Η ανακοίνωση αυτή μου εστάλη προ ημερών και έχει αναρτηθεί στον πίνακα ανακοινώσεων της Ανωτάτης Εκκλησιαστικής Ακαδημίας Θεσσαλονίκης. Μετά πάσης επισημότητος αγγέλλεται Αρχιερατικό Συλλείτουργο ανάμεσα στο Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Κίτρους, Κατερίνης και Πλαταμώνος κ. Γεώργιο και το...
Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Ορενμπούργκ και Σαρακτάσκι κ. Βενιαμίν, που θα πραγματοποιηθεί στη Θεολογική Σχολή του Ορενμπούργκ, στη Ρωσία, στις 28 Φεβρουαρίου 2019.
Ο μεν Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κίτρους κ. Γεώργιος, λαμπρός και αφοσιωμένος Ιεράρχης του Οικουμενικού Θρόνου (του σώματος των λεγομένων «Νέων Χωρών»), πολύ ορθά πράττει και συλλειτουργεί με τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Ορενμπούργκ κ. Βενιαμίν της Ρωσικής Εκκλησίας. Διότι το Οικουμενικό Πατριαρχείο δεν συμμετέχει στη μοσχοβίτικη παραφροσύνη της αντικανονικής και διχαστικής «διακοπής ευχαριστιακής κοινωνίας» που ανακοίνωσε τον περασμένο Σεπτέμβριο το Πατριαρχείο της Μόσχας ως «αντίποινα» προς το Φανάρι για την Ουκρανία. Ο Οικουμενικός Πατριάρχης και όλη η Σεπτή Ιεραρχία του Θρόνου δεν έπαυσαν ποτέ να μνημονεύουν στα Δίπτυχα τον Μακαριώτατο Πατριάρχη Μόσχας κ. Κύριλλο. Αποδεικνύοντας έμπρακτα και κενωτικά την αγάπη τους για την Εκκλησία και το ενδιαφέρον, την αγωνία και τον αγώνα τους για την ενότητά Της, παρά τις συνεχείς προκλήσεις των υπερβορείων αδελφών.
Επαινώ και συγχαίρω τον Σεβασμιώτατο κ. Γεώργιο, διότι με αυτό το συλλείτουργο στο Ορενμπούργκ της Ρωσίας, αποδεικνύει σε όλους πόσο αστεία και αυθαίρετη είναι η εκκλησιολογική θεώρηση της Μόσχας. Πόσο έλλειψη βαρύτητας και σοβαρότητας έχουν οι εν Μόσχα εκκλησιαστικοί ηγέτες, όταν ερμηνεύουν «α λα καρτ» τους Κανόνες της Εκκλησίας, τη Θεολογία της Εκκλησίας, τα πάντα μέσα στην Εκκλησία. Όλα τα αντιμετωπίζουν ως όπλα και ως μέσα των χαμερπών εγκοσμίων επιδιώξεών τους. Δεν υπάρχει αρχή, δεν υπάρχει μπούσουλας, δεν υπάρχει ειρμός στις σκέψεις, στις πράξεις και στους λόγους τους. Όλα είναι όπως βολεύουν τη Μόσχα και τους σχεδιασμούς της για να καθυποτάξει την Εκκλησία και, μέσω αυτής, να επεκτείνει την κοσμική-πολιτική επιρροή της Ρωσίας. Δηλαδή, ό,τι ακριβώς συνιστά την αναίρεση της Εκκλησίας και την εγκαθίδρυση του κράτους του Αντιχρίστου...
