«Λευκή Δαιμονία» ονόμαζε τη Δύση και το Δυτικό Πολιτισμό ο Αρχιεπίσκοπος Αχρίδος Νικόλαος Βελιμίροβιτς, πνευματικός πατήρ του Ιουστίνου Πόποβιτς και πνευματικός παππούς συγχρόνων Ιεραρχών της Σερβικής Εκκλησίας, μεταξύ των οποίων ο Μπάτσκας Ειρηναίος Μπούλοβιτς και ο Μαυροβουνίου Αμφιλόχιος Ράντοβιτς. Όλη αυτή η ρητορική διαπότισε τη σερβική Θεολογία και, μέσω των δήθεν...
«φιλελλήνων» πνευματικών τέκνων του Πόποβιτς, διοχετεύθηκε τεχνηέντως και στη νεοελληνική εκκλησιαστική πραγματικότητα. Θυμάμαι εκείνες τις εκπομπές στην ελληνική τηλεόραση, πριν από πολλά χρόνια, όπου ο Ειρηναίος Μπούλοβιτς σε άπταιστα ελληνικά «καλόπιανε» όλους εμάς τους αφελείς Έλληνες, οι οποίοι, έχοντας την ψευδαίσθηση ότι μας αγαπούν τα ομόδοξα «αδέλφια» μας του βορρά, ήμασταν διατεθειμένοι ακόμη και τη ζωή μας να δώσουμε για χάρη τους...
Κανείς τότε δεν είχε υποψιαστεί ότι όλη αυτή η απάτη ήταν μέρος του δολίου και ευφυούς σχεδίου της Μοσχοβίας να διεισδύσει απειλητικά στην Πατρίδα μας, να μας αποκόψει από τις ρίζες του Γένους μας και να μας καταστήσει υπόδουλο προτεκτοράτο των δικών της εγωιστικών ιμπεριαλιστικών επιδιώξεων. Όλα αυτά, μαζί με την καλλιέργεια μύθων και τη διασπορά ψευδοπροφητειών, ενίσχυσαν τις αλυτρωτικές διαθέσεις που είναι σε θέση πάντοτε να δυναμιτίσουν την ομαλή πορεία ενός έθνους και να το οδηγήσουν σε αυτοκαταστροφικές επιλογές και περιπέτειες.
Όμως, ο «φιλελληνισμός» των Σέρβων αυτών εκκλησιαστικών προσωπικοτήτων, όπως ο Ειρηναίος Μπούλοβιτς, στην πραγματικότητα εξηντλείτο μόνον στην άριστη εκμάθηση της ελληνικής γλώσσας, ως όπλο και αυτή, για να το στρέψει εν καιρώ κατά του Γένους μας. Και αυτό το βλέπομε σήμερα, που ο Μητροπολίτης Μπάτσκας λειτουργεί ως ο πλέον ειδεχθής βραχίονας της μοσχοβίτικης εκκλησιολογικής εκτροπής και αυθαιρεσίας μέσα στη Σερβική Εκκλησία, συμπαρασύροντας και τον άβουλο κατ’ ουσίαν Πατριάρχη των Σέρβων σε ατραπούς υψηλής εκκλησιαστικής διακινδύνευσης. Πίσω από όλες τις ακραίες, αθεολόγητες, ανιστόρητες και αντικανονικές τοποθετήσεις της Σερβικής Εκκλησίας, και προσωπικά του Πατριάρχου Ειρηναίου, κρύβεται αυτή η ιδιάζουσα και «περίεργη» προσωπικότητα, ο Μητροπολίτης Μπάτσκας Ειρηναίος Μπούλοβιτς. Εκείνος είναι ο υποβάλλων και γράφων, άσχετα με το ποιος εμφανίζεται ως υπογράφων...
Και το ερώτημα που ανακύπτει είναι: Τιμά πραγματικά ο Ειρηναίος Μπούλοβιτς τους πνευματικούς του πατέρες, τον Ιουστίνο Πόποβιτς και τον Αχρίδος Νικόλαο Βελιμίροβιτς, με αυτήν την δραστηριοποίησή του υπέρ των μοσχοβίτικων συμφερόντων και σε βάρος της Ρωμιοσύνης και του Οικουμενικού Πατριαρχείου; Φυσικά και όχι! Εκτός και αν θέλει να μας πει ότι οι πνευματικοί του πατέρες ήταν και εκείνοι υποκριτές, όπως αυτός, και ενώ με τα λόγια καταδίκαζαν τη Δύση και τον Φραγκικό αντορθόδοξο Πολιτισμό, στην πραγματικότητα είχαν πλήρως εφιππεύσει στο άρμα της κατεξοχήν φράγκικης αυτοκρατορίας της ανατολής, δηλαδή της τσαρικής Ρωσίας του Μεγάλου Πέτρου, της Μεγάλης Αικατερίνης και των διαδόχων τους, που κατέστησαν τη Μοσχοβία ένα κακέκτυπο «Βατικανό» μέσα στην καρδιά της Ορθοδοξίας, με την πρόθυμη συνδρομή της Ρωσικής Εκκλησίας, που ανέλαβε να «θεολογικοποιήσει» και να «ιδεολογικοποιήσει» αυτόν τον εκφραγκισμό των Ρώσων.
