ιερωσύνη, η οποία είναι ανεξίτηλος και από την οποία δεν "παραιτείσαι", δεν μπορείς να "παραιτηθείς", ακόμη και αν θέλεις... Ακόμη και η λεγόμενη "καθαίρεση" που επιβάλλεται από Σύνοδο για παραπτώματα δεν εξαλείφει την ιερωσύνη, δεν την καταργεί, αλλά την θέτει "εν υπνώσει", καθιστώντας την ανενεργή, αλλά όχι ανυπόστατη! Γι' αυτό και όταν κάποιος αποκατασταθεί μετά από καθαίρεση δεν αναχειροτονείται.
Διαβάζω λοιπόν ότι αυτοί οι "διάσημοι" (για διαφορετικούς ο καθένας λόγους) αδελφοί κληρικοί αντί να σιωπήσουν εν προσευχή και πολλά δάκρυα μπροστά στην εσχάτη πτώση και πνευματική τραγωδία του αδελφού τους, που, έχοντας εγκαταλειφθεί παιδαγωγικά από τη Χάρη του Θεού, αποτίναξε από πάνω του τις πανίερες σφραγίδες του μοναχικού σχήματος και της Ιερωσύνης, γράφουν περίπου... επαίνους και διαβεβαιώσεις ότι υπάρχουν και... άλλοι δρόμοι προς το "φως" και προς τη θέωση! Ναι, φυσικά υπάρχουν και άλλοι δρόμοι εκτός από τον μοναχισμό και την ιερωσύνη, αλλά αυτό κανείς το σκέφτεται εν καιρώ, προτού αποδεχθεί τη μοναχική κουρά και την χειροτονία. Δεν υπάρχουν άλλοι δρόμοι μέσα στην κατεξοχήν Οδό, δηλαδή την απόλυτη αφιέρωση στον Θεό, που σηματοδοτούν τόσο ο μοναχισμός όσο και η Ιερωσύνη. Κάθε παρεκτροπή από αυτήν την Οδό συνιστά πτώση, εκτροπή, αποστασία, αμαρτία, πλάνη. Για ένα ιερομόναχο, λοιπόν, που αποβάλλει με αυτόν τον τρόπο το σχήμα του δεν χωρούν λόγοι ενθαρρυντικοί και επαινετικοί, αλλά μόνο σιωπή και πολλή προσευχή να τον ελεήσει ο Θεός, να του δώσει μετάνοια και συντριβή και επίγνωση ώστε να επιστρέψει στο δρόμο που ο Θεός του υπέδειξε όταν ανέλαβε αυτόν το σταυροαναστάσιμο ανηφορικό δρόμο του μοναχικού βίου και της Ιερωσύνης... Μόνο η επιστροφή σε αυτήν την Οδό μπορεί να τον οδηγήσει στην κορυφή και στο Φως. Κάθε άλλη πορεία είναι οδός σκολιά και διεστραμμένη. Και αυτό διδάσκουν όλοι ανεξαιρέτως οι Πατέρες της Εκκλησίας μας, αυτό υποδεικνύει η δισχιλιετής Ιερά Παράδοση της Εκκλησίας μας, αυτό αποτυπώνεται στο γράμμα και στο πνεύμα όλων των Ιερών Κανόνων της Εκκλησίας μας. Με βάση ποια Θεολογία λοιπόν ομιλούν αυτοί οι κληρικοί που διαβεβαιώνουν τον αυτοαποσχηματισθέντα αδελφό τους ότι και έτσι, και μετά από αυτήν την εσχάτη πτώση του, μπορεί να οδηγηθεί στο Θεό και στο Φως και να επιτύχει τους υψηλούς του στόχους; Αν πρόκειται περί κοσμικών στόχων, ναι, σίγουρα μπορεί να τους επιτύχει και καλύτερα μάλιστα... Αλλά αν μιλάμε για τον Σκοπό, για την Οδό, την Αλήθεια και τη Ζωή, τότε όχι, δεν υπάρχουν πολλοί δρόμοι για όλους εμάς που ερωτηθήκαμε πάλιν και πολλάκις και -με την θέλησή μας, με πλήρη επίγνωση, με ανάληψη όλης της ευθύνης- επιλέξαμε την κατεξοχήν Οδό.
Φράσεις λοιπόν αθεολόγητες, ανορθόδοξες και κατ' ουσίαν αιρετικές - του στυλ "καλή συνέχεια στο μονοπάτι που επέλεξες", "τα πάντα οδηγούν στο Θεό", "τα πάντα είναι δρόμος προς Εκείνον", κ.τ.ό.- όταν λέγονται για ένα κληρικό που "πετάει τα ράσα", μόνο θλίψη και προβληματισμό προκαλούν... Και αντί να διεγείρουν την αναγκαία συμπάθεια και προσευχητική αρωγή προς τον πάσχοντα και παραπεσόντα, μάλλον πυροδοτούν οργή και αποστροφή και προς εκείνον και, κυρίως, προς τους τολμητίες που σε μια κορύφωση "θεολογικού" λαϊκισμού δεν ξέρουν ούτε τι λέγουν ούτε τι γράφουν ούτε τελικά τί πιστεύουν... Ευτυχώς που δεν υπήρχαν μέσα κοινωνικής δικτύωσης την εποχή των πρωτοπλάστων, γιατί και τότε αυτοί οι ίδιοι, μέσα στο ίδιο πνεύμα, θα είχαν αποτολμήσει την βλασφημία να γράφουν στον εκπεσόντα Αδάμ: "καλή συνέχεια στο μονοπάτι που επέλεξες", "τα πάντα οδηγούν στο Θεό", "τα πάντα είναι δρόμος προς Εκείνον"...
Φαίνεται πως όλοι αυτοί έχουν ένα κοινό
ένοχο μυστικό, που ως ένα νοσηρό "star system" με επίφαση και βιτρίνα
"πνευματικότητας", τους συνέχει και τους συνασπίζει σαν μια σέκτα,
αλλότρια προς την Εκκλησία του Χριστού: πιστεύουν περισσότερο στα είδωλα του
εαυτού τους, στα χρυσά μοσχάρια που καταβυθίζονται στο βούρκο και στο βάλτο των
ανθρωπίνων επαίνων, της αντίθεης ανθρωπαρέσκειας... Αλλά αυτό είναι ακριβώς το
πνεύμα του Αντιχρίστου. Απλές και καθαρές κουβέντες.
