Το δημοσίευμα-αφιέρωμα της κ. Μαρίνας Ζιώζου στο "ΕΘΝΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ" για το νέο Αρχιεπίσκοπο Αμερικής κ. Ελπιδοφόρο είναι εξόχως συγκινητικό και αποκαλυπτικό του ήθους και της πολύτιμης εμπειρίας ζωής, αληθινής ζωής, που διαθέτει ο Σεβασμιώτατος, στοιχεία απαραίτητα για την...
υψηλή και σπουδαία διακονία που του ανέθεσε η Μήτηρ ημών Αγία του Χριστού Μεγάλη Εκκλησία και ο Παναγιώτατος Οικουμενικός Πατριάρχης κ.κ. ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ.
Το κείμενο, καθώς και οι φωτογραφίες που για πρώτη φορά είδαν το φως τη δημοσιότητας, φανερώνουν ένα όντως αληθινό, αφτιασίδωτο, γνήσιο Άνθρωπο, αντάξιο των προσδοκιών και των ελπίδων που έχουν συμπυκνωθεί στο πρόσωπό του, όπως υποδηλώνει και το όνομα που, όχι τυχαία φυσικά, του έδωσε ο Οικουμενικός Πατριάρχης κατά τη μοναχική του κουρά: Ελπιδοφόρος. Ελπιδοφόρος λοιπόν και φέρελπις. Για την Ορθόδοξο Εκκλησία της Αμερικής που πλέον θα χαίρεται και θα απολαμβάνει τα σπάνια χαρίσματά του, αλλά και για την καθόλου Εκκλησία μας, προς δόξαν Θεού και εύκλεια της Μητρός ημών Αγίας του Χριστού Μεγάλης Εκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως.
Ιδιαίτερα επισημαίνω την συγκινητική αναφορά σε ένα ευγενές και ευλογημένο πρόσωπο που διαδραμάτισε καθοριστικό ρόλο στη ζωή και στην αγαθή εξέλιξή του: Την Ομότιμο Καθηγήτρια της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ, την αγαπητή μας κ. Δέσπω Λιάλιου, που μπορεί άριστα να θεωρηθεί ως η πνευματική μητέρα του Αρχιεπισκόπου Ελπιδοφόρου. Να τον χαίρεται και να τον καμαρώνει πάντοτε, δοξάζοντας τον Θεόν που την αξίωσε να γίνει Δασκάλα σε τέτοιες μεγάλες προσωπικότητες που τιμούν την Εκκλησία μας και διακονούν με ήθος και αυτοθυσία το Ευαγγέλιο και τους ελάχιστους αδελφούς του Χριστού σε όλη την Οικουμένη.
---
Της Μαρίνα Ζιώζιου
Τα όμορφα παιδικά χρόνια στην Πόλη, η δύσκολη μετακίνηση στη Θεσσαλονίκη, οι σπουδές Θεολογίας και η χειροτονία στο Φανάρι. Το «Έθνος της Κυριακής» ξετυλίγει το κουβάρι των αναμνήσεών του μέχρι πρότινος μητροπολίτη Προύσης Ελπιδοφόρου, µε συνοδοιπόρους σε αυτό το ταξίδι ανθρώπους που σημάδεψαν την πορεία του
Στις 22 Ιουνίου το «διαμάντι του στέμματος» του Οικουμενικού Θρόνου, η Αρχιεπισκοπή Αμερικής, γύρισε σελίδα… Μόλις στα 52 του χρόνια ο μητροπολίτης Προύσης Ελπιδοφόρος - κατά κόσμον Γιάννης Λαµπρυνιάδης - και ηγούμενος Χάλκης γίνεται ο νέος Αρχιεπίσκοπος Αμερικής. Η ενθρόνισή του προκαλεί «σεισμό» και στην τελετή δίνουν το «παρών» η οικογένειά του, στενοί του φίλοι, εκπρόσωποι του θρησκευτικού, πολιτικού, ακαδημαϊκού, δημοσιογραφικού, διπλωματικού και επιχειρηματικού κόσμου απ’ όλη τη γη.
Ο μικρός Γιάννης -έτσι βαπτίσθηκε- γεννήθηκε στις 28 Νοεμβρίου 1967 στο χωριό της Πολίτισσας Λωξάντρας, στο Μακροχώρι Κωνσταντινουπόλεως. Εκεί που ο ουρανός γλείφει το πρόσωπο της γης και ο ορίζοντας γίνεται ένα ολάνθιστο όνειρο… Σαν το όνειρο που ζει ο σημερινός µας «πρωταγωνιστής», που αυτήν τη στιγμή βρίσκεται στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού.
