Επειδή ο άνθρωπος, ως η κορωνίδα της Θείας Δημιουργικής Αγάπης, δεν είναι μόνο πνευματικός (ψυχή) αλλά και σώμα, δεν μπορούμε να αδιαφορούμε για τα του κόσμου πράγματα που επηρεάζουν τις ζωές μας. Άλλωστε, βασική ορθόδοξη θεολογική αρχή είναι ότι «ο Θεός καταφάσκει την Ιστορία». Δεν είναι ένας απόμακρος, αδιάφορος, παρατηρητής, αλλά ο πάντοτε και πανταχού «παρών και τα πάντα πληρών», ο Οποίος προνοεί για την ελάχιστη και παραμικρή λεπτομέρεια της ζωής του κάθε ανθρώπου. Αυτό το νόημα έχει και ο λόγος του Κυρίου: «ὑμῶν δὲ καὶ αἱ τρίχες τῆς κεφαλῆς πᾶσαι ἠριθμημέναι εἰσί» (Ματθ. ι΄ 30).
Αναγκαία η παραπάνω εισαγωγή, για να προλάβω τους πονηρούς λογισμούς όσων θα «εκπλαγούν» ίσως από τα παρακάτω γραφόμενα. Και θα σπεύσουν, εντός τους ή και φανερά, να με εγκαλέσουν ότι ασχολούμαι με ζητήματα που, δήθεν, δεν θα έπρεπε να ασχολούμαι ως κληρικός... Συνήθης αυτή η «μομφή» προς τους κληρικούς από όσους στερούνται διαθέσεως διαλόγου και επιχειρημάτων και προτιμούν τους «αφορισμούς» και τις βαρύγδουπες «αξιωματικές» εκφράσεις. Όμως, μόνο ο Θεός, ως η Αλήθεια, μπορεί και δικαιούται να δογματίζει. Εμείς, οι σύνδουλοι αδελφοί, υποχρεούμαστε να συζητούμε, να διαλεγόμαστε. Ο διάλογος είναι η πεμπτουσία όχι μόνο της κατά άνθρωπον Δημοκρατίας αλλά και του πολιτεύματος της Εκκλησίας. Ο ίδιος ο Θεός τον θέσπισε και μας προτρέπει αενάως: «μάθετε καλὸν ποιεῖν, ἐκζητήσατε κρίσιν, ρύσασθε ἀδικούμενον, κρίνατε ὀρφανῷ καὶ δικαιώσατε χήραν· καὶ δεῦτε διαλεχθῶμεν, λέγει Κύριος» (Ησ. α΄ 17-18).
Αρκετά τα εισαγωγικά. Και τώρα στο κυρίως θέμα. Το οποίο με «καίει» εδώ και πολλά χρόνια, καθώς παρακολουθώ τον διαρκή ευτελισμό της Δημοκρατίας σε μια χώρα που καυχάται ότι «γέννησε τη Δημοκρατία»... Ναι, ίσως να γέννησε την ιδέα της Δημοκρατίας, αλλά φοβούμαι πως η Δημοκρατία ποτέ δεν αγαπήθηκε πραγματικά σε αυτόν τον τόπο. Χρησιμοποιήθηκε ευκαιριακά από τους κάθε λογής και παντός καιρού επιτήδειους με πραγματικό σκοπό την τελική καταστρατήγησή της.
Γιατί τα γράφω αυτά; Με αφορμή μια ιστορική τομή που συντελείται αυτές τις ημέρες στην Ελλάδα, με επίκεντρο φυσικά τον... πολυθρύλητο «ναό της Δημοκρατίας», τη Βουλή των Ελλήνων. Και αφορά στο πολύ σημαντικό από πολλές απόψεις (δεν είμαι ο αρμόδιος να τις παραθέσω) ζήτημα της φαρμακευτικής κάνναβης. Ιδιαίτερα τιμητικό για το Ρέθυμνο ότι στην σχετική Κοινοβουλευτική Επιτροπή συζήτησης του νομοσχεδίου κλήθηκε να καταθέσει την έγκυρη επιστημονική του άποψη ο εξαίρετος άνθρωπος και επιστήμονας, που τιμά τον τόπο μας, ο ιατρός κ. Δήμος Φωτόπουλος. Απλά το αναφέρω, γιατί η παρουσία του εκεί μου έδωσε το έναυσμα να γράψω και τις δικές μου απόψεις περί του θέματος.
