Του Βλασίου Ι. Φειδά,
Ομότιμου
Καθηγητού του Τμήματος Θεολογίας
του Εθνικού
και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου των Αθηνών
Αἱ γνωσταί αὐθαίρετοι ἀντικανονικαί καί προκλητικαί ἐνέργειαι τοῦ
Πατριαρχείου Μόσχας εἰς τήν κανονικήν ἐκκλησιαστικήν δικαιοδοσίαν τοῦ
πρεσβυγενοῦς Πατριαρχείου Ἀλεξανδρείας καί πάσης Ἀφρικῆς εἶναι ἀντικανονικαί, ἀπαράδεκτοι
καί ἀποδοκιμασταῖαι ὄχι μόνον ὑπό τῆς καθιερωμένης καί ἀστασιάστου κανονικῆς
παραδόσεως τῶν Οἰκουμενικῶν καί Τοπικῶν συνόδων (Κανόνες 6,
15 καί 16 τῆς Α’, 2 καί 14 τῆς Β’, 8 τῆς Γ’, 17, 20καί 28 τῆς Δ’, καί 20, 37
καί 39 τῆς Πενθέκτης Οἰκουμενικῆς συνόδου, ὡς ἐπίσης καί τῶν κανόνων 14, 15, 34
καί 35 τῶν Ἀποστόλων, 2 καί 9 τῆς Ἀντιοχείας, 3 καί 11 τῆς Σαρδικῆς, 13, 14 καί
15 τῆς Μεγάλης Πρωτοδευτέρας συνόδου τῆς Κωνσταντινουπόλεως κ.ἄ.), ἀλλά
καί ἀπό τήν συνεπῆ πρός τούς κανόνας αὐτούς διαχρονικήν ἐκκλησιαστικήν πρᾶξιν, ὡς
αὕτη ἀναπτύσσεται ὁμοφώνως καί ἐκτενῶς εἰς τόν σχολιασμόν τῶν κανόνων αὐτῶν ὑπό
τῶν ἐγκρίτων κανονολόγων τῆς Ὀρθοδόξου Ἑκκλησίας Ἰωάννου Ζωναρᾶ,
Θεοδώρου Βαλσαμῶνος καί Ἀλεξίου Ἀριστηνοῦ κατά τόν
ΙΒ’ αἰῶνα.
