Ο κορωνοϊός μάς θυμίζει ότι
πράγματι ολόκληρη η ανθρωπότητα έγινε μια γειτονιά, άρα μεταξύ ανθρώπων και
λαών η μόνη ορθή σχέση είναι ο αλληλοσεβασμός και η αλληλεγγύη.
Στον νέο Μητροπολίτη Κιτίου
Νεκτάριο έλαχε να λειτουργήσει για πρώτη φορά σήμερα, ημέρα της εγέρσεως του
Αγίου και Δικαίου φίλου του Χριστού Λαζάρου, κεκλεισμένων των θυρών, στον
ιστορικό και περικαλλή ναό του Αγίου στην Λάρνακα.
Λόγω των μέτρων για προστασία από την πανδημία του κορονοϊού, σήμερα στον ναό του πολιούχου της Λάρνακας δεν έγινε αρχιερατικό συλλείτουργο, όπως όλα τα προηγούμενα χρόνια. Λειτούργησε μόνο ο οικείος Ποιμενάρχης με τους εφημερίους του ναού και ένα διάκονο. Στα αναλόγια δεν ήταν οι μελωδικοί βυζαντινοί χοροί, αλλά μόνο δύο ψάλτες. Στην φετινή Θεία Λειτουργία δεν έλαμψε η πανηγυρική λαμπρότητα, αλλά η λιτότητα της λαμπρότητας. Ήταν μια αληθινή Μυσταγωγία! Την Θεία Λειτουργία οποία μετέδωσε ραδιοφωνικά το ΡΙΚ1.
Στο κοινωνικό κήρυξε ο
Μητροπολίτης Κιτίου Νεκτάριος, ο οποίος τόνισε: «ο Αρχιεπίσκοπός μας και η
Εκκλησία ξεκαθάρισαν ότι η προσωρινή αποχή μας από τη λατρεία
οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στην αγάπη και την έγνοιά μας για τον
οποιονδήποτε συνάνθρωπό μας. Γι’ αυτό και η Εκκλησία μας καλεί όλους
να κάνουμε υπομονή». Ο κ. Νεκτάριος, αφού συνέστησε «στην κρίση, που
βιώνουμε σήμερα, ακολουθήστε τα μέτρα που διαφυλάττουν την υγεία όλων μας»,
υπογράμμισε:
«Προετοιμάστε την καρδιά σας για μετάνοια και συμφιλίωση με τους γύρω σας και αυτοπροσφορά. Ίσως αυτή η πανδημία να αποτελέσει μια ευκαιρία, για να κάνουμε μια νέα αρχή, μια νέα προσπάθεια, για να γίνουμε ακόμη πιο φιλόθεοι και φιλάνθρωποι, πρόσωπα ικανά να βιώσουμε την ομορφιά και τη γλυκύτητα της όντως ζωής».
*Αυτούσιο το κήρυγμα του Μητροπολίτη Κιτίου Νεκταρίου είναι το ακόλουθο:
«Εδώ και λίγο καιρό ολόκληρη η ανθρωπότητα υποφέρει από την πανδημία του
κορωνοϊού. Είναι από τις λίγες φορές στην παγκόσμια ιστορία που οι άνθρωποι
έχουν απωλέσει την καθημερινότητά τους, δεν συναντώνται με οικείους και φίλους,
στερούνται τον εκκλησιασμό και άλλες δραστηριότητες, αναγκάζονται να
περιορισθούν στο σπίτι. Μαζί όμως με την αναστάτωση και την απειλή της ζωής που
έφερε ο νέος κορωνοϊός, επανέρχονται στο προσκήνιο και διάφορες αλήθειες που
φαίνεται να είχαμε λησμονήσει. Ο κορωνοϊός μάς θυμίζει ότι πράγματι
ολόκληρη η ανθρωπότητα έγινε μια γειτονιά, άρα μεταξύ ανθρώπων και λαών η μόνη
ορθή σχέση είναι ο αλληλοσεβασμός και η αλληλεγγύη. Μας θυμίζει ότι
στη ζωή μπορεί να συμβεί το αναπάντεχο, άρα οφείλουμε υπό τας περιστάσεις να
είμαστε έτοιμοι να πράττουμε το καλύτερο δυνατό και να παίρνουμε μαθήματα από
αυτό.
