Το κρίσιμο στον παραπάνω τίτλο είναι το... ερωτηματικό στο τέλος. Ερωτώ, διότι δεν έχω αποδείξεις. Επιμένω όμως να ερωτώ, διότι -για να θυμηθούμε λίγο από τα «Ειδικά Δικαστήρια» της πολιτικής- υπάρχουν στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα έντονες και δύσοσμες «αποχρώσες ενδείξεις»...
Ίσως ο ειλικρινέστερος όλων τελικά να είναι ο αλλού-για-αλλού παππούλης των Καλαβρύτων... Και λόγω... ακράτειας ένεκεν προκεχωρημένης ηλικίας και λόγω εγγενούς φασιστοειδούς νοοτροπίας, βγαίνει και τα λέει χύμα και εκτίθεται. Τουλάχιστον ξέρουμε ποιος είναι, τι πρεσβεύει και τι λέει. Και μπορούμε να κάνουμε τον Σταυρό μας προσευχόμενοι «ρύσαι ημάς από του πονηρού» και να αλλάζουμε δρόμο αν τύχει να βρεθεί μπροστά μας, γιατί, από σεβασμό και μόνο στην αρχιερωσύνη του, δεν θα θέλαμε να έλθουμε σε δύσκολη θέση να τον αποδοκιμάσουμε έργω και λόγω με τρόπους που είναι καλύτερο να μην περιγράψω, καθότι αυτονόητοι...
Δυστυχώς, το πρόβλημα στην Αυτοκέφαλο Εκκλησία της Ελλάδος είναι πολύ ευρύτερο, βαθύτερο και σοβαρότερο από τους κατά καιρούς παροξυσμούς του Αμβρόσιου... Ο οποίος, στο κάτω-κάτω, κάποια στιγμή, όχι πολύ μακριά, θα αφήσει τη θέση εξουσίας που καταχράται (για να κάνει αυτά που κάνει και να λέει αυτά που λέει), είτε κατ’ επιλογήν είτε κατ’ ανάγκην είτε γιατί ο καλός Θεός θα τον καλέσει, όπως και όλους μας φυσικά, στην εσχάτη απολογία...
Μακάρι λοιπόν να ήταν μόνο εκείνος... Ή ένας δυό ακόμη γραφικοί και αμετροεπείς Ιεράρχες της ελλαδικής Εκκλησίας, οι οποίοι επιδιώκουν να βγουν από το υπαρξιακό τους αδιέξοδο και την αφάνεια, σφετεριζόμενοι τις εξουσίες και τον ρόλο Συνόδων και Προκαθημένων... Και, ως «πάπες» πλέον αλάθητοι του πάπα, αποφαίνονται «από καθέδρας» συχνά-πυκνά επί παντός επιστητού, βρίζοντας, απειλώντας, αναθεματίζοντας και, φυσικά, επιτιθέμενοι στο Σεπτό Κέντρο της Ορθοδοξίας μας, το Οικουμενικό μας Πατριαρχείο.
Δεν είναι ούτε αυτοί οι ολίγοι το πρόβλημα... Δεν είναι, εν πάση περιπτώσει, κυρίως αυτοί...
Το πρόβλημα είναι αυτή καθεαυτή η Αυτοκέφαλος Εκκλησία της Ελλάδος, όπως δημιουργήθηκε, όπως επιβλήθηκε από βουλές και στρατηγικές έξω του συμφέροντος της Εκκλησίας και οπωσδήποτε παρά το Θέλημα του Θεού, γι’ αυτό άλλωστε και επί 17 ολόκληρα έτη ήταν ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΗ, δηλαδή άκυρη, δηλαδή ό,τι είναι σήμερα, για να το καταλάβουν και οι λιγότεροι σχετικοί, η αυτοαποκαλούμενη «Μακεδονική Εκκλησία» των Σκοπίων... Ναι, αυτό ήταν η Εκκλησία της Ελλάδος από το 1837, που αυθαιρέτως, αντικανονικώς, βλασφήμως και κατά παράβαση κάθε δικαίου εκκλησιαστικού, ουρανίου και ανθρωπίνου, απεσπάσθη βιαίως από τον ευλογημένο κορμό της Μητρός Αγίας του Χριστού Μεγάλης Εκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως, αυτοανακηρύχθηκε «Αυτοκέφαλος» και έκανε ό,τι κάνουν συνήθως οι... κακοκέφαλοι και αλαζόνες ρασοφόροι, που δαιμονίζονται χειρότερα και από τους λαϊκούς χριστιανούς, μόλις τους εγκαταλείψει η Χάρη του Θεού...