Ας προσπαθήσουμε όμως να βρούμε μια άκρη, εάν υπάρχει, σε όσα πρωτόγνωρα και καινοφανή κομίζει στην Ορθοδοξία η ασχημονούσα Μοσχοβία. Τα πραγματικά και αδιαμφισβήτητα μέχρι τώρα δεδομένα έχουν ως εξής: Η Ρωσική Εκκλησία διέκοψε την ευχαριστιακή κοινωνία με το Οικουμενικό Πατριαρχείο και το καθ’ όλου πλήρωμά Του, Ιεράρχες, κληρικούς και πιστούς, με Συνοδική Απόφαση του Πατριαρχείου Μόσχας που ελήφθη στις 14 Σεπτεμβρίου 2018. Έκτοτε δεν υπήρξε καμία άλλη επίσημη συνοδική τοποθέτηση της Ρωσικής Εκκλησίας που να αναιρεί ή να ερμηνεύει διαφορετικά την απόφαση της 14ης Σεπτεμβρίου. Οι διαρροές κύκλων της Μόσχας ότι τάχα η διακοπή κοινωνίας δεν αφορά στους Ιεράρχες των Νέων Χωρών, επειδή η διοίκηση, και μόνον, των Μητροπόλεών τους έχει επιτροπικώς -και κατά την άποψή μου προσωρινώς- παραχωρηθεί, λόγω των ιστορικών και γεωπολιτικών δεδομένων της εποχής εκείνης, στην Αυτοκέφαλη Εκκλησία της Ελλάδος, κρίνονται ως μη σοβαρές και σίγουρα ως κανονικώς ανίσχυρες. Αφενός διότι «διευκρινίσεις» που δίδονται μέσω κύκλων για επικοινωνιακούς λόγους δεν μπορούν να αναιρέσουν ή μεταβάλουν επίσημες συνοδικές αποφάσεις και αφετέρου διότι οι Νέες Χώρες αποτελούν αναπόσπαστο τμήμα της κανονικής δικαιοδοσίας του Οικουμενικού Πατριαρχείου, συνεπώς οι εκεί διακονούντες Επίσκοποι και Κληρικοί ανήκουν στο Οικουμενικό Πατριαρχείο και οι Μητροπολίτες μνημονεύουν «Εν πρώτοις...» τον Οικουμενικό Πατριάρχη.
Την ίδια εκκλησιολογική αυθαιρεσία είχαμε επισημάνει και παλαιότερα, όταν σε ιερατική σύναξη στη Μόσχα ο Κύριλλος, αντίθετα προς τις αποφάσεις της Συνόδου του, «εξαίρεσε» τη Μονή Παντελεήμονος του Αγίου Όρους από τα «απαγορευμένα» στους πιστούς της Εκκλησίας του μέρη, προκειμένου για τη συμμετοχή στη λειτουργική ζωή και στα μυστήρια. Όμως, όλο το Άγιον Όρος, όλες οι Μονές του, ανήκουν στο Οικουμενικό Πατριαρχείο και παντού μνημονεύεται ο Επίσκοπος του Αγίου Όρους, ο Οικουμενικός Πατριάρχης. Και στην περίπτωση αυτή λοιπόν είχαμε μια περίεργη, άτακτη και σχιζοφρενική αναδίπλωση του Πατριάρχη της Μόσχας, επιβληθείσα από τις έντονες διαμαρτυρίες και ενστάσεις των δικών του κληρικών και των πιστών, που ξαφνικά πληροφορήθηκαν ότι... απαγορεύεται να συμμετέχουν στα μυστήρια της Εκκλησίας εντός του αγαπημένου τους Αγίου Όρους...
