Του Ιωάννου Μπουγά, Θεολόγου
Το σημερινό κίνημα των λεγομένων αντιεμβολιαστών καθοδηγείται από πολιτικούς ακραίων απόψεων, από φασιστικά μορφώματα ποικίλων αποχρώσεων και από κληρικούς της ορθοδόξου Εκκλησίας τους λεγομένους στον εκκλησιαστικό χώρο «πνευματικούς», που μπορεί να είναι ιερείς στον κόσμο, στα μοναστήρια, μοναχοί και μοναχές εντός και εκτός μονών, αλλά και κληρικοί, γνήσιοι ρεβιζιονιστές, των αλήστου μνήμης οργανώσεων, οι οποίοι κρυφίως και υπούλως, παροτρύνουν τα πνευματικά τους τέκνα (διάβαζε οπαδούς), πολλές φορές και ιατρούς των αντιεμβολιαστικών κινημάτων, σε απείθεια κατά της Εκκλησίας.
Είναι γνωστό πλέον, ότι αυτοί οι «μοναχοί πάμπαν αμόναχοι» (Συμεών νέος
ο Θεολόγος), έχουν οδηγήσει, και συνεχίζουν να οδηγούν πολλούς ανθρώπους στο
θάνατο, προτρέποντάς τους να μην εμβολιαστούν και να αρνηθούν κάθε θεραπεία της
νόσου του κορονοϊού, ώστε με τον τρόπο αυτό καθιστούν τους συνανθρώπους τους
αυτόχειρες.
Οι κήρυκες του θανάτου έχουν στις πόλεις κομισάριους τους διαφόρους
ευκολόπιστους χριστιανούς, οι οποίοι είναι θύματα τους και μεταφέρουν σε άλλους
τις διχαστικές συμβουλές του Γέροντος, ο οποίος ντύνεται με πέπλο μυστηρίου,
μαγικό, ως να ήλθε από τα ουράνια δώματα της αγιότητας και βέβαια διακινούν και
στο διαδίκτυο τις διασπαστικές, «αλάνθαστες» διδασκαλίες του, ενάντια στην
προσπάθεια της Εκκλησίας να καταπολεμήσει τον κορονοϊό.
Οι ζητούντες υπακοή από τους ταλαιπωρημένους από τον κορονοϊό ασθενείς,
οι ίδιοι δεν κάνουν υπακοή στην Εκκλησία, διότι δεν κατόρθωσαν να κάνουν υπακοή
στο κοινόβιο τους, με αποτέλεσμα την τραυματική τους αυτή εμπειρία να την
μεταφέρουν αρνητικά στους ανθρώπους, απαιτώντας την υπακοή στους ίδιους, αλλά
εδώ αναλαμβάνει η ψυχιατρική.
Όλοι αυτοί οι ασκούντες ιδεολογική εξουσία στις ψυχές των ανθρώπων
αγνοούν ότι αυτός που θέλει να είναι ποιμένας ψυχών πρέπει να τηρεί την
μοναχική αρχή, που διδάσκει ότι όλοι μοναχοί είναι πρόβατα, διότι κανένας δεν
είναι ποιμήν παρά Αυτός που είπε: «Εγώ ειμί ο ποιμήν ο καλός».
Αυτοί οι φραξιονιστές «πνευματικοί» διαμαρτύρονται, γράφουν, φωνάζουν,
μετακινούνται και δεν τηρούν το «Αρχή καθάρσεως ησυχία».