Αλλά, η Μάνα μας Εκκλησία, το Αείφωτο Φανάρι, για να μη μείνουν τα αγαπημένα της εν Ελλάδι τέκνα, οι πιστοί, έξω από τη σωστική Χάρη της Εκκλησίας, λόγω της αθλιότητος των εκκλησιαστικών και πολιτειακών αρχόντων της εποχής εκείνης, ήλθε το 1850, με την έκδοση του Τόμου της Αυτοκεφαλίας, να θεραπεύσει το Σχίσμα των Ελλαδιτών Επισκόπων και να αναγνωρίσει την θυγατέρα ως... αδελφή Εκκλησία. Αυτά για την ιστορία, για να μαθαίνουν και οι νεώτεροι πώς προέκυψε το αυτοκέφαλον (που προσωπικά συχνά αποκαλώ «κακοκέφαλον»...) της Εκκλησίας της Ελλάδος...
Και εντάξει η ιστορία. ΟΚ. Η Εκκλησία της Ελλάδος είναι Αυτοκέφαλη, με αναγνώριση του Οικουμενικού Πατριαρχείου, και το τονίζω, αλλιώς θα ήταν μέχρι και σήμερα σχισματική, και όσοι Έλληνες Χριστιανοί βρίσκονται εντός της δικαιοδοσίας της θα ήταν εδώ και δύο περίπου αιώνες... αβάπτιστοι, αμύρωτοι, γενικώς εκτός Εκκλησίας και σωτηρίας... Αυτά, για να ξέρουμε και να αναγνωρίζουμε τα αποκλειστικά και αναπαλλοτρίωτα προνόμια που το Άγιο Πνεύμα, διά των Οικουμενικών Συνόδων, έδωσε μόνο στην Πρωτόθρονο Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως.
Αλλά η Εκκλησία της Ελλάδος συχνά επιδιώκει να μας καθιστά προφανές και πασίγνωστο ότι είναι και... «κακοκέφαλη»... Και εννοώ ότι τα μυαλά που κατά καιρούς την διαφεντεύουν, όχι κατ’ ανάγκην μόνο ο εκάστοτε Αρχιεπίσκοπος των Αθηνών, αλλά όλο το σύστημα εξουσίας που τη διατρέχει, κάνουν ό,τι μπορούν για να σκανδαλίζουν το πλήρωμα της Εκκλησίας, να λακτίζουν προς το Κέντρο της Ορθοδοξίας, ως γνήσιοι μιμητές του πατραλοία Χαμ, να ασεβούν προς την Μητέρα τους Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως και να συντονίζονται προδοτικά με όσους εποφθαλμιούν και αμφισβητούν τα δίκαια και τα προνόμιά Της...
Και έτσι, για μία ακόμη φορά, και εν μέσω του μεγάλου ανήθικου και αντίχριστου πολέμου που δέχεται από τους ασεβείς Ρώσους το Οικουμενικό μας Πατριαρχείο, έρχεται η Εκκλησία της Ελλάδος να στραφεί και εκείνη εναντίον του, να κάνει τα σχιζοφρενικά και αρρωστημένα της καμώματα, με πρόφαση ένα... κληροδότημα!!! (βλ. εδώ: http://www.iefimerida.gr/news/449061/akyrothike-i-synantisi-vartholomaioy-ieronymoy-paraskinio-tis-rixis).
Δεν ξέρω πραγματικά τι... παθαίνουν οι Αρχιεπίσκοποι των Αθηνών μόλις... επιβούν στο Θρόνο τους... Γιατί, τουλάχιστον οι δύο τελευταίοι, την πορεία των οποίων παρακολούθησα και παρακολουθώ με ενδιαφέρον, δεν διαφέρουν σε τίποτα ως προς τη στάση τους απέναντι στο Οικουμενικό Πατριαρχείο. Τόσο ο αείμνηστος Χριστόδουλος, όσο και ο νυν Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος, προτού γίνουν Αρχιεπίσκοποι ήταν υμνητές και συχνοί επισκέπτες του Φαναρίου... Δεν ξέρω εάν η «αγάπη» τους αυτή ήταν ειλικρινής, μια και χρησιμοποιούσαν αυτήν την σχέση για να «αντιπολιτεύονται» ο μεν πρώτος τον Αρχιεπίσκοπο Σεραφείμ, ο δε δεύτερος τον Χριστόδουλο...