Δεν θα ασχοληθώ εν προκειμένω με τον λαϊκίστικο ευτελισμό του τόσο σοβαρού αυτού ζητήματος που πραγματοποιείται από επώνυμα και ανώνυμα troll στο διαδίκτυο και ευρύτερα στο δημόσιο διάλογο. Όσοι με ελαφρότητα γράφουν ή μιλούν «εξυπνακίστικα» για ένα ζήτημα που απασχολεί ανθρώπινες ζωές είναι απλά ανάξιοι περαιτέρω ενασχολήσεως και, προπάντων, οποιασδήποτε απαντήσεως. Με όσα γράφουν και με τον τρόπο που τα δημοσιοποιούν αποκαλύπτουν επαρκώς τους εαυτούς τους και την «ποιότητά» τους...
Αυτό όμως που ενοχλεί μέχρι απελπισίας είναι η αντιμετώπιση και αυτού του ανθρώπινου και βαθειά ανθρωπιστικού ζητήματος με κριτήρια ακραίου και νοσηρού κομματισμού και απαράδεκτης πολιτικής «σπέκουλας» από τα κόμματα της Βουλής των Ελλήνων. Χωρίς να νοιάζονται για την ουσία, δεν μπαίνουν καν στον κόπο να την αγγίξουν, «συζητούν» και ψηφίζουν με αποκλειστικό γνώμονα το, κακώς –κάκιστα- εννοούμενο, κομματικό τους συμφέρον. Το οποίο φυσικά ποτέ δεν ταυτίζεται, ούτε καν τέμνεται, με τα αληθινά συμφέροντα της πατρίδος μας ή με τα πραγματικά ενδιαφέροντα του λαού μας. Μοναδικό «ιδανικό» των εφήμερων κομμάτων και των ακόμη πιο προσωρινών αρχηγών τους να ικανοποιήσουν τα αυτιά ενός ελάχιστου φανατικού και αρνητικά παθιασμένου ακροατηρίου, επιτιθέμενοι ο ένας στον άλλο. Και, φυσικά, όπως συμβαίνει σε κάθε απολυταρχική αντίληψη που σέβεται τον εαυτό της, ο αντίπαλος είναι πάντοτε και εξ ορισμού «ο κακός», είναι ο καβαφικός «βάρβαρος» που πρέπει να εξοβελισθεί, να εξουθενωθεί. Στο τέλος, η μόνη που εξουθενώνεται, διασύρεται, ευτελίζεται είναι η ίδια η Ελλάδα και η –υποτιθέμενη- Δημοκρατία της.
Γιατί εδώ στην Ελλάδα, οι «πατέρες» του Έθνους, εκείνοι που θέσπισαν τα Συντάγματα και το Πολίτευμα της χώρας, φρόντισαν επιμελώς, με τις επιμέρους διατάξεις και ρυθμίσεις, να εξαφανίσουν τελικά την Θεμελιώδη Αρχή του Πολιτεύματος, όπως βαρύγδουπα και, δυστυχώς, μελαγχολικά διακηρύσσεται στο Άρθρο 1 του ισχύοντος Ελληνικού Συντάγματος: «Θεμέλιο του πολιτεύματος είναι η λαϊκή κυριαρχία. Όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το Λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους...». Βέβαια, οι πονηροί συντακτικοί νομοθέτες, φρόντισαν να φαλκιδεύσουν εξ αρχής την θεμελιώδη αυτή αρχή με τη συνέχεια της ανωτέρω διάταξης «...και ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα»! Αυτό το «όπως ορίζει» στην Ελλάδα και στην πολιτική πρακτική δύο περίπου αιώνων Ελληνικού Κράτους έχει εφαρμοσθεί ως «όπως θέλει ο καθένας που εφήμερα ελέγχει την εξουσία», ή ευρύτερα «όπως θέλουν οι Εθνοπατέρες μιας εφήμερης κοινβουλευτικής σύνθεσης». Υπέρτατη αρχή, λοιπόν, στην «Ελληνική Δημοκρατία» έχει καταστεί de facto η Κομματοκρατία. Η Δημοκρατία έχει πάει περίπατο. Κάπου στο υπερπέραν, εκεί που να μην μπορεί να ελέγχει τις πωρωμένες και αναίσθητες συνειδήσεις των καταχραστών της.