Τι συμβαίνει λοιπόν με τη Ρωσική Εκκλησία; Αδυνατεί να στηρίξει και να επιβάλει τις δικές της αποφάσεις ακόμη και μέσα στο δικό της πλήρωμα; Αισθάνεται την απογοήτευση και την αντίδραση κληρικών και πιστών της στις ακραίες αποφάσεις για διακοπή κοινωνίας με το Οικουμενικό Πατριαρχείο και αναγκάζεται να επιτρέπει κατ’ εξαίρεση και κατά περίπτωση την αθέτησή τους; Ισχύει ή όχι η απόφαση της 14ης Σεπτεμβρίου 2018; Και αν ναι, πώς επιτρέπουν το Συλλείτουργο ενός δικού τους Μητροπολίτη με Ιεράρχη του Οικουμενικού Θρόνου, ο οποίος μνημονεύει «Εν πρώτοις...» τον Οικουμενικό Πατριάρχη; Και μάλιστα μέσα στην καρδιά της Ρωσίας;
Μετά και την τελευταία Σύνοδο της Ρωσικής Εκκλησίας, που πραγματοποιήθηκε μόλις χθες, 26 Φεβρουαρίου 2019, η οποία ήταν άκρως υποτονική και αναλώθηκε σε τρέχοντα υπηρεσιακά και διοικητικά θέματα, πολλοί είναι εκείνου που αναρωτιούνται εάν η Μόσχα έχει αρχίσει να αντιλαμβάνεται το αδιέξοδο των επιλογών της και το ατελέσφορο της πολεμικής της απέναντι στο Οικουμενικό Πατριαρχείο. Το βέβαιο είναι ότι, μετά και τις επίσημες συνοδικές αποφάσεις των Εκκλησιών της Κύπρου και της Ρουμανίας, η Ρωσική Εκκλησία διαπιστώνει τη μοναξιά της σε αυτόν τον δρόμο της σύγκρουσης που με δική της αποκλειστική ευθύνη βαδίζει τους τελευταίους μήνες. Ένα δρόμο, στον οποίο καμία άλλη τοπική Εκκλησία, ούτε οι πλέον στενοί της «δορυφόροι», δεν είναι διατεθειμένη να την ακολουθήσει μέχρι τέλους... Διότι αυτός ο δρόμος, εάν δεν ανακοπεί σύντομα, οδηγεί μονάχα σε ένα προορισμό: τον γκρεμό, δηλαδή την έκπτωση από τη Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία.
Εύχομαι και ελπίζω οι όποιες συνετές φωνές υπάρχουν ακόμη και μπορούν να ακουστούν μέσα στο μοσχοβίτικο εκκλησιαστικό αλαλούμ, να αποτρέψουν αυτήν την τραγωδία για τη Ρωσική Εκκλησία και για το χριστεπώνυμο πλήρωμά της.
Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Ορενμπούργκ και Σαρακτάσκι κ. Βενιαμίν, που θα πραγματοποιηθεί στη Θεολογική Σχολή του Ορενμπούργκ, στη Ρωσία, στις 28 Φεβρουαρίου 2019.
Ο μεν Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κίτρους κ. Γεώργιος, λαμπρός και αφοσιωμένος Ιεράρχης του Οικουμενικού Θρόνου (του σώματος των λεγομένων «Νέων Χωρών»), πολύ ορθά πράττει και συλλειτουργεί με τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Ορενμπούργκ κ. Βενιαμίν της Ρωσικής Εκκλησίας. Διότι το Οικουμενικό Πατριαρχείο δεν συμμετέχει στη μοσχοβίτικη παραφροσύνη της αντικανονικής και διχαστικής «διακοπής ευχαριστιακής κοινωνίας» που ανακοίνωσε τον περασμένο Σεπτέμβριο το Πατριαρχείο της Μόσχας ως «αντίποινα» προς το Φανάρι για την Ουκρανία. Ο Οικουμενικός Πατριάρχης και όλη η Σεπτή Ιεραρχία του Θρόνου δεν έπαυσαν ποτέ να μνημονεύουν στα Δίπτυχα τον Μακαριώτατο Πατριάρχη Μόσχας κ. Κύριλλο. Αποδεικνύοντας έμπρακτα και κενωτικά την αγάπη τους για την Εκκλησία και το ενδιαφέρον, την αγωνία και τον αγώνα τους για την ενότητά Της, παρά τις συνεχείς προκλήσεις των υπερβορείων αδελφών.