Αφού όμως και οι δύο κατέλαβαν τον Θρόνο των Αθηνών, σαν να κατέλαβε τους ίδιους ο... πονηρός, και άρχισαν να πολεμούν το Οικουμενικό Πατριαρχείο και να δημιουργούν σκάνδαλα και ακαταστασία στην Εκκλησία και στους πιστούς.
Ως κληρικός, ως απλός παπάς, δεν τους το επιτρέπω! Να σκανδαλίζουν έτσι τον λαό του Θεού, ειδικά σε αυτήν την τόσο δύσκολη και επικίνδυνη εποχή, και μάλιστα για αστεία παιχνίδια εξουσίας και κυρίως... οικονομικού ωφελιμισμού...
Λυπούμαι πολύ που αναγκάζομαι να γράψω αυτά και σίγουρα να στενοχωρήσω έναν άνθρωπο από τα χέρια του οποίου δέχθηκα την κουρά ρασοφορίας μου το 1999 σε μοναστήρι της Ιεράς Μητροπόλεως Θηβών και Λεβαδείας. Και αισθάνομαι ευλογημένος για αυτή την χάρη που μου έγινε. Γιατί ο Σεβ. Μητροπολίτης Θηβών και Λεβαδείας κ. Ιερώνυμος που ήξερα τότε, ο πράος, ο απλός, ο νηπτικός, ο προσηνής, ο άγιος τολμώ να πω, δεν έχει καμία σχέση με αυτήν την εικόνα και συμπεριφορά που σήμερα το ίδιο πρόσωπο βγάζει προς την οικουμένη ολόκληρη...
Δεν θέλω να πιστέψω ότι ο ίδιος διεφθάρη... Περισσότερο θεωρώ ότι ο Μακαριώτατος πασχίζει απεγνωσμένα να τηρήσει ισορροπίες και να τα βγάλει πέρα με μια Ιεραρχία που είναι διαποτισμένη με τις ιστορικές ενοχές του Σχίσματος από την Μητέρα Εκκλησία Κωνσταντινουπόλεως και διαβρωμένη από συμπλέγματα μειονεξίας και κατωτερότητος απέναντι στο κύρος και την θεία αποστολή του Οικουμενικού Θρόνου...
Αυτό όμως δεν τον δικαιολογεί ούτε κατ’ ελάχιστον... Εάν είναι ηγέτης, ας το αποδείξει καθοδηγώντας θεάρεστα την Εκκλησία που του ενεπιστεύθη ο Θεός. Εάν είναι απλά «διαχειριστής» συμφερόντων και εγωιστικών θελημάτων, ας ασχολείται μόνο με το πώς θα ελέγχει την πλειοψηφία των ελλαδιτών Μητροπολιτών για να εκλέγει τους δικούς του ανθρώπους ως Επισκόπους ή να περνάει τις όποιες αποφάσεις στο σώμα της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος... Αυτά όμως τα ξεπεσμένα σχήματα τα έχουμε γνωρίσει και αποστραφεί δεόντως στο χώρο της πολιτικής... Στην Εκκλησία περιμένουμε και αξιώνουμε κάτι περισσότερο, κάτι καλύτερο, κάτι ανώτερο, κάτι θειότερο...
Εύχομαι ταπεινά, ο Θεός να τους φωτίσει εκεί στην Αυτοκέφαλο, γιατί απλά τους υπενθυμίζω αυτό που εύστοχα έγραψε πρόσφατα ένας δικός τους Μητροπολίτης και επί πολλά έτη προσωπικός φίλος του Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου, ο Σεβ. Μητροπολίτης Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου κ. Ιερόθεος. Αυτό το οποίο είναι και η δικαίωση ή η καταδίκη καθενός Προκαθημένου, κάθε τοπικής Εκκλησίας, ανάλογα με την τοποθέτησή τους έναντι του Θεοδοξάστου Οικουμενικού Θρόνου της Κωνσταντινουπόλεως:
«Ὅποιος ὑπονομεύει τόν ἱερό θεσμό τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, μέ ὁποιονδήποτε τρόπο, ὁ ὁποῖος θεσμός καθιερώθηκε ἀπό τό Ἅγιον Πνεῦμα στίς Οἰκουμενικές Συνόδους, αὐτός θά ἀποτύχη σέ ὅλους τούς χρόνους καί σέ ὅλα τά ἐπίπεδα. Γιατί δέν πρέπει νά ὑπερβαίνουμε τά ὅρια «ἅ ἔθεντο οἱ Πατέρες ἡμῶν» (βλ. εδώ: http://www.parembasis.gr/index.php/el/5450-2018-10-01a).
