Είμαι πολύ προβληματισμένος αυτές τις ημέρες με όσα συμβαίνουν στην Ορθόδοξη Εκκλησία μας. Όχι τόσο με αυτά που κάνουν οι Μοσχοβίτες και τα θλιβερά εξαγορασμένα φερέφωνά τους. Από αυτούς είναι αναμενόμενες οι απρέπειες και οι ασχημοσύνες. Μόνο οι στρουθοκαμηλίζοντες και οι αφελείς εκπλήσσονται. Όσοι έχουν παρακολουθήσει τη...
διαχρονική πορεία της Ρωσικής Εκκλησίας και των δορυφόρων της δεν εκπλήσσονται. Απλά προσεύχονται μήπως και επέμβει ο Θεός, εάν Του το επιτρέψουν, καθώς δεν παραβιάζει την ελευθερία κανενός, για να αποτραπεί η οριστική έκπτωσή τους από τη Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, εξέλιξη που θα ήταν τραγική για εκατομμύρια αδελφούς που βρίσκονται υπό την δικαιοδοσία τους...
Ο προβληματισμός και η στενοχωρία μου οφείλονται σε άλλα φαινόμενα, τα οποία παρατηρούνται εντός του σώματος τοπικών Εκκλησιών και απειλούν την ευστάθειά τους. Φαινόμενα που καταδεικνύουν το μέγεθος και την έκταση της διαβρώσεως και της δολιοφθοράς που έχει προκαλέσει η διάχυση και ύπουλη χρόνια διείσδυση της δηλητηριώδους μοσχοβίτικης αντιθέου κοσμοθεωρίας και αντορθοδόξου εκκλησιολογίας.
Δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα προς αποφυγήν ζήσαμε αυτές τις ημέρες στην Αποστολική και Παλαίφατη Εκκλησία της Κύπρου. Ίσως να υπάρξει και άλλο... Θα δούμε... Αλλά και τα δύο αυτά είναι αρκετά για να αποκαλύψουν την ασχήμια της εσχάτης επάρσεως και αλαζονείας, οι οποίες συνίστανται στην απόλυτη εκκοσμίκευση της εκκλησιαστικής συνειδήσεως, στην πλήρη απορρύθμιση του κορυφαίου και θεμελιώδους συστήματος διοικήσεως της Εκκλησίας, που είναι το συνοδικό σύστημα.
Η Εκκλησία της Κύπρου, όπως και κάθε άλλη Ορθόδοξη Εκκλησία, απεφάνθη συνοδικώς. Είτε συμφωνούμε είτε διαφωνούμε με τις αποφάσεις της, είναι όμως αποφάσεις της Εκκλησίας της Κύπρου, αποφάσεις της Εκκλησίας. Πάντοτε στην Εκκλησία το Συνοδικό Σύστημα λειτουργούσε και λειτουργεί με την αρχή «η γνώμη των πλειόνων κρατείτω». Ποτέ δεν απαιτήθηκε η ομοφωνία. Και αν, κατά περίπτωση, ζητήθηκε ή επιτεύχθηκε, αυτό δεν είναι ο Κανόνας, αλλά η εξαίρεση που τον επιβεβαιώνει. Διότι η απαίτηση ομοφωνίας ως πάγια αρχή για τη λήψη αποφάσεων στην Εκκλησία συνιστά την αναίρεση της συνοδικότητας. Αφού στην περίπτωση αυτή ο ένας, το εγώ, μπορεί να μπλοκάρει τις αποφάσεις της Εκκλησίας και να ακυρώσει το έργο της. Κάτι που φυσικά δεν είναι το Θέλημα του Θεού.
Η Εκκλησία της Κύπρου μίλησε. Αποφάσισε. Ανακοίνωσε επισήμως τις αποφάσεις της. Στο επίσημο ανακοινωθέν, όπως συμβαίνει πάντοτε στις συνοδικές αποφάσεις, δεν αναφέρονται οι τυχόν διαφωνίες ή τα ονόματα όσων δεν υπογράφουν τα πρακτικά και μειοψηφούν κατά τη λήψη των αποφάσεων. Αυτό ποτέ δεν το έκανε η Εκκλησία, και πολύ ορθά, διότι αυτό θα αναιρούσε την ουσία και τον σκοπό του Συνοδικού Συστήματος, που είναι η επίτευξη της συμφωνίας μέσω των διαφωνιών και των διαφορετικών απόψεων. Στο τέλος, όμως, όλοι οφείλουν να υπερασπιστούν έργω και λόγω τις αποφάσεις της Εκκλησίας που λαμβάνονται με κανονικό τρόπο από τη Σύνοδο, στην οποία ανήκουν και οφείλουν υπακοή.