Πάνω από όλα, όμως, ο κορονωϊός θυμίζει ότι ο άνθρωπος είναι θνητός, γι᾽ αυτό υπόκειται στην ασθένεια, στη φθορά και τον θάνατο. Ο θάνατος απειλεί κάθε άνθρωπο από την πρώτη στιγμή της γέννησής του. Είτε αργά είτε νωρίς είτε επώδυνα είτε ανώδυνα ο άνθρωπος θα υποκύψει στον θάνατο. Έτσι, τίθεται το ερώτημα: είναι ο θάνατος το τέρμα της ανθρώπινης ζωής ή ο άνθρωπος μπορεί να νικήσει τον θάνατο; Αν ο άνθρωπος δεν μπορεί να νικήσει τον θάνατο, τότε τι νόημα έχει η ύπαρξή του, τι νόημα έχει ο πολιτισμός, για ποιον λόγο να αγαπά, να είναι υπεύθυνος, να αγωνίζεται για την ελευθερία και τη δικαιοσύνη, να αυτοθυσιάζεται χάριν των άλλων;
Είναι, τελικά, ο άνθρωπος
ένα τυχαίο εφήμερο ον μέσα σε έναν τραγικό και παράλογο κόσμο;
Όχι, απαντά η Εκκλησία, και
πάλι όχι. Η Εκκλησία του Χριστού αγγέλλει το πλέον ελπιδοφόρο μήνυμα: ο
άνθρωπος μπορεί να νικήσει τη φθορά και τον θάνατο. Και τούτο γιατί
υπάρχει ένας Θεός χορηγός της ζωής, που η κοινωνία μαζί Του προσφέρει στον
άνθρωπο την αθανασία. Ο Θεός που ευαγγελίζεται η Εκκλησία είναι Θεός αγάπης,
βοηθός και συμπαραστάτης του ανθρώπου στον αγώνα του να βιώσει αληθινά
ζωή. Αυτός ο Θεός, όχι μόνο δεν είναι αίτιος του κακού και των
καταστροφών που πλήττουν τον κόσμο, αλλά, απεναντίας, είναι εκείνος που
προσκαλεί τον άνθρωπο να συνεργασθεί μαζί Του, να μετανοήσει, να αλλάξει τρόπο
ζωής, να απαρνηθεί τα πάθη του, για να απαλλαγεί, έτσι, ο κόσμος από τη βία,
την εχθρότητα, την οδύνη και το παράλογο.
Σήμερα, τώρα, σε αυτόν τον
μεγαλοπρεπή Ιερό Ναό, που ανήγειρε στις αρχές του 10ου αι. ο βυζαντινός
αυτοκράτωρ Λέων Ϛ΄ ο Σοφός και που αποτελεί το καύχημα της Λάρνακας, εορτάζουμε
την Έγερση του Αγίου Λαζάρου του Τετραημέρου και Φίλου του Χριστού, του και
Πολιούχου ημών. Η γιορτή της Ανάστασης του Λαζάρου ανακεφαλαιώνει τη
χριστιανική πίστη: ο Άγιος Λάζαρος ασθένησε και απέθανε. Ο Χριστός,
όμως, τον ανέστησε, προαγγέλλοντας τη δική του ανάσταση, αλλά και την ανάσταση
όλων των ανθρώπων. Συνεπώς, κάθε πιστός, κάθε φίλος Χριστού, ας ακούσει και
εκείνος τη φωνή του Κυρίου που τον καλεί να εγερθεί και να εξέλθει από την
αμαρτία σε μια νέα ζωή, να βιώσει αρμονική κοινωνία με τον Θεό και με όλους
τους συνανθρώπους του.