Τίθεται βεβαίως και το ερώτημα: οι ινστρούχτορες της πίστης, που
καθοδηγούν ανθρώπους να μην εμβολιαστούν κατά του κορονοϊού, συνομιλώντας
ατέλειωτες ώρες από τα κελλιά τους με τα σύγχρονα μέσα της τεχνολογίας ή επισκεπτόμενοι
τις οικίες των θυμάτων τους ή συγγράφοντας αντιεμβολιαστικά κηρύγματα ή
συμμετέχοντας σε διαμαρτυρίες αρνητών του εμβολίου, πότε προλαβαίνουν να
προσεύχονται ή να συμμετέχουν στις λατρευτικές συνάξεις των μοναστικών τους
κοινοτήτων;
Οι σύγχρονοι γέροντες γκουρού, διαχειριστές της σωτηρίας των άλλων,
αναβιώσαντα υπολείμματα άλλων εποχών όταν η θρησκευτική πίστη ακόμη και στον
εκκλησιαστικό χώρο είχε γίνει εργαλείο μαγισσών και η διαστρέβλωση της
διδασκαλίας του Χριστού, είχε γίνει «οσμή θανάτου εις θάνατον», αντιγράφουν
πρακτικές καλογήρων των σκοτεινών αιώνων, ποδηγετώντας συνειδήσεις, εδρεύουν σε
διάφορα μοναστήρια του παλαιού, και του νέου δυστυχώς ημερολόγιου, ενίοτε και
σε διάφορες οικίες οπαδών τους στις πόλεις όπου δέχονται επισκέψεις των οπαδών
τους ως επαγγελματίες μέντιουμ, λάθρα του επιχωρίου Επισκόπου, εγκαταλείποντας
το κελλίον τους, αν και ορκισθέντες ισόβια εγκαταβίωση και γενικώς
συμπεριφέρονται ως φωτισμένοι Άγιοι, στην πραγματικότητα όμως είναι διαστροφείς
του Ευαγγελικού λόγου.
Ο καινοφανής όρος «πνευματικός», που δημιουργήθηκε κατά τα τελευταία
έτη, δεν ανήκει στους Ποιμένες της Εκκλησίας, οι οποίοι είναι ο Επίσκοπος, ο
Πρεσβύτερος και ο βοηθός αυτών ο Διάκονος. Ένας όρος ο οποίος φορτίστηκε με
μαγικό περιεχόμενο μέσα από διάφορες λαθεμένες ερμηνείες της πατερικής
διδασκαλίας και που διογκώθηκε με εκκοσμικευμένες πράξεις διαφόρων
περιπλανώμενων Γερόντων, ιδεοληπτικών μιας αρρωστημένης κατάστασης του
Γεροντισμού, ενός ιδιότυπου «γκουρουϊσμού» εντός, δυστυχώς, της Εκκλησίας με αποτέλεσμα
πολλοί απλοί πιστοί να λένε: το είπε ο Γέροντας, το είπε ο πνευματικός ή το
είπαν δύο πνευματικοί κ.ο.κ. Για την Εκκλησία όμως καμμία αξία δεν έχει ο
λόγος του κάθε Γέροντα, ενίοτε ψυχοπαθολογικού προσώπου, αλλά μοναδική αξία για
την Εκκλησία είναι ο Λόγος Χριστός, όπως βιώθηκε κηρύχτηκε, διδάχτηκε από τους
Πατέρες μέσω των Συνόδων ανά τους αιώνες.
Όλοι αυτοί οι «πνευματικοί» περιφερόμενοι μάγοι είναι εκτός Εκκλησίας
στην πραγματικότητα, διότι αρνούνται, διαχωρίζουν τη θέση τους από την
διδασκαλία της Εκκλησίας, η οποία κηρύττει ότι ο θάνατος, η αρρώστια δεν είναι
έργα του Θεού και σήμερα προτρέπει και καθοδηγεί τους πιστούς να εμβολιαστούν υπακούοντας
στις εντολές της επιστήμης. Εξάλλου ο άνθρωπος είναι «ζώον λογικόν, θνητόν, νουν
και επιστήμης δεκτικόν». (Ι. Χρυσόστομος).
Όποιος λοιπόν διαχωρίζει τον εαυτό του από την πρακτική της Εκκλησίας
και κηρύττει άλλες δοξασίες και δημιουργεί φατρίες, (διάβαζε και κομματικές
αχτίφ) και τελεί παρ’ ενορία πράξεις, σε κάθε εποχή χαρακτηρίζεται ως
αιρετικός.