Η Σερβική Εκκλησία λειτουργεί ως πρόθυμος δορυφόρος της Μοσχοβίας στον ανίερο πόλεμό της κατά του Οικουμενικού Πατριαρχείου, του Κέντρου της Ορθοδοξίας, που κατεξοχήν και διαχρονικά την διαφυλάττει από τον κίνδυνο του εκφραγκισμού και της αλλοτριώσεώς της. Η Σερβική Εκκλησία έχει καταστεί λοιπόν συνώνυμο της «Λευκής Δαιμονίας» που κάποτε στηλίτευε μέσω επιφανών εκκλησιαστικών προσωπικοτήτων της. Η Σερβική Εκκλησία αποτελεί δυστυχώς ένα θλιβερό Καρναβάλι με προσωπεία και μάσκες «ευσεβούς υποκρισίας» να χορεύουν στους ξέφρενους ρυθμούς της Μοσχοβίας.
Ναι, «ευσεβής υποκρισία», που προκαλεί τις συνειδήσεις κάθε λογικού και ισορροπημένου ανθρώπου. Δεν μπορεί διαφορετικά να αντιμετωπιστεί η παραφροσύνη του τελευταίου γράμματος του Πατριάρχη των Σέρβων προς τον Οικουμενικό Πατριάρχη, όταν, κατακλείοντας αυτή τη συρραφή γελοιωδέστατων και ανερμάτιστων μοσχοβίτικων φληναφημάτων, διαπράττει το ανοσιούργημα να απειλεί την Μητέρα των Σέρβων Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως, αλλά και κάθε άλλη τοπική Εκκλησία που θα έλθει σε κοινωνία με την Αυτοκέφαλη Εκκλησία της Ουκρανίας, με... διακοπή της ευχαριστιακής κοινωνίας, λέγοντας χαρακτηριστικά: «Τέλος, είμεθα νομοτελώς ηναγκασμένοι, όπως συστήσωμεν τοις τε Πανιερωτάτοις ιεράρχαις και τοις τιμίοις κληρικοίς της Εκκλησίας ημών το απέχειν της λειτουργικής και κανονικής κοινωνίας ου μόνον μετά του προειρημένου κ. Επιφανίου Ντουμέγκο (sic) και των συν αυτώ, αλλά και μετά των συλλειτουργούντων και κοινωνούντων αυτοίς αρχιερέων και κληρικών, συνωδά τη ιεροκανονική αρχή, ότι ο κοινωνών ακοινωνήτω αποβαίνει και αυτός ακοινώνητος»...
Και τα λέγουν αυτά οι κατεξοχήν κοινωνήσαντες μετά ακοινωνήτων! Ναι, διότι η Εκκλησία της Σερβίας στην Αμερική δεν έπαυσε ποτέ να έχει ευχαριστιακή κοινωνία με τους τότε σχισματικούς και αντικανονικούς Ρώσους της λεγόμενης ROCOR. Καμία άλλη Εκκλησία δεν είχε κοινωνία μαζί τους και είχαν οι Σέρβοι! Και τώρα έχουν το θράσος να επισείουν απειλητικά «ιεροκανονικές αρχές» απέναντι στο Θεματοφύλακα της Ορθοδοξίας, το Πάνσεπτο Οικουμενικό Πατριαρχείο.
Κρατήστε λοιπόν την ευσεβή υποκρισία σας, αγαπητοί αδελφοί και πατέρες της Σερβικής Εκκλησίας. Εμείς δεν θα συμμετάσχουμε στην παραφροσύνη και στον εκτροχιασμό σας. Εμείς είμαστε γερά θεμελιωμένοι στην Ορθοδοξία μας, αυτήν που οι Έλληνες Πατέρες της Εκκλησίας θεολόγησαν και χαλύβδωσαν, αυτήν που και εσείς μάθατε κάποτε από το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Τώρα, επιλέγετε αντί της Ορθοδοξίας την συμφεροντολογική ταύτιση με τους αναιρούντες και καταπατούντες αυτήν, τους Μοσχοβίτες. Αναμενόμενο, αφού σας έχουν εξαγοράσει και οικοδομούν ακόμη και τους ναούς σας.
Το ερώτημα είναι εάν σε αυτούς τους ναούς θα λατρεύεται πλέον ο Θεός ή ο χρυσός...
