Του Κώστα Ονισένκο
Έχω δει τον δει πόλεμο στο Ντονμπάς. Καταλαβαίνω τι θα φέρει αυτός ο πόλεμος αν έρθει στο Κίεβο ή σε άλλες πόλεις. Κάτω από το σπίτι μου έχω παιδική χαρά όπου κάθε μεσημέρι παίζουν τα παιδάκια από τον κοντινό παιδικό σταθμό. Περίπου 20 παιδάκια, τριών με πέντε ετών. Τώρα τον χειμώνα φοράνε κάτι τεράστια μπουφάν και σκουφιά από τα οποία ξεπροβάλλουν οι μυτούλες και τα μάτια τους. Έχω δει τέτοιες παιδικές χαρές στις πόλεις που κατέλαβαν και κατέστρεψαν οι Ρώσοι το 2014.
Ο υπόκωφος φόβος που επικρατεί αυτές τις μέρες στην Ουκρανία εξαιτίας των συνεχών μηνυμάτων για επικείμενη ρωσική εισβολή δεν έχει μετατραπεί σε πανικό. Τα παιδιά πηγαίνουν στο σχολείο, οι άνθρωποι στις δουλειές τους, οι δρόμοι του Κιέβου μαστίζονται από τη συνηθισμένη ενοχλητική κίνηση. Τέτοιες στιγμές φαίνεται καλά το πόσο εύθραυστα είναι όλα αυτά που θεωρούμε δεδομένα.
Οι Ουκρανοί που είναι έτοιμοι σήμερα να πάρουν τα όπλα για να υπερασπιστούν τη χώρα τους από μια πιθανή ρωσική εισβολή είναι σαφώς περισσότεροι από το 2014. Αυτό είναι ένα επίτευγμα του Πούτιν. Μέρος εκείνων που ήταν αδιάφοροι έχουν πάψει να είναι για μια σειρά από λόγους: καταρχάς κατάλαβαν ότι ο «αδελφικός ρωσικός λαός» δεν είναι πια «αδελφικός».
Έπειτα, είδαν την κοινωνική και οικονομική καταστροφή που έφερε ο «ρωσικός κόσμος» όχι μόνο στις περιοχές που ελέγχονται τυπικά από τους τρομοκράτες της DNR/LNR (και ουσιαστικά από τη Μόσχα) αλλά και στην ίδια την Κριμαία. Και αυτό έχει μεγαλύτερη σημασία απ’ όση του δίνουν οι ξένοι αναλυτές καθώς, αντίθετα με τους Ρώσους, για τον μέσο Ουκρανό βασικός στόχος παραμένει η ευημερία των παιδιών του και όχι το κρατικό μεγαλείο.
Στην Ελλάδα ορισμένοι «αναλυτές» μιλάνε για «νεοναζί» που κυκλοφορούν στο Κίεβο. Στο Κίεβο δεν κυκλοφορούν νεοναζί, τουλάχιστον όχι περισσότεροι απ’ ό,τι στην Αθήνα ή στο Βερολίνο και σαφώς λιγότεροι απ’ ό,τι στη Μόσχα. Οι «νεοναζί του Κιέβου» είναι ένα εφεύρημα της προπαγάνδας του Κρεμλίνου για να δικαιολογήσει τη στρατιωτική εισβολή στην Ουκρανία, την κατάληψη ξένων εδαφών και το γεγονός ότι σκότωσε χιλιάδες αθώους ανθρώπους. Εκείνοι που επαναλαμβάνουν αυτά τα επιχειρήματα είναι συνένοχοι σε αυτές τις δολοφονίες.
Οι ουκρανικές μυστικές υπηρεσίες έχουν αποχαρακτηρίσει όλα τα ιστορικά έγγραφα που είχαν στη διάθεσή τους όσον αφορά τον Β’ ΠΠ, και είναι διαθέσιμα στους ερευνητές. Αντίθετα, η Μόσχα δεν ανοίγει το αρχείο της, ενώ έχει απαγορεύσει διά νόμου την «αμφισβήτηση της ιστορικής συμβολής της ΕΣΣΔ» στον Β΄ΠΠ. Δεν είναι οι Ουκρανοί εκείνοι που προσπαθούν να κρύψουν ή ντρέπονται για το παρελθόν τους.
Σήμερα στην Ουκρανία, παρά την πολιτική αστάθεια –υποστηριζόμενη σε μεγάλο βαθμό από τη Μόσχα– λειτουργεί πλήθος ΜΜΕ, ορισμένα από τα οποία ασκούν σκληρότατη κριτική στον εν ενεργεία Πρόεδρο, χαρακτηρίζοντάς τον ως κλόουν. Υπάρχει πλήθος πολιτικών κομμάτων και ακούγονται όλες οι απόψεις, ακόμα και απόψεις πρακτόρων της Μόσχας. Την ώρα που στη Ρωσία άνθρωποι συλλαμβάνονται καθημερινά ακόμα και για «διαδηλώσεις» ενός ατόμου που κρατάει πλακάτ. Πολιτικοί του κυβερνώντος κόμματος μέσα από δημόσιες τηλεοράσεις της Ρωσίας καλούν τον Πούτιν να βομβαρδίσει τη Δύση, να καταλάβει ξένα εδάφη και να προκαλέσει γενοκτονίες. Όλοι οι πολιτικοί αντίπαλοι του Πούτιν είναι στη φυλακή ή στο χώμα ή στο εξωτερικό.
Αυτά όλα που λέω βεβαίως δεν αποτελούν μυστικό και δείχνουν ξεκάθαρα το ποια από τις δύο χώρες τείνει προς τον φασισμό. Παρά τις διαφορές στο εσωτερικό, η πλειοψηφία των Ουκρανών έκανε την επιλογή της το 1991, το 2008 και το 2014. Θα εμμείνει σε αυτή την επιλογή και τώρα.
Μην ξεχνάτε ότι δεν είναι το ΝΑΤΟ που επεκτείνεται στην Ουκρανία αλλά η Ουκρανία ζητάει να μπει στο ΝΑΤΟ και την Ε.Ε. Το ζητάει σε όλες τις επίσημες συναντήσεις, το ζητάει (τρις) μέσα στο σύνταγμα της χώρας. Το ζητούμενο σήμερα, εν μέσω απειλής στρατιωτικής εισβολής, δεν είναι αν η Μόσχα θα ελέγχει το Κίεβο. Αλλά το πόσο ακόμα αίμα θα χύσουν οι Ουκρανοί για την ανεξαρτησία τους.
