«Debout, les damnés de la terre / Debout, les forçats de la faim / La raison tonne en son cratère/ C’est l’éruption de la fin / Du passé faisons table rase / Foule esclave, debout, debout / Le monde va changer de base / Nous ne sommes rien, soyons tout»*.
Του Theodor Petrov**
Είναι
απολύτως κατανοητό ότι ο φίλτατος αναγνώστης της ΤΡΙΜΠΟΥΝΑΣ ίσως να μην
αναγνωρίσει την προέλευση αυτών των γαλλικών στίχων, γι’ αυτό και ο συντάκτης
του παρόντος σημειώματος σπεύδει να τον πληροφορήσει ότι είναι παρμένοι από τον
ύμνο της Τρίτης Διεθνούς, της γνωστής Κομιντέρν ή
άλλως της Κομμουνιστικής Διεθνούς, η οποία ιδρύθηκε το 1920 στη Μόσχα.
Στην
δίκαιη απορία των αναγνωστών σχετικά με την επιλογή αυτού ειδικά του
«πρελούδιου», ο γράφων ομολογεί ότι επρόκειτο για μια έμπνευση της στιγμής, την
οποία εν πολλοίς οφείλει στον μουσικολογιώτατο πρόεδρο του Τμήματος Εξωτερικών
Σχέσεων της «Γ΄ Ρώμης» μητροπολίτη Βολοκολάμσκ Ιλαρίωνα στον
οποίο και εκφράζει τις ειλικρινέστατες ευχαριστίες του.
Φυλλομετρώντας
την Nezavisimaya Gazeta το κρύο μοσχοβίτικο πρωινό της 1ης Δεκεμβρίου, ο γράφων
έμαθε ότι ο μουσικολογιώτατος κλπ. πρότεινε την ίδρυση μιας «Οργανώσεως
Θρησκευόμενων Εθνών», δηλαδή μια παγκόσμια θρησκευτική οργάνωση στα πρότυπα
του Ο.Η.Ε., στην οποία θα συμμετέχουν αντιπρόσωποι διαφόρων θρησκειών.
Και όπως
σημείωσε ο σεβασμιώτατος πρόεδρος, η ιδέα της ιδρύσεως αυτής της… χιμαιρικής
(σχόλιο του γράφοντος) οργανώσεως γεννήθηκε μόλις έγινε γνωστό ότι η Εκκλησία
της Κύπρου αναγνώρισε την Ορθόδοξη Εκκλησία Ουκρανίας (Βλ. εδώ).
Όπως
εξηγεί πιο κάτω ο «υπουργός εξωτερικών» της «Γ΄ Ρώμης», «ήταν απολύτως
αναμενόμενο ότι, εκείνες οι Εκκλησίες που προσανατολίζονται προς την
Κωνσταντινούπολη, και αυτές είναι πρώτα από όλα εκείνες που μιλούν ελληνικά,
αργά ή γρήγορα θα ακολουθούσαν τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο.
»Για αυτές
τις Εκκλησίες αυτός (δηλ. ο Οικουμενικός Πατριάρχης) δεν θεωρείται πρώτος
μεταξύ ίσων, αλλά ουσιαστικά αποτελεί το αφεντικό τους.
»Έτσι,
όταν τους υποδεικνύει κάτι ή όταν επιμένει σε κάτι αυτές κάποια στιγμή θα
υπακούσουν».
Συνεπώς
στη βάση αυτής της… ετυμηγορίας του ΥΠΕΞ της «αγίας Ρωσίας», σύντομα θα πρέπει
να αναμένουμε την αναγνώριση της Ορθοδόξου Εκκλησίας Ουκρανίας και από το
ελληνορθόδοξο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων.
Ή μήπως
αυτό, για λόγους που όλοι γνωρίζουν, έχει αυτοβούλως εξαιρεθεί από την ιστορική
Πενταρχία;
Η πρακτική
του βασιλέως του Πόντου Μιθριδάτη ΣΤ΄ έχει επανειλημμένως
σώσει τον γράφοντα από τις συχνές και ενίοτε υπερβολικές δόσεις δηλητηρίου που
εκτοξεύει προς οποιονδήποτε ομιλεί την Ελληνική γλώσσα το, ούτως ειπείν, «ξανθό
γένος».
Εντούτοις
ο συντάκτης αυτών των σχολίων οφείλει να ομολογήσει ότι, κάποτε το Πατριαρχείο
Μόσχας υπερβαίνει εαυτόν σε ό,τι αφορά στη χυδαιότητα που διακρίνει τις
ανθελληνικές δηλώσεις των αντιπροσώπων του.