Αγαπητοί αδελφοί, η διδαχή
αυτή της Εκκλησίας δεν είναι μια ψευδαίσθηση που προσπαθεί να αντιμετωπίσει τον
φόβο του θανάτου. Αντίθετα, είναι ένας τρόπος ζωής που βιώνεται εδώ και τώρα,
στην καθημερινή μας ζωή. Βιώνουμε την πρόγευση της νίκης κατά του θανάτου και
τη χαρά της ζωής, όταν κοινωνούμε την αγάπη του Θεού μέσα από την κατά Θεόν
άσκηση και την τήρηση των ευαγγελικών εντολών Του. Προγευόμαστε τη νίκη
επί του θανάτου , όταν η αγάπη προς τον Θεό συνυπάρχει με την αγάπη προς τον
συνάνθρωπο, όταν, δηλαδή, εκλαμβάνουμε κάθε συνάνθρωπο ως αδελφό και φίλο. Με
αυτή την αγάπη, επίσης, δημιουργούμε αυθεντικές σχέσεις με τους άλλους,
γινόμαστε, δηλαδή, καλοί σύζυγοι, υπεύθυνοι γονείς, δημιουργικοί συνάδελφοι,
ενεργοί πολίτες.
Ως εκ τούτου ο λόγος της
Εκκλησίας είναι λόγος ελπίδας και αισιοδοξίας, είναι μήνυμα υπέρβασης κάθε
δοκιμασίας. Γι’ αυτό μην φοβάσθε και μην απελπίζεσθε. Στην κρίση που
βιώνουμε σήμερα ακολουθήστε τα μέτρα που διαφυλάττουν την υγεία όλων μας.
Συμμεριζόμαστε τον πόνο και τη θλίψη των ανθρώπων που θα μείνουν αυτές τις
μέρες του Πάσχα μακριά από τις ακολουθίες. Θλιβόμαστε κι εμείς που οι
εκκλησίες είναι άδειες αυτές τις μέρες. Ήδη ο Αρχιεπίσκοπός μας και η Εκκλησία
ξεκαθάρισαν ότι η προσωρινή αποχή μας από τη λατρεία οφείλεται αποκλειστικά και
μόνο στην αγάπη και την έγνοιά μας για τον οποιονδήποτε συνάνθρωπό μας. Γι’
αυτό και η Εκκλησία μας καλεί όλους να κάνουμε υπομονή. Όλα θα περάσουν και θα
επανέλθει η ζωή στους κανονικούς της ρυθμούς. Όπως έλεγε ένας σύγχρονος
άγιος της Εκκλησίας μας, «μετά από μπόρα δαιμονική θα βγει λιακάδα θεϊκή».
Και όλοι εμείς θα εξέλθουμε από αυτή την κρίση συνειδητοποιώντας ακόμη
περισσότερο ποια πράγματα είναι σημαντικά και ποια όχι, καθώς και ποιο είναι το
νόημα της ύπαρξής μας.
Αδελφοί μου,
Το όνομα Λάζαρος στα εβραϊκά
σημαίνει «ο Θεός είναι βοηθός μου». Από τον Ναό, λοιπόν, του Αγίου Λαζάρου, εδώ
στην πόλη του, τη Λάρνακα, στέλνω σε όλους το ευφρόσυνο μήνυμα ότι με τη
βοήθεια του Θεού και τη συνεργασία όλων μας θα ξεπεράσουμε και την παρούσα
δυσκολία. Καλλιεργήστε αυτές τις μέρες, που είστε έγκλειστοι στα σπίτια
σας, την προσευχή, για να αυξηθεί μέσα σας ο πόθος του Θεού. Προετοιμάστε την
καρδιά σας για μετάνοια και συμφιλίωση με τους γύρω σας και αυτοπροσφορά. Ίσως
αυτή η πανδημία να αποτελέσει μια ευκαιρία, για να κάνουμε μια νέα αρχή, μια
νέα προσπάθεια, για να γίνουμε ακόμη πιο φιλόθεοι και φιλάνθρωποι, πρόσωπα
ικανά να βιώσουμε την ομορφιά και τη γλυκύτητα της όντως ζωής.
Εύχομαι ο ζωοδότης Κύριος
ημών Ιησούς Χριστός διά πρεσβειών του Αγίου και Δικαίου Φίλου Αυτού Λαζάρου του
Τετραημέρου να σας χαρίζει υγεία, να σας φωτίζει και να σας σκέπει πάσας τας
ημέρας της ζωής σας.
Καλές γιορτές και Καλό
Πάσχα».
*Πριν από την απόλυση της
Θείας Λειτουργίας ο Μητροπολίτης Κιτίου ανέγνωσε ευχή «ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΝΕΣΤΩΣΑΝ ΛΟΙΜΙΚΗΝ
ΝΟΣΟΝ», την οποία συνέταξε ο Μητροπολίτης Ρόδου Κύριλλος.