Επαινώ και συγχαίρω τον Σεβασμιώτατο κ. Γεώργιο, διότι με αυτό το συλλείτουργο στο Ορενμπούργκ της Ρωσίας, αποδεικνύει σε όλους πόσο αστεία και αυθαίρετη είναι η εκκλησιολογική θεώρηση της Μόσχας. Πόσο έλλειψη βαρύτητας και σοβαρότητας έχουν οι εν Μόσχα εκκλησιαστικοί ηγέτες, όταν ερμηνεύουν «α λα καρτ» τους Κανόνες της Εκκλησίας, τη Θεολογία της Εκκλησίας, τα πάντα μέσα στην Εκκλησία. Όλα τα αντιμετωπίζουν ως όπλα και ως μέσα των χαμερπών εγκοσμίων επιδιώξεών τους. Δεν υπάρχει αρχή, δεν υπάρχει μπούσουλας, δεν υπάρχει ειρμός στις σκέψεις, στις πράξεις και στους λόγους τους. Όλα είναι όπως βολεύουν τη Μόσχα και τους σχεδιασμούς της για να καθυποτάξει την Εκκλησία και, μέσω αυτής, να επεκτείνει την κοσμική-πολιτική επιρροή της Ρωσίας. Δηλαδή, ό,τι ακριβώς συνιστά την αναίρεση της Εκκλησίας και την εγκαθίδρυση του κράτους του Αντιχρίστου...
Ας προσπαθήσουμε όμως να βρούμε μια άκρη, εάν υπάρχει, σε όσα πρωτόγνωρα και καινοφανή κομίζει στην Ορθοδοξία η ασχημονούσα Μοσχοβία. Τα πραγματικά και αδιαμφισβήτητα μέχρι τώρα δεδομένα έχουν ως εξής: Η Ρωσική Εκκλησία διέκοψε την ευχαριστιακή κοινωνία με το Οικουμενικό Πατριαρχείο και το καθ’ όλου πλήρωμά Του, Ιεράρχες, κληρικούς και πιστούς, με Συνοδική Απόφαση του Πατριαρχείου Μόσχας που ελήφθη στις 14 Σεπτεμβρίου 2018. Έκτοτε δεν υπήρξε καμία άλλη επίσημη συνοδική τοποθέτηση της Ρωσικής Εκκλησίας που να αναιρεί ή να ερμηνεύει διαφορετικά την απόφαση της 14ης Σεπτεμβρίου. Οι διαρροές κύκλων της Μόσχας ότι τάχα η διακοπή κοινωνίας δεν αφορά στους Ιεράρχες των Νέων Χωρών, επειδή η διοίκηση, και μόνον, των Μητροπόλεών τους έχει επιτροπικώς -και κατά την άποψή μου προσωρινώς- παραχωρηθεί, λόγω των ιστορικών και γεωπολιτικών δεδομένων της εποχής εκείνης, στην Αυτοκέφαλη Εκκλησία της Ελλάδος, κρίνονται ως μη σοβαρές και σίγουρα ως κανονικώς ανίσχυρες. Αφενός διότι «διευκρινίσεις» που δίδονται μέσω κύκλων για επικοινωνιακούς λόγους δεν μπορούν να αναιρέσουν ή μεταβάλουν επίσημες συνοδικές αποφάσεις και αφετέρου διότι οι Νέες Χώρες αποτελούν αναπόσπαστο τμήμα της κανονικής δικαιοδοσίας του Οικουμενικού Πατριαρχείου, συνεπώς οι εκεί διακονούντες Επίσκοποι και Κληρικοί ανήκουν στο Οικουμενικό Πατριαρχείο και οι Μητροπολίτες μνημονεύουν «Εν πρώτοις...» τον Οικουμενικό Πατριάρχη.