Συνειδητοποιώντας
λοιπόν η «Γ΄ Ρώμη» ότι:
α) οι
προσπάθειές της να δημιουργήσει έναν «πανσλαβιστικό άξονα» εναντίον του
Οικουμενικού Πατριαρχείου απέτυχαν παταγωδώς, όπως αποδείχθηκε περίτρανα όχι
μόνο στην Πανορθόδοξη Σύνοδο της Κρήτης το 2016, αλλά και στην λεγόμενη
«πανορθόδοξη» συνάντηση στο Αμμάν της 26ης Φεβρουαρίου 2020, στην οποία
συμμετείχαν μόλις 6 από τις 15 Ορθόδοξες Εκκλησίες και το αποτέλεσμά της δεν
ήταν τίποτε άλλο από «μια τρύπα στο νερό», όπως είχε εύστοχα σχολιάσει τότε ο
καλός Έλληνας φίλος.
Β) Ότι οι
απροκάλυπτες πολιτικές επεμβάσεις στα αμιγώς εκκλησιαστικά ζητήματα είτε με τη
βοήθεια του Ρωσικού ΥΠΕΞ (π.χ. η πρόσφατη και άκρως προσβλητική για την
Εκκλησία της Κύπρου, εφόσον ουσιαστικά σε αυτή απευθυνόταν, δήλωση του Ρώσου
πρέσβη στην Κύπρο ότι το Οικουμενικό Πατριαρχείου «παραβίασε τους ορθόδοξους
κανόνες» παραχωρώντας το αυτοκέφαλο στην Ορθόδοξη Εκκλησία Ουκρανίας (Βλ. εδώ), είτε μέσω των διαφόρων «ανοικτών» ἡ «πύρινων»
ελληνικών ΜΜΕ φέρνουν τα εντελώς αντίθετα από τα αναμενόμενα αποτελέσματα.
Γ) Ότι οι
σχέσεις της με τους οικουμενικούς χριστιανικούς οργανισμούς βρίσκονται στο
απόλυτο ναδίρ, π.χ. η αποχώρησή της το 2008 από την Διάσκεψη Ευρωπαϊκών
Εκκλησιών (CEC), ενός οργανισμού με 114 εκκλησίες-μέλη, με την αιτιολογία ότι η
ΔΕΕ αρνήθηκε να δεχθεί ως μέλος την επαρχία του Πατριαρχείου Μόσχας στην
Εσθονία, την οποία μόνο αυτό αναγνωρίζει ως αυτόνομη εκκλησία.
Δ) Ότι η
συμμετοχή της στο Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών, για την οποία ο εκπρόσωπος
τύπου της «Γ΄ Ρώμης» Λεγκόιντα είχε δηλώσει, ως συνήθως «κατὰ πάντα δὴ ταῡτα σύ
γε μεγαλαυχούμενος» (Πλάτων, Αλκιβιάδης, Εδώ), ότι επιτρέπει να διασώζεται η
χριστιανική παράμετρος της βάσεως του έργου του ΠΣΕ, είναι όχι μόνο εδώ και
πολλά χρόνια υποτονική, αλλά δυσχεραίνεται ακόμα περισσότερο εφόσον στο ΠΣΕ, με
348 χριστιανικές εκκλησίες-μέλη, συμμετέχουν και εκείνες οι Ορθόδοξες Εκκλησίες
που έχουν αναγνωρίσει την Εκκλησία Ουκρανίας.
Ε) Ότι οι
σχέσεις της με το Βατικανό έχουν βαλτώσει εξ αιτίας των σφοδρότατων αντιδράσεων
της ως επί το πλείστον άκρως συντηρητικής ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ρωσίας,
έχοντας λοιπόν συνειδητοποιήσει όλα τα παραπάνω ο μουσικολογιώτατος πρόεδρος
πρότεινε την ίδρυση ενός αντίπαλου δέους του Οικουμενικού Πατριαρχείου, μιας
πανθρησκειακής, συντηρητικής «πέμπτης διεθνούς», κομμένης και ραμμένης στα
μέτρα του «ρωσικού κόσμου», κάτι άλλωστε που αποτελεί και τον κρυφό πόθο της
ρωσικής πολιτικής ελίτ.
Είναι δε,
τουλάχιστον, παράδοξο το γεγονός ότι η «Γ΄ Ρώμη» που πάντα θεωρούσε την
παγκοσμιοποίηση τον υπ’ αριθμό 1 εχθρό της ηθικής ακεραιότητας της «αγίας»
Ρωσίας, συνεπαρμένη από την εσχατολογική αυταπάτη του δήθεν μεσσιανικού της
προορισμού προτείνει σχέδια… πλανητικού χαρακτήρα!
Ο
συντάκτης του παρόντος σημειώματος είναι βέβαιος ότι, ο ιστορικά κατηρτισμένος
αναγνώστης της ΚΑΘΕΔΡΑΣ γνωρίζει πως μετά τη διάλυση της Τρίτης Διεθνούς, οι
οπαδοί του Λ. Τρότσκι, αυτού που απεβίωσε εξόριστος στο Μεξικό χτυπημένος
κατακέφαλα με ορειβατική αξίνα, προσπάθησαν να διοργανώσουν την Τέταρτη Διεθνή,
ο βίος της οποίας όμως ήταν συντομότατος.