Διαβάσαμε στο εκκλησιαστικό ρεπορτάζ την εξής φοβερή είδηση: «Όσον αφορά στην ανακοίνωση που εξέδωσε η Εκκλησία της Κύπρου σχετικά με το θέμα της Ουκρανίας, ο Μητροπολίτης Λεμεσού επισήμανε πως διαφώνησε στην Ιερά Σύνοδο με την ανακοίνωση αυτή, γεγονός που καταγράφτηκε στα πρακτικά της Ιεράς Συνόδου, δεν την υπέγραψε και ως εκ τούτου δεν μπορεί να την υπερασπιστεί. Παρόλα αυτά την σέβεται και την αποδέχεται ως απόφαση της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Κύπρου.»... Η αναίρεση της Εκκλησίας, η κατάργηση της Συνοδικότητας, η αθέτηση των επισκοπικών καθηκόντων μέσα σε λίγες γραμμές...
Για τον Επίσκοπο που σέβεται τον εαυτόν του και αγαπά την Εκκλησία δεν υπάρχει «ναι μεν, αλλά» όταν πρόκειται να μιλήσει δημοσίως για κανονικές αποφάσεις της Εκκλησίας. Δεν μπορείς να ισχυρίζεσαι ότι τάχα σέβεσαι και αποδέχεσαι την απόφαση της Συνόδου και την ίδια ώρα να ναρκοθετείς τα θεμέλια αυτής της ίδιας της Συνόδου, λέγοντας πως δεν υπέγραψες τις αποφάσεις της και άρα δεν μπορείς να τις υπερασπιστείς! Εξάλλου, ποιος σου ζήτησε να βγεις δημοσίως και να υπερασπιστείς αυτήν την απόφαση; Δεν ήταν προτιμότερο να σιωπήσεις και, αν θεωρείς ότι η Σύνοδός σου έκαμε λάθος εν προκειμένω, να καταφύγεις στην προσευχή ώστε ο Θεός να φωτίσει για να γίνει το σωστό; Ή, εάν δεν πιστεύεις στην προσευχή, δεν είναι αρκετό να εξαντλήσεις τις αντιρρήσεις σου μέσα στο σώμα που ανήκεις, τη Σύνοδο, επιδιώκοντας να μεταπείσεις τους συνεπισκόπους σου για να αλλάξουν στο μέλλον την απόφασή τους; Γιατί πρέπει δημοσίως, εις επήκοον πάντων, να προβάλλεις το εγώ σου, την προσωπική σου άποψη, τα οποία, όταν έγινες Επίσκοπος, υποσχέθηκες και ομολόγησες προ της χειροτονίας και εγκαταστάσεώς σου ότι απαρνείσαι για χάρη της Εκκλησίας, ότι καταθέτεις ευλαβώς στη Σύνοδο που σε εξέλεξε για να ποιμαίνεις τον λαό του Θεού;
Η συμπεριφορά αυτή του Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Λεμεσού, ως και η ανάλογη προ ημερών του Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Κύκκου, ο οποίος έδωσε στη δημοσιότητα το προσωπικό του Υπόμνημα προς τη Σύνοδο, επιθυμώντας με αυτόν τον τρόπο να εξωτερικεύσει και εκείνος τη διαφωνία του, αποτελούν την αναίρεση του θεσμού του Επισκόπου ως μέλους του συστήματος της Εκκλησίας. Ο Επίσκοπος που αγωνίζεται να προβάλλει την προσωπική του φωνή και άποψη πάνω από εκείνες της Εκκλησίας, που επιδιώκει να σκεπάσει την Εκκλησία με τη δική του εικόνα και προβολή, δυστυχώς δεν είναι αληθινός Επίσκοπος.
Γνωρίζω ότι ενδεχομένως στενοχωρώ κάποιους αδελφούς, οι οποίοι έχουν πέσει άθελά τους θύματα του ευσεβοφανούς μάρκετινγκ «γεροντισμού», που ταλανίζει την Εκκλησία μας σε διαφόρους καιρούς και τόπους. Όμως, η Εκκλησία είναι κοινωνία, όχι «επικοινωνία». Και αυτό θα πρέπει να το προσέχουμε όλοι μας, για να μην γινόμαστε αφελή θύματα των επιτηδείων. Και να έχουμε πάντοτε μια αρχή στη ζωή μας, κυρίως εντός της Εκκλησίας. Να μην γοητευόμαστε, ώστε να μην απογοητεύομαστε.
Η Εκκλησία δεν ξεκίνησε από εμάς και δεν θα τελειώσει σε εμάς. Αν αυτό έχουμε πάντοτε κατά νου, τότε θα είμαστε αυτό που πραγματικά θέλει ο Θεός: Πιστοί. Ούτε άπιστοι, αλλά ούτε και εύπιστοι...