Και είναι αιρετικοί διότι δεν τηρούν την διδασκαλία της Εκκλησίας περί
των θείων ιδιοτήτων, που δόθηκαν από τον Θεό στον άνθρωπο τον «κατ’ εικόνα και
ομοίωσιν» πλασθέντα, όπως η αγαθότητα και το φιλάνθρωπο Αυτού. Ομοίως και το
δημιούργημα, ο άνθρωπος, καλείται να πράξει «το αγαπάν το ομόφυλον» και το «ευ
ποιείν». Επειδή περιφρονούν τον αδελφό άνθρωπο δεν δικαιούνται «καλείν Πατέρα
τον φιλάνθρωπον Θεόν». Διότι οι πνευματικοί όπως λέγει ο Γρηγόριος ο Θεολόγος
έχουν «κανόνα ιατρείας», κανόνα δηλαδή φιλάνθρωπης συμπεριφοράς έναντι των
πασχόντων συνανθρώπων τους και αν δεν τον τηρούν δεν «είναι μαθητές του πράου
και φιλανθρώπου Χριστού», δεν συμπεριφέρονται ως ιατροί «εν πολλή ευσπλαχνία
κατ’ επιστήμην της του Κυρίου διδασκαλίας θεραπεύοντας τα πάθη των ψυχών, εις
περιποίησιν της εν Χριστώ υγείας» και «ατιμάζουν αυτόν τον Χριστόν, την μίαν
πάντων κεφαλήν».
Ο Χριστός προόρισε την μέλλουσα βασιλεία Του για όσους περιέθαλψαν τους
βασανιζομένους και ασθενείς, κάτι το οποίο δεν πράττουν οι σημερινοί
αυτοαποκαλούμενοι «πνευματικοί», αφού ο Χριστός δεν κρίνει «την αμαρτίαν, αλλά
την απανθρωπίαν» (Ι. Χρυσόστομος), άρα οι αυτοφωτισμένοι γέροντες καθοδηγούν
εκτός βασιλείας του Θεού, όπως πράττουν οι αιρετικοί.
Εκτός Εκκλησίας βεβαίως είναι οι βολεμένοι ασκητικολόγοι των σαλονιών
και διότι παροτρύνουν τους πιστούς να συμμετέχουν σε ένα κοσμοπολιτικό κίνημα
με κομματικό όφελος και εξουσιαστική προοπτική, αλλά και σε φασιστικές ομάδες,
κάτι το οποίο μερίζει διχάζει τον άνθρωπο και τον οδηγεί να μην εφαρμόζει την
εντολή του Χριστού: «μη πεποίθατε επ’ άρχοντας επί υιούς ανθρώπων οις ουκ έστι
σωτηρία».
Εκτός Εκκλησίας οι οπορτουνιστές «πνευματικοί» είναι και διότι δεν
υπακούν στις αποφάσεις της Συνόδου και των Επισκόπων και: «Ει τις παρά την
εκκλησίαν ιδία εκκλησιάζοι, και καταφρονών της εκκλησίας, τα της εκκλησίας
εθέλοι πράττειν, μη συνόντος του πρεσβυτέρου κατά γνώμην του επισκόπου, ανάθεμα
έστω». (ε’ κανών της Γάγγρας).
Τα όποια θεραπευτικά μέσα για την ίαση του κάθε προσώπου γίνονται πράξη
εντός της Εκκλησίας, κάτι το οποίο οφείλουν να προτρέπουν οι λεγόμενοι
«πνευματικοί» τους πιστούς, αν δεν το κάνουν τότε οι ίδιοι ευρίσκονται εκτός
Εκκλησίας και είναι αιρετικοί.
Τέλος για την Εκκλησία κανένας πνευματικός δεν είναι αυθεντία, αυθεντία
είναι ο Χριστός ο γενόμενος χορηγός ζωής και ιατρός κάθε νόσου.