Ξετυλίγουμε το κουβάρι των παιδικών του χρόνων, µε συνοδοιπόρους σε αυτό το μαγικό ταξίδι στον χρόνο δύο σημαντικούς ανθρώπους που μιλούν για πρώτη φορά στο «Έθνος της Κυριακής»: τον αδελφό του Ξενοφώντα Λαµπρυνιάδη και τον επιστήθιο φίλο του Απόστολο Κραλίδη, καθηγητή στο Τμήμα Ποιμαντικής και Κοινωνικής Θεολογίας του ΑΠΘ.
Ο Γιάννης είναι το τέταρτο από τα πέντε αγόρια της οικογένειας. Ο πρωτότοκος είναι ο Γιώργος, ακολουθούν ο π. Πατρίκιος, ο Παύλος και Βενιαμίν ο Ξενοφών. Ο πατέρας, ο Βασίλης, Κωνσταντινουπολίτης -έφυγε από τη ζωή πριν από δύο χρόνια- και η μητέρα, η Νάντια, γέννηµα-θρέμμα ορθόδοξη από το Χαλέπι της Συρίας. Γι’ αυτό ο Ελπιδοφόρος γνωρίζει αραβικά, ενώ για έναν χρόνο, όταν ήταν ήδη διάκονος, έκανε επιπλέον σπουδές στη Θεολογική Σχολή του Αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού στο Μπαλαµάντ του Λιβάνου.
Οικογένεια βιοπαλαιστών και, όπως συνήθως συμβαίνει µε όλα τα παιδιά του κόσμου, επηρέασαν και αυτοί, και μάλιστα έντονα, τη διαμόρφωση των χαρακτήρων των παιδιών τους. Η απέραντα μεγάλη καρδιά του πατέρα και η ατέλειωτη αξιοπρέπεια και ο δυναμισμὸς της μητέρας είναι τα χαρακτηριστικά που προσδιορίζουν τον χαρακτήρα τους. «Ο Ελπιδοφόρος έχει μοιάσει σίγουρα στη μητέρα µας. Είναι “μηχανάκι”, δεν σταματάει…» λέει χαμογελώντας ο αδελφός του Ξενοφών Λαµπρυνιάδης.
Η ζωή της οικογένειας δεν ήταν εύκολη. Στην Πόλη, ο μπαμπάς Βασίλης εργάζεται ως σχεδιαστής και κόπτης πουκαμίσων. Όμως η οικογένεια δύσκολα τα βγάζει πέρα µε τα οικονομικά. Κι αυτό γιατί, όπως µας εξηγεί ο Ξενοφών, µε τα χρόνια το επάγγελμα περνά μεγάλη κρίση λόγω των φθηνών προϊόντων που έρχονταν από την Ασία.
Ωστόσο, οι δύο γονείς δεν το βάζουν κάτω και γίνονται το οχυρό της επιβίωσης της οικογένειας. «Ήρθαμε στην Ελλάδα το 1977, µε πρώτο σταθμό την Ηλιούπολη Θεσσαλονίκης. Ήταν πάρα πολύ δύσκολα τα πράγματα. Ο πατέρας µου είχε πάει πρώτος για να βρει µια δουλειά και να ετοιμάσει ένα σπίτι για να µας υποδεχτεί» αποκαλύπτει ο μικρός αδελφός του Αρχιεπισκόπου Αμερικής.
ΜΠΡΟΣΤΑΡΗΣ ΣΤΙΣ ΠΑΡΕΕΣ
Και είναι αλήθεια πως η οικογένεια θα άφηνε στην Πόλη κάτι από τον εαυτό της μέσα σε όλους τους ανθρώπους που γνώρισε και αγάπησε. Εκεί που τα αγόρια έζησαν όμορφα παιδικά χρόνια, που Έλληνες, Αρμένιοι και Τούρκοι μοιράζονταν την ίδια µπάλα ποδοσφαίρου, µε τον δυναμικό Γιάννη όμως πάντα να ξεχωρίζει και να είναι ο μπροστάρης στις παιδικές παρέες και τις σκανδαλιές, αλλά πρώτος μαθητής. Πάντα άριστος µε ό,τι καταπιανόταν…
«Το πρώτο µας σπίτι στη Θεσσαλονίκη ήταν ένα ημιυπόγειο που μέσα δεν είχε ούτε ένα έπιπλο. Μάλιστα, την πρώτη μέρα που ήρθαμε από την Κωνσταντινούπολη ο πατέρας µου νοίκιασε ένα τρίκυκλο και µε αυτό μεταφέραμε όλα µας τα πράγματα. Το βράδυ κοιμηθήκαμε πάνω στις βαλίτσες µας» θυμάται ο Ξενοφών.
