Ο Αρχιεπίσκοπος Βερέγια κ. Αμβρόσιος, Πρύτανης της Θεολογικής Ακαδημίας της Μόσχας, ο οποίος έχει χαρακτηριστεί persona non grata στην Ουκρανία, λόγω της ύπουλης δραστηριότητάς του, προέβη στην εσχάτη εκκλησιαστική ανομία, όπως μπορεί κανείς να συμπεράνει διαβάζοντας το σχετικό δημοσίευμα της ιστοσελίδας ΡΟΜΦΑΙΑ με τον τίτλο:
«Βερέγιας Αμβρόσιος: ''Οι κανόνες πρέπει να πάρουν την αυθεντική δύναμή τους''»... Και ως εσχάτη εκκλησιαστική ανομία εννοούμε την βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος με τη μορφή της αμφισβήτησης του διαχρονικού κύρους και στάτους των Ιερών Κανόνων, και μάλιστα εκείνων που θεσπίστηκαν από Οικουμενικές Συνόδους, οι οποίοι συγκροτούν την απλανή, σταθερή και αναμφισβήτητη εκκλησιολογική συνείδηση της Ορθοδοξίας.
Ο Αμβρόσιος βέβαια δεν λέει ακριβώς προσωπικές του «επιστημονικές» απόψεις στα πλαίσια ενός Θεολογικού Συνεδρίου, όπως θα μπορούσε να τον δικαιολογήσει κάποιος. Αυτό που εκφράζει μέσα από το δηλητηριώδες κείμενό του είναι ο πυρήνας της μοσχοβίτικης προδοσίας κατά της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας. Είναι το βασικό αντικείμενο του ανίερου πόθου της Μοσχοβίας που εκδιπλώνεται εδώ και πέντε περίπου αιώνες με διάφορες μορφές και μεθοδεύσεις κατά του Πανσέπτου Οικουμενικού Θρόνου της Κωνσταντινουπόλεως, έχοντας ένα σταθερό μοτίβο: Μετά την Άλωση της Κωνσταντινουπόλεως και την πτώση της Αυτοκρατορίας το Οικουμενικό Πατριαρχείο δεν δικαιούται να είναι αυτό που ήταν μέχρι τότε μέσα στο σύστημα της Ορθοδόξου Εκκλησίας...
Το κείμενο της ομιλίας του Αμβροσίου το λέει ξεκάθαρα και απερίφραστα. Και προτρέπομε όλους να το διαβάσουν με προσοχή.
Για όσους τυχόν δεν έχουν το χρόνο ή τη διάθεση να αναλώσουν τους εαυτούς τους στις εωσφορικές μοσχοβίτικες φλυαρίες, μπορούμε να τους πληροφορήσουμε ότι όλη η συλλογιστική του Αμβροσίου ξεκινά και καταλήγει στην εξής φράση του: «Η Κωνσταντινούπολη όχι μόνο δεν παίζει κάποιο σημαντικό πολιτικό ρόλο μεταξύ των κρατών με χριστιανικές ρίζες, αλλά είναι κυρίως μουσουλμανική πόλη, ακόμη και αν διατηρεί τα χριστιανικά ιερά και τη χριστιανική ιστορία στα βάθη της...». Αυτός είναι ο «κανόνας», με τον οποίο ο Αμβρόσιος, και εν γένει η Μοσχοβίτικη Εκκλησία, «ερμηνεύουν» τους Κανόνες της Εκκλησίας και απαιτούν την... αναπροσαρμογή τους σύμφωνα με την κοσμική και αλαζονική τους αντίληψη ότι σήμερα την πολιτική ισχύ και υπεροχή έχει η Ρωσία, η Μόσχα, άρα σε αυτήν πρέπει -με... «ανάλογη» εφαρμογή των Κανόνων- να περιέλθουν ο ρόλος και τα προνόμια της Πρωτοθρόνου Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως. Εν ολίγοις, πρόκειται για μία ακόμη διατύπωση, υπό το μανδύα της «επιστημονικής εργασίας», του μοσχοβίτικου ιδεολογήματος της «Τρίτης Ρώμης», το οποίο πλέον συνδυάζεται και συνεργάζεται με το πολιτικό ιδεολόγημα του «Ρωσικού Κόσμου» που το δίδυμο Πούτιν-Κύριλλος έχουν καταστήσει κυρίαρχη στρατηγική του ρωσικού επεκτατισμού από τα τέλη του 20ού αιώνα.