Την ίδια εκκλησιολογική αυθαιρεσία είχαμε επισημάνει και παλαιότερα, όταν σε ιερατική σύναξη στη Μόσχα ο Κύριλλος, αντίθετα προς τις αποφάσεις της Συνόδου του, «εξαίρεσε» τη Μονή Παντελεήμονος του Αγίου Όρους από τα «απαγορευμένα» στους πιστούς της Εκκλησίας του μέρη, προκειμένου για τη συμμετοχή στη λειτουργική ζωή και στα μυστήρια. Όμως, όλο το Άγιον Όρος, όλες οι Μονές του, ανήκουν στο Οικουμενικό Πατριαρχείο και παντού μνημονεύεται ο Επίσκοπος του Αγίου Όρους, ο Οικουμενικός Πατριάρχης. Και στην περίπτωση αυτή λοιπόν είχαμε μια περίεργη, άτακτη και σχιζοφρενική αναδίπλωση του Πατριάρχη της Μόσχας, επιβληθείσα από τις έντονες διαμαρτυρίες και ενστάσεις των δικών του κληρικών και των πιστών, που ξαφνικά πληροφορήθηκαν ότι... απαγορεύεται να συμμετέχουν στα μυστήρια της Εκκλησίας εντός του αγαπημένου τους Αγίου Όρους...
Τι συμβαίνει λοιπόν με τη Ρωσική Εκκλησία; Αδυνατεί να στηρίξει και να επιβάλει τις δικές της αποφάσεις ακόμη και μέσα στο δικό της πλήρωμα; Αισθάνεται την απογοήτευση και την αντίδραση κληρικών και πιστών της στις ακραίες αποφάσεις για διακοπή κοινωνίας με το Οικουμενικό Πατριαρχείο και αναγκάζεται να επιτρέπει κατ’ εξαίρεση και κατά περίπτωση την αθέτησή τους; Ισχύει ή όχι η απόφαση της 14ης Σεπτεμβρίου 2018; Και αν ναι, πώς επιτρέπουν το Συλλείτουργο ενός δικού τους Μητροπολίτη με Ιεράρχη του Οικουμενικού Θρόνου, ο οποίος μνημονεύει «Εν πρώτοις...» τον Οικουμενικό Πατριάρχη; Και μάλιστα μέσα στην καρδιά της Ρωσίας;
Μετά και την τελευταία Σύνοδο της Ρωσικής Εκκλησίας, που πραγματοποιήθηκε μόλις χθες, 26 Φεβρουαρίου 2019, η οποία ήταν άκρως υποτονική και αναλώθηκε σε τρέχοντα υπηρεσιακά και διοικητικά θέματα, πολλοί είναι εκείνου που αναρωτιούνται εάν η Μόσχα έχει αρχίσει να αντιλαμβάνεται το αδιέξοδο των επιλογών της και το ατελέσφορο της πολεμικής της απέναντι στο Οικουμενικό Πατριαρχείο. Το βέβαιο είναι ότι, μετά και τις επίσημες συνοδικές αποφάσεις των Εκκλησιών της Κύπρου και της Ρουμανίας, η Ρωσική Εκκλησία διαπιστώνει τη μοναξιά της σε αυτόν τον δρόμο της σύγκρουσης που με δική της αποκλειστική ευθύνη βαδίζει τους τελευταίους μήνες. Ένα δρόμο, στον οποίο καμία άλλη τοπική Εκκλησία, ούτε οι πλέον στενοί της «δορυφόροι», δεν είναι διατεθειμένη να την ακολουθήσει μέχρι τέλους... Διότι αυτός ο δρόμος, εάν δεν ανακοπεί σύντομα, οδηγεί μονάχα σε ένα προορισμό: τον γκρεμό, δηλαδή την έκπτωση από τη Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία.
Εύχομαι και ελπίζω οι όποιες συνετές φωνές υπάρχουν ακόμη και μπορούν να ακουστούν μέσα στο μοσχοβίτικο εκκλησιαστικό αλαλούμ, να αποτρέψουν αυτήν την τραγωδία για τη Ρωσική Εκκλησία και για το χριστεπώνυμο πλήρωμά της.