Ποια είναι η μόνη θεραπεία; Η όντως άμεση απόρροια κάθε εξουσίας από το Λαό και για το Λαό. Και δεν μιλούμε για ουτοπικά συστήματα «άμεσης Δημοκρατίας», αλλά για εφαρμογή καλύτερων πολιτειακών προτύπων που στο σύγχρονο κόσμο έχουν αποδειχθεί περισσότερο συμβατά με την αρχή της Λαϊκής Κυριαρχίας. Για παράδειγμα, μπορεί οι Η.Π.Α. να κατηγορούνται από πολλούς και για πολλά, αλλά σίγουρα όχι για έλλειψη Δημοκρατίας. Αληθινής Δημοκρατίας. Που διασφαλίζεται όχι μόνο με το Ομοσπονδιακό Σύστημα των Πολιτειών, αλλά και σε εθνικό επίπεδο. Με την άμεση λογοδοσία του κάθε φορέα εξουσίας στο λαό, αφού από τον λαό εκλέγεται και μόνο στον λαό αισθάνεται και είναι υπόλογος. Δηλαδή πραγματική, και όχι εικονική, όπως στο ελληνικό Πολίτευμα, Διάκριση των Λειτουργιών: Νομοθετικής, Εκτελεστικής και Δικαστικής. Ο φορέας της κάθε εξουσίας εκλέγεται άμεσα από το Λαό και δεν διαπλέκεται νοσηρά με τους φορείς των άλλων εξουσιών, όπως συμβαίνει στην Ελλάδα. Που η Κυβέρνηση πρέπει να έχει την «δεδηλωμένη» της Βουλής και οι Ανώτεροι Δικαστές διορίζονται από την Κυβέρνηση. Τι χρειάζεται η «δεδηλωμένη», που είναι πηγή και δοσοληψιών κάτω από το τραπέζι, εκβιασμών και τελικά ακύρωσης του ρόλου του Βουλευτή, εάν ο Λαός άμεσα εκλέγει τον φορέα της Εκτελεστικής Εξουσίας, η δε Βουλή, πάλι από το Λαό εκλεγόμενη, περιορίζεται μόνο σε αυτό που είναι ο πραγματικός οντολογικός της ρόλος, δηλαδή την ψήφιση των νόμων και την άσκηση του κοινοβουλευτικού ελέγχου; Ή γιατί πρέπει η Κυβέρνηση να διορίζει δικαστές, αντί αυτοί να εκλέγονται είτε από το ίδιο το συνολικό σώμα των δικαστών είτε, ακόμη καλύτερα, από τον Λαό, τουλάχιστον στο ανώτατο επίπεδο;
Οι παραπάνω προβληματισμοί, πολύ σύντομα και πολύ πρόχειρα εκτεθειμένοι, έχουν το στόχο να μας κάνουν όλους να σκεφθούμε λίγο περισσότερο και λίγο βαθύτερα. Για να εννοήσομε ότι δεν έχομε το καλύτερο Πολίτευμα στην Ελλάδα και να μην υπερηφανευόμαστε μάταια και προκλητικά, ιδιαίτερα έναντι άλλων πολιτισμένων λαών που λειτουργούν αρτιότερα τη Δημοκρατία από ό,τι κάνομε εμείς εδώ, στο ιστορικό «λίκνο» της, αλλά και τραγικό χαλκείο της...
Γιατί –και το καταθέτω με παρρησία- αυτό που έχομε στην Ελλάδα, από συστάσεως του Νέου Ελληνικού Κράτους, είναι μια ψεύτικη «Δημοκρατία», κάτω από οποιαδήποτε ταμπέλα και αν την βάλαμε. Είτε ο «ανώτατος άρχων» λέγεται «βασιλιάς», είτε «πρόεδρος», είτε «δικτάτορας», η ουσία ήταν και παραμένει η ίδια: ο Λαός αγνοείται επιδεικτικά, στις πιο κρίσιμες για τη ζωή του αποφάσεις, και το μόνο που μετράει για τους «ισχυρούς της ημέρας» είναι το ίδιον προσωπικό ή κομματικό συμφέρον.
Κρίμα...