Στη Θεσσαλονίκη ο μπαμπάς Βασίλης ασχολήθηκε µε το αντικείμενό του, αυτήν τη δουλειά γνώριζε, ενώ η μητέρα Νάντια για να βοηθήσει την οικογένειά της κάποιες φορές πήγαινε και καθάριζε σπίτια.
Η Θεσσαλονίκη ήταν μικρή και φωτεινή. Ο Γιάννης και τα αδέλφια του δεν κινδύνευαν να χαθούν σε δαιδαλώδη σοκάκια ούτε να γκρεμοτσακιστούν άξαφνα σε κανένα καλντερίμι, όπως στην Πόλη. Κινδύνευαν όμως να απογοητευτούν από τα ειρωνικά πειράγματα των συμμαθητών τους που διασκέδαζαν µε την προφορά των παιδιών.
«Στην Κωνσταντινούπολη ήμασταν οι “γκιαούρηδες” και στην Ελλάδα όταν ήρθαμε ήμασταν οι “Τούρκοι”. Ωστόσο, ο Ελπιδοφόρος πάντα ήταν πιο ισχυρός ως χαρακτήρας. Είχε έναν μαγικό τρόπο να μπορεί να φιλτράρει τα πράγματα και να τα διαχειρίζεται» αναφέρει µε αφοπλιστική ειλικρίνεια ο Ξενοφών.
Όταν η οικογένεια άρχισε να βρίσκει τα πατήματά της, μετακόμισε σε ένα καλύτερο σπίτι στην ίδια περιοχή. Ήταν το λεγόμενο «βαγονόσπιτο», όπως θυμάται ο ίδιος, κι αυτό γιατί ήταν μακρόστενο και θύμιζε βαγόνι τρένου! Εκεί έμειναν δύο χρόνια, ενώ το τελευταίο σπίτι της οικογένειας στη Θεσσαλονίκη που διέθετε και μπαλκόνι ήταν στην οδό που τότε λεγόταν Διαδόχου Κωνσταντίνου (αρ. 46), Πολυτεχνείου σήμερα.
Και επειδή λένε ότι εντέλει τη ζωή µας τη μετράμε µε τις φιλίες, η γνωριμία του μικρού τότε Γιάννη µε τον επίσης μικρό Αποστόλη Κραλίδη υπήρξε καθοριστική για τη μετέπειτα πορεία του Ελπιδοφόρου. Μαζί στη γειτονιά, στα σχολικά θρανία, στις αλάνες για µπάλα, στις εκκλησιαστικές κατασκηνώσεις, στο πανεπιστήμιο -οι «αθεόφοβοι» πέρασαν ακόμη και στο ίδιο τμήμα, στο Ποιμαντικό Θεσσαλονίκης (!)-στο διδακτορικό, ενώ ορκίστηκαν την ίδια μέρα, το 2001, διδάκτορες στο ΑΠΘ και μάλιστα ο τότε πλέον διάκονος Ελπιδοφόρος ήταν αυτός που διάβασε και τον όρκο. Αχώριστοι μέχρι και σήμερα…
«Ήμασταν “αυτοκόλλητοι” μέχρι το καλοκαίρι του 1982, όταν η οικογένεια αποφάσισε να φύγει για την Αθήνα. Στον Ελπιδοφόρο είχε καρφωθεί στο μυαλό να γίνει εμποροπλοίαρχος κι εγώ γεωπόνος!» λέει χαμογελώντας ο παιδικός του φίλος, κ. Απόστολος Κραλίδης.
Και συνεχίζει: «Ο πατέρας του δυσκολευόταν να εργαστεί στη Θεσσαλονίκη, ήταν πιο μικρή η αγορά, και καλόβλεπε το ενδεχόμενο να μετακινηθούν για να βρει κάτι καλύτερο. Έτσι κι έγινε… Όμως αυτό που του προκάλεσε την πιο μεγάλη στενοχώρια ήταν ότι δεν πρόλαβε ως ομογενής να καταθέσει εγκαίρως τα χαρτιά του στο Ναυτικό Λύκειο στον Πειραιά, γιατί καθυστέρησαν να του στείλουν τα απαιτούμενα δικαιολογητικά από την Κωνσταντινούπολη. Ωστόσο, αναπτύξαμε ακόμη πιο δυνατή σχέση από μακριά και ο Ελπιδοφόρος τελείωσε το Γενικό Λύκειο στην Καλλιθέα.
