Του Σεργκέι Τσάπνιν
Σήμερα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι το σταλινικό σχέδιο που ονομαζόταν «Πατριαρχείο Μόσχας» (στην τελευταία έκδοση ονομάζεται «Εκκλησία των Πούτιν/Γκουντιάεφ») έπαψε να υπάρχει. Ο εγκέφαλός του σταμάτησε να λειτουργεί. Η καρδιά σταμάτησε να χτυπά. Οι λειτουργοί του, με επικεφαλής τον Πατριάρχη Κύριλλο, έχασαν τελικά κάθε υποκειμενικότητα (έχασαν νωρίτερα κάθε εξουσία και ηθικό δικαίωμα να ηγούνται της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας). Το Πατριαρχείο Μόσχας πρόσφατα βασίζεται στον φόβο του πατριάρχη, στη γραφειοκρατία και στο κρατικό χρήμα.
Ο φόβος ήταν τεράστιος. Ακόμη και οι Ουκρανοί επίσκοποι, που σταμάτησαν
να μνημονεύουν τον Κύριλλο, συνέχισαν να τον φοβούνται και ακόμη και χθες του
έγραψαν επιστολές αφοσίωσης.
Ελπίζω ότι σήμερα δεν υπάρχει πια φόβος για αυτήν την κατσαρίδα.
Τα χρήματα ήταν τεράστια. Αλλά δεν υπάρχουν άλλα χρήματα. Και αυτά που
έκλεψε ο Κύριλλος από την Εκκλησία θα βρεθούν και, ελπίζω, δεν θα επιστραφούν
(δεν υπάρχει κανένας να επιστρέψει), αλλά θα *μεταφερθούν* στα μέλη της νέας
Εκκλησίας, που θα προκύψει στη Ρωσία, την Ουκρανία, τη Λευκορωσία μετά (ή και
κατά τη διάρκεια) του πολέμου.
Με μια λέξη, όλες οι κοινότητες, όλοι οι κληρικοί, όλα τα μοναστήρια
είναι πλέον υποχρεωμένα να σκεφτούν: ποια θα έπρεπε να είναι η νέα
εκκλησιαστική δομή μετά την κατάρρευση του Κύριλλου και ολόκληρου του
Πατριαρχείου Μόσχας με ντροπή. Το να δημιουργηθεί ξανά αυτό το τέρας δεν έχει
νόημα.
Οι πύλες της κόλασης δεν θα υπερισχύσουν έναντι της Εκκλησίας του
Χριστού. Πιστεύω ότι ο Κύριος θα μας καθοδηγήσει.
Και το Πατριαρχείο Μόσχας δεν λυπάται καν. Μέσα στη φωτιά!
