«ἰδοὺ ἔρχεται ὥρα, καὶ νῦν ἐλήλυθεν, ἵνα
σκορπισθῆτε ἕκαστος εἰς τὰ ἴδια καὶ ἐμὲ μόνον ἀφῆτε· καὶ οὐκ εἰμὶ μόνος, ὅτι ὁ
πατὴρ μετ' ἐμοῦ ἐστι».
(Ιωάν.
ιστ΄ 32)
Γράφει ο
Αρχιμανδρίτης Ρωμανός Αναστασιάδης,
Κληρικός
του Οικουμενικού Πατριαρχείου εκ Κρήτης.
Είναι λυπηρό η απώλεια της ψυχραιμίας να
οδηγεί έναν εγκρατή και πολυγραφότατο περί τα θεολογικά, όπως ο Σεβ.
Μητροπολίτης Βολοκολάμσκ κ. Ιλαρίων, Πρόεδρος του Τμήματος Εξωτερικών
Εκκλησιαστικών Σχέσεων του Πατριαρχείου Μόσχας, σε διατυπώσεις που ούτε τον
ίδιο τιμούν ούτε φυσικά την Εκκλησία που εκπροσωπεί. Τουλάχιστον έκπληξη
δοκιμάζει κάθε νουνεχής αναγνώστης, όταν συνειδητοποιεί τελικά το τι μας είπε ο
Σεβασμιώτατος στην τελευταία του δημόσια παρέμβαση, η οποία δημοσιεύθηκε σχεδόν
ταυτόχρονα σε ρωσικά και ελληνικά ΜΜΕ:
Δεν χρειάζεται πραγματικά να διαβάσει κανείς
ολόκληρη τη συνέντευξη και τα όποια επιχειρήματα του κ. Ιλαρίωνος. Ο τίτλος και
μόνον, προφανώς δικής του επιλογής γι’ αυτό και είναι ταυτόσημος στις ρωσικές
και ελληνικές δημοσιεύσεις της συνέντευξης, είναι αρκετός για να καταλάβουμε το
πνεύμα, το περιεχόμενο και το σκοπό αυτής της παρέμβασης της τελευταίας
στιγμής: απειλή, εκβιασμός, εκφοβισμός. Η παρέμβαση αυτή έρχεται ως
επιστέγασμα, ή αποκορύφωση, παρόμοιων δημοσιευμάτων που κατέκλυσαν το διαδίκτυο
τα τελευταία 24ωρα, με καταστροφολογικό, «αποκαλυπτικό», περιεχόμενο και
απειλές κατά της Ελλάδος και της Εκκλησίας της, εφόσον η τελευταία πράξει το
κανονικώς και εκκλησιολογικώς αυτονόητο: συντονισθεί με την δικαία και κανονική
απόφαση του Οικουμενικού Πατριαρχείου για τη χορήγηση Αυτοκεφαλίας στην
Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας, κατά τα προαιώνια και αδιαμβισβήτητα προνόμια
και τις ευθύνες της Πρωτοθρόνου Αγίας του Χριστού Μεγάλης Εκκλησίας. Ένας
συντονισμός που έρχεται ως φυσική και λογική συνέχεια στην ξεκάθαρη απόφαση της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου του
περασμένου Αυγούστου, την
οποία και υπενθυμίζω: «Κατόπιν εισηγήσεως
των Συνοδικών Επιτροπών Δογματικών και Νομοκανονικών Ζητημάτων και Διορθοδόξων
και Διαχριστιανικών Σχέσεων περί του Ουκρανικού Ζητήματος, η Δ.Ι.Σ. αναγνωρίζει
το κανονικό δικαίωμα του Οικουμενικού Πατριάρχου για την παραχώρηση του
Αυτοκεφάλου, καθώς και το προνόμιο του Προκαθημένου της Εκκλησίας της Ελλάδος
να χειρισθεί περαιτέρω το ζήτημα της αναγνωρίσεως της Εκκλησίας της Ουκρανίας».
Δεν χρειάζεται λοιπόν να πούμε τίποτε
περισσότερο επί της ουσίας του ζητήματος. Όπως ήδη
έγραψα, ενόψει της Εκτάκτου Ιεραρχίας του προσεχούς Σαββάτου για το
Ουκρανικό, το μόνο που απαιτείται είναι η προσευχή μας για την Εκκλησία και η
υπακοή μας σε Αυτήν. Όταν έρχεται η Ώρα του Θεού, η Ώρα της Εκκλησίας, κάθε
άλλη προσωπική παρέμβαση μάλλον εκ του πονηρού προέρχεται, που είναι ο πατήρ
του διχασμού και του ψεύδους. Στα πλαίσια αυτά, αλγεινή εντύπωση προκάλεσε και
η σπουδή κάποιου καθόλα σεβαστού και αξιόλογου Ιεράρχου της Εκκλησίας της Ελλάδος
να δημοσιεύσει επιστολή του προς τον Αρχιεπίσκοπο και τη Σύνοδο για το
Ουκρανικό, την ώρα που η Ιεραρχία συνεδριάζει και ο ίδιος, ως μέλος της, έχει
κάθε δυνατότητα να εκφρασθεί θεσμικά μέσα σε αυτήν. Ιδιαίτερα μάλιστα, εφόσον
θα υπάρξει ειδική Έκτακτη Σύνοδος μόνο για το Ουκρανικό! Εμείς οι απέξω, μη
έχοντας τον θεσμικό ρόλο και την δυνατότητα να εκφρασθούμε μέσα στη Σύνοδο,
μπορούμε ίσως να γράφουμε ό,τι θέλουμε και όποτε θέλουμε, προκειμένου να
απευθυνθούμε προς τον Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο και τους Σεβασμιωτάτους
Αρχιερείς μας. Αλλά οι Συνοδικοί Ιεράρχες οφείλουν να τιμούν το Σώμα της Ιεραρχίας,
τουλάχιστον καθόσον χρόνον αυτή συνέρχεται. Και σίγουρα δεν περιποιεί τιμή προς
την Ιεραρχία μια τέτοια συμπεριφορά...