Σε όλες τις γιορτές, όπως Πάσχα και Χριστούγεννα, ερχόταν στο σπίτι µας στη Θεσσαλονίκη και το καλοκαίρι πηγαίναμε μαζί σε εκκλησιαστικές κατασκηνώσεις. Εκεί, λοιπόν, σφυρηλατήθηκαν οι πρώτες δυνατές φιλίες, µε τον Σίμο, τον Χρήστο, τον Λάμπρο, τον άλλο Χρήστο, και µας μπήκε η ιδέα να σπουδάσουμε Θεολογία για να σώσουμε τον κόσμο. Και τα καταφέραμε, αφού περάσαμε στη Θεολογική Σχολή και μάλιστα στο Τμήμα Ποιμαντικής και Κοινωνικής Θεολογίας» προσθέτει ο καθηγητής.
∆ΟΥΛΕΥΕ ΓΙΑ ΝΑ ΣΠΟΥ∆ΑΣΕΙ
Όπως µας εκμυστηρεύτηκε ο αδελφός του Ξενοφών, ο Ελπιδοφόρος για όσο διάστημα ήταν φοιτητής στη Θεσσαλονίκη δεν πήρε ούτε µία δραχμή από την οικογένειά του. Πήγαινε κάθε μέρα στη Σχολή και παράλληλα δούλευε. Για ένα διάστημα είχε πιάσει δουλειά σε ένα εργοστάσιο που έφτιαχνε γυάλινες µπάλες Χριστουγέννων, µε τα χέρια του να είναι πάντα κοµµένα και µε πληγές, ενώ εργάστηκε για λίγο και στο βεστιάριο σε µια λέσχη αξιωματικών κοντά στην Παραλία στη Θεσσαλονίκη.
Αποφοίτησε από τη Θεολογική Σχολή Θεσσαλονίκης το 1991 και πήγε για μεταπτυχιακές σπουδές στη Βόννη µε την αμέριστη υποστήριξη της κ. Δέσπως Λιάλιου, της «δασκάλας», ομότιμης καθηγήτριας της Θεολογικής Σχολής ΑΠΘ και πρώην αντιπρυτάνεως του ίδιου πανεπιστημίου. Ήταν ο άνθρωπος που εξασφάλισε στον Ελπιδοφόρο την επικοινωνία για να πάει στη Γερμανία. Εκεί συνδέθηκε µε τον μητροπολίτη Γερμανίας Αυγουστίνο, τον πνευματικό του πατέρα, ο οποίος αργότερα τον έφερε σε επαφή µε τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο.
Χειροτονήθηκε διάκονος το 1994 στο Φανάρι, δίνοντάς του το όνομα Ελπιδοφόρος ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος. Τα υπόλοιπα είναι γνωστά για τη μετέπειτα πορεία του. Στις αλάνες της Θεσσαλονίκης ο Ελπιδοφόρος, µε τη… «σπορά» του παιδικού του φίλου Αποστόλη, πρωτοαντίκρισε το πρόσωπο του Θεού και από τότε λάμπρυνε η ζωή του.
Αντί επιλόγου, τα λόγια του πνευματικού του πατέρα, του μητροπολίτη Γερμανίας Αυγουστίνου, ο οποίος ήταν εκείνος που του παρέδωσε και την ποιμαντορική ράβδο στην ενθρόνισή του εκ μέρους του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου: «H επιλογή σου δεν ήταν τυχαία, ελπιδοφόρος υπήρξες ως μαθητής και σπουδαστής. Ελπιδοφόρος υπήρξες ως ακαδημαϊκός δάσκαλος και ως ηγούμενος και σχολάρχης στη Χάλκη. Ελπιδοφόρος έρχεσαι τώρα εδώ, φέρνοντας όχι µόνο ελπίδα αλλά και βεβαιότητα που πηγάζει από τον πλούτο των χαρισμάτων µε τα οποία η Χάρη του Θεού σε προίκισε… Ο Αρχιεπίσκοπος Ελπιδοφόρος θα γράψει τη δίκη του ιστορία στην Αμερική».
Πηγή: ethnos.gr
