Μιλούσα σήμερα με ένα εξαιρετικό Κληρικό από την Εκκλησία της Ελλάδος για τα θέματα της εκκλησιαστικής επικαιρότητας, με επίκεντρο φυσικά το Ουκρανικό. Ο Κληρικός αυτός, ως γνήσιος Ρωμηός και Έλλην, συντάχθηκε απόλυτα με τα δίκαια του Πανσέπτου Οικουμενικού Θρόνου της Ορθοδοξίας και Πατριαρχείου του Γένους μας.
Μου έδωσε μεγάλη χαρά η διαπίστωση ότι οι...
λίγοι πατραλοίες, ρασοφόροι και μη, που υπάρχουν στην Εκκλησία της Ελλάδος δεν έχουν αλώσει ούτε αλλοιώσει τα πάντα... Υπάρχουν σθεναρές και υγιείς ρωμαίϊκες φωνές και συνειδήσεις στο «κλίμα» της, οι οποίες και κρατούν τα αναγκαία αντίβαρα απέναντι σε όσους κατά καιρούς λακτίζουν με ασέβεια και αναισχυντία ενάντια στο Κέντρο της Ορθοδοξίας μας.
Αυτός ο ευλογημένος αδελφός, κάποια στιγμή στην ενδιαφέρουσα συνομιλία μας, μου είπε το παρακάτω, το οποίο καταθέτω ως ιστορική μαρτυρία, γιατί έχει απόλυτα δικαιωθεί από τα γεγονότα, αυτονοήτως δε συνιστά και πρόκριμα για το τι μέλλει γενέσθαι με την κρίση που σοβεί στην παρούσα συγκυρία: «Τότε με τη ρήξη ανάμεσα στο Οικουμενικό Πατριαρχείο και την Εκκλησία της Ελλάδος, επί Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου, τους είχα πει· "Το Φανάρι άντεξε και αντέχει αιώνες τώρα, που σημαίνει ότι κάποια ανώτερη δύναμη το προστατεύει. Ε, λοιπόν, με αυτή τη δύναμη τα βάλατε, γι’ αυτό να είστε έτοιμοι για όλα..."».
Ουδέν αληθέστερον, ιστορικά και διαχρονικά επιβεβαιωμένο, από αυτήν την προειδοποίηση του εν λόγω Κληρικού προς την τότε κεντρική διοίκηση της Εκκλησίας της Ελλάδος.
Αυτή η ξεκάθαρη προειδοποίηση, η οποία λειτουργεί κάτω από την ακατάβλητη δύναμη του Πνευματικού Νόμου της Εκκλησίας μας, απευθύνεται και σήμερα προς πάντα... ενδιαφερόμενο... Προς όλους εκείνους, εντός και εκτός των τειχών του Γένους, οι οποίοι, υποκινούμενοι από τον εχθρό της Εκκλησίας, τον διάβολο, σηκώνουν, για μία ακόμη φορά στην ιστορία, με αναίδεια και αγνωμοσύνη το χέρι για να χτυπήσουν το Φανάρι...
Προς όλους αυτούς, λοιπόν, το ξαναλέμε, μήπως και δεν έγινε ξεκάθαρα αντιληπτό από όσα προεξετέθησαν: Το Φανάρι άντεξε και αντέχει αιώνες τώρα, αγέρωχο, Θεοδόξαστο, αείφωτο, αειλαμπές, ακαταπόνητο, ακλόνητο και νικηφόρο απέναντι σε όλους όσοι αποτόλμησαν να το επιβουλευθούν. Εκείνοι, ήλθαν, πέρασαν, παρήλθαν, έρχονται, φεύγουν, αφανίζονται μέσα στον αμείλικτο ρου της Ιστορίας.
Το Φανάρι όμως μένει. Και όχι απλά μένει, αλλά καθίσταται ολοένα και πιο δυνατό, πιο φωτεινό, πιο άγιο, πιο ιερό. Γιατί έχει τη Δύναμη του Ενός, του Μοναδικού, του Ανίκητου: Του Αρχηγού και Κυβερνήτου της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας. Του Εσταυρωμένου και Αναστάντος Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού. Αμήν.