Το παραλήρημα του Αρχιεπισκόπου Αμβροσίου, ο οποίος τον καιρό αυτό σημειώνει μια ραγδαία άνοδο στα εκκλησιαστικά πράγματα της Μοσχοβίας, συνιστά την επιτομή της μοσχοβίτικης εκκλησιαστικής αυθαιρεσίας, της αμφισβήτησης του διαχρονικού κύρους των Ιερών Κανόνων της Εκκλησίας, και μάλιστα εκείνων που θεσπίστηκαν από Οικουμενικές Συνόδους, της σχετικοποίησης της μίας, αιώνιας και αναλλοίωτης αλήθειας της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας.
Ο Αμβρόσιος δεν ζητά να γίνει μια Οικουμενική Σύνοδος για να συζητήσει όλα αυτά. Αυτό θα ήταν θεμιτό και κανείς δεν θα μπορούσε να τον κατηγορήσει. Ο Αμβρόσιος απαιτεί την «ανάλογη επανερμηνεία» του Κανονικού Δικαίου της Εκκλησίας με μοσχοβίτικο πρόσημο, ώστε αυτή να νομιμοποιεί και να στηρίζει τις στρατηγικές και πολιτικές επιδιώξεις της Εκκλησιαστικής και Πολιτικής Ηγεσίας της Μόσχας.
Ο Αμβρόσιος, ουσιαστικά, εξεφώνησε το «μανιφέστο» ενός «εκκλησιαστικού πραξικοπήματος», στην προετοιμασία και οργάνωση του οποίου έχει αφοσιωθεί όλος ο προπαγανδιστικός μηχανισμός της Μόσχας εδώ και αιώνες, με αποκορύφωμα τις τελευταίες δεκαετίες. Τα επί μέρους γεγονότα είναι απλώς συμπτώματα και φάσεις αυτής της πορείας των Μοσχοβιτών προς τον εκκλησιαστικό εκτροχιασμό, ο οποίος μοιραία τους οδηγεί στην οριστική αποβολή από το Σώμα της Εκκλησίας. Όχι επειδή αυτό θα το αποφασίσουν για αυτούς κάποιοι άλλοι, αλλά διότι οι ίδιοι επαναλαμβάνουν, με την ίδια ακριβώς στρατηγική και τα ίδια μοντέλα «επιχειρημάτων», την πολεμική των Φράγκων της παπικής Δύσεως κατά του Οικουμενικού Πατριαρχείου, όπως αυτή αποκαλύφθηκε και κορυφώθηκε μέχρι το Μεγάλο Σχίσμα του 1054 μ.Χ. (Δεν είναι τυχαίες οι αναφορές του Αμβροσίου σε «ελληνόφωνες χώρες και Εκκλησίες»...)
Εδώ που έχουν φτάσει τα πράγματα, ο στρουθοκαμηλισμός και οι ωραιοποιήσεις δεν ωφελούν κανένα ούτε και είναι ο δρόμος και ο τρόπος του Θεού. Καλό είναι όλοι οι αδελφοί που έχουν την καλή ανησυχία για την πορεία των πραγμάτων της Εκκλησίας μας, να αναλογιστούν εάν μπορεί να υπάρξει πραγματική ενότητα της Πίστεως με πρόσωπα και ιδέες σαν αυτά του Αρχιεπισκόπου Αμβροσίου, Πρυτάνεως μάλιστα της Θεολογικής Ακαδημίας της Μόσχας, δηλαδή του κορυφαίου θεολογικού επιστημονικού φορέα της Ρωσικής Εκκλησίας... Εάν η Ρωσική Εκκλησία δεν αποκηρύξει τον Αμβρόσιο και τις απόψεις του, τότε επιβεβαιώνεται ότι ο Αμβρόσιος είναι απλά ο «κράχτης», ο «αγγελιαφόρος» των κακών διαλογισμών της Μοσχοβίας.
Δοξάζουμε τον Θεό που η μανία και η κεκτημένη ταχύτητα προς τον γκρεμό των Μοσχοβιτών τους εξαναγκάζουν πλέον να ομολογούν δημόσια και ανερυθρίαστα τα μύχια των σκοτεινών και αντίχριστων υπάρξεών τους. Χωρίς να το έχουν ίσως καταλάβει, ο Θεός τους θεατρίζει. Τους βγάζει στη φόρα, τους αποκαλύπτει με όλη την ασχήμια της κακοφορμισμένης τους πλάνης. Αυτό σημαίνει ότι έφθασε η ώρα της σωτηριώδους για την Εκκλησία και τους Πιστούς επεμβάσεώς Του.
«Φοβερὸν τὸ ἐμπεσεῖν, εἰς χεῖρας Θεοῦ ζῶντος, ... μηδεὶς εἰσέλθῃ πειράζων, τὴν πίστιν τὴν ἀμώμητον».