«Παντοκράτορ Κύριε,
μακρόθυμε καί πολυέλεε, φιλάνθρωπε καί πολυεύσπλαχνε, ὁ τήν ἡμετέραν φύσιν εἰς
τὸ εἶναι παραγαγών καὶ πεσοῦσαν αὐτὴν πάλιν ἐξαναστήσας καὶ τὸν μονογενῆ σου Υἱὸν
ἐξαποστείλας Σωτῆρα καὶ Λυτρωτὴν καὶ εὐεργέτην, ἰατρεύοντα τὰ πάθη τῶν ψυχῶν καὶ
τῶν σωμάτων ἡμῶν, Αὐτὸς, Δέσποτα μακρόθυμε, ἐπίβλεψον ἐφ᾿ ἡμᾶς καὶ ἐπάκουσον τῆς
δεήσεως ἡμῶν, ἐν ἡμέρᾳ θλίψεως ἡμῶν, καὶ διάσωσον τὸν λαόν σου ἀπὸ τοῖς ἐπελθούσης
λοιμοφόρου ἀπειλῆς· πᾶσα γὰρ τὴν οἰκουμένην, Κύριε, ὀδύνη καὶ φόβος κατέλαβε καὶ
νὺξ θανάτου περιεκύκλωσεν ἡμᾶς, καὶ σὺ μόνος ἡ ἐλπὶς ἡμῶν· μνήσθητι τῶν ἀμέτρων
σου οἰκτιρμῶν· δεῖξον ἐφ᾿ ἡμᾶς τὴν ἄβυσσον τῆς εὐσπλαγχνίας σου· μὴ ἐάσῃς ἡμᾶς
κατησχυμένους καὶ ἀπολλυμένους διὰ τὸ πλῆθος τῶν ἁμαρτιῶν ἡμῶν, ἀλλ᾿ εἰσάκουσον
φωνῆς δεήσεως ἡμῶν, ἧς ἐκ βαθέων κράζομεν πρὸς σέ, καὶ μὴ ἀποστρέψης τὸ
πρόσωπόν σου, μηδὲ ἐκκλίνῃς ἐν ὀργῇ ἀπὸ τοῦ πλάσματός του· Βοηθὸς καὶ ῥύστης
γενοῦ ἡμῖν, μὴ ἀποσκορακίσῃς ἡμᾶς, καὶ μὴ ἐγκαταλίπῃς ἡμᾶς, ὁ Θεὸς ὁ Σωτὴρ ἡμῶν,
ἀλλὰ ἀνάστηθι καὶ λύτρωσαι ἡμᾶς· πρόφθασον τῇ συνήθει φιλανθρωπίᾳ σου, πάταξον
τῆς λοιμικῆς ἀσθενείας τὴν δύναμιν, ταπείνωσον τὸ φρύαγμα αὐτῆς· τὴν ὀδύνην καὶ
κατήφειαν αὐτῆς εἰς χαρὰν μεταποίησον καὶ τὴν γαλήνην τῶν ἀνθρώπων τῷ γένει
πρυτάνευσον· ἐνίσχυσον τῷ βραχίονί σου τῷ ὑψηλῷ τοὺς ἐν τῇ διακονίᾳ τῆς ὑγείας
τοῦ λαοῦ σου τεταγμένους· ἀνάστησον ἀπὸ κλίνης ὀδυνηρᾶς καὶ στρωμνῆς κακώσεως
τοὺς λοιμώξει περιπεσόντας, τὴν ὑγείαν αὐτοῖς χαριζόμενος· τὰς ψυχάς δε τῶν ἐκ
τοῦ λοιμοῦ τὸ ζῆν ἐκμετρησάντων ἐν σκηναῖς Ἁγίων ἀνάπαυσον, παράκλησιν τοῖς οἰκείοις
αὐτῶν δωρούμενος. Σὐ γὰρ ὁ ἰατρὸς τῶν ψυχῶν καὶ τῶν σωμάτων ἡμῶν καὶ σοὶ τὴν
δόξαν ἀναπέμπομεν, τῷ Πατρὶ καὶ τῷ Υἱῷ καὶ τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς
τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν».