Ας επανέλθουμε όμως στον Μητροπολίτη Ιλαρίωνα.
Ιδιαιτέρως με ξένισε αυτή η πρότασή του: «Όποιος
αναγνωρίσει τους σχισματικούς της Ουκρανίας θα απομονωθεί»! Δηλαδή; Από
ποιον θα απομονωθεί; Και τι συνέπειες θα έχει αυτή η απομόνωση; Προφανώς, ο
Σεβασμιώτατος εννοεί ότι θα απομονωθεί από την -κατ’ αυτόν- «μεγάλη» και «ισχυρή»
Εκκλησία της Ρωσίας, η οποία, συνεχίζοντας την ελεύθερη πτώση στο βάραθρο των
αντικανονικών ενεργειών, θα διακόψει την ευχαριστιακή κοινωνία με οποιαδήποτε
τοπική Εκκλησία δεν υποταχτεί στις επιθυμίες της. Το είπε ξεκάθαρα. Και δεν
έμεινε μόνο σε αυτό. Εκτόξευσε και ειδεχθείς απειλές περί ενδεχόμενης «αναγνώρισης»
από τη Ρωσική Εκκλησία των εν Ελλάδι... σχισματικών «παλαιοημερολογιτών»,
προφανώς ως αντίποινα...
Βέβαια, κατά το «μωραίνει Κύριος ους βούλεται
απολέσαι», αυτές οι τοποθετήσεις του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Βολοκολάμσκ
έρχονται ως δώρο στην κατάλληλη ώρα! Διότι, ακόμη και αν κάποιος Ιεράρχης θα
ήθελε να υποστηρίξει στην Σύνοδο της Ιεραρχίας τις θέσεις της Μόσχας, δεν νομίζω
να τολμήσει μετά από αυτήν την απαξιωτική και αλαζονική συμπεριφορά του κ.
Ιλαρίωνος προς την Εκκλησία της Ελλάδος! Όσο «ραγιαδισμό» και να έχει κανείς,
υπάρχουν και κάποια όρια... Και σίγουρα τα υπερβαίνει οποιαδήποτε άμεση ή
έμμεση στήριξη στις αντικανονικές αξιώσεις μιας Εκκλησίας που απειλεί με τόσο
ίππειον θράσος τις λοιπές ανά την οικουμένη Εκκλησίες.
Οφείλω, όμως, και μια απάντηση στον
Σεβασμιώτατο επί της ουσίας της απειλής που μας απευθύνει. Μιλάει για «απομόνωση»...
Αλλά η μοναδική απομόνωση που πρέπει να τρομάζει κάθε πιστό είναι ο χωρισμός
του από τον Θεόν. Και ο χωρισμός από τον Θεό γίνεται μόνο όταν παραβιάζουμε τα
όρια και τους θεσμούς που έθεσαν οι Πατέρες μας με το φωτισμό του Παναγίου
Πνεύματος, διά των Οικουμενικών Συνόδων και της Καθηγιασμένης Πράξεως της Εκκλησίας
μας. «Στῶμεν καλῶς», λοιπόν, αδελφοί. Σε όσα παρελάβαμε, σε όσα ο Θεός έδωσε
στην Εκκλησία Του να τα διακρατεί μέχρι συντελείας του αιώνος. Όσο παραμένουμε
εδραίοι σε αυτά, κανένας δεν μπορεί ούτε να μας «απομονώσει» ούτε να μας απειλήσει,
όποια φόβητρα και αν επικαλείται, όση κοσμική ισχύ και αν διαθέτει.
Το μόνο που πρέπει να φοβόμαστε είναι μην
τυχόν χωριστούμε από την αγάπη του Χριστού μας. Αλλά έχουμε τον μέγα Απόστολο
των Εθνών -ναι, και των Ελλήνων- τον πανάγιο Παύλο, να μας διδάσκει και να μας εμπνέει
με θάρρος και πίστη αδιάκριτη σε κάθε εποχή, σε κάθε περίσταση, σε κάθε
πειρασμό, και ας τον ακούσουμε. Εκείνος ομιλεί εκ Θεού. Δυστυχώς, ο
Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βολοκολάμσκ ομιλεί εξ ιδίων ή -ακόμη χειρότερα- εκ
του πονηρού...
«Τίς ἡμᾶς χωρίσει ἀπὸ τῆς ἀγάπης τοῦ
Χριστοῦ; θλῖψις ἢ στενοχωρία ἢ διωγμὸς ἢ λιμὸς ἢ γυμνότης ἢ κίνδυνος ἢ μάχαιρα;
καθὼς γέγραπται ὅτι ἕνεκά σου θανατούμεθα ὅλην τὴν ἡμέραν· ἐλογίσθημεν ὡς πρόβατα
σφαγῆς. ἀλλ᾿ ἐν τούτοις πᾶσιν ὑπερνικῶμεν διὰ τοῦ ἀγαπήσαντος ἡμᾶς. πέπεισμαι γὰρ
ὅτι οὔτε θάνατος οὔτε ζωὴ οὔτε ἄγγελοι οὔτε ἀρχαὶ οὔτε δυνάμεις οὔτε ἐνεστῶτα οὔτε
μέλλοντα οὔτε ὕψωμα οὔτε βάθος οὔτε τις κτίσις ἑτέρα δυνήσεται ἡμᾶς χωρίσαι ἀπὸ
τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ τῆς ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν» (Ρωμ. η΄ 35-39).
Αμήν!