Τώρα ήλθε
η σειρά της «Πέμπτης Διεθνούς πασών των ηθικώς υγειών συντηρητικών δυνάμεων»
και το μόνο που απομένει είναι να βρει το χρόνο ο μουσικολογιώτατος και
σεβασμιώτατος μητροπολίτης Βολοκολάμσκ Ιλαρίων να συνθέσει τον ύμνο της.
Εκτός
αυτού ο γράφων είναι βέβαιος ότι τέσσερα από τα μέλη του Προεδρείου της Ε΄
Διεθνής σίγουρα θα προέρχονται από την Εκκλησία της Κύπρου.
Δύο Υστερόγραφα και μια αφελής ερώτηση:
1. Στις 15
Δεκεμβρίου ο Ρώσος πρόεδρος συνεχάρη τον εκλεγέντα πρόεδρο των ΗΠΑ για την
εκλογική του νίκη.
Αμέσως
μετά έσπευσε να τον συγχαρεί και ο πατριάρχης Μόσχας, αν και οι συντηρητικοί
κύκλοι της «Γ΄ Ρώμης» θεωρούν ότι ο Μπάιντεν υποστηρίζει τις
αμβλώσεις, τους ομοφυλόφιλους κλπ.
Όμως, όταν
στις 12 Νοεμβρίου ο Οικουμενικός Πατριάρχης έκαμε το ίδιο, δηλαδή συνεχάρη τον
νέο πρόεδρο της Αμερικής, σύσσωμος ο «ρωσικός κόσμος» ξεκίνησε την συνηθισμένη
λασπολογία σχολιάζοντας ότι «ο Βαρθολομαίος συνεχάρη επιδεικτικά αυτόν που
στηρίζει αμβλώσεις κλπ.» (Βλ. εδώ), «Βαρθολομαίος και Πάπας συνεχάρησαν τον Μπάιντεν
για να τους προσέξει και να στηρίξει την πολιτική τους» (Βλ. εδώ), «σε ποιον θα παραδώσει ο Μπάιντεν τα «συνθηματικά
και τις γιάφκες» στο Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως;» (Βλ. εδώ)
και άλλα παρόμοια ευτράπελα.
Στα δε
«ανοικτά» και «πύρινα» παπαγαλάκια τους στην Ελλάδα βασίλευε «άκρα του τάφου
σιωπή».
2. Η ίδια
του «τάφου σιωπή» επικρατούσε στα φερέφωνα της «αγίας Ρωσίας» και μετά την αήθη
επίθεση του Ρώσου πρέσβη στην Κύπρο εναντίον του Οικουμενικού Πατριάρχη και του
Αρχιεπισκόπου Κύπρου, ενώ όταν ο πρέσβης των ΗΠΑ στην Αθήνα σχολίασε την
χειραγώγηση της Εκκλησίας της Ρωσίας ώστε να εξυπηρετεί τους πολιτικούς σχεδιασμούς
του Κρεμλίνου, άρχισαν να ωρύονται ότι πρόκειται για μια απροκάλυπτη επέμβαση
του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού.
Και η
αφελής ερώτηση: ποία είναι σήμερα η τιμή του ανθελληνισμού;
Πηγή: tribune.gr
____________________________
* Η Διεθνής είναι επαναστατικό διεθνιστικό τραγούδι. Είναι ο ύμνος
του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος. Η μουσική της Διεθνούς έχει γραφτεί
από τον Πιερ Ντε Γκεϋτέρ (Pierre De Geyter) και οι αρχικοί στίχοι, στα Γαλλικά,
από τον Ευγένιο Ποτιέ (Eugène Pottier). Οι στίχοι της έχουν μεταφραστεί σε
πολλές γλώσσες του κόσμου. Χρησιμοποιήθηκε και ως εθνικός ύμνος της Σοβιετικής
Ένωσης από το 1922 μέχρι το 1944.
Η απόδοση των συγκεκριμένων στίχων στα
ελληνικά έχει ως εξής:
Εμπρός της γης οι κολασμένοι
Της πείνας σκλάβοι εμπρός-εμπρός
Το δίκιο απ' τον κρατήρα βγαίνει
Σα βροντή σαν κεραυνός.
Φτάνουν πια της σκλαβιάς τα χρόνια
Όλοι εμείς οι ταπεινοί της γης
Που ζούσαμε στην καταφρόνια
Θα γίνουμε το παν εμείς.
(Πηγή)
** Ο Theodor Petrov
είναι ανεξάρτητος αρθρογράφος, ειδικός σε θέματα γεωπολιτικής, θρησκείας και
γεωθρησκείας.
